Yakima – Mount Rainier - Elbe

15 juli 2013,

Hiking in Mount Rainier National Park.

De camping waar wij vannacht zijn geweest is niet echt geschikt voor toeristen. Het is meer een doorgangscamping, het heeft ons prima voldaan. Het was netjes en schoon. Trouwens we boffen het, we zitten vlak bij de weg die we moeten volgen om bij Mt. Rainier NP te komen, de 12. Even ontbijten en dan gaan we weer op weg. Op de kaart leek Yakima niet echt een grote plaats. Het blijkt echter uit allemaal verschillende kleine dorpen of wijken te bestaan en is veel groter dan we dachten.

De zon schijnt weer volop en we vertrekken met alle raampjes van de auto open. Het is een mooie weg waar we rijden en we rijden langs de Naches River. Hier wordt ook weer veel fruit gekweekt. Overal zien we boomgaarden. Langs de kant van de weg verschillende kraampjes met abrikozen, kersen, appels en bessen. Helaas zijn de kraampjes nog niet open, het is nog te vroeg in de ochtend. De meeste fruitbomen worden hier gesproeid met water.

Langzamerhand verandert het landschap, het wordt veel woester en wilder. Hier geen landbouw of boomgaarden.

De weg loopt nu langs de Treyon River. Af en toe zien we de, niet zo grote, rivier stromen. Even later komen we langs Rimrock Lake en het is duidelijk te zien dat ze dit meer gebruiken voor het opwekken van elektriciteit en irrigatie in de omgeving. Aan de kant veel reclame voor wintersport in de omgeving. We worden zelfs gewaarschuwd dat er sneeuwploegen langs kunnen komen. Nou, die hebben wij niet gezien.

 

 

De weg gaat behoorlijk stijgen en om ons heen allemaal bos. Langs de kant van de weg zien we muurtjes gemaakt van gaas met daarin rotsblokken. Deze zijn er om te voorkomen dat bij lawines sneeuw en puin op de weg komt. Heel efficiënt en goedkoop, rotsen genoeg hier. Af en toe zien we een heel diep dal. Al van ver zien we Mount Rainier, een meer dan 14.000ft (4,5 km) hoge berg. Bovenop helemaal wit glinsterend; eeuwige sneeuw.

Mt. Rainier National Park is in 5 gebieden te verdelen. Het Longmire Historic District ligt in het zuidwesten van het park, op een hoogte van ongeveer 800 meter. Het gebied is bereikbaar via de Nisqually Entrance.

Het 2e gebied is Paradise. Dit is het meest populaire gedeelte van het park. Het ligt in het zuiden op een hoogte van ruim 1600 meter. Dit gedeelte is bereikbaar vanaf Longmire via de Longmire Paradise Road de 706. In het voorjaar is het te bereiken via de Stevens Canyon Road.

Het volgende gedeelte is Ohanapecosh. Dit ligt in de zuidoost hoek van het park, op een hoogte van 580 meter. Ohanapecosh ligt langs de 123 en is een zijweg van de 12 die van oost naar west onder het park doorloopt. Boven Ohanapecosh, ongeveer 1,5 mile, ligt de Stevens Canyon Entrance, die toegang geeft tot de Stevens Canyon Road. 

Het 4^e gebied is Sunrise - White River. Sunrise ligt in het noordoosten van het park op een hoogte van 1950 meter. Hiermee is het ook het hoogste punt dat met de auto bereikbaar is.

Het laatste gebied is Carbon River - Mowich Lake. Dit ligt in de noordwest hoek van het park. De Carbon River Entrance ligt 13 mijl ten oosten van het plaatsje Wilkeson, aan de 165. Mowich Lake is bereikbaar via een grotendeels onverharde zijweg van 165.

Trials map near Ohanapercosh Visitor Center

Na een hele tijd rijden krijgen we een afslag naar de 123 north en die moeten we hebben. Het eerste gebied wat waar wij langs komen is Ohanapecosh. Helaas hebben we geen tijd hier even te kijken maar het moet hier wel mooi zijn. Deze kant van het park is droger en zonniger dan de westkant zoals bij Paradise en Longmire. Dit gebied ligt ongeveer 1,5 mile boven de parkgrens en is rustig en bosrijk. Naast de Ohanapecosh River is een Visitor Center, een Ranger Station en de Ohanapecosh Campground and Picnic Area. Hier begint ook de trail. Het is een 800 meter lange loop, The Forests and Springs of Ohanapecosh. Bij deze wandeling loop je

tussen hoge Douglas sparren en Hemlocks naar het bubbelende water van de Ohanapecosh Hot Springs. Een andere wandeling is Silver Falls Trail met een lengte van 5 kilometer (heen en terug). Het is een laag gelegen bosgebied naast de heldere, snelstromende Ohanapecosh River. De trail gaat langs de Ohanapecosh Hot Springs. Silver Falls is een 22 meter hoge waterval. Het dankt zijn naam aan het water dat tussen de rotsen omlaag valt waarbij een zilverkleurige spray ontstaat. Voorbij Ohanapecosh gaat de 123 verder en na 1,5 mijl bereiken we de aansluiting met de Stevens Canyon Road, de 706, die richting Paradise en Longmire gaat. Een klein stukje verder kunnen we afslaan naar de Stevens Cayon Road. Bij de ingang laten we onze park pas even zien en we krijgen wat brochures mee en kunnen verder. Ze waarschuwen ons dat we straks te maken krijgen met road works, nou dat zijn we al gewend. Er staan al een aantal vrachtwagens met asfalt te wachten maar gelukkig kunnen we verder.

