Groveland – Yosemite – Tuolumne Grove – Yosemite Valley – Midpines

Vrijdag 21 juni 2013,

De langste dag in Yosemite.

We worden wakker van de lekkere frisse lucht. Alle raampjes staan nog open en het is vannacht flink afgekoeld. We dachten helemaal geen dekbed nodig te hebben maar dat is niet waar. Halverwege de nacht hebben we er toch nog maar één bij gepakt. Het is helemaal stil op een paar vogeltjes na, en het is net of is de lucht hier zuurstofrijker is dan we gewend zijn. Naar de washokken om te wassen en dan ontbijt, geroosterd brood en thee. Het is nog een flink stuk rijden naar Yosemite en we hebben nog heel wat op het programma staan dus maar niet te laat weg.

Yosemite National Park is een National Park verspreid in het noord-oosten van de staat Californie. Het park, dat wordt beheerd door de National Park Service, heeft een oppervlakte van 761.268 acres (3,080.74 km2). Elk jaar bezoeken meer dan 3,8 miljoen mensen Yosemite. De meeste bezoekers verblijven in de zeven vierkante mijlen (18 km2) van Yosemite Valley. Yosemite is bekend om zijn spectaculaire granieten rotsen, watervallen, heldere beekjes, mammoetbomen en biologische diversiteit. Het gebied werd door pioniers in gebruik genomen en de natuur werd systematisch verwoest door de z.g. homesteaders. Bomen werden gerooid, bossen ontgonnen en overal werd vee gehouden. Dit alles ging sommige mensen te ver. Yosemite stond centraal in de ontwikkeling van het nationaal park idee. Galen Clark en anderen lobbyden om Yosemite Valley te beschermen. President Abraham Lincoln ondertekende uiteindelijk, in 1864, de Yosemite Grant. Het gebied kwam onder bestuur van de staat Californie. De cavalerie beschermde later het park en de natuur tegen het illegaal in gebruik nemen van grond en ontbossing. Later werd dit overgenomen door de parkwachters van NPS. De “ranger hoeden”, met zijn karakteristieke Montana Peak, die de parkwachters nu dragen hebben ze overgenomen van de cavalerie. De vorm van de hoed komt van oorsprong van veteranen uit de Spaans-Amerikaans oorlog van 1898. De soldaten maakten in de stetson hoed een piek om opeenhoping van tropische regen tegen te gaan.

Later leidde John Muir een succesvolle beweging voor de bescherming van niet alleen de vallei maar ook de omliggende bergen en bossen.

De geologie van het Yosemite gebied wordt gekenmerkt door granieten rotsen en resten van oudere rots. Ongeveer 10 miljoen jaar geleden werd de Sierra Nevada opgetild en vervolgens gekanteld waardoor de relatief zachte westelijke hellingen en de meer harde oostelijke hellingen werden gevormd. De steilheid en de stroom-en rivierbeddingen vormden diepe, smalle canyons. In de ijstijd, ongeveer 1 miljoen jaar geleden, ontstonden er gletsjers en werden de hogere alpenweiden en rivierdalen naar beneden verplaatst. Tijdens de vroege ijstijd bereikte de ijsdikte in Yosemite Valley een dikte van 4.000 voet       (1.200 m). De neerwaartse beweging van de ijsmassa’s hebben de U-vormige vallei gevormd. 

De naam Yosemite. Yosemite Valley werd ongeveer  3000 jaar lang bewoond door Paiute en Sierra Miwok indianen.  De Ahwahneechee woonden in Yosemite Valley toen de eerste blanken deze regio bezochten. Brunnell noemde het gebied Yosemite. Er zijn 2 verklaringen voor de naam. Lavayette Bunnell interviewde Chief Tenaya en schreef later dat de chief de stichter was van de Pai-Ute Kolonie van de Ah-wah-nee. De Miwoks, en de meeste blanke kolonisten, beschouwden de Ahwahneechee als bijzonder gewelddadig. Dit kwam door de frequente territoriale geschillen. Het Miwok woord "yohhe'meti" betekent letterlijk "ze zijn moordenaars". Volgens een ander verhaal zou Yosemity grizzly beer betekenen. Savage, die sommige inheemse dialecten sprak  vertaalde Yo-sem-i-ty als “volgroeide grizzly beer." De term is mogelijk afgeleid of verward met uzumati of uhumati, wat grizzly beer betkent.

map Yosemite National Park

Door de Californische Gold Rush, in het midden van de 19e eeuw, nam het aantal blanken enorm toe wat tot spanningen leidde met de oorspronkelijke indianen. In 1851 kwam het tot een confrontatie, the Mariposa War, met 200 Ahwahneechees geleid door Chief Tenaya. Het dorp werd verbrand, de chief en de rest van de stam werden verbannen naar de omgeving van Fresno. Enkelen mochten later terugkeren naar Yosemite Valley. Dit was over na een aanval op een groep van acht goudzoekers in het voorjaar van 1852. De stam vluchtte oostwaarts naar Mono Lake, en nam toevlucht bij de Mono stam. Na de diefstal van paarden, van hun gastheren, werden de Ahwahneechees opgespoord en gedood door de Mono Paiutes. Bij de aanval werd Chief Tenaya gedood en de overlevenden werden terug gevoerd naar Mono Lake en geabsorbeerd in de Mono Lake Paiute stam. Een gereconstrueerde "Indian Village van Ahwahnee" zit nu achter de Yosemite Museum, die naast het Yosemite Valley Visitor Center is gelegen.

Muir en zijn Sierra Club bleven bij de regering en invloedrijke mensen lobbyen voor de oprichting van een National Park. In mei 1903 kampeerde president Theodore Roosevelt

3 dagen met Muir in de buurt van Glacier Point. Tijdens die reis overtuigde Muir, Roosevelt om de controle over Yosemite Valley en Mariposa Grove bij de staat Californië weg te halen en weer onder te brengen bij de federale regering. In 1906 ondertekende Roosevelt het wetsvoorstel.  

