San Francisco

Woensdag 19 juni 2013

Over de Brug.

Breakfast in bed=vakantie, wij hebben breakfast op onze kamer. Op de gang staat weer een heerlijk ontbijt en we laten het ons weer goed smaken. Het weer is uitstekend en enthousiast gaan we op weg. Sommige zwervers liggen nog gewoon op straat te slapen. Het is nog fris en toch liggen ze gewoon op de tegels. Eerste stop is Grace Cathedral, vlak bij ons hotel. Daar gaan we lopend heen het is een paar blokken omhoog. Goed om het ontbijt een beetje te laten zakken. Achterop komen een paar politieauto’s met loeiende sirenes. Het is geen achtervolging, er zal ergens anders wel iets aan de hand zijn. Trouwens je hoort bijna de hele dag sirenes, politie, brandweer of ziekenwagens. Het is een grote stad en daar gebeurt natuurlijk van alles. 

Grace Episcopal Cathedral

Grace Episcopal Cathedral is een grote neogotische kathedraal gelegen op Nob Hill. Herbouwd tussen 1928 en 1964, als gevolg van de aardbeving in 1906, naar het voorbeeld van de Notre-Dame. Uit informatie hebben we begrepen dat de kathedraal uitgegroeid is tot een internationaal pelgrimsoord voor kerkgangers en bezoekers. Dit komt door de beroemde mozaïeken van De Rosen, de grote deuren die replica’s zijn van de Ghiberti met ook wel de bijnaam Poorten van het Paradijs. Verder prachtige glas in lood ramen, altaar en muurschilderingen. De ingang kathedraal heeft inderdaad een paar indrukwekkende deuren. Prachtig gemaakt met allemaal verschillende weergaven uit de Bijbel. 

Op de vloer van Grace Cathedral is een labyrint dat is gebaseerd op de beroemde middeleeuwse labyrint van Cathedrale Notre-Dame de Chartres (De kathedraal van Onze Lieve Vrouw van Chartres) gelegen in Chartres. Vaak is een kerk binnen donker maar deze niet. Door de gekleurde ramen valt er toch veel licht naar binnen. Boven het labyrint hangen lange linten en die worden van boven uit het plafond aangelicht met gekleurde lampen. Het geheel geeft een heel apart effect. De glas in lood ramen zijn mooi om te zien evenals de muurschilderingen. We maken een rondje door de kerk en gaan dan weer naar buiten. 

Nob Hill is een wijk op een heuvel in San Francisco en was ooit de woonplaats van de rijkste spoorwegtycoons van de stad. Tegenwoordig is het nog steeds een gegoede wijk met enkele bezienswaardigheden zoals een kathedraal, het Cable Car Museum en de centrale van de kabeltrams.

Ooit stonden hier talrijke grote villa’s; enkele ervan bestaan nog steeds. Tegenwoordig staan er niet enkel meer villa's in de wijk maar het is nog steeds een aangename plek om te wonen. Tijdens de goudkoorts, toen de befaamde kabeltrams passagiers naar de top van de heuvel begonnen te brengen, werd Nob Hill al snel de meest begeerde plaats om te wonen. De rijken wilden vooral niet beneden in het dal wonen of aan het water waar het overdag lawaaierig en ‘s avonds gevaarlijk kon zijn. Verder hadden ze een prachtig uitzicht en was het financiële centrum niet ver weg. De Nobs waren welgestelden die hun vermogen in soms dubieuze omstandigheden hadden vergaard tijdens de goudkoorts. Ze bouwden hun villa’s bovenop de heuvel terwijl men elkaar de loef wilde afsteken.

Onder diegenen die hier een villa bouwden waren illustere namen zoals ‘Bonanza King’ James Flood, zijn compagnon James Flair, en een groep gekend als de Grote Vier: Mark Hopkins, Collis P. Huntington, Charkes Crocker en Leland Stanford. De (naar men zegt corrupte) zakenpartners investeerden in de eerste transcontinentale spoorweg en waren enkele van de meest gehate personen van die tijd. Ze kregen de bijnaam ‘Robber Barons’ (roofbaronnen). Alle vier bouwden ze een grote villa bovenop de heuvel, maar geen enkele van de bouwwerken overleefde de aardbeving en de brand van 1906.