Ook hier weer veel bos. Het is een steile en bochtige weg maar goed te rijden. Dit gedeelte is al voorzien van nieuw asfalt. Na de ingang zijn ook zijn er ook een paar wandelingen zoals de Grove of the Patriarchs Trail, een loop van 2 kilometer. Het pad gaat stroomopwaarts langs de Ohanapecosh River door een schitterend oud bos. Via een brug kom je op een eiland dat tussen twee rivieren in ligt. Hier is bos met grote, 1000 jaar oude Douglas firs, Western Hemlocks en Western Red Cedars.

Even later krijgen we toch te maken met verkeershinder. Men is bezig om gedeelten van de weg opnieuw te asfalteren. Een gigantische klus. Alle warme asfalt moet in vrachtwagens naar boven op de berg gebracht worden. Daarvoor moeten de auto’s aan de kant en wachten, de lege moeten naar beneden en dan de volle omhoog. Minstens 20 min. staan we daar, maar vermaak was aanwezig. Een dame die het stopbord vasthoudt, heeft via een walkie-talkie contact met anderen. De conversatie is niet te volgen maar wel begrijpen we dat alle auto’s nu moeten wachten op 2 fietsers die veel te langzaam gaan! Trouwens de dame kan het wel zonder walkie-talkie doen. Ze schreeuwt ze hard in het apparaat ze het beneden wel moeten kunnen horen.

 

map Bench and Snow Lakes Trail

Gelukkig is Klaas weer chauffeur want na dit oponthoud komt er een volgende keer….en nog een keer… Maar we komen waar we willen zijn en dat is weer helemaal de moeite waard. Het is een prachtige rit. Vreselijk hoog, prachtige vergezichten, enge kronkelige wegen maar geweldig. Ongeveer 1,5 mile voor Reflection Lake is de Bench and Snow Lakes Trail, een wandeling van 4 kilometer heen en terug. Ook deze wandeling doen we niet, al moet deze ook mooi zijn. Je komt langs 2 meren. Eerst een vlak gebied met Bench Lake en een stukje verder ligt Snow Lake. Het gebied staat bekend om z’n mooie en zeer gevarieerde planten-groei in de zomer, en de prachtige kleuren in de herfst.

Onderweg stoppen we bij Reflection Lakes. Even rond kijken en dat is zeer zeker de moeite waard. In het water moet je Mt. Rainier kunnen zien. Dat klopt wel maar helaas door de wind beweegt het water waardoor de reflectie niet optimaal is. Hier en daar ligt nog sneeuw maar op de zonnige plekken bloeien al prachtige bloemen. Zoals de Scarlet Paintbrush en de Avalanche Lily. Deze plant wordt ook wel lawine lelie, witte lawine lelie genoemd en is een lid van de lelie familie. Ze groeien in langs de kust van British Columbia en in het noordwesten van Noord-Amerika.

De plant bloeit kort na het smelten van de sneeuw in het late voorjaar. Vaak in vochtige subalpiene bossen en alpenweiden en in grote groepen. Ook langs de sneeuwranden zijn ze soms nog in de midzomer te vinden. Soms in combinatie met andere voorjaarsbloeiers zoals Clintonia uniflora, Trillium ovatum en Anemone occidentalis op grotere hoogte. De soort onderscheidt zich door de langwerpige-lancetvormige bladeren en witte bloembladen met een gele basis.

 

Reflection Lake in front of Mt. Rainier

Scarlet Paintbrush

Avalanche Lily

map Pinnacle Peak Trail

Bij de parkeerplaats van Reflection Lake begint ook de Pinnacle Peak Trail. De trail heeft een lengte van 4 kilometer (heen en terug). De 2000 meter hoge Pinnacle Peak ligt in het midden van de Tattoosh Range. Het wandelpad gaat eerst geleidelijk aan omhoog, maar wordt dan al snel veel steiler. Dat is ons nu te pittig en aangezien hier en daar nog sneeuw ligt kan het best zijn dat je de trail maar gedeeltelijk kan lopen. Bij Reflection Lake begint ook nog een andere trail, de the Lakes loop of (High) Lakes Trail. De 5 miles lange loop gaat via Paradise weer terug naar Reflection Lake. Met een stijging van 1300 feet is het een moderate trail.

Aan de Longmire Paradise Road ligt een 4 mijl lange weg in de vorm van een lus. Dit gedeelte is eenrichtingsverkeer en uiteindelijk komen we aan bij het gebied wat

ze Paradise Area noemen. Dit gebied wordt het meest bezocht en ligt op een hoogte van ruim 1600 meter boven zeeniveau. In de zomer zijn de grasvelden bedekt met bloeiende bloemen en in de winter liggen hier enorme hoeveelheden sneeuw. Vanaf deze locatie heb je ook een prachtig zicht op de witte piek van Mount Rainier.

Hier vind je ook allerlei bezoekersfaciliteiten, zoals het Jackson Memorial Visitor Center en het hotel Paradise Inn.

Bij het Henry M. Jackson Visitor Center is het druk. Dat zijn we niet gewend. Al gauw zijn we achter de oorzaak van deze drukte, er zit een restaurant bij. Het is een prachtig gebouw en mooi ingericht. Een gedeelte kun je zitten en er staan banken en stoelen en door de ramen heb je het uitzicht op Mount Rainier, fantastisch.