De National Park Service werd opgericht in 1916, en Yosemite werd overgedragen aan dit bureau. Tuolumne Meadows Lodge, Tioga Pass Road, en campings langs Tenaya en Merced lakes werden in 1916 afgerond. Het park werd steeds bekender en toerisme kwam op gang. Er werden wegen aangelegd zodat postkoetsen de vallei konden bereiken.

In 1903, werd de bouw van een dam in de Hetch Hetchy Valley voorgesteld. Het doel was om water en hydro-elektrische energie te leveren aan San Francisco. Muir en de Sierra Club waren fel tegen maar het mocht niet baten. 
In 1923, werd de O'Shaughnessy Dam in de rivier de Tuolumne voltooid. De dam en reservoir zijn het middelpunt van de Hetch Hetchy Project. In 1934 is men begonnen water te leveren aan San Francisco, 167 mijlen (269 km) ten westen van het reservoir.  

Dit project wordt tot op de huidige dag betwist. In de 21e eeuw is er steeds hernieuwde belangstelling voor het verwijderen van de dam en het herstel van de vallei in  zijn natuurlijke staat.

pipeline from Hetchy Hetchy to San Francisco

In 1920 werd een poging gedaan om de Olympische Winterspelen van 1932 in Yosemite te houden. Dit is niet doorgegaan en de spelen werden gehouden in Lake Placid.
In het verleden werden ‘s nachts, in de watervallen en van de kliffen van Glacier Point, roodgloeiende sintels geduwd. Dit gaf dan een prachtig effect. De Nationaal Park Service heeft deze en andere kunstmatige beïnvloeding in het park teruggebracht tot alleen het bezoeken van het park. Verkeersopstoppingen in Yosemite Valley zijn in de zomermaanden uitgegroeid tot een bron van zorg. In 1995 werden 2 elektrische bussen in gebruik genomen. De bussen zijn rustig en stoten geen schadelijke stoffen uit. Uiteindelijk zullen alle bussen in Yosemite elektrisch zijn. De Yosemite Valley Landslide, in 1996, doodde een wandelaar en de overstroming van de Merced River in januari 1997 heeft veel wegen, bruggen en diverse campings beschadigd.

Stroom en water ontkoppelen en we starten de motor. De weg er naar toe is al prachtig. Veel heuvels die bedekt zijn met bos. Stomverbaasd zijn we als ineens een coyote op z’n gemak de weg oversteekt. Natuurlijk ben ik te laat om een foto te maken. Het park heeft meer dan één ingang en we pakken de Big Oak Flat Entrance. Yosemite is ongeveer zo groot als de halve provincie Friesland. Vlak voor dat we het park in gaan staat er een bord van Yosemite en dat zien we net te laat. Het is altijd leuk hierbij op de foto te staan. Keren lukt niet dus maar doorrijden, er komt misschien nog wel een gelegenheid. Via een collega hebben wij een Nationale Parken Pas gekregen. Die was eind september 2012 in de USA en de pas is een jaar geldig. Dus die kunnen wij nu gebruiken en we kunnen zo het park inrijden. Van de ranger krijgen wij nog een plattegrond en een informatie krant van het park. Dan even vragen hoe we in Hetch Hetchy komen. Dat is een bepaald gedeelte wat we graag willen bekijken. Het ligt wat uit de route en er komen niet veel mensen. Van haar horen we dat we de afslag al voorbij gereden zijn. De inrit naar dit gedeelte ligt buiten het park. Zit niets anders op dan terug te gaan. Stukje verderop kunnen we draaien en we komen weer door de in-uitgang van het park. Bij de uitgang staat een andere parkwachter en die vraagt hoe het is. Prima natuurlijk en we geven aan dat we op weg zijn naar Hetch Hetchy. Het vraagt dan hoe lang en breed onze camper is. Met spiegels bijna 3 meter breed en 7,5 meter lang. Dan kunnen we daar niet heen zegt hij we zijn te lang en te breed daar is de weg niet op berekend. Nou, bedankt voor de tip en we gaan over naar plan B. Dit had de dame bij de ingang moeten zeggen maar blij dat we dat nu horen en niet als we daar al zitten en niet kunnen draaien of kunnen keren. Weer omdraaien en dan komen we weer langs het Intrance bord van Yosemite.

Dan nu maar op de foto en vervolgens over de Big Oak Flat Road richting Tuolumne Grove. Eerst stoppen we nog even bij Crane Flat en parkeren daar om uit te zoeken hoe we verder moeten rijden. Er is daar een tankstation en winkeltje met van alles en nog wat. Ze hebben er ook koffie dus nemen we een bakkie. Dan door naar Tuolumne Grove, daar zijn trails door een gedeelte waar enorme grote bomen staan. Mammoetbomen zijn bomen die honderden jaren oud zijn. 

Mammoetboom. Zowel de naam mammoetboom of reuzensequoia als zijn wetenschappelijke naam Sequoiadendron giganteum geeft op uitstekende wijze weer wat aan deze boom onmiddellijk opvalt: giganteum –gigantisch. Het is een boom uit de cipresfamilie (Cupressaceae). De soort komt van nature voor in Californië waar ze groeit op de westelijke hellingen van de Sierra Nevada. Voor de ijstijden kwam de boom algemeen voor op het noordelijk halfrond. Ook in Europa zijn fossiele resten gevonden in bruinkoollagen.