In het centrum van Nob Hill ligt het mooie Huntington Park. Ooit was dit de locatie van de villa van de spoorwegmagnaat Collis Huntington en zijn vrouw Arabella. Het park werd aangelegd na de aardbeving van 1906 die het huis met de grond gelijk maakte. Het park is een aangename plek om even te verblijven. Heel mooi is de fontein van de schildpadden in het centrum van het park. Het is een kopie van de originele fontein in Rome.

In dit gebied staan ook enkele grote hotels, het Mark Hopkins Hotel uit 1925. Deze werd gebouwd op de plaats waar vroeger de villa van Mark Hopkins, een van de ‘Grote Vier’ spoorwegmagnaten, stond. Het werd gelijk na de vernietigde brand, na de aardbeving van 1906, herbouwd. Het Fairmount Hotel werd amper twee dagen nadat het opgeleverd was door de brand van 1906 verwoest. Het werd echter al snel herbouwd.

Flood Mansion werd in 1886 gebouwd door Augustus Laver voor James Flood, die bekend stond als de Bonanza King aangezien zijn vermogen het gevolg was van de ontdekking van een bonanza (een goudader). Na de brand van 1906 werd het uitgebrande gebouw opgekocht en gerenoveerd door de Pacific-Union Club, een private club die gesticht werd in de tijd van de goudkoorts.

Er zijn een heel aantal interessante gebouwen en andere bezienswaardigheden in Nob Hill.

Bovenop Nob Hill, aan Powell en California Street kruisen de nog bestaande kabeltramlijnen elkaar. Het Cable Car Museum ligt hier dan ook niet ver vandaan, aan Mason Street. Het museum is gehuisvest in het Cable Car Barn, die nog steeds actief dienst doet als centrale van het kabeltramsysteem. In het museum kan je niet enkel een aantal historische kabeltrams zien maar je kunt ook zelf zien hoe het kabeltramsysteem werkt.

Cable Car of kabeltram is één van de meest bekende attracties in San Francisco. Het lijkt wel of de trams - waarvan er tegenwoordig nog drie lijnen actief zijn, voor de toeristen zijn gemaakt, maar in feite zijn ze ontstaan uit noodzaak.

Iedereen die al eens door San Francisco gewandeld heeft weet dat sommige van de heuvels in de stad zo steil zijn dat gewone trams er onmogelijk omhoog kunnen rijden.

De oorsprong van de kabeltrams gaat terug tot 1869. Andrew Smith Hallidie, de eigenaar van een bedrijf dat kabeldraad maakte, zag een door paarden getrokken tram op een heuvel door het zware gewicht achteruit glijden. Door het ongeluk kwamen vijf paarden om. Deze gebeurtenis, samen met de kennis van de kabeldraden die zijn bedrijf maakte voor het trekken van karren in mijnen, gaf Andrew Halladie het idee om de eerste kabeltram in San Francisco te maken.

Het duurde uiteindelijk tot 1873 voor de eerste bekabelde tram operatief werd. Het systeem werd in verscheidene andere steden gebruikt maar de meesten schakelden aan het einde van de 19e eeuw over naar elektrische trams.

Verscheidene tramlijnen werden aan het einde van de 19e en het begin van de 20e eeuw geopend. Op het hoogtepunt reden er maar liefst 600 trams tegelijk door de stad. De achteruitgang van de kabeltrams begon met de aardbeving in 1906, waarna vele kabeltrams werden vervangen door elektrische trams. Tijdens de jaren 1940 werden meerdere lijnen vervangen door bussen. In 1947 probeerde burgemeester Lapham zelfs om het systeem helemaal af te schaffen, maar een speciaal opgericht comité voerde met succes campagne voor het behoud van de kabeltrams.

In 1954 werden er echter nog verscheidene lijnen afgeschaft, wat resulteerde in de huidige 3 bestaande lijnen. Tussen 1982 en 1984 werd het kabelbaan systeem dat zich toen in een heel slechte staat bevond, gerestaureerd evenals de trams zelf.

