Elbe – Mount St. Helens - Quinalt

16 juli 2013,

Rock’s can roll……..

Op deze camping zijn niet veel mensen, tenminste wij zien ze niet. Waarschijnlijk staan een aantal campers gewoon leeg, worden ze als weekendhuis gebruikt. Het is wel een beetje vreemd om helemaal niemand tegen te komen. We gaan maar snel vertrekken. Vandaag is het de bedoeling Mt. St. Helens te bezoeken en dan de oostkant. De meeste bezoekers gaan naar de westkant waar ook het bezoekers centrum is. Het leek ons leuk een keer de meer onbekende kant van deze vulkaan te bekijken. We zitten ook aan de goede kant dus dat scheelt een flink aantal kilometers of wel miles. Eerst over de 7 South en het eerste stuk gaat door bos, veel bos. Onderweg zien we een houtzagerij. Deze hebben we vaker onderweg gezien en we zijn wel nieuwsgierig hoe het er aan toe gaat. Hier is ruimte dus de camper parkeren en wij erheen. Tijdens deze reis hebben we al heel veel van de grote vrachtauto’s geladen met allemaal stammen gezien, deze worden hier gelost en verwerkt. Meer dan 80 ton kan op de grootste vrachtwagens.

 

 

 

We staan keurig voor het hek en kijken om ons heen, gigantische vorkheftrucks en een grijper die de kale stammen op een lopende band legt. Het duurt maar even of er komt iemand naar ons toe. Hij legt uit dat ze die hele grote vrachtauto’s in één keer kunnen lossen met de grote grijper. Dat noemen ze, one bite en dat is wel heel toepasselijk. De grijper voor op de reuzen shovel is net een grote bek. Toevallig komt er net een volle vrachtauto aan dus we staan eerste rang. Eerst de wagen over de weegbrug om te wegen hoeveel ton aan stammen er geladen is. Dan naar de los plek waar grote palen staan. Die staan daar mocht er iets mis gaan met het lossen.

De palen voorkomen dat de stammen dan weg rollen. De sjorbanden worden losgemaakt en inderdaad hij grijpt alle stammen in een keer. Bovenstuk gaat open en dan worden de onderste pennen onder de stammen geschoven. De bovenste pennen gaan dicht en de stammen zitten in de bek. De shovel rijdt naar een lopende band. Daar rollen de stammen één voor één naar een cirkel zaag die ze op maat afzaagt. De gezaagde stukken gaan de fabriek in waar ze verwerkt worden tot planken of palen afhankelijk hoe ze alles afgesteld hebben.

 

  
Daarna rijdt de lege truck door en bij een speciaal apparaat wordt de aanhanger losgekoppeld en op de lege truck getakeld. Is de auto de helft ingekort. Mooi om te zien hoe ze dat doen. Onderweg zagen we regelmatig vrachtwagens met het achterste gedeelte op de truck maar we hadden geen idee hoe ze dat deden. De vrachtwagen is leeg en rijdt weer weg voor de volgende vracht.

 

Even later komt er al weer een nieuw vrachtwagen met stammen. Het gaat hier af en aan. In het plaatsje Morton tanken we even, we hebben geen idee wanner we weer de kans krijgen. Over de 12 east rijden we richting Mount St. Helens. Bij Randle pakken we de 25 South en na een flink aantal miles de 99 die naar Mt. St. Helens gaat. Het is vandaag schitterend mooi weer en dat is boffen. Meestal zijn de grote bergen zoals St. Helens en Rainier in mist gehuld, vandaag dus niet. Ook hier weer heel veel bos. De weg ernaar toe is slecht, hele gaten in het asfalt en moeten we het rustig aan doen. Andere stukken hebben ze al opnieuw geasfalteerd en kunnen we lekker doorrijden. 