Het is druk en dus gaan we maar snel naar de balie voor informatie over trails die je hier kunt lopen Het is zo druk dat we zelfs in de rij moeten staan. Als we aan de beurt zijn  vragen we welk trails vandaag de moeite zijn. Dat zijn er niet veel. Een aantal, zoals de Skyline Trail is nog dicht vanwege de sneeuw. In het Visitor Center is ook een soort tentoonstelling over het park. We lopen er even doorheen en lezen het een en ander over het park.

Mount Rainier National Park is een nationaal park. Op 2 maart 1899 liet president William McKinley het park oprichten. Het was het vijfde nationale park dat in de Verenigde Staten en wordt beheerd door de National Park Service. Het omvat 953 km² rondom de 4392 meter hoge stratovulkaan Mount Rainier, de hoogste bergtop in de Cascade Range.

Het park wordt gedomineerd door oerbossen, watervallen, subalpiene bloemenweiden en zesentwintig gletsjers. In het park komen ongeveer vijftig verschillende soorten inheemse zoogdieren voor. In de bosrijke gedeeltes van het park leven muildierherten, elanden, zwarte beren, coyotes en rode lynxen. In het afgelegen achterland van het park komt de poema voor. Er zijn ook veel kleinere soorten zoogdieren, zoals stekelvarkens, eekhoorns, wasberen en boommarters. De vogelpopulatie bevat meer dan honderdveertig soorten. De grootst voorkomende vogelsoort is de steenarend, de kolibrie is de kleinste.

Met 26 grote gletsjers is Mount Rainier de berg met de meeste gletsjers in de 48 aaneengesloten staten op het vasteland van Noord-Amerika. Van het gebied is 91 km² voortdurend bedekt met sneeuw en ijs. Verder zijn er twee vulkanische kraters, met elk een diameter van 300 meter. Geothermische hitte uit de vulkaan houdt de kraters vrij van sneeuw en ijs, en heeft een extensief netwerk van gletsjergrotten gevormd. Een klein kratermeer, het hoogste van Noord-Amerika, bevindt zich in het diepste punt van de westelijke krater. Dit meer is alleen via de grotten te bereiken.

Mount Rainier is prominent aanwezig in het landschap ten zuiden van Seattle. Inwoners van het gebied refereren ook wel naar Mount Rainier als simpelweg “The Mountain” (de Berg).

Rivieren de Carbon, Puyallup, Nisqually, en Cowlitz beginnen allemaal bij gletsjers op Mount Rainier. De bronnen van de Witte rivier zijn de Winthrop, Emmons, en Fryingpan Gletsjers.

Lahars from Mt. Rainier

Mount Rainiers oudste lava is meer dan 840 000 jaar oud en onderdeel van de Lily Formatie (2,9 miljoen tot 840 000 jaar geleden). De oudste lava’s vormden een "proto-Rainier" of een voorloper van de huidige bergpiek. De huidige piek is meer dan 500 000 jaar oud. Hierna bouwden uitbarstingen van lava en tefra de moderne kegel. De vulkaan is zwaar door erosie aangetast, en lijkt vooral te zijn gemaakt van andesiet.

In het verleden had Rainier vaak grote puinlawines, en produceerde enorme lahars die zelfs de Puget Sound bereikten. Een afstand van meer dan 30 mijl (48 km). Een lahar is een modderstroom van vulkanoclastisch materiaal (vulkanische as, puimsteen en brokken gesmolten of gestolde lava) die ontstaat als bij een vulkaan de uitgestoten tefra in contact komt met stromend water. Een lahar kan ontstaan wanneer een pyroclastische stroom op een rivier stuit, maar ook na afloop van een uitbarsting, als een op een helling afgezette laag tefra door regen verzadigd raakt en van de helling afglijdt.

Mt. Rainier was waarschijnlijk ooit hoger dan vandaag, ongeveer 16.000 voet (4.900 m). Ongeveer 5000 jaar geleden was er een puinlawine wat resulterende in de Osceola modderstroom. Hierbij stortte zelfs een deel van de noordelijke berg in.

De meest recente gedocumenteerde uitbarsting vond plaats tussen 1820 en 1854, maar veel ooggetuigen beweren ook vulkanische activiteit te hebben gezien in 1858, 1870, 1879, 1882 en 1894. Mount Rainier wordt momenteel genoemd als een decade vulkaan, of een van de 16 vulkanen met de grootste kans op het veroorzaken van schade of verlies van mensenlevens en eigendommen bij hernieuwde erupties. Als de uitbarsting van Mt. Rainier even krachtig zou zijn als van Mount St. Helens op 18 mei 1980 dan

zou het effect cumulatief groter zijn. Dit vanwege de aanwezige en enorme hoeveelheden gletsjerijs op de vulkaan vergeleken bij die van Mount St. Helens. Verder zijn er veel meer dichtbevolkte gebieden rondom Rainier. Lahars van Rainier vormen het grootste risico voor levens en eigendomen. Er wonen veel mensen boven op oudere lahar afzettingen. Volgens de USGS ongeveer 150.000 mensen. Niet alleen is er veel ijs boven op de vulkaan maar wordt de vulkaan ook langzaam verzwakt door hydrothermale activiteit. Volgens Geoff Clayton, een geoloog, zou een grote modderstroom Enumclaw, Kent, Auburn, en het merendeel van Renton kunnen verwoesten. De modderstroom zou zelfs delen van het centrum van Seattle vernietigen en tsunami's in Puget Sound en Lake Washington veroorzaken.

Mount Rainier was het eerst bekend bij de indianen onder namen als Talol, Tahoma, of Tacoma en betekent "moeder der wateren". Toen de Europeanen kwamen, werden de rivieren, valleien en andere gebieden bij de berg bewoond door veel stammen zoals de Nisqually, Cowlitz, Yakama, Puyallup, en Muckleshoot.

