Lassen Vulcanic National Park

27 juni 2013,

Sneeuw, heet water, muskieten en het paradijs.

Ook op een gewone parkeerplaats kun je met een camper comfortabel overnachten. De mensen die in tentjes geslapen hebben zijn koud, tenminste ze zien er koud uit. Kan wel kloppen, we zitten hoog en op de bergen ligt nog sneeuw. Niet een van de personen die met een eenwieler fietsten hebben we weer gezien, de berg is waarschijnlijk toch te steil geweest. Lassen Vulcanic National Park is een bijzonder park en we zijn benieuwd wat we vandaag allemaal zullen zien.

Lassen Volcanic National Park is een nationaal park in het noordoosten van de staat Californië. Het park is in grote lijnen in 3 stukken te verdelen. Het gebied rondom de doorgaande verharde weg 89 vanaf de zuidwestelijke tot de noordwestelijke ingang. Het noordoostelijk gebied met onverharde wegen naar Cinder Cone, Fantastic Lava Beds, Butte Lake en Painted Dunes. Vervolgens het zuidoostelijke gedeelte met spannende namen als Devils Kitchen, Boilings Springs Lake, Terminal Geyser, Warner Valley en veel meren.

De 3181 meter hoge Lassen Peak valt het meeste op in het park. Blanke immigranten benutten Lassen Peak sinds het midden van de 19e eeuw als oriëntatiepunt op hun weg naar de vruchtbare Sacramento Valley. Een van de gidsen van die immigranten was de Deense smid Peter Lassen, die zich in 1930 in Noord-Californië vestigde. Lassen Peak is naar hem vernoemd. Het is de meest zuidelijke actieve vulkaan in het Cascadegebergte. De Cascade Range, Cascadegebergte of de Cascades vormen een gebergte evenwijdig aan de westkust van de Verenigde Staten. Het gebergte bestaat uit brede, besneeuwde toppen met een vulkanische oorsprong. Veel van deze vulkanen zijn ook tegenwoordig nog actief. Het gebied loopt van noord naar zuid vanaf Brits-Columbia door de Amerikaanse staten Washington en Oregon tot aan het Shasta Cascade-gebied in het noorden van Californië. Het huidige park begon als twee kleine nationale monumenten, Lassen Peak en Cinder Cone. Door een reeks uitbarstingen van 1914 tot en met 1921, veranderde het landschap drastisch. Deels ten gevolge van de uitbarstingen werd het hele gebied op  9 augustus 1916 een nationaal park.

Bij de zuidwestelijke ingang was vroeger een chalet voor winteractiviteiten. Hier is men mee gestopt en in 1990 en werd het gebouw een bezoekerscentrum. Het oude chalet gebouw werd in 2008 vervangen door een splinternieuwe, milieuvriendelijk bezoekerscentrum Kohm Yah - mah -nee genoemd, naar de oorspronkelijke Indiaanse uitdrukking voor Lassen Peak. 

Het begin van Lassen Vulcanic National Park is ongeveer 600.000 jaar geleden begonnen met het ontstaan van Mount Tehama. De restanten van deze vulkaan worden nu ook wel Brokeoff  Volcano of Brokeoff  Mountain genoemd. De vulkaan is ontstaan door verschillende krachtige erupties, ter hoogte van een aantal breuken, in een gebied dat al meer dan 3 miljoen jaar vulkanisch actief is. De krachtigste van die erupties was naar schatting vijftig keer sterker dan de verwoestende uitbarsting van Mount Saint Helens in 1980. Op zijn hoogtepunt bereikte de immense vulkaan een hoogte van zo'n 3350 meter en een diameter aan de basis tussen 18 en 24 kilometer. Tehama is een gigantische vulkaan geweest die een groot gedeelte van het park besloeg.

Zo'n 400.000 jaar geleden nam de vulkanische activiteit af. Er vormden zich verschillende lavakoepels en schildvulkanen aan de rand van Tehama, waaronder Lassen Peak. Door een combinatie van hydrothermale activiteit en verregaande erosie, vooral door gletsjers tijdens de ijstijden, zakte de vulkaan uiteindelijk in. Wat ervan overbleef was een grote caldera met een diameter van zo'n 3 kilometer, waarvan de noordzijde nu nog te zien is.