Het is de zwaarste boom in de wereld. Hoewel de Sequoiadendron giganteum de grootste boom ter wereld is, in volume, is het niet de hoogste boom ter wereld. Dat is de kustmammoetboom, Sequoia sempervirens, een nauwe verwant van de mammoetboom. De grootste mammoetboom is de General Sherman Tree. Deze boom is te vinden in het Sequoia National Park in Californië, heeft een hoogte van ruim 83 meter, een omtrek van 31 meter bij de bodem. Zijn massa wordt geschat op 1950 à 2145 ton, zijn leeftijd op 2000 à 3000 jaar. Hij wordt vaak het grootste levende wezen ter wereld genoemd. 

De kroon is smal en kegelvormig. De uiteinden van de takken buigen naar voren. De boomschors is net als die van de kustmammoetboom (Sequoia sempervirens) roodachtig bruin, dik, zacht en vezelig. Later wordt de schors donkerder en gegroefd. De richels steken soms ver uit. De schors is heel zacht en kan gemakkelijk ingeduwd worden. Men kan ertegen stompen zonder de vuist te verwonden, vandaar soms de naam “boksboom”. De boom heeft blauwgroene of donkergroene schubbladeren van 4-7 mm lang. De kegels zijn bruin en eivormig, 5-8 cm lang en hangen aan lange steeltjes aan de hoofdtwijgen.

De mammoetboom heeft een zeer dikke bast (50 tot 60 cm bij oudere bomen) en een hoge kruin. Door de dikke vezelige bast, die nagenoeg onbrandbaar is, is de mammoetboom vrijwel ongevoelig voor bosbranden. Hij heeft ze zelfs nodig voor de voortplanting! Wanneer een bosbrand alle concurrenten heeft uitgeroeid en de dikke, droge lagen takjes en naalden heeft opgebrand, maken de zaadjes in de vruchtbare asgrond het meeste kans tot een jonge boom uit te groeien.
Men merkte dat in de mammoetboomwouden in de VS het aantal mammoetbomen per km² de laatste honderd jaar was afgenomen. Dit kwam omdat bosbranden er van nature niet meer voorkwamen of werden geblust. Oude mammoetbomen hebben vaak donkere brandplekken onderaan de stam als gevolg van deze branden. Overigens zijn de zeer sterke bosbranden die af en toe toch oplaaien wel in staat om oude exemplaren dodelijk te beschadigen. De laatste jaren hoopt men door gecontroleerde, zelf aangestoken, bosbranden de situatie weer te herstellen. Luchtverontreiniging en hoge ozon concentratie veroorzaakt weefselschade aan de massale Giant Sequoia bomen in het park. Dit maakt hen kwetsbaarder voor insecten en ziekten.

Naam Sequoia en ontdekking. De botanicus Endlicher koos in 1847 voor de naam Sequoia. Het is niet duidelijk waarom hij voor die naam koos. Het is echter erg waarschijnlijk dat de boom genoemd werd naar Sequoyah; een halfbloed Cherokee-indiaan die een schrift ontwikkelde.

De mammoetboom komt van nature voor op de westelijke hellingen van het Sierra Nevada gebergte in Californië. In het noordelijke deel van zijn verspreidingsgebied zijn er slechts acht afzonderlijke bossen, waaronder drie in Yosemite National Park. Het zwaartepunt van hun voorkomen is te vinden in Sequoia & Kings Canyon National Park en Giant Sequoia National Monument. De bossen variëren in grootte van wouden van 1000 hectare met duizenden mammoetbomen tot kleine bosjes met slechts zes levende exemplaren. Vele bomen zijn omgezaagd sinds de ontdekking van de bossen. Om de weinige resterende wouden te bewaren, zijn de meeste nu opgenomen in het Nationale Park-systeem van de Verenigde Staten of het State Park-systeem van de staat Californië zelf. Daar mogen ze uiteraard niet omgezaagd worden maar ook buiten de parken is het omhakken van mammoetbomen bij wet verboden.

De eerste met zekerheid vastgestelde waarneming gebeurde in de lente van 1852. Een jager, die een beer in het Sierra Nevada gebergte aan het achtervolgen was, trok de bossen in die nu gekend zijn als 'North Grove' in het Calaveras State Park. De jager, Augustus T. Dowd, wist niet wat hij zag en eenmaal in het nabijgelegen mijnkamp gekomen, wilde niemand hem geloven, tot ze deze reuzen met hun eigen ogen zagen.

De bossen werden onmiddellijk populair en kregen aandacht van het grote publiek. Wegen werden aangelegd naar deze bossen en de vele houthakkers roken geld, veel geld.
In de jaren nadien werden nog vele andere, grotere mammoetboombossen ontdekt, hoewel het wel gezegd moet worden dat de bomen al eeuwen bekend waren bij de plaatselijke indianenstammen. Deze noemden de boom Wawona, een nabootsing van de roep van de gevlekte bosuil.

Deze is in de Indiaanse religie de beschermgeest van grote bomen. De stammen langs de Tule rivier noemden de boom Toos-pung-ish of Hea-mi-withic.

De oude mammoetboom die Augustus T. Dowd als eerste zag, werd de "Discovery Tree" genoemd. Nadat hij vele eeuwen, stormen en bosbranden had doorstaan, aanschouwde hij in 1852 voor het eerst een westerling. Een jaar later werd hij omgezaagd.
Vijf man waren er 22 dagen mee bezig (schets linksonder) en na het tellen van de jaarringen bleek de boom 1300 jaar oud te zijn geweest. Het overgebleven restant van de stam werd gebruikt als dansvloer...

Het zegt veel over de mentaliteit die toen heerste. Nu lijkt het omzagen van de grootste mammoetbomen erg triest, maar is in de tijdsgeest van de 19e eeuw wel te begrijpen. In die tijd van beperkte communicatiemogelijkheden sijpelden tijdens de Californische goldrush allerlei verhalen vanuit de "Far West" door naar de Amerikaans-Europese oostkust van de VS. Massieve goudbergen! Gigantische bomen! Enorme watervallen waar het water naar boven loopt! De Europese immigranten kregen een "eerst zien, dan geloven"-mentaliteit. De mens leek de natuur voor het eerst onder controle te krijgen. Het feit dat men zo'n boom nu kón omzagen vonden sommigen al een morele verplichting om het te doen.