George Vancouver bereikte de Puget Sound in 1792 en was de eerste Europeaan die de berg aanschouwde. Hij vernoemde de berg naar zijn vriend, Peter Rainier. John Muir beklom Mount Rainier in 1888. Hij was een van de velen die de berg wilde beschermen. In 1893 werd het gebied onderdeel van de Pacific Forest Reserve. Op 2 maart 1899 liet president William McKinley het Mount Rainier National Park oprichten. In 1998 stelde de United States Geological Survey het Mount Rainier Volcano Lahar Warning System op om inwoners van het gebied te waarschuwen bij gevaar.

De top van Mount Rainier bestaat uit drie pieken. De hoogste is Columbia Crest. De op een na hoogste is Point Success (4315 meter). De laagste is Liberty Cap (4301 meter). Deze piek kijkt uit over Liberty Ridge. Hoog op de oostelijke flank van de berg bevindt zich een piek genaamd Little Tahoma (3395 meter), een restant van de oude, veel hogere Mount Rainier.

Vieuw on Mt. Rainier

Bergbeklimmen op Mount Rainier is moeilijk. De klim gaat o.a. over een van de grootste gletsjers van de Verenigde Staten ten zuiden van Alaska. De meeste klimmers doen er twee à drie dagen over om de top te bereiken. Klimteams vereisen ervaring in het beklimmen van gletsjers en reizen door de wildernis. Toch proberen jaarlijks 8.000 tot

13.000 mensen de klim te maken. Hiking, fotografie, en kamperen zijn populaire recreatieactiviteiten in het park. Er zijn verschillende hike-routes zoals Wonderland Trail, een 150 kilometer lange route. Mount Rainier is ook populair voor wintersport.

Het is mooi weer dus we gaan weer naar buiten en willen naar de Myrtle Falls. Dit is een gedeelte van de Skyline Trail wat wel open is. Het hier keurig georganiseerd, allemaal informatie en goede wegwijzers. Vanaf het Visitor Center lopen we de trail tegen de klok in. Het pad is goed begaanbaar door het mooie weer. Omdat veel wandelpaden door de sneeuw gesloten zijn is het op de andere trails druk. Hier en daar liggen nog bulten sneeuw. Na een halve mile komen we bij de waterval. Op het uitzichtpunt hebben we een prachtig zicht op de 72 feet hoge waterval met op de achtergrond Mount Rainier. Wat is dit mooi om te zien. We hebben ergens gelezen dat dit het meest gefotografeerde gebied is van het park, nou dat kunnen wij  ons wel voorstellen. Het water gaat door de Edith Creek. In de kreek ligt nog sneeuw en het water loopt onder de sneeuw door, prachtig. De waterval heeft een diepe kloof in de rotsen gesneden. Net als vele andere watervallen in het park is ook deze vernoemd naar een vrouw, van een voormalige gids Julius Stampfler, in 1907.

Myrtle Falls on the back Mt. Rainier

 

hiking map Panorama Point

Over de kreek ligt een bruggetje en hier vanaf heb je een prachtig zicht op de omgeving, de waterval en de Edith Creek. We lopen nog een stukje van de Skyline Trail tot we niet verder kunnen i.v.m. de sneeuw. De hele Skyline Trail is 8 kilometer en halverwege kom je dan bij Panorama Point. Vandaar heb je zicht op de Nisqually Glacier . Op heldere dagen kun je ver in het zuiden Mount Hood in de staat Oregon zien liggen. We lopen nog een stukje door en we kunnen wel merken dat we hoger komen. Hier ligt nog meer sneeuw. Op sommige plekken is het gesmolten en komen de alpine bloemen al tevoorschijn. De hellingen  kleuren al geel van de Glacier Lilys. Deze soort is ook bekend als gele lawine lelie en dogtooth fawn lily. De plant is inheems in westelijk Noord-Amerika van Californië naar Alberta naar New Mexico en wordt vooral gevonden in subalpiene bergweiden, hellingen en open plekken.

De plant groeit uit een bol waarna twee groene bladeren, met golvende randen, boven de grond komen. Afhankelijk van de locatie wordt de stengel 15 tot 20 centimeter lang en heeft 1 tot 3 bloemen. Elke bloem heeft fel citroengele bloembladen met witte meeldraden. De bloem wordt bestoven door hommels en andere bijen. De bollen worden gegeten en zijn een belangrijke voedselbron van de grizzly beer. Muildierherten eten graag de bladeren.

  

 

De bloeiende planten zijn prachtig om te zien. De combinatie van sneeuw die overgaat in het voorjaar is altijd mooi. Hier zie je het naast elkaar en dat maakt het heel bijzonder. We lopen door tot we om de sneeuw niet verder kunnen en gaan dan terug. Halverwege krijgen we een afslag van de Waterfall Trail en nemen die. Deze kruist op een gegeven moment weer met een ander stuk van de Skyline Trial en op dit pad gaan we weer verder. Het is heerlijk weer en we lopen in de korte broek. In de beschutting en in de zon staan velden vol met de Avalanche Lily. Zelfs tussen de dode bomen is het wit van de bloemen. Op andere stukken is de sneeuw nog maar net weg of komt er minder zon. Hier staan ze nog in knop. Nog een paar dagen dan zijn deze stukken ook wit gekleurd. Het loopt makkelijk, het pad is goed begaanbaar. Op het eind komen we weer in de sneeuw en gaan we niet verder. We hebben een prachtig zicht op Mount Rainier. Ook de gletsjers zijn duidelijk te zien.