De weg is ook redelijk bochtig. Gelukkig is er niet veel verkeer waardoor we lekker op kunnen schieten. In een scherpe bocht zien we ineens een helikopter geparkeerd staan op een pull out naast de weg. De weg ligt midden tussen de bomen, dat kan toch niet? Ja dus, we kunnen niet stoppen en dat is jammer. Dan maar op de terugweg en maar hopen dat deze er nog staat. Heel langzaam rijden en een foto maken.. Bij een rest-area van Bear Meadows kunnen we even stoppen. Daar hebben we voor het eerst zich op Mt. St Helens. Langs de rand staan allemaal informatie borden over de vulkaan en de omgeving. Interessant om te lezen. Ook andere toeristen stoppen hier even om te kijken. Sommigen zijn een paar jaar na de uitbarsting geweest. Er is al veel veranderd zeggen zij. De natuur begint zich te herstellen.

Blast St. Helens 8:25 am

Blast St. Helens 8:32 am

Blast St. Helens 8:33 am

Blast St. Helens 8:33 am

Op één van de borden zien we foto’s, van Gary Rosenquist, van net na de aard verschuiving van de bult op de noordflank tot net na de uitbarsting. Dit alles gebeurde in nog geen 5 minuten. Hij verbleef op een camping op 11 mijlen (18 km) afstand van de ontploffing. Rosenquist overleefde de ontploffing omdat deze werd afgebogen door lokale obstakels op 1 mijl (1,6 km) van zijn locatie. De foto’s geven goed weer wat er gebeurde en waren bijzonder waardevol voor onderzoekers. 

Gary Rosenquist, zag de as wolken van de uitbarsting zo op zich afkomen met een snelheid van zo'n 400 km/h. Dit is de laatste foto die hij maakte voordat hij er vandoor ging.

 

 

Deze twee foto’s zijn gemaakt zijn door bergbeklimmers die zich tijdens de uitbarsting op 56 km afstand van de Mt. St. Helens bevonden op de top van de Mt. Adams, een andere vulkaan in de Cascades Range. Het moet voor de klimmers een hele buitenaardse ervaring zijn geweest. Zodra de as begon te vallen verlieten ze de piek zo snel als ze konden. Net op tijd waren ze beneden.

Onderweg zijn meer parkeerplaatsen waar we even stoppen. Stopplaatsen met soms vreemde maar ook toepasselijke namen zoals Edge en Meta Lake and Miners’s Car.

Hier is een trail naar Meta Lake. Donald en Natalie Parker hadden goudwinning hut bij dit meer. Op het moment van de uitbarsting waren zijn ze bij de hut met hun neef, Richard A. Parker. De ontploffing verwoeste en verbrande de hut en fam. Parker kwamen hier bij om. De neef was blijkbaar in de open lucht en is hier omgekomen. De auto, een Pontiac, werd door de explosie 60 feet (10) meter opzij geblazen. De lak was van de auto gebrand maar verder was het voertuig nog zo goed als in tact. De auto staat er nog steeds als toeristische attractie.

part of map Mt. St Helens

De berg komt steeds dichterbij. Bij Cascade Peaks Vieuwpoint heb je, als het helder is, een mooi uitzicht op Mt. Adams. Gelukkig is het helder en in de verte zien we inderdaad Mt. Adams. Op dit vieuwpoint heb je een wijds uitzicht. In de verte is ook de verwoesting nog te zien, maar niet alleen in de verte. Ook dichtbij zien we bomen die afgebroken zijn door de blast. Van Independence Pass gaat er een pad naar Norway Pass. Bij Harmony Viewpoint gaat een 1 mile lange trail naar Spirit Lake. Het pad daalt ruim 700 feet naar de enige legale toegang tot Spirit Lake. Hier was voor de uitbarsting het Harmony Falls Resort. De mensen kwamen hier voor de rust en konden met een boot het meer op. Tijdens de uitbarsting in 1980 werd de lodge in enkele seconden verwoest. Gigantische lawines en vloedgolven veegden alles van de berg af het meer in. De lodge maar ook duizenden bomen die als luciferhoutjes afbraken.