De drie nog actieve lijnen zijn Powell-Mason, Powell-Hyde en de California lijn. De eerste twee vertrekken van een draaischijf aan Market en Powell Street en de andere vertrekt van de kruising van Market en Drum Streets. Aangezien de trams van de Powell-Hyde en Powell-Mason lijnen maar een kant uit kunnen moeten ze telkens (handmatig) gedraaid worden aan hun eindpunt. Bij de draaischijf op de kruising van Market Street en Powell Street staan steeds heel wat toeristen naar dit spektakel te kijken.

De Powell-Mason lijn loopt over Nob Hill, Russian Hill en eindigt aan Aquatic Park.

De Powell-Hyde lijn loopt over Nob Hill tot aan Fisherman’s Wharf.

De California lijn loopt van het financiële district over Chinatown en Nob Hill tot aan Van Ness Avenue.

De Cable Car Barn is zowel een museum, gewijd aan kabeltrams, als een actief depot. Hier kan je het mechanisme bekijken van kabels, raderwerk en remschijven dat de kabeltrams aandrijft. Kabeltrams hebben zelf geen aandrijfmechanisme maar worden voortgetrokken door kabels die in een constante snelheid ronddraaien. De “chauffeur” (gribman) grijpt in de tram met behulp van een greep (grib) de kabel waardoor dan de tram wordt meegetrokken. Om te stoppen wordt de grip los gelaten en wordt tegelijk handmatig een rem geactiveerd. De kabels zijn meer dan 3 cm breed en elke kabel is verscheidene kilometers lang. Aangezien ze constant onder druk staan worden de kabels minstens 1 keer per jaar vervangen.

Toen we gisteren in de cable car zaten moest deze gerepareerd worden. Waarschijnlijk was er iets aan de hand met de grip, pakte deze de kabel niet meer goed. We zijn toen gestopt voor het depot en toen kwamen een paar monteurs om de grip te vervangen. De voorkant van de wagon werd weg gedraaid en de kapotte grip werd opgetakeld uit de cabine. Via een goot lieten ze die naar buiten glijden. De vervangende grib stond al klaar. Met een steekkar werd deze bij de cable-car gereden en met dezelfde takel werd deze in de cabine gehesen en op zijn plek gezet. Al met al duurde het nog geen kwartier. Dit hadden ze eerder gedaan.

Het is mooi en zonnig en we zoeken de volgende halte van de cable car op, richting Powel Street. Instappen, er is ruimte genoeg want wij zijn mooi vroeg. Wat is dit een leuke manier van reizen. Bij elke stop gaat een bel, en als het weer verder gaat rinkelt er ook van alles. Je zit dwars op de rijrichting en dat is wel leuk. Zo heb je een mooi zicht op alles waar je langs rijd. Bewoners van San Francisco reizen met auto, bus, tram of trolley. De meeste reizigers, van de cable car, zijn trouwens toeristen. Bij ons in de wagon zit ook een Belgisch stel. Ze zijn gisteravond gearriveerd en zien er nog wat vermoeid uit. Zittend in de cable car nemen zij een foto van ons en wij van hen, leuk voor later.

We genieten van de rit en van de bediening van de cable car. Het lijkt makkelijk maar ik denk dat dit nog erg tegenvalt. De machinist werkt heel geconcentreerd. Ook is er een conducteur aan boord en die controleert de kaartjes maar helpt ook met remmen. Bij Powel Station stappen we uit en zien we hoe de wagon op een draaischijf wordt omgedraaid. Klaar en hij kan weer terug.

Op naar het meest markante gebouw van San Francisco de Transamerica Pyramid. Kolosaal als je er dichtbij staat. Ook heel mooi aangekleed met bloemen en perkjes. In een soort parkje ernaast een vrolijke fontein en leuke beelden van kikkers. Speels. Ook een beeld van een aantal springende kinderen, erg leuk. Helaas is het niet mogelijk om in de piramide naar boven te gaan.

 












Transamerica Pyramid. Toen de plannen voor het nieuwe hoofdkantoor van de Transamerica Company in 1969 werden onthuld kwam een deel van de bevolking van San Francisco in opstand. Velen meenden dat de piramide-vormige wolkenkrabber niet in het stadsbeeld zou passen.