Glaciers on Mt. Rainier

Ondanks dat het al half juli is ligt hier nog een massa sneeuw. Er zijn zelfs een paar mensen aan het skiën. Ook echte bergbeklimmers gebruiken dit punt als start voor hun tochten. Verscheidene mensen met klimijzers en helmen hebben wij de eerste meters zien maken. Die gaan dan ook echt boven op de sneeuw gedeelten lopen. Het is mooi hier maar dat komt ook omdat het helder en zonnig is. We treffen het. In reisverslagen hebben we ook wel eens gelezen dat de berg in de wolken zat. De terugweg doen we via de Alta Vista Trail. Het is wat klimwerk maar het eerste gedeelte gaat prima. Op het hoogste punt, Alta Vista op 5940 feet, hebben we weer een prachtig zicht op de omgeving. In de verte weer Mt. Rainier en vanaf deze plek zien we overal watervallen van de berg stromen. Dan gaan we verder en dat is glibberen. Er ligt alleen maar sneeuw en het pad is niet meer te zien. Het is net een puzzel tocht. Als je denkt dat je goed zit moet je terug omdat je door de sneeuw niet verder kunt of omdat het te steil wordt. Toch ook wel weer leuk ook omdat we weten dat het maar een kort stukje is. De sneeuw begint al te smelten maar daar hebben we nu nog niets aan. Alles is nog lang niet weg, er ligt nog meer dan genoeg. Ook hier bloeien weer bloemen. Glibberend komen we beneden en pakken dan de rest van de Waterfall Trail. Op het eind gaan we terug via de Deadhorse Creek Trail. Overal staan bordjes; het staat hier goed aangegeven.  Op het eind van deze trail doen we de Nisqually Vista Trail van 1.2 mile round trip.

 

 

hiking map Nisqually Vista Trail

De wandeling is door bos maar er zijn ook open plekken. Ook hier ligt op sommige plekken nog sneeuw maar het is goed zichtbaar hoe het pad loopt. Het water van de smeltende sneeuw verzamelt zich in stroompjes, poeltjes en kleine waterloopjes. Je ziet de druppels van de smeltende sneeuw in het water vallen. Mooi om te zien. Het water is nog koud maar nu al zijn de salamanders en kikkers wakker. Hier een daar zie ik al kikkerdril. 

 

Als we goed kijken zien we overal kikkers. Omdat ze ons als gevaar zien houden zij zich rustig maar het krioelt er van. Tussen de waterplanten maar ook in de modder. We laten ze maar met rust en gaan verder en maken het rondje van de trail af. Het laatste stukje is het zelfde. Bijna op het eind loopt een soort fazant voor ons. Helemaal niet bang. Het dier gaat heerlijk, met de vleugels uitgespreid, liggen zonnen. Jammer voor hem of haar maar we willen er langs. Als we dichterbij komen neemt het toch de benen en verdwijnt in de bosschages. Op het eind komen we weer op de Valley Road en lopen we naar het parkeer terrein van het Visitor Center. Het is al 3 uur en we willen nog een tocht maken. We besluiten verder te rijden en wachten maar af wat we nog tegenkomen. Op weg, weer over de one way Valley Road. Vanuit de camper zien we de cascades van de Edith Creek. In de verte moet Myrtle Falls zijn maar door de rotsen en bomen is die niet te zien. Weer verder over de Longmire Paradise Road op naar Narada Falls. Helaas kunnen we daar niet stoppen. De parkeerplaats staat helemaal vol en de camper zet je niet zo maar langs de weg. ‘t Moet wel een mooie waterval zijn, 50 meter hoog en 25 breed. Jammer maar we hebben tijdens de reis al heel wat watervallen gezien. Ricksecker Point ligt ook langs een one way weg en dat laten we ook voor wat het is. Weer verder richting Longmire.

Even later komen we over een grote brug, The Glacier Bridge, die over de Nisqually River gaat. De rivierbedding is bezaaid met grijze rotsblokken. Ook hier kunnen we weer niet stoppen. Trouwens zoveel is er ook niet te zien, dus weer verder. Na een aantal miles komen we over de Van Trump Creek. Hierbij vlakbij moet de Christine Falls zijn en even later zien we een parkeerplaats. Camper parkeren en even kijken. Er staat een bordje voor de Comet Falls and Van Trump Park Trails. Die gaan we dus doen. Tot de Comet Falls moet 1,9 mile zijn en volgens ons is dat te doen. Als we daar zijn gaan we weer terug. De hele trail, heel en terug, is 5,6 en dat is ons te ver. Wat eten en drinken mee en op stap. Het eerste stuk is prima te doen en ga je heuvel op. Hoe hoger we komen hoe steiler het wordt. Er komt een gedeelte met switchbacks en dat is

hiking map Comet Falls

zwaar. Regelmatig moeten we even rusten. Onderweg komen we een ranger tegen, zijn dag zit er op. Op zijn schouder heeft hij een ketting zaag. Een hele klus met zo’n ding naar boven zeulen en nu dus weer naar beneden. Die hoeft vanavond niet naar de sportschool. Op sommige stukken lopen we langs de Van Trump Creek. Die ligt soms zo diep dat we hem niet zien en alleen maar horen. Overal staan prachtige bloemen. 