Cascade Peaks Vieuwpoint

 

















De volgende stop is  bij Donnybrook Viewpoint met uitzicht op de berg St. Helens en Spirit Lake. Hier zie je een tapijt van boomstammen drijven aan de oppervlakte van het meer. Lijken wel houtvlotten. Hier een daar even kijken en genieten van het uitzicht. Mt. St. Helens komt steeds dichterbij. Zelfs op afstand is al heel goed te zien dat een groot gedeelte van de vulkaan verdwenen is. We menen af en toe ook een rookwolkje te zien, toch geen uitbarsting? Hoe verder we rijden hoe kaler het wordt. Tegen de omringende heuvels liggen allemaal bomen op de grond. Allemaal één kant op. Afgebroken door de blast (ontploffing) van de vulkaan in 1980. Het is dat er al nieuw groen tussenstaat maar anders lijkt het net of is het nog maar een paar jaar geleden is  gebeurt. Heel indrukwekkend en zo krijg je ook een indruk van de kracht van de ontploffing.

 

Als laatste komen we, op een hoogte van 4170 feet, bij Windy Ridge met een ruime parkeerplaats. Het is niet druk en we kunnen in alles rust om ons heen kijken. Voor ons Mt. St Helens, indrukwekkend. Een grote berg met een grote krater aan één kant. Wat een kracht moet achter deze explosie hebben gezeten. Af en toe zien we weer een rookwolkje uit de krater komen. Als we beter kijken zien we dat het geen rook of stoom is maar gewoon stof dat opwaait. Gelukkig maar.

Mount Saint Helens is een nu nog 2550 m hoge vulkaan in de staat Washington in de Verenigde Staten. De vulkaan is vooral bekend vanwege de verwoestende uitbarsting in 1980, waarbij tientallen mensen omkwamen en een groot deel van de berg instortte. Voorheen bereikte de top 2950 m, wat dus neerkomt op een hoogteverlies van 400 m vergeleken met de huidige hoogte. De berg maakt deel uit van de Cascade Range en ontstond door subductie van de Juan de Fuca-plaat die onder de Noord-Amerikaanse plaat schuift. Mount St. Helens ontstond in negen eruptieve fasen, die tussen 50.000 en 40.000 jaar geleden begonnen. In het Holoceen (de laatste 10.000 jaar) was Mount St. Helens veruit de meest actieve vulkaan van het Cascadegebergte. Mount St. Helens is geologisch gezien jong in vergelijking met de andere grote Cascade vulkanen. De huidige vulkaan is in de laatste 2500 jaar opgebouwd als gevolg van verschillende erupties. Net als de meeste andere vulkanen in deze bergketen is Mount Saint Helens een stratovulkaan.

Crater Mt. St. Helens

De vulkaan staat bij de Klickitat-Indianen bekend als 'Louwala-Clough', wat "rokende of brandende vuurberg" betekent in hun taal.

American Indiaanse overleveringen bevat talrijke legenden van de uitbarstingen van de Mount St. Helens en andere Cascade vulkanen. De bekendste van deze is de Bridge of the Gods (Brug van de Goden) legende verteld door de Klickitats. In hun verhaal had de leider van alle goden twee zonen, Pahto (Klickitat) en Wy'east. Ze  reisde langs de Columbia River vanuit het Verre Noorden op zoek naar een geschikte ruimte om zich te vestigen.

Ze kwamen op een gebied dat nu The Dalles wordt genoemd en waren van mening dat ze  nog nooit zo’n mooi land hadden gezien. De zonen ruzieden over het land. Om het geschil op te lossen schoot hun vader twee pijlen af met zijn machtige boog. Eén pijl naar het noorden en de andere naar het zuiden. Pahto volgde de pijl naar het noorden en vestigde zich daar, terwijl Wy'east deed hetzelfde voor de pijl naar het zuiden. De chief van de goden dan bouwde de Brug van de Goden, zodat zijn familie elkaar regelmatig bij elkaar konden komen.

Toen werden twee zonen van de chief van de goden verliefd op een mooi meisje genaamd Loowit, ze kon echter niet kiezen tussen hen. De twee jonge leiders vochten om haar en vernielden dorpen en bossen tijdens hun strijd. Het gebied werd verwoest en de aarde beefde zo hevig dat de enorme brug, van de Bridge of the Gods, in de rivier viel. Dit creëerde de watervallen van de Columbia River Gorge.