Volgens de architect, William L. Pereira, is de piramide de ideale vorm voor wolkenkrabbers omdat ze het praktische voordeel hebben dat de straten er rondom nog veel licht en lucht krijgen. Hij wilde dat het gebouw als een soort sculptuur werd gezien. Achteraf heeft hij wat dat betreft gelijk gekregen. En als je nu naar het gebouw kijkt lijkt het alsof het speciaal voor San Francisco ontworpen werd.

Transamerica Pyramid

Vanuit economisch oogpunt is de piramide echter geen efficiënte structuur in die zin dat de oppervlakte op de hogere verdiepingen te klein zijn ten opzichte van de oppervlakte die nodig is voor niet-renderende delen zoals liften, trappen en dergelijke. De unieke vorm zorgde er wel voor dat de architect aan de strikte bouwvoorschriften kon voldoen die oplegd waren. Er moest een bepaalde verhouding zijn tussen de hoogte en de grondoppervlakte van het gebouw. Dankzij de piramidevorm kon men dus een veel hoger gebouw neerzetten dan wanneer men een conventionele vorm gebruikt zou hebben. 

De Transamerica Pyramid werd in 1972 voltooid en torent met een hoogte van 260 meter nog steeds boven de stad uit. Het gebouw heeft 48 verdiepingen met daarboven een 64 meter hoge spits die bedekt is met aluminium panelen. Het gebouw dankt zijn blinkend witte kleur aan de geplette kwartslaag waarmee de rest van de gevel bedekt is.

Toen in 1999 het Nederlandse verzekeringsconcern AEGON de Transamerica Corporation overnam, werd het automatisch eigenaar van de Transamerica Pyramid.

Ferry Building right behind Oakland Bay Bridge (wikipedia)

Na de Transamerica Pyramid naar het Ferry Building, het gebouw van de veerboten. Aan weerskanten van de straat staan allemaal palmbomen, prachtig om te zien.  Hier stappen we wat rond en gaan vervolgens het gebouw in. Er zijn hier allemaal winkels en je kunt er van alles krijgen. Van broodjes en koffie tot bloemen, fruit, kaas maar ook souvenirs etc. Aan de achterkant leggen de ferry’s aan. Supermoderne en snelle ferry’s maar ook ouderwetse beauty’s zoals de San Francisco Belle met nog een werkend schoeprad aan de achterkant. Prachtig. Het is niet echt een oud schip, dacht uit 1975. Het is een rivierboot en ze hebben het nagebouwd. Het is 100 meter lang en er kunnen 2000 mensen aan boord. Het wordt gebruikt voor feestjes, partijen en cruises. Het is een mooi gezicht als je het schip ziet varen. Je ziet wel eens op tv maar als je het in het echt ziet is dat wel leuk. De boot gaat aanmeren en we lopen er even heen. Kunnen we dit gevaarte nog even beter bekijken.

San Francisco Bell

                                                  

We lopen over de pieren van de San Francisco Bay Trail waar de boten aanmeren. In de verte zien we de Oakland Bay Bridge met een rijbaan voor auto’s onder en boven. De brug sluit aan op Yerba Buena Island en Treasure Island. Verder zien we hier de ferry’s die naar verschillende delen van San Francisco gaan. 

De hele pier is ook aangekleed met allemaal hangende bloemenmanden aan lantaarnpalen. Klaas ziet direct dat deze middels druppelbevloeiing van water worden voorzien. Dat mag hier ook wel want het is heerlijk warm. Het weer is in vergelijking met gisteren warm en weinig wind. Nu hebben we teveel kleren mee, dus die in de rugzak. Pier 1 is het begin en de laatste is pier 47. We lopen ze niet allemaal af want dan ben je wel een dag bezig. Er komt een fietser voorbij schommelen en die rommelt in de prullenbakken. Eerst denken we dat het iemand van de gemeente is, hesje aan, helm op maar dat is niet zo. Het blijkt een dakloze te zijn die op de fiets de afvalbakken na gaat of er nog wat voor hem bij zit. Aan de fiets hangen allemaal zakken en daar zal zijn hele hebben en houden wel in zitten.

 

Ferry Building is één van de meest iconische gebouwen in San Francisco. De Ferry Building werd aan het einde van de 19e eeuw gebouwd als reizigersterminal voor de veerdienst. Met bijna 20 miljoen reizigers per jaar was het indertijd een van de drukste terminals ter wereld.