 








 

Crossing Van Trump Creek

Cascades in the Van Trump Creek

Wij weer verder en het laatste  stuk gaat wat gemakkelijker.  Dan kunnen we de creek oversteken. Dat gaat via een grote balk met gelukkig een leuning. In de verte zien we een niet zo’n hoge waterval. Zijn dit de Comet Falls? Even proberen of we er bij kunnen komen. Dat lukt niet, er gaat geen pad naar toe. Als we terug lopen zien we een ander, niet duidelijk pad de heuvel op lopen. Dat proberen we even. Na een tijdje zien we de Comet Falls in de verte. Het is heel moeilijk om er bij te komen. Er ligt een hele partij bomen om, waarschijnlijk is dit veroorzaakt door een lawine. Hier en daar is gezaagd, dus hier is de ranger die we tegengekomen zijn bezig geweest. Overal liggen nog bomen kris kras door elkaar. Even er door heen worstelen. Om bij de waterval te komen moet je over een stam lopen die daar ligt. Gaat niet gemakkelijk maar je moet er wat voor over hebben. Dan nog een stukje en kom ik bij de waterval. Deze is met 100 meter een van de hoogste watervallen in het park. De waterval heeft z’n naam te danken omdat deze lijkt op de staart van een komeet. 
Het water stuift naar beneden en als ik een foto wil maken stuift er steeds water op de lens. Ook oppassen trouwens want de rotsen zijn glad en als je niet uitkijkt lig je zo beneden. Het water loopt in een kreek die weer uit komt in de Van Trump Creek. Langs de randen liggen nog hele bulten, vieze, sneeuw. Het water loopt er mooi onder door. Na een tijdje weer terug, over de stam en niet uitglijden want dan hebben we een probleem. Ook op afstand is het een mooi waterval om te zien. Weer over de kreek terug.

Comet Falls

Een paar andere lopers kunnen ook de grote waterval niet vinden. Die denken ook dat de lagere de Comet Falls is. We halen ze uit hun droom en zeggen dat ze nog een stukje verder moeten. Er komen ook lopers van boven. Die hebben de Rampart Ridge Trail gedaan. Ze zijn in Longmire gestart en helemaal naar de Comet Falls gelopen en gaan via de Comet Falls trail terug, totaal 7,8 mile. De loop gaat over een  bergrand wat een overblijfsel is van een oude lavastroom, afkomstig vanuit de top van Mount Rainier. Het is een pittige loop, ook gezien de hoogte verschillen. Onze terugweg gaat makkelijker dan de heenweg. Het gaat alleen maar naar beneden.  Af en toe zien we de Van Trump Creek. Ook op de terugweg zien we hier een daar prachtige bloemen bloeien. Ook verschillende orchideeën. De soort die we ook in Yosemite hebben gezien, die parasiteren op boomwortels maar ook gewone orchideeën soorten. 

 


Het loopt heerlijk en redelijk vlot komen we in de buurt van de Christine Falls. We zien de waterval beneden ons en vinden het wel best, nu terug naar de camper. Eerst even een bakje en bijkomen. Af en toe kunnen we het omringende berglandschap zien, met de pieken Mount St. Helens, Mount Hood en Mount Adams aan de horizon. De weg tussen Paradise en Longmire zit vol bochten, is op sommige plaatsen vrij steil. Naarmate we lager komen is er meer begroeiing.  Dan gaan we weer op weg richting Longmire. Langs de weg loopt de Nesqually River. We zien het dal waar de rivier doorheen loopt in de verte. Even verder komen we langs Cougar Rock Campground en nu richting Longmire. Het ligt op een hoogte van 800 meter boven zeeniveau.

John Longmire was in 1883 een van de eerste mannen die Mount Rainier heeft beklommen. Na zijn afdaling stuitte hij bij toeval op een gebied met heetwaterbronnen. Hij was daarvan zo onder de indruk dat hij een jaar later met zijn vrouw naar deze idyllische plaats terugkeerde. Op deze plaats bouwde hij het eerste hotel, Mineral Springs Resort.

Nadat Mount Rainier in 1899 de status National Park kreeg, werd in Longmire het Park Headquarters gebouwd. Het gebouw doet nu dienst als museum, het Longmire Museum en is een van de oudste musea van de National Park Service. Andere bezoekersfaciliteiten in dit gebied zijn het Wilderness Information Center en een hotel. Hier beginnen ook een paar trails. Trail of the Shadows. De wandeling is een loop van 1,1 kilometer en begint bij National Park Inn. Je gaat door de Longmire weiden met Mount Rainier op de achtergrond.  Er is een oude hut waar je binnen mag kijken. In de hut zijn enkele oude stenen reservoirs waar de gasten van John Longmire’s Mineral Spring Resort vroeger in het mineraalwater baadden. De trail gaat ook over een aantal bruggetjes die over kleine beekjes liggen. Vaak kun je hier ook door bevers gebouwde dammen zien.

Nu richting uitgang, Nisqually Entrance, of ingang het is maar net hoe je het bekijkt. De weg wordt aanmerkelijk minder bochtig. Het gebied waar we doorheen rijden gaat door een kloof en is behoorlijk bosachtig. Als we bijna het park uit zijn stoppen we even om de toegang op de foto te zetten.

map trails near Chinook Pass

Mt. Rainier is een bijzonder mooi park met heel veel natuur. Eén dag is eigenlijk te weinig en we waren ook nog wat te vroeg in het seizoen. Misschien moeten we nog maar eens terugkomen om  nog het een en ander te zien. Het noord-oosten van het park, Sunrise –White River area hebben we niet gezien. Dit moet ook een mooi gebied zijn met prachtige trails. Vanaf de 123 ga je naar het noorden en bij de Cayuse Pass kun je naar de 410 east richting de 1657 meter hoge Chinook Pass. In de buurt van de pas ligt het mooie bergmeer Tipsoo Lake. Om het meer is een eenvoudige trail door subalpine bloemenweiden. Een andere eenvoudige trail in de buurt is de Naches Peak Loop Trail. Het is een 3,5 lange round-trip. Deze trail gaat ook gedeeltelijk over de Pacific Crest Trail, een 28 mile lange round-trip. Over de Mather Memorial Parkway (State Route 410) kun je verder naar het noorden. Als je, na de afslag naar Sunrise en White River nog een stukje door rijdt, heb je het beginpunt van een mooie trail, Crystal Lakes Trail.