De chief of the gods werd hierom zo kwaad dat hij de geliefden, zijn zonen en het meisje Loowit, strafte. Hij sloeg ze neer en waar ze vielen werden ze omgevormd tot grote bergen. Wy'east , met zijn hoofd in trots opgeheven, werd de vulkaan die tegenwoordig bekend is als Mount Hood. Pahto, met zijn hoofd gebogen in de richting zijn gevallen liefde, werd omgevormd in Mount Adams. Loowit werd Mount St. Helens.

Een Brits team bracht het gebied in de 18e eeuw in kaart. De vulkaan is door George Vancouver vernoemd naar zijn vriend. Dat was de Britse Alleyne Fitz Herbert, eerste baron St Helens.

The ash-cloud stem is 10 miles (16 km) wide

De uitbarsting van Mount St. Helens op 18 mei 1980 was een van de grootste vulkanische erupties uit de geschiedenis van de Verenigde Staten. Deze vulkaanuitbarsting had een kracht van vijf op de VEI schaal. De hoeveelheid energie die vrijkwam bij de grote uitbarsting van 1980 was vergelijkbaar met honderdvijftigmaal de kracht van de atoombom op Hiroshima. Tijdens de eruptie werd 1,2 km3 vulkanisch materiaal de lucht in geslingerd. De uitbarsting van Mount St. Helens werd voorafgegaan door een twee maanden durende serie van aardbevingen en stoomuitingen. Deze werden veroorzaakt door de injectie van magma op oppervlakkige diepte onder de berg. Daardoor ontstond een enorme bult en een barstensysteem op de noordhelling van de vulkaan Mount St. Helens.

Op 18 Mei 1980 om 8:32 uur vond een aardbeving plaats, met een kracht van 5,1 op de schaal van richter. Door deze aardbeving glijdt de bult die in de loop van de maanden was ontstaan volledig van de verzwakte noordkant van de berg. Hierdoor kwam het deels gesmolten (gas- en stoomrijke) gesteente in de vulkaan ineens onder veel lagere druk te staan. Het gesteente reageerde door te exploderen, waardoor een hete mix van verpulverd lava en ouder gesteente ontstond. De pyroklastische wolk die zo ontstond verplaatste zich zo snel naar Spirit Lake, dat het al gauw het wegglijdende gesteente aan de noordkant van Mount St. Helens inhaalde. Al het puin, rotsen, sneeuw etc. schoof in Spirit Lake waardoor er een vloedgolf ontstond van meer dan 180 meter hoog. Deze tsunami kwam tot een hoogte van 240 meter van de heuvel aan de overkant van het meer. Bomen braken af en toen de golf zich terug trok werden al deze bomen in de watervloed mee terug gezogen het meer in. In het meer drijven nu nog 10 duizenden boomstammen van deze vloedgolf.

Een pyroklastische stroom of gloedwolk is een van de verwoestendste effecten van een vulkaanuitbarsting. De golven bestaan uit vaste of half vloeibare lava, gas, rotsen en as. Ze kunnen temperaturen bereiken tot circa 850 °C. Afhankelijk van het volume van het materiaal, de verhouding vaste stof/gas en de hellingsgraad kan een pyroklastische wolk snelheden bereiken tot circa 725 km/u. Hun grootte kan variëren van enkele honderden kubieke meters tot enkele kubieke kilometers. De meeste golven zijn 10 km3 groot en kunnen enkele kilometers lang doorgaan. Bij de uitbarsting kwamen 57 personen om het leven en werden er 7000 grote dieren, zoals herten, elanden en beren gedood. Er raakten 200 huizen, 47 bruggen, 24 km spoorweg en 300 km weg vernield. Meer dan 9.400.000 m3 hout werd beschadigd of vernietigd, voornamelijk door de laterale blast. Ten minste 25% van de vernietigde hout werd na september 1980 geborgen. Benedenwinds van de vulkaan, werd een groot gebied bedekt met as. De aswolken kwamen tot in Idaho en Montana. In Yakima werd het door de as zo donker dat de straatverlichting aan moest. Er viel 2 tot 3 inches aan as wat grote overlast veroorzaakte. De as was zo fijn als talkpoeder. Veel agrarische gewassen, zoals tarwe, appels, aardappelen en luzerne, werden vernietigd. Door de as ontstonden er grote problemen met vervoer, riolering en waterzuivering systemen. Vliegvelden werden gesloten, soms voor een aantal weken. 