Aan de andere kant van de tegenwoordige caldera is Brokeoff  Mountain (2815 meter hoog), een geërodeerd overblijfsel van Tehama en de tweede hoogste piek in het park. Andere restanten van Mount Tehama zijn Mount Conard, Pilot Pinnacle, Mount Diller en Diamond Peak. Men vermoedt dat het gebied van Sulphar Works het restant is van de opening van de vulkaan Tehama.

Het gebied rondom Lassen kent vele actieve, borrelende slikbronnen, stinkende fumaroles en kokende geisers. Lassen Volcanic National Park is een van de weinige plaatsen ter wereld waar alle vier types vulkanen worden aangetroffen: de stratovulkaan, lavakoepel, schildvulkaan en slakkenkegel  of sintelvulkaan.

Stratovulkanen zijn het tegenovergestelde van schildvulkanen. Het is een hoge kegelvormige vulkaan die is opgebouwd uit lagen van gestolde lava en tefra. Stratovulkanen hebben relatief steile hellingen en worden gekenmerkt door regelmatig explosieve uitbarstingen. De lava die uit dit type vulkaan komt is veel viskeuzer (taaier) dan de lava geproduceerd door schildvulkanen. Daardoor kan de lava niet ver uitstromen. De lava hoopt zich als het ware op waardoor de vulkaan heel steile wanden vormt. De meeste stratovulkanen bereiken hoogtes boven de 2500 meter en de meeste vulkanen op aarde zijn stratovulkanen.

Schematische dwarsdoorsnede van een stratovulkaan.   A: aanvoer van magma; B: centrale vulkaanpijp; C: vulkanische kegel op de flank van de vulkaan; D: lavastroom; E: sill; F: pyroclastische afzettingen; G: krater met opvulling; H: oude pijp.

Een lavakoepel is een koepelvormige vulkaan. Lava met stollingsgesteenten zoals ryoliet, daciet en met veel silica bepalen de vorm van de koepel of kegel. De dikte van een lavastroom speelt geen rol van hoe ver de lava kan stromen voor hij afkoelt. Lavakoepels kunnen hoogten van honderden meters bereiken, en kunnen langzaam en regelmatig gedurende maanden of jaren groeien. De randen van een lavakoepel bestaan uit opgehoopt puin van gesteente. Naar mate de tijd verstrijkt kunnen door ophoping van gassen explosieve uitbarstingen ontstaan en de koepel of krater kan uit elkaar barsten. Wanneer dit gebeurt en een deel van een lavakoepel instort, terwijl ze nog gesmolten gesteente en gassen bevat, kan deze instorting een pyroclastische stroom veroorzaken. Lavakoepels komen vaak voor in de omgeving of kraters van stratovulkanen. Een bekende lavakoepel is  de Mount Saint Helens in de Amerikaanse staat Washington.

Schildvulkaan (Wikipedia)

Een schildvulkaan is een type vulkaan dat vlakke hellingen heeft. Schildvulkanen worden gevormd door uitbarstingen waarbij dunne lava vrijkomt. Deze lava stroomt makkelijk en kan snel over groot oppervlakte uitvloeien. Deze vulkanen hebben een grotere omvang dan andere typen. Daardoor hebben deze vulkanen ook een kleine hellingshoek. In tegenstelling tot de stratovulkanen, komt bij schildvulkanen weinig explosieve activiteit voor.

Sintelkegelvulkaan of scoriakegel-, slakkenkegel-, of pyroclastische kegelvulkaan is één van de meest eenvoudige vulkaan-typen. Men vindt deze veelvuldig over de hele wereld in het vulkanisch landschap. Ze zijn niet beroemd of berucht want hun uitbarstingen veroorzaken weinig schade. Meestal ontwikkelen de kegels zich in groepjes en ze komen vaak voor op de hellingen van stratovulkanen en schildvulkanen.