hiking map Crystal Creek and Lak

Een wandeling van 6 mile heen en terug. De eerste 1,5 mile klim je behoorlijk via switchbacks omhoog in een bosrijk gebied. In het begin heb je regelmatig een goed zicht op Mount Rainier, wat verderop wordt je het zicht hierop ontnomen door Crystal Peak. Na de klim loop je nog eens 1 mile verder door bossen tot aan Lower Crystal Lake. Het is een prachtig meer. Een halve mile verder ligt Upper Crystal Lake. In de zomer is de grond bezaaid met een uitbundige bloemenpracht. Ongeveer 3 mile na Cayuse Pass krijg je de afslag naar Sunrise en White River. Niet veel later krijg je de White River Entrance. Hier ligt ook het White River Wilderness Information Center waar je climbing en wilderness permits kunt krijgen, en informatie over hiking. De rit moet spectaculair mooi zijn. Via een aantal haarspeldbochten ga je naar beneden, terwijl je Mount Rainier prachtig kunt zien liggen. Vijf mijl voorbij de afslag splitst de weg zich: rechtdoor ga je naar White River Campground. Hier begint de Glacier Basin Trail, 7 mile heen en terug.

Hikes near Sunrise Visitor Center

Laat in de 19e eeuw heeft men geprobeerd hier koper te winnen, maar zonder resultaat. De trail gaat via het oude mijnwerker pad dat destijds werd aangelegd. In het begin stijgt het pad geleidelijk maar later gaat het steiler omhoog. Er gaat een zijpad naar een uitkijkpunt en vanaf hier heb je zicht op Emmons Glacier.

De andere weg is 11 mijl lang en gaat naar Sunrise (ook wel Yakima Park genoemd). Het is het hoogste punt(1.950 meter) in het park dat je per auto kunt bereiken. Sunrise is een druk bezocht gebied, om de vergezichten en de diverse goed aangelegde trails. Een bekende trail is de Shadow Lake Trail, 3 mile heen en terug. Het eerste stuk  loop je omlaag naar een bergrand en heb je een prachtig uitzicht over White River Valley en Mount Rainier. Via de bergrand ga je verder naar Shadow Lake. Via verschillende routes kun je terug lopen. Je moet er wel rekening mee houden dat de trails via Frozen Lake en Sourdough Ridge vrij steil zijn. De Sourdough Ridge Trail is maar 1 mile en gaat door een erg mooi gebied met subalpine bergweiden. De ondergrond is van vruchtbaar maar ook kwetsbaar vulkanisch materiaal, en dit heeft geresulteerd in een rijke diversiteit aan planten- en dierenleven. Vanaf de bergrand heb je een schitterend zicht op een aantal bergen zoals  Mt. Rainier, Mt. Baker, Glacier Peak en in de verte Mt. Adams.

hiking map Mount Fremont Lookout Trail

Mount Fremont Lookout Trail is een 5,5 mile lange wandeling (heen en terug) en heeft een  hoogte verschil van 1200 feet. Het grootste deel van deze trail gaat via bergweiden en over rotsachtige stukken. De eerste kwart mile klim je omhoog tot aan de Sourdough Ridge . Deze bergrand volg je dan in westelijke richting. Na 1,5 mile kom je bij Frozen Lake. Hier zijn ook andere trails, kies het pad dat in noordelijke richting langs een rotsrand gaat. Na 1,2 mile kom je bij een in 1930 gebouwde uitkijktoren. Vanaf deze toren heb je een adembenemend uitzicht over Mount Rainier en over de Cascade Range.

map Carbon River and Mowich Lake area

Carbon River en Mowich Lake liggen in het noordwesten van Mt. Rainier NP. Via de  Highway 165 kom je in dit gebied. Bij de Carbon River Entrance is een Information Center gevestigd en kun je informatie krijgen en permits voor het gebied. Vlak na de entrance wordt de 165 een gravelweg. Omdat de weg vaak overstroomt, wordt een auto die hoog op de wielen staat geadviseerd. Na 5 mijl eindigt de weg bij Ipsut Creek Campground. Dit is ook het gebied binnen Mount Rainier National Park met de meeste regenval. Ook hier weer een groot aantal trails zoals de korte 0,2 mile lange loop van de Carbon River Rain Forest Nature Trail. De trail gaat door een gematigd regenwoud en dat is zeer uitzonderlijk zo ver uit de kust.

Green Lake Trail begint 3 mile voorbij de Carbon River Entrance en is 4 mile heen en terug. Het pad gaat door een bos met grote oude bomen. Een zijpad, 1 mile, gaat naar Ranger Falls. Voorbij de waterval blijft het pad stijgen totdat je bij Green Lake komt. Onderweg heb je nu zo nu en dan zicht  op Tolmie Park.

Verder heb je nog de hele korte, 0,3 mile heen en terug, Chenuis Falls Trail. Aan het einde van de trail is de Chenuis Falls. De Carbon Glacier Trail is 7 mile heen en terug. Beginpunt is Ipsut Creek Campground. Aan het eind van de wandeling is een gletsjer waar je heel dicht bij kunt komen. Je moet op het pad blijven en mag niet bij de gletsjer zelf komen.