Map of ash distribution over the USA

De as, 900.000 ton, moest allemaal afgevoerd worden. Fijnkorrelige as zorgde voor aanzienlijke problemen van verbrandingsmotoren, mechanische en elektrische apparatuur. De as vervuilde olie systemen en verstopte luchtfilters. Fijne as veroorzaakte kortsluiting in elektrische transformatoren, gevolg stroomstoringen. Door het instorten van de top werd Mount St. Helens 400 m lager. Er waren ook indirecte en immateriële kosten van de uitbarsting. De werkloosheid in de directe regio van Mount St. Helens vertienvoudigde in de weken onmiddellijk na de uitbarsting. De werkgelegenheid keerde daarna terug naar bijna het normale niveau door de as saneringen, ruimen van de gevelde bomen en met het herstarten van de houtkap.

Windy Ridge area vieuw on Mt. St. Helens

Er ontstond een flinke krater (caldera). In een zone van 8 mile stond niets meer en was alles verpulverd. Van 8 tot 19 mile waren tot in de wijde omtrek alle bomen platgegooid of afgebroken. In totaal is ongeveer 230 vierkante mijlen (600 km2) aan bos neergehaald en de extreme hitte heeft een aantal mijlen buiten de omgewaaide zone nog duizenden bomen gedood. De omgeving werd "gezandstraald" over een oppervlak van ca. 600 km². Onbeschermde personen die door deze pyroklastische stroom werden overvallen werden binnen enkele tellen levend gekookt. Als de vulkaan niet in een zeer dunbevolkt gebied had gelegen had het aantal slachtoffers enorm kunnen zijn. De vulkaan was al lang niet meer actief geweest, maar sinds zijn 'ontdekking' in de 18e eeuw noteerde men enkel wat kleinere uitbarstingen.

In de maanden voor de uitbarsting van werd de berg al in de gaten gehouden door de United States Geological Survey (USGS) en werden er mensen geëvacueerd. Hun werk redde duizenden levens. De USGS wetenschappers overtuigden de plaatselijke autoriteiten er van de omgeving van Mount St. Helens, voor het grote publiek, af te sluiten.

St. Helens before 18-5-1980

St. Helens after the blast

Ook bewoners mochten er, in de laatste maanden, niet meer komen. Op 3 april werd de noodtoestand uitgeroepen en werd er een rode zone om de vulkaan ingesteld. Op 16 mei was de vulkaan heel rustig en dacht men dat het over was. Op 17 mei, een dag voor de uitbarsting, mochten de bewoners het gebied nog binnen om zoveel eigendommen die ze konden dragen op te halen.  De volgende dag, zondag, zou nog een groep bewoners het gebied binnen gaan op eigendommen op te halen. Zover is het niet gekomen. Omdat het zondag was waren er ook geen houthakkers in het gebied.

Op de ochtend van 18 mei 1980 rapporteerde David A. Johnston, een vulkanoloog bij de USGS, als eerste dat de uitbarsting was begonnen. Ongeveer 123 jaar na de laatst bekende uitbarsting was de vulkaan ontwaakt. Enkele tientallen seconden daarna werd hij op zijn veilig geachte observatiepost op 10 km (!) afstand gedood door de pyroklastische wolk.

De 83-jarige Harry R. Truman, die  54 jaar in de buurt van de berg woonde, werd beroemd toen hij besloot niet te evacueren voor de dreigende uitbarsting. Ondanks herhaalde pleidooien van de lokale autoriteiten bleef daar. Hij had daar een winkel en was een aantal jaren weduwnaar. Hij gaf aan dat dit zijn wereld is, zijn berg, en dat hij daarmee wel wilde sterven. Zijn lichaam werd nooit gevonden.