In Yosemite National Park zijn drie locaties met mammoetbomen; Tuolumne, Merced en Mariposa Grove, waarvan Mariposa de grootste en meest bezochte is.

Locaties mammoetbomen in Yosemite

In Mariposa Grove bevindt zich de wereldberoemde Wawona "Tunnel" Tree. In 1881 werd een tunnel door deze boom gemaakt waar je met de koets, en later met de auto, door kon doorrijden. Dit is blijkbaar iets dat erg tot de verbeelding spreekt. Dit is ook bijna altijd één van de eerste weetjes over mammoetbomen of sequoia's waar men iets van leest of hoort. Wat men echter vaak niet weet, is dat de boom de ingreep niet overleefde: in 1969 stierf de boom op ongeveer 2100-jarige leeftijd ten gevolge van het aanleggen van de tunnel.

De boom werd neergehaald en er werd geen nieuwe 'tunnel tree' gemaakt. Een andere bekende mammoetboom in Mariposa Grove is de grillig vertakte "Grizzly Giant", de grootste mammoetboom van Yosemite. Toch staat deze boom slechts 27e op de lijst met volumineuze mammoetbomen en wordt hij ook in omtrek door een tien- à twintigtal mammoetbomen voor afgegaan.

Timmerhout. In de afgelegen bergvalleien van de Sierra Nevada ontstonden op vele plaatsen grote en kleine boomzagerijen die millennia lang oude bomen neerlegden. Er kwamen boerderijen waarvan de schapen en geiten de graslanden ernstig aantastten. De houtopbrengst van deze oude knarren was overigens marginaal, Door de matige kwaliteit van het hout en hun afmetingen versplinterden ze nogal vaak wanneer ze neergehaald werden. Het hout werd vooral gebruikt om kleine paaltjes te maken om wijnranken langs te laten groeien en niet als constructiemateriaal omdat het daarvoor te zacht was. Door inspanningen van John Muir en de marginale houtopbrengsten van deze reuzen werd het omzagen van mammoetbomen grotendeels gestaakt in de jaren 1920. Tot in de jaren 1980 werden echter nog steeds jongere exemplaren omgezaagd. Door de publieke verontwaardiging hierover werd het aantal nationale parken, staatsparken en -monumenten steeds groter. Tegenwoordig zijn de meeste resterende natuurlijke mammoetboombossen beschermd en is het omhakken van deze bomen verboden.

Op vele plaatsen kan men tegenwoordig (meer dan 100 jaar later) nog brokstukken zien liggen. Door het hoge tanninegehalte in het hout is het erg resistent tegen verrotting.                                                                        

Map trail in Tuolumne Grove

Tuolumne Grove. Er zijn verschillende drive-through (tunnel) bomen in de Redwood- en sequoiabossen van Noord-Californië. De toestand van de bomen verschilt, van dood tot in goede staat. We vinden de Pioneer Cabin Tree in het Calaveras Big Trees State Park en Tunnel Log in Sequoia National Park. Yosemite National Park heeft er twee. De California Tunnel Tree in de Mariposa Grove en andere tunnel boom in het kleinere Tuolumne Grove, deze wordt nu Dead Giant genoemd. Tuolumne Grove is een van de drie sequoia bosjes in Yosemite. De anderen zijn Merced Grove, een paar mijl ten westen van Tuolumne Grove en Mariposa Grove in de buurt van de zuidelijke ingang van het park.

Tuolumne Grove bevat ongeveer twee dozijn volwassen mammoetbomen die langs een 1,1 mijl lange trail staan.  Mammoet bomen groeien op een hoogte van 4500 tot 7000 voet. De wandeling begint bij het parkeer terrein van de oude Big Flat Road , een smalle, geasfalteerde route die niet meer open is voor auto’s. Een korte lus loopt door de tunnel boom (nu slechts een verbrande boomstronk, bekend als de Dead Giant).

De trail gaat  verder langs een paar andere mammoetbomen. Hoewel dit gedeelte van Yosemite redelijk druk wordt bezocht is het toch een bos van rust en stilte. Het is er in ieder geval veel minder druk dan in Mariposa Grove.

Op een informatiebord is informatie te vinden over de wandeling. Vlakbij ligt een  dwarsdoorsnede van een reusachtige sequoia stam die nu gebruikt wordt als een bank. De smalle weg (afgesloten voor alle verkeer sinds 1993) daalt geleidelijk af door een dik dennen en ceder bos. Na een aantal bochten en 400 meter lager komt men bij het begin van de trail  Een korte lus buigt af naar rechts en gaat door de tunnel boom en dan  langs een paar overgebleven en gevallen sequoias. Vervolgens steek je een beekje over en ga je terug naar de oude weg. Verscheidene volwassen sequoia’s groeien langs de west kant van de weg. Ze worden omringd door dichte ondergroei van struiken, kornoeljes, varens en kleinere bomen. De omgeving is koel en schaduwrijk en langs de westelijke helling bevindt zich een heel smal ravijn waardoor water stroomt van North-Crane Creek.

 Het parkeer terrein is vol en dan valt het niet mee een plekje te vinden voor de camper, dan is het een grote bak. Dan maar gewoon in de berm, goed aan de kant en maar hopen dat er straks geen ticket op zit. Bij het pad waar de trail begint staan informatie borden en we lezen die eerst maar even. Ook ligt er een schijf van een stam van een mammoetboom. De jaarringen zijn te zien en ze hebben er etiketten op gezet. Die etiketten wijzen naar een jaarring en dan staat er bij wat er toen op het zelfde tijdstip in de wereld gebeurde. Het hoofdpad naar de trail loopt langzaam naar beneden en na een mile is er een afslag. Dan kun je een rondje maken en kom je langs een aantal mammoetbomen. Het zijn gigantische bomen en als je er voor staat is het heel moeilijk in te schatten hoe hoog ze zijn.