De Wonderland Trail is een bijzondere trail voor het park. Het is een 93 mile (150 km) lange trektocht rond Mt. Glacier. Niet een wandeling voor doetjes. Voor deze moet je behoorlijk getraind zijn. Je moet al je spullen zelf meenemen, eten, drinken tent etc. Onderweg zijn er 18 natuur campings in de “wildernis”  en 3 *gewone campings. Pyramid Creek 3,765 feet, Devil's Dream- 5,060 feet, South Puyallup River 4,000 feet, Klapatche Park 5,515 feet, North Puyallup River 3,750 feet, Golden Lakes 5,130 feet, South Mowich River 2,605 feet, *Mowich Lake Campground 4,929 feet, Ipsut Creek Campground 2,330 feet, Carbon River 3,195 feet,

Dick Creek 4,185 feet, Mystic Camp 5,570 feet, Granite Creek 5,765, Sunrise Camp 6,245 feet, *White River Campground 4,280 feet, Summerland 5,940 feet, Indian Bar 5,120 feet, Nickel Creek 3,385 feet, Maple Creek- 2,815 feet, Paradise River- 3,805 feet,

*Cougar Rock Campground- 3,180 feet. De trail is met name pittig omdat je van heel laag naar heel hoog gaat.

Op verschillende plekken kun je met de trail beginnen, er is dus geen vast startpunt. Je kan de trail met of tegen de klok in lopen, het maakt niets uit. Ook kun je een gedeelte van de trail lopen. Het beste kun je starten vanaf  Longmire, met het pad over Rampart Ridge. Dit alleen al vanwege de gratis pendeldienst van Ashford naar Longmire.

In het begin van de vorige eeuw is men begonnen met deze trail. Het was een attractie om  bezoek aan en gebruik van het park te promoten. Later maakte de bereden politie gebruik van de trail als ze op patrouille gingen in het park. Originele boswachters hutten zijn nog steeds in gebruik. Het oudste huisje is gebouwd in 1915.

map Wonderland Trail

Het is een geweldige trail om het park te verkennen. Het pad gaat door grote life-zones van het park, van laagland bossen tot subalpiene weiden met wilde bloemen. Je doorkruist heuvels en valleien. Met behulp van (hang)bruggen steek je rivieren over en heb je een indrukwekkend uitzicht op Mt. Rainier en zijn ijzige gletsjers. Omdat je om Mt. Rainier heen loopt heb je elke keer weer een andere kijk op de berg met zijn ruim 25 gletsjers. Het is een zware tocht met hoogte verschillen van soms 3500 feet. Omdat het zo’n pittig parcours is wordt daarom aanbevolen dagelijks 7 tot 10 mijl te lopen. Met deze afstanden doe je 10 tot 14 dagen over de tocht. Als je de trail wilt lopen heb je permits nodig en moet je reserveringen maken voor de (natuur) campings. Voor de tocht moet je alles zelf meenemen. Ook kan je regelen dat op sommige plaatsen levensmiddelen en andere zaken op verschillende plaatsen langs de route klaar staan. In verband met de sneeuw is er maar een korte periode dat de trail gelopen kan worden. Vaak is de trail te doen vanaf eind juli t/m begin september.

Old train in Elbe

Church in Elbe

 

Na de uitgang van Mt. Rainier National Park rijden we door een bosrijke omgeving. Over de 706 west, de National Park Highway gaan we richting Elbe. Daar aangekomen stoppen we even op de parkeerplaats koffie en overleg.

Er is een oud klein rangeer station. Op een stukje spoor staat een oude loc een beetje weg te roesten. Jammer. Verderop is een heel klein kerkje. Heel benieuwd hoeveel kerkleden ze hebben. Gezien de grootte van de kerk zijn dat er niet zoveel. Nog verderop staan allemaal wagons. In een paar daarvan zit een restaurant. In de andere kun je overnachten en slapen. Wel leuk allemaal al heeft het niet onze voorkeur. Bij een winkeltje vragen we even waar een camping is waar we met de camper kunnen overnachten. Ongeveer een mail rechtdoor en na 2,5 mile zijn campings. Dus… weer verder.

De eerste is gewoon een plek waar je kan staan langs de rand van het meer. Geen voorzieningen en geen stroom. Dat zien we niet zitten dus door. De volgende is ook niet gelijk onze eerste keus. Het heet Eagle’s Nest. Meer een Old Eagle’s Nest of Runnend Eagle’s Nest. Moet wel een hele zielige adelaar huizen met al dat achterstallig onderhoud. Bij de receptie is niemand aanwezig; wel een telefoon nummer. Dat maar even bellen. Verbinding stoort verschrikkelijk en is in een keer verbroken. Dan nog maar een keer en we denken dat de persoon aan de andere kant door heeft dat hij klanten heeft. Na een kwartiertje komt hij aan scheuren op een grasmaaier. Ja van lopen wordt je moe. Hij is niet de eigenaar maar beheert het terrein. We kunnen nog wel een plekje krijgen, ja dat geloven we best, de helft staat leeg. Met de credit kaart betalen lukt niet, dan maar contant. Naar ons plekje en aansluiten. Op het ene punt geen stroom dan maar de andere contactdoos gebruiken en daar staat wel power op. Er zou wifi zijn maar ook dat werkt dus niet, geen verbinding. Maar we hebben een plekje en daar gaat het om, we sluiten weer een mooie dag af.

Gereden vandaag 130 mile = 208 kilometer.