St. Helens near Windy Ridge (east side)

Een vulkanische as kolom rees tot een hoogte van 24.000m in de atmosfeer en zette as af in elf staten van de Verenigde Staten. Tegelijkertijd smolten sneeuw, ijs en verscheidene gletsjers op de berg, waardoor een serie van grote lahars werd gevormd die zich verspreidden in de richting van de Columbia River. Minder ernstige uitbarstingen gingen ook de volgende dag door. Later in 1980 volgden nog verschillende andere grote, maar niet zo verwoestende vulkaanuitbarstingen.

Tegen de tijd dat de as neerdaalde op aarde was honderden vierkante kilometer natuur gereduceerd tot een levenloos gebied en was er schade aangericht voor een bedrag van miljarden dollar. Het eens zo elegante uiterlijk van Mount St. Helens was beschadigd door een enorme gat van een krater aan de noordkant van de berg. Het gebied werd later uitgeroepen tot ‘Mount St. Helens National Vulcanic Monument’. Het gebied rondom Mount St. Helens is zich nu weer langzaam aan het herstellen.

In september 2004 begon de berg opnieuw te roken, maar een grote uitbarsting bleef achterwege. Op 8 maart 2005 stootte de vulkaan een ruim 10 km hoge wolk van as en stoom uit, waarna een lichte aardbeving volgde met een kracht van 2,5 op de schaal van Richter. De rookwolk, die ongeveer een half uur aanhield, was vanuit de wijde omtrek zichtbaar.

panorama Mt. St. Hekens en Spirit Lake east side

Mt. St. Helens, vieuw from Windy Ridge east side

Het is tijd voor een bakje en tussentijds genieten we van de omgeving. Na ons cafeïne shot nemen we de Windy Ridge Sand ladder. Dit voetpad gaat, d.m.v. switchbacks, bij  een heuvel ophoog tot een uitzichtpunt. Hier heb je een 360° uitzichtpunt over Mount St. Helens, Mount Adams, Mount Rainier, Mount Margaret en het adembenemende uitzicht op Spirit Lake met zijn eilanden van drijvende bomen. 


 

on the top from Windy Ridge Sandladder

floting wood in Spirit Lake

Vlak na de uitbarsting zag je geen water. Het hele wateroppervlak was bedekt met drijvende bomen. Door de jaren heen beginnen ze te zinken en zijn er nu ook stukken met open water. Al we om ons heen zien, zien we de gezandstraalde heuvels met verder op de hellingen de afgebroken bomen. In de verte Pumice Plain, Spud Mountain, Elk Rock, Johnston Ridge Observatory, en Harry 's Ridge en Smith Creek. Als dit alles om je heen ziet wordt je toch wel even stil. Wat een verwoesting is hier geweest. Op een info bord lezen we dat ze voor Spirit Lake een aparte water afvoer hebben gemaakt. Doordat de vulkaan ingezakt is kon het water van het meer niet meer afgevoerd worden door een rivier. Als ze geen nieuwe afvoer zouden maken, zou de hele omgeving onder water komen te staan. De oude rivier bedding opnieuw uitgraven was niet mogelijk. Daarom hebben ze een 1,5 mile (2,5 km) lange Spirit Lake Tunnel, met een diameter van  11 feet (3,5m) dwars door de heuvel van Harry’s Ridge geboord. De aardverschuiving veroorzaakte een vloedgolf die tot 826 feet (275m) hoog kwam op de bergen aan de overkant. De stammen en andere rommel doden al het leven in het eens zo heldere en diepe Spirit Lake. De bacteriën veranderden het in een levenloze soep. Na 3 jaar herstelde het meer zich weer. Vandaag zit er meer waterleven in het meer dan voor de vulkaanuitbarsting.

Op het uitzichtpunt praten we even met een andere bezoeker. De man komt uit Montana. Hij weet het nog goed, ook omdat toen een zoon van hem net geboren was. Hij vertelt dat er wel 5 cm as op de auto lag. Een paar jaren na de uitbarsting was hij hier ook geweest, het was net een oorlogsgebied zegt hij. Nu zie het er al heel anders uit, meer groen. We zetten elkaar maar even op de foto met Mt. St. Helens op de achtergrond. Als we ons omdraaien zien we in de verte een andere vulkaan, Mt. Adams.