Sintelkegels zijn opgebouwd uit uitgestoten vulkanisch materiaal en lavafragmenten. Die zijn afkomstig uit de krater of vulkaanopening. Dit materiaal hoopt zich op rondom de opening in de vorm van een kegel. Over het algemeen bestaan de lavafragmenten uit sintels. Slakkenkegels ontstaan als er geen grote lavastromen uit de vulkaan komen, maar als gruis en vulkanische brokken samengeklit raken. Zo wordt een vulkaan gevormd met steile hellingen, steiler dan die van de stratovulkaan. Sintelkegels groeien snel en bereiken vlug hun maximale formaat. Over het algemeen worden ze niet hoger dan 250 meter en hun diameter is meestal zo'n 500 meter.

Gezien het feit dat het park zich op een gemiddeld tot hoog niveau bevindt, kent het onder de 2300 meter relatief koele tot koude winters en warme zomers. Hierboven is het klimaat ruw en koud met koele zomertemperaturen. De hoeveelheid neerslag is erg hoog in vergelijking met de rest de bergketens ten zuiden van de Three Sisters. Bij Lassen Peak Chalet, op een hoogte van 2042 meter, valt er rond de 11 meter sneeuw. Rond het Lake Helen, op een hoogte van 2500 meter, valt er rond de 15 tot 18 meter sneeuw waarmee het naar schatting de sneeuwrijkste plek van Californië is. De weg Main Park Road of ook wel Lassen Peak Road genoemd heeft een lengte van 47 km en werd aangelegd tussen 1925 en 1931. In de buurt van Lassen Peak bereikt de weg een hoogte van 2594 meter, waarmee het de hoogst gelegen weg is van de Cascade Range. In Bumpass Hell, en Lassen Volcanic National Park in het algemeen, zijn drie van de vier belangrijkste soorten van geothermische bronnen ( fumarolen, mudpots en warmwaterbronnen). Het enige wat ontbreekt zijn geisers. Dit komt door de temperatuur in de ondergrond, het gesteente en de grondwaterdiepte. Het is waarschijnlijk nu niet van belang maar sommige van de hete poelen in Lassen worden geleidelijk steeds warmer. Dit zou wijzen op mogelijke toekomstige uitbarstingen. Verder heeft het park veel kristalheldere meren, beken, watervallen en bergweiden. Er zijn veel levensvormen in het park. Er zijn meer dan 700 plantensoorten, 58 soorten zoogdieren en bijna 200 verschillende soorten vogels.

Vandaag gaan we, van zuid naar noord, over de enige verharde weg door het park. Langs de weg zijn diverse bijzonderheden en trails die we willen zien en doen. Om hier te overnachten is een goed idee geweest want terwijl Klaas weer de motor start zien we hoe steil en vrij smal de weg is die we moeten gaan. En dat terwijl het tochtje naar de locatie die we als eerste willen bekijken hier vlakbij ligt. We zijn mooi op tijd, parkeerplaats nog bijna leeg. Het is niet ver rijden naar Sulphar Works.

 

Sulphur Works is een van de geothermische gebieden in het park. Het is ook de enige locatie met hot spots die, vanaf een balustrade, langs de weg te zien zijn. Aan weerskanten van de weg zijn stoomgaten, warmwaterbronnen en mudpots. Het stinkt er naar zwavel, je hoort de stoom uit de gaten komen en de modder bubbelt. Zoiets hebben we ook in Yellowstone gezien. Is toch wel bijzonder dat niet zover onder de aardkorst het zo heet is dat het aan de oppervlakte komt. Je ruikt niet alleen de zwavel je ziet het ook rond de gaten. De grond rond de pools, ventilatieopeningen zijn verkleurd door zwavelhoudende chemicaliën in veel kleurrijke tinten van geel, oranje en bruin. Aan de ene kant van de weg zien we diverse warme pools, borrelende mudpots, fumarolen en kleine sissende fonteinen.

Aan de andere kant is een heuvel met een paar stoomgaten, we horen het geluid uit de openingen. Boven op de heuvel staan nog een paar dennenbomen. Ze staan op hun wortels, tenminste die zijn helemaal bloot. Hoe is het mogelijk dan zo’n boom nog kan leven, laat staan groeien. Door het gebied stroomt de West Sulphur Creek, het water daarvan wordt verwarmd en is enigszins troebel door deze activiteiten. De verhoogde houten loopbruggen, uit het verleden, zijn weggehaald i.v.m. de veiligheid. Dit was het gevolg van verhoogde thermische activiteit met kleine nieuwe openingen op verschillende plaatsen langs de paden. Het werd te gevaarlijk. Er  wordt aangenomen dat Sulphur Works op de plek ligt waar vroeger de voornaamste opening was van de voormalige vulkaan Mount Tehama.