Uit de informatie weten we dat dit al snel tussen de 60 en ruim 80 meter kan zijn. Verder zijn het hele dikke bomen. Sommige hebben een omtrek van bijna 25 meter en hebben dus en doorsnee van bijna 8 meter.

De buitenkant van de stam is bekleed met een soort sponsachtig materiaal, als je er op duwt veert het terug. Heel apart. Een van die grote bomen is omgevallen en de stamomvang is vast meer dan 24 meter. De lengte? Geen idee, maar groter dan 70 meter. Ook het gedeelte van de wortels is enorm, wel begrijpelijk maar niet minder imposant. Om vroeger toeristen te lokken hebben de locale bewoners een doorgang in zo’n boom gemaakt waar je met paard en wagen doorheen kon. Dat heeft die boom niet overleefd, maar de restanten staan er nog steeds. En ook wij lopen er door. 

Poort door mammoetboom

 

Giant Sequoias

Dan te bedenken dat mensen dit vroeger deden, dat kunnen we ons nu niet meer voorstellen. De boom is hol en je kunt ook zien dat het restant in brand heeft gestaan. Ondanks dat er niet zoveel meer van over is, is de stomp met de doorgang nog indrukwekkend. Weer verder. Er staan hier minder grote bomen dan in Mariposa Grove waar we met de kids in 2006 zijn geweest, maar ook nu is het niet minder indrukwekkend. Er liggen ook enkele bomen die in het verleden omgewaaid zijn. Ondanks dat het wortelgestel al aardig verweerd en gereduceerd is, ligt er nog een hele massa. Ook van de lengte krijg je nu een goede indruk. Wat zijn wij nietig. We kijken op de mieren neer maar vergeleken bij deze bomen zijn wij mieren. We lopen langs zo’n omgevallen gigant en komen op 68 meter en dan mist er nog een gedeelte van de top. Om toch een indruk te krijgen hoe groot zo’n boom is moet je er naast gaan staan en dan een foto nemen. Vaak kun je dan niet genoeg afstand nemen om het geheel, van voet tot top, op de foto te krijgen.  De bomen kunnen hier groeien omdat het op deze hoogte vaak redelijk vochtig is, er genoeg regen en smeltwater is en de temperatuur goed is. De winters zijn hier niet zo streng en gezien de hoogte is het hier vaak niet zo warm. Dus een ideale omgeving voor dit soort bomen. Als de mensen van ze af kunnen blijven, kunnen het reuzen worden.

 In dit gedeelte groeien ook vreemde planten. Het zijn parasieten. Ze leven van en op de schimmeldraden van paddenstoelen die weer leven van de bomen. Deze planten hebben

geen bladeren want ze hoeven geen bladgroen te hebben om te groeien. Onder deze planten zijn ook orchideeën. Nooit geweten dat er ook parasitaire orchideeën zin. Dacht dat het altijd zo’n mooie en “lieve” plant was. Ook bloeien er nog wilde rhododendrons en andere kleine planten die op cyclamen lijken.

Onderweg komen we een ranger tegen (soort boswachter) en die zegt dat het vandaag heerlijk weer is, de vorige dagen was het hier erg warm. Omdat het vrijdag is wordt er grote drukte verwacht, ze adviseert ons nu naar de vallei van Yosemite te gaan. Dat was een goeie tip. We moeten nl nog tickets ophalen die Klaas online besteld heeft om met een bus naar Glacier Point gebracht te worden en dan kunnen we lopend terug. Terug bij de camper geen ticket op het ruit dus dat valt weer mee. Op naar Yosemite Rally via de Big Oak Flat Road. De weg gaat flink omhoog en wordt ook bochtig. Op sommige plekken heb je een prachtig uitzicht. Ook zien we bossen die in het verleden verbrand zijn. Vlak voor de vallei kom je nog door een tunnel. Daarna dalen we af naar de vallei, laten de 140 naar El Portel rechts liggen en steken via een brug, de Merced River over. 

Sight on Upper Yosemite Falls

Via de Southside Drive rijden we verder de vallei in. Inderdaad veel mensen, auto’s en campers rijden door de vallei, maar eigenlijk merk je er niets van want het is allemaal groot, er is gewoon heel veel ruimte. Het is een one way weg dus heb je geen last van tegenliggers. De Bridel Fall rijden we eerst voorbij die komt later wel eens. Bij het bezoekers centrum is geen parkeer plaats te vinden dus geen extra informatie over  wandelingen of andere zaken aangaande Yosemite. Zit niets anders op dan maar door te rijden naar Yosemite Lodge. Daar moeten we de tickets ophalen om met de bus naar Glacier Point te komen. De tickets hebben we online besteld en met een credit card betaald. Klopt allemaal en we krijgen de kaartjes mee. Morgenochtend vertrekt de bus om 8.30 uur  en we moeten om 8.15 uur aanwezig zijn. Geen probleem we zorgen er wel voor dat we op tijd zijn. Nog geprobeerd of we een speciale tocht, naar de Half Dome, kunnen doen maar dat is elke dag echt een loterij wie mee mag. Slechts 50 mensen per dag worden uitgeloot, helaas we krijgen geen vergunning. Ook op internet moet je bijna meer dan een half jaar vooruit voor deze tocht reserveren. Terug op de parkeerplaats even een hapje eten. Een grijze squirrel komt even kijken of er iets te halen valt.