Mt. Adams vieuw from Mt. St. Helens

Na een tijdje gaan we weer terug de trap weer af. Deze trap bestaat uit houten stootborden en allemaal losse steentjes er tussen. We worden gewaarschuwd dat deze rocks kunnen rollen…..nou wij ook!  Dus rustig aan, we komen liever lopend beneden dan rollend. Als we beneden komen eten we eerst een broodje. Wel lekker want we zijn al een tijdje onderweg. Dan gaan we weer terug en willen nog een korte trail lopen bij Donnybrook. Er is een wandeling naar het meer en we willen de boomstammen wel eens zien drijven. Als we bij de parkeerplaats komen zien we de trail steil naar beneden gaan. Ook nog een allemaal los zand en dat zien we niet zitten. Naar beneden zal wel gaan maar na afloop moeten we ook weer omhoog. Daarom gaan we maar verder.

 

Mt. St. Helens is ondanks de verwoesting toch een prachtig gebied om te zien. Het is wel eens goed te zien hoe krachtig de natuur is. Je krijgt er wel meer respect door. Onze zus en zwager hebben op hun rondreis, op 10-7-2013, ook St. Helens bezocht en dan de andere kant, de westkant. Ze waren daar 6 dagen eerder dan wij nu. Ook zij hadden mooi weer en was de berg wolken vrij. Zij hebben ook foto’s gemaakt zodat we de vulkaan ook even van hun kant kunnen bekijken.   

Via de mail hadden we al gelezen dat de heuvels prachtig begroeid waren met bloeiende planten. Inderdaad schitterend. Op de laatste foto zie je in de verte Mt. St Helens. Rechts van de weg, midden foto,  zie je Hoffstadt Creek. Na de uitbarsting is de kreek helemaal volgestroomd met modder, rotsen, en andere rommel. Dit is hele onvruchtbare grond en er groeit nog niets op.  

flowers near Mt. St. Helens west side

flowers on the hills from Mt. St. Helens west side

Hoffstadt Creek near Mt. St. Helens

Vieuw on Mt. St. Helens west side

Terug zien we de helikopter nog staan en daar kunnen nu parkeren. Nieuwsgierig zijn we altijd. Eén van de piloten is druk bezig de machine na te kijken, dus even een praatje. Blijkt dat deze helikopter gebruikt wordt om gekapt hout uit het bos te takelen. Is een oude helikopter van het leger die ze nu hier voor gebruiken. Voor de bosbouw is het belangrijk dat de bomen kwalitatief goed blijven. Door er bomen tussen uit te halen kunnen de bomen die blijven staan beter doorgroeien en worden daardoor meer waard.

Daarom wordt het bos gedund. De bomen die ze er tussen uithalen zijn ook waardevol maar die kunnen ze niet via de grond af laten voeren. Daarom doen ze dat met de helikopter. Meer dan 2 ton kan deze helikopter tillen. Het hout wordt beneden aan een lange kabel met haak vastgemaakt en dan vliegen ze er mee naar een verzamelplaats. Daar kan dan een vrachtauto komen om de stammen naar de houtfabriek te brengen. ’s Morgens om 5 uur beginnen ze met het werk. In de ochtend is het kouder en kan de helikopter meer tillen. Hoe meer ze in één vlucht mee kunnen nemen hoe goedkoper. Interessant om te weten. Er komen nog een

paar Amerikanen bij staan. De ma heeft ook in het leger gezeten en zijn dochter zit nog in Afghanistan. Als Amerikanen in het leger hebben gezeten dan is er gelijk een band. Ze zijn erg trots op hun dochter, wij zouden doodsangsten uit staan als onze kinderen uitgezonden waren. Blijkt dat de Amerikaanse moeder toch ook wel zorgen heeft. We wensen iedereen nog ene mooie dag en gaan verder. Over de 99 gaan we verder naar beneden en op het eind gaan weer over op de 25 north.