  

Bij de parkeerplaats van Sulphur Works begint ook de Ridge Lakes Trail. Een pittige trail met steile en gladde stukken van ruim 3 kilometer, heen en terug. Het is een wandelpad naar een bergmeer. We gaan verder en de weg kronkelt nog eens 400 yards omhoog. Door het draaien van de weg heb je soms een prachtig zicht op de omgeving. Je ziet het elke keer weer vanuit een andere hoek. Even verderop is een turnout dus even stoppen. 

 

 

Er staat een picknick bank in de sneeuw. Het tafelblad steekt nog boven de sneeuw uit. Even rondlopen. Op sommige plekken van de helling ligt nog sneeuw. Een hele aparte ervaring om in de korte broek in de sneeuw te staan. Op andere plekken is het al gesmolten en komen de eerste voorjaarsbloemen tevoorschijn. Overal zijn waterstroompjes, kleine maar ook beekjes. Op het uitzichtpunt ligt een hele dikke steen op het randje. Lijkt net of is die er voor de sier neergelegd. Op een informatie bord is te lezen dat de steen met een gletsjer is meegekomen. Toen die smolt is de steen achtergebleven.

Er staat ook een informatie bord over de vulkaan Mount Tahema, wordt ook wel Brokeoff  Volcano of Brokeoff  Mountain genoemd. Op het info bord is te zien hoe groot die vulkaan was en wat er nu nog van over is. Door vulkaanuitbarstingen en erosie is er niet zoveel van over gebleven.

Lake Helen

Weer verder. In de vallei beneden ons ligt de Little Hot Springs Area en aan de linkerkant liggen twee meren, Emerald Lake en Lake Helen.

Dit laatste meer heeft haar naam te danken aan de eerste blanke vrouw die ooit Lassen Peak heeft beklommen. Emerald Lake is een klein zoetwatermeer ook wel gletsjermeer genoemd. Het is, net als Lake Helen, door een gletsjer gevormd in een keteldal.

Een keteldal is een half cirkelvormige vallei gevormd door de erosie die door een gletsjer wordt veroorzaakt. Een keteldal kan tot een vierkante kilometer groot worden en bevindt zich op een berghelling, met aan drie zijden kliffen. Door de hoge ligging (ongeveer 2500 meter) is Lake Helen bijna het hele jaar lang bevroren en bedekt onder een dikke laag sneeuw. De gemiddelde maximale dikte van de sneeuw bij Lake Helen bedraagt 4,52 meter met uitschieters tot 8 meter. Het ijs vormt zich meestal in oktober of november en blijft tot de maanden juli of augustus. Tijdens de winter zorgen sneeuwstormen uit westen voor enorme sneeuwval. De jaarlijkse sneeuwval bedraagt er 15 à 18 meter, wat Lassen Peak de meest sneeuwrijke plaats in Californië maakt. Vanaf de parkeerplaats bij Lake Helen begint de Bumpass Hell Trail, een trail van 4,8 kilometer (heen en terug). Bumpass Hell is een van de meest populaire punten van het park.

Op de informatieborden en in een brochure, die we hebben gekregen, lezen we wat informatie over dit gebied. De Bumpass Hell is een gebied waar vroeger Mount Tehama heeft gestaan. Het is het grootste gebied met geothermische activiteiten in Lassen Volcanic National Park. Het gebied is vernoemd naar Kendall Van Hook Bumpass, een cowboy die in de jaren 1864 in Lassen werkte. Op een dag stapte Bumpass, in dit gebied, door de dunne aardkorst en verbrande daarbij zijn been. Hij vertelde zijn vrienden en stedelingen er over en beschrijft het als "de hel".

Een kranten redacteur was geïnteresseerd in het verhaal en overtuigde Bumpass hem naar deze plek te brengen. Helaas stapte Bumpass opnieuw door de korst verbrande zijn been opnieuw. Deze keer moest het been worden geamputeerd worden! De camper parkeren we op de bijna verlaten parkeerplaats. Hier vandaan hebben we een prachtig zicht op de omgeving.