Ferry Terminal

Back of Ferry Buiding

Het gebouw opende in 1898 op de locatie van een ouder, houten gebouw voor de veerdienst. Het was het centrale knooppunt van het openbaar vervoer in San Francisco Er passeerden zowel reizigers op weg naar het station van de Transcontinental Railroad in Oakland als pendelaars naar hun thuis aan de andere kant van het water in East Bay en Marin County.

Het Ferry Building werd ontworpen door architect A. Page Brown. Het gebouw is 201 meter lang, indertijd het grootste gebouw met een fundering over water. De 71 meter hoge klokkentoren is gebaseerd op de toren van de kathedraal van Sevilla in Spanje. De toren overleefde zowel de aardbevingen van 1906 als die van 1989. Tijdens de brand na de aardbeving van 1906 werd het gebouw gered doordat de brandweer het gebouw nat kon houden door constant water uit de baai te pompen.

Passagiers die van boord gingen kwamen aan in de mooie twee verdiepingen hoge zaal die versierd is met bogen en mozaïeken vloeren. Natuurlijk zonlicht viel binnen langs de dakramen. Tijdens de hoogtijdagen namen hier dagelijks zo’n 50.000 reizigers de veerboot van en naar het werk.

De aanleg van de Bay Bridge en Golden Gate Bridge in de jaren 1930 zorgde ervoor dat de veerboten al snel aan populariteit begonnen in te boeten. Tijdens de jaren 1950 werd het gebouw omgevormd tot een kantoor- en winkelcomplex dat nog weinig van de originele charme over hield. Dit werd nog eens versterkt door achter de gebouwen de Embarcadero Freeway aan te leggen, een twee verdiepingen tellende autostrade die vlak voor het Ferry Building aangelegd werd.

Nadat de Embarcadero Freeway zwaar beschadigd was geraakt door de Loma Prieta aardbeving van 1989 werd het storende viaduct twee jaar later volledig afgebroken. In 1999 begon men met een grondige renovatie van het historische gebouw dat in 2003 voltooid werd. Het gebouw heeft nu op de begane vloer een publieke markt in Europese stijl, terwijl op de bovenverdiepingen kantoren gelegen zijn. Naast de markt, waar vooral lokaal geoogst fruit en groenten verkocht wordt, zijn er ook restaurants en cafés in het gebouw.

Verder langs de pier. Aan een ervan ligt een luxe cruise-schip met een enorm zwembad op de voorplecht. Echt een heel groot schip die een hele pier nodig heeft om af te meren. Er rijdt ook een antieke tram, een plaatje om te zien, van binnen allemaal oude foto’s en hele kleine raampjes. Deze brengt ons weer een stukje verder. Kan allemaal op hetzelfde ticket. Gemakkelijke manier van reizen. Kort ritje en dan weer uitstappen. Binnendoor lopen we naar de Coit Tower. Allemaal trappen en achter huizen van mensen langs. Veel tuinliefhebbers wonen hier want de mooiste bloemen bloeien er. 
                                      

Dit vinden we veel leuker dan alles met de bus of zo te doen. Na heel veel trappen komt er een bordje, nu nog 174 treden……oef. Zeker de moeite waard, aan de voet van de toren hebben we al een mooi uitzicht over de baai. Aan de ene kant zien we de Golden Gate Bridge half in de mist. Als we verder rond kijken zien we Alcatraz, Pier 45 en 39 the Ferry Buiding en Oakland Bay Bridge. Wat een prachtig uitzicht heb je van hier over de baai. Voor de toren staat een beeld van Christopher Colombus. Naar binnen om met de lift naar boven te gaan. Een japanner is degene die de lift bedient en hij gokt dat we uit Duitsland komen. Leuke man, maar slecht te verstaan, zelf had hij de meeste lol om z’n grapjes. Dan zit je 150 meter boven de zeespiegel. Vanaf het platform heb je een nog veel mooier uitzicht en dan ook nog eens helemaal rond. Zo kun je dus mooi zien hoe recht de straten van de stad allemaal zijn. Hoe hele grote zeeschepen met containers onder de Bay Bridge doorvaren.    De echte zee haven voor de grote vrachtvervoerders ligt verderop. Ook het gedeelte waar we vandaag en gisteren gelopen hebben, zoals Fishermans Warf en het schepen museum is mooi zichtbaar. 