Bij Randle slaan we af op de 12 west. Op de heenweg naar Mt. St. Helens kwamen we van de andere kant. Maakt niet uit dat we dit stuk nog een keer rijden. Zien we het nu van de andere kant. Bij het dorpje Morton gaan we nu rechtdoor. Het landschap wordt anders. Hier en daar bossen maar ook landbouw. We komen langs het Riffe Lake en Mayfield Lake, maar zien niet veel. Op het eind van de 12 gaan we over op de Interstate 5 en gaan dan richting Olympia. Trouwens de I5 north is gelijk ook de 12. Dat zien we wel vaker dat wegen 2 of 3 wegnummers hebben.

 Nu schiet het lekker op. Rijden op de Interstate gaat prima maar het blijft wel opletten. We rijden niet helemaal door naar Olympia maar slaan na het plaatsje Centralia van de Interstate af en gaan we weer verder op de 12 west. Zo snijden we een heel stuk, 27 mile, af. De route hier is wat eentonig. Beetje glooiend, bos, ruigte en af en toe wat veeteelt. Rustige weg en het rijdt prima. Na de nodige mijlen komen we bij de plaats Aberdeen en rijden we weer over de 101. Het is een grote plaats met een haven. De weg gaat helemaal door de stad maar het staat allemaal goed aangegeven. Af en toe zien we borden met Tsunami Evacuation Route. Dit komt heel vreemd over, tsunami’s hier? Dat kunnen we ons niet voorstellen.

Richting Quinalt en dus de 101 north. Eerst is er langs de weg nog wat activiteit zoals bedrijfjes en wat landbouw. Even later zien we veel bos, bos, en nog eens bos. 
Af en toe wat huizen en een klein dorpje, zoals New London en Humtulips. Op het eind zien we een bord naar het plaatsje Quinalt. Het ligt langs de rand van Lake Quinalt. Hier en daar staan kleine maar mooie vakantiehuizen. Het is hier heel groen, veel bomen, varens maar ook andere planten. Bij het visitor center even vragen waar we kunnen overnachten. Helaas zijn we te laat, het is al gesloten. We besluiten maar door te rijden en even later zien we een hotel met winkel, het Rain Forest Resort Village en General Village. Blijkt dat er ook een camping bij is dus vragen of ze plek hebben. Nou plek zat. We kunnen eerst een plekje uitzoeken en dan terug komen om die te reserveren en te betalen. Aan de overkant is een weggetje naar de lodges en camping en inderdaad er is nog ruime keus.  De camper op een super plekje met het uitzicht over het meer. Alles even aansluiten en dan weer terug naar de receptie. Wifi hebben ze ook maar op de camping is geen bereik. Dan moet je in de winkel of in het restaurant zijn. Nou dat zien we straks wel. Het is al laat en we hebben zo zoetjes aan wel zin in een bakje.

Dat willen we buiten opdrinken maar dat wordt ons niet gegund. Het zijn geen steekmuggen maar ander vliegend ongedierte dat ons het leven zuur maakt. Volgens ons hebben ze ons opgewacht, vers bloed want we worden massaal aangevallen. Wat het is weten we niet maar wat kunnen die krengen gemeen steken. Vooral als je even stil staat ben je de klos dus lopen of naar binnen. Het wordt de camper en de hordeur dicht het is niet anders. ’sAvonds proberen we te internetten en inderdaad op de camping geen bereik. De receptie is dicht dus dan maar op een bankje ervoor. Wel verbinding maar ook weer met die vervelende vliegende bloedzuigers. Hup naar het restaurant. In de hal vinden we een hoekje waar we rustig kunnen internetten en ons blog kunnen bijwerken. Regelmatig hebben we reacties op ons blog. Het is leuk te lezen dat zoveel mensen ons volgen.

Het is wel veel werk elke dag de belevenissen van die dag op het blog te zetten maar het is ook leuk om te lezen wat je gedaan hebt. Hoef je niet alles te onthouden. Nog even douchen, lezen op de e-readers en dan vinden we het welletjes. Het was een redelijk lange dag en morgen is er weer een dag.

Gereden 269 mile = 430 kilometer