 

    Op sommige plekken ligt nog sneeuw. Vanaf de parkeerplaats, bij Lake Helen, lopen we eerst over een gedeelte sneeuw waarna het pad overgaat in een eenvoudig begaanbaar rotspad. Het pad gaat langs de flank van Bumpass Mountain en we hebben prachtige weidse uitzichten over de omgeving. Beneden stroomt het riviertje door de Little Hot Springs Area. Op plekken waar nog sneeuw ligt is de route met stokjes, met daaraan een roodvlagje, uitgezet. Dat is wel nodig ook. Doordat er sneeuw ligt zie je geen pad meer. Het is wat glibberen en glijden maar dat heeft ook wel wat. Mooie vergezichten en heerlijk heldere lucht. Het is net of de lucht hier blauwer is dan bij ons thuis. We zitten hoog in de bergen boven de 2500 mtr. Onderweg komen we nog langs een uitzichtpunt en hebben we weer zicht op de omringende bergen zoals Pilot Peak, Brokeoff  Mountain, Mt. Conard etc. Op een hoog punt hebben we uitzicht op het 75 meter lager gelegen einddoel Bumpass Hell. Hier ligt veel meer sneeuw dan het gedeelte wat wij hebben gehad. Het pad loopt redelijk steil omlaag en het is glibberen. Soms zie je niet waar je moet lopen, er ontbreken stokjes met vlaggetjes. Heel rustig aan “glijden” we naar beneden. Op het eind is een bruggetje en als we dat over steken bevinden we ons in Bumpas Hell. De naam doet erger aan dan dat het is. Vanaf een heuvel hebben we een mooi uitzicht over het gebied. Overal stoom wat zo uit de grond komt. De paden zijn nu afgezet want het is gevaarlijk. Je zou door de aardkorst heen kunnen zakken en je kunnen verbranden. In het bassin zijn een aantal verhoogde houten loopbruggen en hierover lopen we verder langs de bezienswaardigheden. Het meest opvallend zijn verschillende grote hete poelen, die grijs - blauw van kleur zijn, ze sudderen, borrelen brubbelen en sissen, net een oude fabriek waar ze van alles koken. Er zijn ook veel mudpots (modderpoelen) met een uiteenlopende viscositeit (dikte). Sommige zijn vrij dun en borrelen krachtig terwijl, andere zijn meer stroperig en maken plop geluiden. Verder zijn er kleine fonteinen, stoomopeningen en luidruchtige fumarolen omringd met kleurige minerale afzettingen. Alle bronnen produceren genoeg water om een klein beekje, Bumpass Creek, te vormen.  

Bumpass Hell

 

Bumpass Hell

 

Bumpass Creek

East Pyriet Pool

Het water is zwavelachtig en troebel. Bumpass Creek vloeit uit het bassin en stroomt vervolgens steil zuidwaarts door een smal en ontoegankelijk ravijn. Drie van de poelen hebben een officiële naam.

 

De East Pyriet Pool is misschien wel de meest ongewone, een grote, verzonken warmwaterbron gevuld met ziedend zuur water bedekt door lagen van gesmolten grijs  zwartte pyriet kristallen en ijzersulfide. Door de hitte verbindt het zich met andere stoffen zoals zwavel. Het gaat dan drijven. Het wordt ook wel “Fools Gold” genoemd.   Aan de andere kant van de promenade ligt de wat rustiger West Pyriet Pool. Deze is  mooier met, in het voorjaar turquoise gekleurd water en een rand van witte rotsen die geel en bruin verkleurd zijn door ijzer en zwavel.

Bumpass Hell with the Boardwalk

Big Boiler is de grootste fumarole in het park en de heetste in de wereld. De stoom heeft bij het uitstromen een temperatuur tot 322 °F (161 °C). Dat is trouwens niets vergeleken bij de temperatuur van lava 2000 °F (1093 °C). De wanden langs deze pool waren eerst veel hoger. Kleine aardverschuivingen en de constante hitte hebben de kleiwanden aangetast. Op een gegeven moment zijn gedeelten van de kleiwanden in de pool geschoven. Bumpass Hell bevat ongeveer 75 actieve bronnen. Veel zijn ofwel klein of niet goed zichtbaar vanaf de loopbruggen. Je kan ook doorlopen en dan kom je uit bij Cold Boiling Lake. Dit is ons te ver. We willen ook nog wat anders zien.