 

Christopher Columbus on back Coit Tower

De Coit Tower is een uitkijktoren op Telegraph Hill. De toren is gebouwd op de top van de 87 meter hoge Telegraph Hill, een heuvel gelegen tussen Fisherman’s Wharf en het financiële district. In 1850 stond er bovenop de heuvel een paal met beweegbare armen die gebruikt werd om signalen door te sturen. De houten armen werden verplaatst om aan te geven dat er schepen, via de Golden Gate, binnen kwamen. In 1853 werd het handbediende systeem vervangen door een elektrische telegraaf centrale, vandaar de naam van de heuvel.

De art deco toren is ontworpen door de architecten Arthur Brown Jr. en Henry Howard. De toren gebouwd in 1934 is 64 meter hoog en gemaakt van gewapend beton. De Coit Tower werd gebouwd met fondsen die verstrekt werden door Lillie Hitchcock Coit. Ze was een excentrieke persoonlijkheid die bekend was voor haar steun voor de plaatselijke brandweerlui. Toen ze stierf , in 1929, liet ze een derde van haar fortuin ($ 100.000) na voor de verfraaiing van de stad. De legende dat de Coit Tower werd gebouwd ter eer van de brandweerlieden is slechts gedeeltelijk waar. Daarnaast diende de toren ook als sieraad van de stad en als uitkijktoren van waaruit men van een panorama van San Francisco kon genieten. Volgens de volksverhalen komt de vorm van de toren opzettelijk overeen met die van het einde van een brandslang. Dit was echter nooit de bedoeling van de architecten.

Het interieur van de cilindrische toren is versierd met een groot aantal muurschilderingen die het leven in Californië tijdens de Grote Depressie uitbeelden. Het is het resultaat van een groot project dat onderdeel was van het zogenaamde ‘New Deal’ plan waarbij de overheid tijdens de Grote Depressie grote openbare werken liet uitvoeren om op die manier werklozen aan het werk te kunnen zetten. Er werkten in totaal 25 schilders mee aan het project dat onder andere een bankoverval, een scène in de haven en een kijkje in een warenhuis toont. De muurschilderingen zijn beschermd als historisch erfgoed.

Met de bus verder en onderweg stoppen we nog bij de Peter en Paul-kerk. Aan de buitenkant is het een mooie witte kerk met aan beide zijden twee slanke torens. Even snel een kijkje binnen. De Saints Peter and Paul Church is een rooms-katholieke kerk aan Filbert Street in de wijk North Beach aan de voet van Telegraph Hill en wordt beheerd door de Salesianen van Don Bosco. De kerk staat ook bekend als La Cattedrale d'Italia Ouest (de Italiaanse kathedraal van het westen), aangezien ze sinds haar inwijding wordt gebruikt door de Italiaans-Amerikaanse gemeenschap van de stad. De laatste jaren wordt de kerk ook steeds meer gebruikt door de Chinees-Amerikaanse gemeenschap van San Fransciso. De eerste Saints Peter and Paul Church stond op de hoek van Filbert Street en Grant Avenue, een huizenblok oostwaarts ten opzichte van de huidige locatie. Dit gebouw uit 1884 stortte in tijdens de aardbeving van 1906. Het huidige neoromaanse gebouw, met zijn karakteristieke 58 meter hoge torens, werd voltooid in 1924.

 

Zoals zo veel kerken is deze van buiten maar ook binnen heel mooi. Heel licht en dat komt vriendelijk over. Het is al 12 uur en we gaan echt richting Golden Gate Bridge. Met de cable-car gaan we verder. Een vriendelijke man ziet dat we aan het uitzoeken zijn hoe we verder moeten. Zeer enthousiast helpt hij ons en vertelt over zijn stad. Op een gegeven moment moet je overstappen op een buslijn. Hij loopt met ons mee en zorgt dat we bij de goede halte komen en de snelste route nemen. Dit valt ons vaker op. Amerikanen zijn heel vriendelijk en behulpzaam. Met de bus verder en deze stopt aan de voet van de Golden Gate Bridge. Het is nu schitterend mooi weer en dat treffen we. Het is er druk en aan de voet van de Golden Gate Bridge. Veel toeristen die op de foto willen met op de achtergrond de brug. Nou wij ook hoor, we binne hjir no.