De dieren hier weten precies wie toerist zijn. Het is een leuk beestje. Daarna lopen we naar de watervallen. Vanwaar we geparkeerd staan is het niet ver lopen. Het is bijna file lopen. Bij bussen vol komen hier toeristen naar de Upper en de Lower Yosemite Falls kijken. De Upper is hartstikke hoog en het is prachtig te zien hoe het water over de rotsen gaat. De Lower is ongeveer halverwege, maar ook nog prachtig om te zien. We klimmen over de rotsen om wat dichterbij bij de Lower te komen. Als je van het voetpad af gaat is het een hele klauterpartij om over grote brokken rots te klimmen. Op een gegeven moment blijf ik lekker met de voetjes in het frisse water zitten en Klaas leeft zich uit.

Lower Yosemite Falls

 

Het is leuk om naar de mensen te kijken die allemaal proberen droog naar boven te komen. Op de brug heb je een goed zicht op de Lower Yosemite Falls. Op grote afstand is de waterval het mooiste en vooral als er veel water is. Het mooiste zicht heb je vanaf Sentinal Bride en the Meadow en verder van Yosemite Chapel. De hoeveelheid water is nu al behoorlijk minder dan andere jaren. In Yosemite is de helft minder sneeuw gevallen dan voorgaande jaren. Daardoor is er minder smeltwater met als gevolg dat er minder water van boven komt. Meestal wordt de waterstroom minder in eind juli. In augustus is de waterval vaak droog. Het is nu een maand eerder.

Yosemite Falls is totaal 2425 ft (739 m) hoog van de bovenkant van de bovenste waterval tot op de bodem van de onderste fall. Het is een soort drie traps waterval en de langste is 1430 ft (436 m). Yosemite Falls is de hoogste gemeten waterval in Noord-Amerika. Het is één van de grote attracties in het park. Vooral in het late voorjaar als de (smelt)waterhoeveelheid  op haar hoogtepunt is.

De bovenste waterval wordt gevormd door de snelle wateren van Yosemite Creek. Deze rivier kronkelt zich eerst door de Eagle Creek Meadow en stort zich vervolgens over de rand in de vallei. Het midden-cascades deel, 675 voet (206m) gaat door een hele smalle kloof en is niet zichtbaar vanaf de vallei. Deze reeks van vijf kleinere watervallen gaat over in de Lower Falls. Verschillende uitkijkpunten voor de watervallen zijn te vinden langs de Yosemite Falls trail. De Lower Yosemite Fall is 320-voet (98 m) hoog en het water stroomt vervolgens in de Merced River. 

Cooks Meadow in Yosemite Valley

De top van Upper Yosemite Fall kan bereikt worden via een steile, zware, en meestal drukke wandeling  van 3,5 mijl (5.6 km). De wandeling begint in de buurt van Camp 4. De Upper Fall kan ook bereikt worden via verschillende routes van de Tioga Road in het noorden.

Aan de voet van de watervallen lag het belangrijkste dorp van de inheemse bevolking van Yosemite Valley, de Ahwahneechee. Het Ahwahneechee volk noemde de waterval "Cholock" ("de val") en geloofden dat de poel aan de basis werd bewoond door de geesten van verschillende heksen, genaamd de Poloti. De indianen mochten daar niet komen. Een Ahwaneechee volksverhaal beschrijft een vrouw die toch een emmer water uit het zwembad ging halen en een emmer vol slangen putte. Later die avond, nadat de vrouw weer op het grondgebied van de geesten kwam, veroorzaakten die een krachtige wind. De vrouw, haar pas geboren baby en haar huis werden in de poel gezogen.

In de vallei zijn ook vlaktes met grasland en bloemen. We  lopen door een stuk van de Cooks Meadow en komen dan bij de Merced River. Een stuk verderop kunnen we een brug, Sentinel Bridge, over steken. Hier gaan we even zitten en we hebben lol om mensen die met een rubberbootje de rivier afdrijven. Er zijn er bij die echt geen idee hebben wat ze met peddels moeten doen. Dan lopen we verder langs de rivier richting Swinging Bridge. Het is prachtig zo tussen de grasvelden door te lopen. 

Mercerd River

Deer

Ineens loopt er een deer (soort ree) te grazen. Die moet op de foto, maar ze heeft helemaal geen aandacht voor ons. Ze blijft maar eten waardoor je geen mooie foto kan maken. Dus maar geluid maken om de kop omhoog te krijgen. Werkt ook niet zelfs Engels of Fries praten helpt niet. Op een gegeven moment staat Klaas op nog geen 10 mtr. afstand en zelfs dat kan haar niets schelen. Kan mij ook wel indenken al die aandacht van al die toeristen gaat je op een gegeven moment de keel uit hangen. Het beste is dan geen aandacht aan de toeristen te schenken. Via een omweg lopen we terug richting Yosemite Lodge waar onze camper geparkeerd staat. We besluiten nog een stukje verder te gaan met de camper.

In het park rijden ook shuttlebussen maar die zitten ons veel te vol. Met ons huisje op wielen gaan we via de Northside Drive al richting uitgang. Die kant moeten we straks toch op dus dan zijn we al een stukje op weg. Onderweg vinden we een lekker plekje. Klapstoeltjes uit, krantje, gekoelde watermeloen, wat wil je nog meer? Op de achtergrond de grote bergen langs de rand van de vallei. Voor ons de Cathedral Rocks en achter ons El Capitan. Cathedral Rock is een 2023 meter hoge rots. De formatie lijkt op een Gothische kathedraal. Direct achter Cathedral Rock staan 2 smalle, granieten kolommen, Cathedral Spires, 1863 meter hoog en hebben een diameter van 60 tot 90 meter. De indiaanse noemden deze plek Poosenachucka, dat betekent "grote geheime eikelbergplaats". Ja hoe kom je er op. Bij de El Capitan Bridge staan allemaal mensen te kijken. Even kijken wat er aan de hand is. Met zijn allen en met kijker bestuderen ze de rots. Begrijp dat er op de rots bergbeklimmers zitten. Ze hebben het over 7 tot 8. Groepje van 2 maal 3 en dan nog 2. Ze doen er dagen over om boven te komen en slapen hangend aan de rots. Van een van de mensen mogen we de kijker gebruiken en inderdaad er hangen een paar mensen halverwege de rots. Niet iets dat ons lokt.