 

 

Je kan ook van de andere kant bij Bumpass Hell komen. Deze begint bij de parkeer- en picknickplaats van Kings Creek. Het eerste deel van de trail is het zelfde als naar Cold Boiling Lake. Met deze route zou je deze 2 bijzondere dingen kunnen combineren. Vanaf een hoogte van 500 feet heb je met deze trail een prachtig uitzicht over de vallei en op Cold Boiling Lake en Crumbaugh Lake. Weer terug en nu glijdend en glibberend omhoog. De sneeuw begint overal te smelten, vooral op plekken waar de zon op schijnt. Zodra de sneeuw weg is komen de voorjaarsbloemen tevoorschijn. Heel veel kleine lelies, wit geel van kleur. Het is ook mooi te zien hoe de sneeuw om stenen en boomstammen wegsmelt. Resultaat: hele mooi sneeuw randen.

 

De tocht door de sneeuw is ook leuk. Onderweg komen we nu wel mensen tegen. Ook een stel jongelui waarvan er eentje op teenslippers door de sneeuw gaat. Lekker fris! Trouwens we komen er meer tegen op slippers of ander schoeisel wat volgens ons niet verantwoord is. Wat nemen sommige mensen risico’s. De terugweg gaat vlotter dan de heenweg maar waarschijnlijk komt dat omdat we minder hebben stilgestaan om dingen te bekijken. Als we bij de camper terug zijn, is er 2½ uur voorbij. Op de parkeerplaats is het nu druk. Nu gaan meer mensen deze tocht wandelen, er is een mevrouw die schoenen met hakken aan heeft. Die zal wel niet zo ver komen. Tijd voor een bakje en dan is het makkelijk als je met de camper bent. Stoeltjes er uit en heerlijk in de zon en luwte genieten. De jongelui die we bij Bumpas Hell troffen zijn nu ook terug. Even praten hoe het met de temperatuur van zijn voeten is. Gaat wel zegt hij maar viel hem toch tegen. Ze vragen waar wij vandaan komen en wat we allemaal nog gaan doen. Zij komen uit Oregon uit de omgeving van Eureka. We vertellen dat we daar ook nog heen gaan. Bij het informatiebord van de parkeerplaats stopt een fietser. Op de bagagedrager heeft hij een mandje en daarin zit een hondje. Gezellig en op zo’n manier kun je ook vakantie vieren. Knap trouwens op met de fiets in dit steile gebied te fietsen, dat doen we hem niet na.

 

Verderop staat een motor met daarachter en bakje. De mensen gaan met de vreemdste dingen op vakantie en dat is heel leuk te zien. De volgende route die we willen lopen ligt een stukje verderop. Om daar te komen passeren we de hoogste berg van dit park, Lassen Peak, een imposante 3 km hoge berg. Bij de parkeerplaats stoppen we even. Je kan ook een trail lopen naar de top van deze vulkaan maar we zien dat de trail halverwege gesloten is. Er ligt nog sneeuw. Wij waren toch al niet van plan deze wandeling te doen want het is een zeer pittige. Er gaan wel een aantal mensen de berg op maar die zullen dus maar de helft kunnen doen.

Lassen Peak (of Mount Lassen) is een 3181 meter hoge kegelvulkaan. Het is de meest zuidelijke actieve vulkaan in het Cascadegebergte. Lassen Peak rijst meer dan 600 meter uit boven het omliggende terrein. Met die prominentie en met een volume van een halve kubieke mijl is het een van de grootste lavakoepels ter wereld.

In mei 1907, werd Lassen Peak tot een Nationaal Monument verklaard door president Theodore Roosevelt. Het park werd opgericht om de toenmalige, verwoeste natuur te bewaren voor toekomstig onderzoek en observatie, alsook om de andere vulkanen in de buurt te beschermen.

Indianen bewoonden het gebied al lange tijd voordat de eerste kolonisten in Lassen aankwamen. Tot de inheemse volkeren die rond Lassen leefden, horen de Atsugewi, Yana, Yahi en Maidu.