We zouden fietsend maar gaan te voet over de beroemde brug. Wat hartstikke leuk! Lopend zie je nog meer dan met de fiets. Bovendien is het altijd druk en is er niet zoveel ruimte voor fietsers. Iedereen loopt kris kras over de rijbaan en als fietser heb je daar veel last van en moet je goed opletten. Dus maar goed dat we lopend zijn gegaan. Over de brug gaan 3 banen heen en 3 banen terug. Het is ongeveer 3 km. Het is een hele aparte ervaring over deze brug te lopen. Je ziet de brug heel vaak op tv en in films maar als je er zelf over loopt is het toch heel anders. Ook mooi te zien hoe de brug gemaakt is en in elkaar zit. Werkelijk een kunststukje ook gezien de periode dat de brug gebouwd is. Alles met klinknagels en dan die grote kabels.

Regelmatig stoppen we even om dingen beter te bekijken en van het uitzicht te genieten, vooral van de skyline van San Francisco. Aan de overkant even een broodje en genieten van het uitzicht. Ook daar is het druk, drommen toeristen, veel Japanners maar ook veel Zuid-Amerikanen en een bus vol Duitsers. Die hebben allemaal hetzelfde shirtje, met de Duitse kleuren, aan dus zijn makkelijk te herkennen. Het is heel bijzonder om de brug nu van de andere kant te bekijken. Vlakbij het begin van de brug zijn ze met onderhoud- en schilderwerk bezig. Nou als je hier begint te schilderen en je bent klaar dan kun je wel weer bij het begin beginnen. Er komt geen end aan. Na een poosje gaan we terug en genieten weer van alles van wat we om ons heen zien. Op de baai zijn 2 kite-surfers bezig, die hebben wel lef want het waait inmiddels behoorlijk. Het is helder en we kunnen heel ver zien. Als we weer terug zijn kijken we nog bij de Pacific Oceaan. Daarvoor moet je naar de overkant van de brug. Via een tunnel kun je er onder door. Eerst lopen we verkeerd en dan krijgen we door dat we via het fietspad moeten. We kunnen niet op het strand komen. Dit is nu afgesloten met een hek. Toen we hier met Tjibbe en Teatske waren in 2006  kon dat nog wel. Jammer want dan kun je de brug van de andere kant bekijken. Dit kan nog wel maar is gezien de hoek minder indrukwekkend.

Golden Gate Bridge is een technisch meesterstuk vol superlatieven. De brug was lang de langst en hoogste hangbrug ter wereld. Verder is het bovenal een sterk staaltje van ingenieurskunst een prachtig monument, dat met de rode kleur fel afsteekt tegen de omgeving.

De brug werd ontworpen werd door ingenieur Joseph Strauss en de bouw startte in 1933. Het kunstwerk moest San Francisco verbinden met Marin County die van elkaar gescheiden werden door een 1600 meter brede zee-engte die bekend staat als de Golden Gate (Gouden Poort) die de baai van San Francisco verbindt met de Stille Oceaan.

De constructie was voor die tijd een kolossaal werk. In die tijd was de mening dat het overbruggen van deze zee-engte niet haalbaar was. Echter Joseph Strauss vond ondanks de Grote Depressie toch genoeg steun en financiële middelen om met het project van start te gaan. Duizenden arbeiders werkten 4 jaar aan de bouw van de brug, die in totaal

35 miljoen dollar zou kosten. De brug werd op 27 mei 1937 ingewijd door 18.000 mensen die te voet de overtocht maakten. De volgende dag werd de brug officieel geopend voor het verkeer. Tegenwoordig rijden er dagelijks meer dan 100.000 auto’s over de brug.

De afmetingen van de brug tartte vroeger alle verbeelding. Het geheel is 2,7 km lang. De hoofd-overspanning tussen de twee enorme pijlers is 1280 meter lang, wat Golden Gate Bridge de brug met de langste overspanning ter wereld maakte. Dit record werd pas in 1964 verbroken met de bouw van de Verrazano-Narrows Bridge in New York. De twee prachtige Art Deco torens hebben een hoogte van bijna 230 meter. Het wegdek, met zes baanvakken, ligt 67 meter boven het water. Het geheel wordt ondersteund door enorme kabels, die verankerd zijn aan honderden staven in betonnen blokken met een trekkracht van 25 miljoen kg. De twee hoofd kabels hebben een lengte van 2332 meter en een diameter van 92.4 cm. Ze zijn gevlochten uit 27.572 staaldraden met een totale lengte van drie keer de omtrek van de aarde.