top left Lower en Higher Cathedral Spires - in the middle Middle and right Lower Cathedral Rock

 Het is hier mooi en rustig. Voor ons is het een grote grasvlakte maar er is niet zo veel te zien. Geen herten, coyote of ander wild. Hier een daar groeien wilde bloemen. Ook hele typische zoals de Milkweed of zijdeplant. Deze plant groeit in het westen van Mexico en het zuidwesten van Amerika op vochtige plaatsen langs oevers van overloopgebieden voor water (wadi's). Deze zijdeplant groeit met talloze lange, lichtgroene stengels van één tot anderhalve meter hoog.

De monarchvlinder gebruikt deze plant tijdens zijn lange trektocht als voedselbron (honing). Ook zien wij de vlinder en de rups op deze plant. Dit is leuk omdat je in natuurfilms dikwijls iets gezien hebt over de monarch vlinder die overwintert in de bossen van Mexico. Er groeien ook andere planten die we niet kennen.

Monarch butterfly

Milkweed (zijdeplant)

Het park is zo groot en heeft een aantal campings maar die zitten allemaal vol. Zelfs een aantal maanden geleden toen we vanuit Nederland wilden boeken was het allemaal binnen 5 minuten gereserveerd. Dat hindert niets, maar we moeten nu wel naar onze camping en dat is, vanuit het park nog ruim een uur rijden. Morgen moeten we om 08.15 uur in het park zijn voor onze tocht. Dat moet wel vroeg want het duurt zeker een uur om boven te komen en dan hebben we 4 tot 5 uur nodig om af te dalen. Spannend. En nog spannender wordt het want morgen ga ik chauffeur spelen met de camper. Dus op weg naar de camping. Via de 140 rijden we richting Mariposa. Een redelijk bochtige weg. In 2006 zijn we hier ook langs gekomen richting San Francisco. Toen was er een rockslide en was een gedeelte van de weg afgesloten. Er was een omleiding en alleen campers die kleiner waren dan 27 feet konden over de brug. 

De rockslide is nog niet opgeruimd. Het kost teveel om die weg te krijgen en ze hebben er een 2^e brug bijgebouwd met stoplichten. Na een poosje gaat het licht op groen en kunnen we verder. Mooie maar ook bochtige weg langs de Merced River. Voor Briceburg slaan we af en via de 140 gaan we richting Yosemite West –KOA Mariposa . Deze ligt langs de 6323 Highway 140 Midpines,  http://koa.com/campgrounds/yosemite-west . Deze camping hebben we al gereserveerd dus hoeven we niet om een camping te zoeken.

We overnachten op een mooie ruime camping, douches etc. keurig. En daar houden we van. Lekker even poedelen, dan wordt er wat gekookt en gaan we bezig met het blog. Er is wifi dus kunnen we mailen en iedereen informeren hoe het met ons is. Heerlijk even lekker knoeien en dan in de rust. Morgen is er weer een dag.

Gereden 88 mile = 140 km.

Bosbranden Yosemite.

Tijdens het schrijven van het reisverslag komt op het nieuws dat door bosbranden de eeuwenoude sequoia’s in Tuolumne en Mercerd Grove worden bedreigt. De brandhaarden zijn in of in de beurt van het gebied waar wij op 21 juni ook geweest zijn.

Brandweerlieden kappen onder beplanting en leggen sprinkler installaties aan om deze waarde volle bomen te beschermen. Filmpjes van de bosbranden op youtube gezien en daar wordt je niet vrolijk van. Ook een filmpje net voor er een stuk bos door vuur verwoest wordt.

In een zucht, in enkele minuten, raast het vuur er door en stijgt de temperatuur van 20 tot ruim 900 C. Je ziet een paar vonken vliegen en in een oogwenk staat het in lichterlaaie.

‘Alle bomen en planten in Yosemite doen ertoe, maar de reuzensequoia's zijn ongelooflijk belangrijk om wat ze zijn én als symbolen van de Amerikaanse natuurreservaten', aldus Scott Gediman van Yosemite. De brand woedt langs de randen van het park. In het gedeelte van Hetch Hetchy heeft de brand al stukken natuur vernield.

Uit de krant lezen we het volgende. De grootste brand die nu in de omgeving woedt, Rim Fire genaamd, heeft intussen ruim 500 vierkante kilometer natuur verwoest, een gebied zo groot als de stad Chicago. Het vuur breidt zich nog altijd uit. De brandhaard groeit met 18 vierkante kilometer per dag. 4500 Gebouwen, in drie dorpjes, lopen gevaar.

De brand wist zo snel om zich heen te slaan doordat er de afgelopen winter weinig sneeuw in het gebied heeft gelegen. Daardoor is de grond veel droger dan normaal.

Hoe de brand is ontstaan, wordt nog onderzocht.

De brand begon op 17 augustus en is pas voor 5 procent onder controle. Naar schatting 5500 woningen worden direct door het vuur bedreigd.

Een enorme bosbrand in Californië bedreigt de energie- en watervoorziening van San Francisco. De gouverneur van de staat Californië, Jerry Brown, heeft daarom ook in de stad San Francisco de noodtoestand uitgeroepen, melden plaatselijke media. Door het uitroepen van de noodtoestand is er federaal geld beschikbaar om te voorkomen dat er in de stad tekorten aan elektriciteit en water ontstaan.