De Golden Gate Bridge genoot al snel na de voltooiing wereldfaam, niet enkel vanwege de records brekende afmetingen maar ook vanwege het prachtige Art Deco ontwerp van de twee gigantische torens en de prachtige omgeving waarin de brug zicht bevindt. Ook de opvallend oranje-rode kleur droeg bij tot de populariteit.

  



















De kleur van de brug werd voorgesteld door ingenieur Irving Morrows, die het traditionele grijs te saai vond. En ondanks het feit dat de Golden Gate Bridge de titel van hoogste en langste brug reeds lang heeft moeten afstaan, is het nog steeds een van de beroemdste bouwwerken ter wereld.

Ook al is er een voetpad op de Golden Gate Bridge, het is een hele uitdaging om ze over te steken, te voet of per fiets. Niet alleen is de brug bijna 3km lang, het ligt ook een adembenemende aantal meters boven de waterspiegel. De brug is flexibel en hierdoor minder gevoelig aan externe krachten zoals wind of aardbevingen. Bij storm voel je de brug heen en weer bewegen.

Je kunt de brug ook oversteken per auto, maar hiervoor moet je tol moet betalen. Een ander alternatief is een bus te nemen die tussen Marin County en San Francisco rijden. Er is een bushalte net aan het begin van de Golden Gate Bridge.

De Golden Gate Bridge heeft een spectaculair uitzicht dat vanuit vele plekken in en rond San Francisco zichtbaar is. Hier zijn enkele plekken van waaruit je een prachtig zicht hebt op de brug:

-         South Vista Point: Dit is de meest populaire plek, gelegen aan de plaats waar de Brug in San Francisco uitkomt.

-         North Vista Point: gelegen aan de Marin County kant van de brug

-         Land’s End: een panoramisch zicht vanuit het meest noordelijke stuk van Lincoln Park

-         Conzelman Road: gelegen aan de kant van Marin County, biedt een prachtig zicht vanuit een inham vlakbij de brug

De Golden Gate Bridge is het meest feeëriek ‘s ochtends wanneer het vaak in de mist gehuld is. Maar ook ‘s avonds is de brug betoverend dankzij de belichting die doet uitschijnen alsof de brug in lucht opgaat.

Met weer een andere bus op weg naar Twin Peaks. We hadden gelezen dat je van deze locatie een prachtig uitzicht hebt over de stad. Valt ons eigenlijk wat tegen, het is veel verder weg dan we dachten. Met de bus kun je er niet komen en we pakken een halte die er volgens ons zo dicht mogelijk bij zit. Nou dat valt nog tegen. Er moet een heel eind gelopen worden en onderweg vragen we even of we nog goed zitten. Nou we zitten nog lang niet in de buurt en we begrijpen dat het nog een heel eind is en dan ook nog heuvel op. Dus dit laten we maar schieten want we beginnen onze benen ook te voelen. In een café wijst een superaardige man ons de weg om weer downtown te komen. Hij vertrouwt ons niet helemaal en loopt een heel eind met ons mee. Fantastisch en we worden beloond met een prachtig uitzicht over San Francisco. Niet zo hoog als we zouden willen maar dit is ook prima. 

We lopen nog door een paar andere wijken en daar staan ook prachtige oude Victoriaanse huizen. De kilometertjes beginnen nu te tellen en we zijn blij als we weer in een bus kunnen stappen. In het hotel heerlijk douchen en Klaas is door zon en wind mooi verkleurd.’s Avonds eten we ergens en regelen we het vervoer voor morgen naar de plaats waar we de camper op kunnen halen. Dat is ook in San Francisco maar een enorm eind verwijderd van waar we nu zitten. We zijn een klein uur met de taxi onderweg om daar te komen. We zullen zien. Vandaag hebben we wel veel gedaan, gezien en genoten en dit is het begin nog maar. Wordt dus vervolgd……..