De stad San Francisco krijgt 85 procent van zijn water uit het Hetch Hetchy reservoir in het Yosemite-gebied. Dit belangrijke reservoir bevindt zich op ruim 3.2 kilometer van de brand. Twee van de drie waterkrachtcentrales zijn nu gesloten als gevolg van de brand. San Francisco heeft voor 600.000 dollar energie ingekocht om te voorkomen dat de stad zonder komt te zitten.
Er is een asregen aan het vallen op de voornaamste waterreservoirs van San Francisco, maar dat bedreigt de watervoorziening van de miljoenenstad nog niet, zeggen de autoriteiten.

De branden woeden al meer dan een week en hebben zich vanaf  afgelopen donderdag (22 augustus) snel uitgebreid. Het Nationale Park komt in de gevaren zone. Het westelijke deel van het park is ontruimd en afgesloten, voornamelijk vanwege de dichte rook. De brandweer, die inmiddels uitgegroeid is van 1300 man tot een leger van 3700 mannen en vrouwen, heeft nu 20 procent van de brand onder controle. Het bestrijden van de brand gaat door de harde wind moeizaam. Dat betekent niet dat het vuur daar uit is, maar dat het gecontroleerd uitbrandt. “Het vuur zal blijven branden tot de sneeuw valt,” zegt een parkwachter in de Los Angeles Times. “Maar we krijgen er eindelijk enige greep op.”

De brand bij Yosemite is een van de 50 grote branden die momenteel woeden in het westen van de Verenigde Staten. 

Duizenden mensen in de regio zijn al geëvacueerd, maar de campings in het nationale park zijn nog gewoon open. Aan de westzijde van Yosemite zijn drie toegangswegen waarvan er nog twee open zijn.

Brandweerlieden die het vuur bestrijden hebben last van de aantrekkende wind in het gebied. Windstoten tot 80 kilometer per uur wakkeren de vlammen aan.

Door de wind slaat het vuur zelfs over van boomtop naar boomtop, het zo genaamde crown fire (kroonvuur). "Dat is veel moeilijker te bestrijden, omdat we dan omhoog moeten spuiten", aldus een woordvoerder van de brandweer.

Draaiende winden en de vorming van pyrocumuluswolken (wolken die ontstaan door de hitte van de brand) brengen onstuimig weer met zich mee. Hierdoor wordt de wind aangewakkerd en is de situatie onvoorspelbaar. Voor de brandbestrijders is dit heel gevaarlijk, ze kunnen zo ingesloten worden door het vuur. Bulldozers zijn bezig brandgangen te maken om te voorkomen dat het vuur de plaatsjes Tuolumne City, Ponderosa Hills en Twain Hart bereiken. Het aantal brandweerlieden wordt steeds groter en telt nu 8000 man en wordt aangevuld met twaalf blushelikopters en zes blusvliegtuigen. Het bestrijden van het vuur gaat moeilijk doordat de brand woedt in onbegaanbaar terrein.

De verspreiding van bosbranden is afhankelijk van het brandbaar materiaal dat aanwezig is en de verticale opstelling. Bijvoorbeeld, is brandbaar materiaal bergopwaarts van een brand sneller droog en verwarmd door het vuur dan materiaal bergafwaarts. Brandende houtblokken kunnen bergafwaarts rollen met als gevolg dat vonken kunnen overvliegen en er nieuwe brandhaarden ontstaan. Ook de dichtheid van de beplanting, de vochtigheid en de weersomstandigheden en de hoeveelheid brandbaar materiaal bepalen hoe groot een brand kan worden. Er zijn verschillende soorten branden.

Grondbranden. Deze worden gevoed door ondergrondse wortels en ander ondergronds  organisch materiaal. Deze branden gaan zeer langzaam, ze smeulen en duren soms dagen tot maanden. Het is vergelijkbaar met turf branden.
Kruipende- of oppervlaktebranden. Deze worden aangewakkerd door lage vegetatie zoals blad en hout zwerfvuil, puin, gras, en lage struiken.    

Ladder branden. Dit komt voor in lage vegetatie en boomkruinen van kleine en gerooide bomen. Het vuur kruipt bij omhoog vooral als de beplanting heel erg droog is.

Boomkroon en luchtvuur branden. Luchtvuur branden zijn branden die ontstaan door zwevend materiaal in de toppen van de bomen. Vaak is dit het gevolg van ladder branden die de kroon van de boom in brand zet. Zwevende en brandende materialen zetten andere bomen in brand en er ontstaat dan een soort vuurstorm. Deze branden zijn heel moeilijk te bestrijden omdat je de kronen van de bomen nat moet maken en dat lukt vaak niet. Brand trekt zuurstof aan waardoor er een windstroom ontstaat. Deze windstroming wakkert het vuur weer aan waardoor het heter wordt en de omgeving nog meer uitdroogt. Het gedroogde materiaal in de omgeving vliegt dan in brand wat weer meer zuurstof aantrekt en we krijgen dan te maken met een vicieuze cirkel. Dit veroorzaakt enorme branden, zoals nu in Yosemite, die veel schade veroorzaken. Alleen  regen of handmatig ingrijpen of het ontbreken van brandbaar materiaal kan een einde maken aan de brand. 

In de krant van vrijdag 6 september 2013 stond over de brand het volgende:”Jager veroorzaakt brand Yosemite. De grote bosbrand die al weken woedt in en rond het Yosemite National Park in Californië, is veroorzaakt door een kampvuur van een jager. Er zijn nog geen arrestaties verricht en de naam van de jager wordt vooralsnog geheim gehouden. De brand begon op 17 augustus en heeft ruim 96.000 hectare in de as gelegd. Inmiddels is 80% van de brand onder controle”.

(foto’s van de brand van div. websites)