Ondanks de verzekering van de indianen dat het gebied en de berg nog actief waren bleven kolonisten denken dat Lassen Peak uitgestorven en "dood" was. Ze vestigden zich in de buurt. De indianen bleven waarschuwen dat "er een dag kwam dat de berg zich zelf op zou blazen" In mei 1914, bijna precies zeven jaar later, begon de vulkaan met een grote serie van explosieve uitbarstingen. Meer dan honderd uitbarstingen van verschillende grootte vonden plaats in de volgend zeven jaar.

Op 22 mei 1915 vond er een krachtige en explosieve eruptie plaats in Lassen Peak, die veel van het omliggende landschap verwoeste. Er daalde vulkanische regen neer tot wel 300 km ten oosten van Lassen Peak. Het was de sterkste explosie in een reeks van uitbarstingen van 1914 tot 1917. Door deze gebeurtenissen ontstond er een nieuwe krater en kwam er lava en vulkanische as vrij. Vanwege de vroegtijdige waarschuwingen heeft dit niet tot dodelijke slachtoffers geleid, wel werden er verschillende huizen in de omgeving verwoest. De amateurfotograaf Benjamin Franklin Loomis heeft verschillende van die erupties op de gevoelige plaat vastgelegd en heeft bovendien een cruciale rol gespeeld in het tot stand komen van het nationaal park in 1916.

 

We kijken nog wat om ons heen. Langs de rand van de parkeerplaats bij Lassen Peak ligt nog een hele berg sneeuw. De kinderen vinden het prachtig en glijden naar beneden. Anderen zijn aan het sneeuwballen. Vanaf deze plaats is de vulkaan niet zo indrukwekkend maar dat is omdat die nu rustig is. Na Lassen Peak begint een gestage afdaling door een bebost gebied. Aan de linkerkant is het beginpunt naar Terrace Lake en Shadow & Cliff Lakes Trail. Langs het wandelpad is een afgelegen picknickplaats vlak naast de beek. Deze is in de zomer omringd met graslanden vol wilde bloemen. De trail splitst zich uiteindelijk en gaat door naar Summet, Paradise Meadows  en Hat Lake. Het plan is bij King’s Creek een trail te gaan doen. Er is maar een kleine parkeerplaats maar we kunnen de camper kwijt. Het is middag en we hebben wel zien aan iets lekkers. Soepje en een broodje bij een picknick set, heerlijk. Een stukje verderop loopt een riviertje tussen de graslanden door, een prachtig gezicht. Langs het water groeien allemaal mooie bloemen. Na het eten besluiten we maar niet de trail, naar Cold Boiling Lake, te doen maar die naar Kings Creek Falls. Dus hup achter het stuur en weer verder.

Kings Creek

 

Vanaf de Kings Creek parkeerplaats kun je ook, lange trails maken, naar Boiling Lake, Bumpas Hell, Crumbaugh Lake, Mill Creek Falls en zelfs naar de zuidwest intrance. Er zijn diverse afsplitsingen zoals naar Warner Valley, Corral Meadow, Horsehoe Lake en Summit Lake. Onze bedoeling is gewoon naar King Creek Falls. Eerst lopen we langs een riviertje dat door grasland stroomt. In de verte staat een deer te grazen. Dan gaat de trail door een stuk bos en dan stijgt het pad. Het pad slingert langs en over rotsen en over kleine waterstroompjes. Vanaf de oever van Kings Creek zijn overal kleine watervalletjes zichtbaar. Het (steile) pad dat rechtstreeks naar de waterval gaat is afgesloten. Er staat een bord bij dat de afslag dicht is. Als we de waterval willen zien moeten we doorlopen, via the horsetrail. Het pad komt dan met een grote bocht ook bij de rivier maar is veel minder stijl. We zijn wel geen paarden maar toch doen we het maar. Uit de informatie die we hebben gelezen stond dat heen en terug een 1, 5 uur was, dus dat is te doen.

Kings Creek Cascades

Langzaam dalen we af naar de rivier en horen het water stromen. Als je naar rechts gaat kom je langs de Kings Creek Cascades, dat doen we eerst. Het blijft mooi. Dan weer een stukje terug en dan verder door, naar de King Creek Falls. Wat op de informatieborden niet stond was dat er muskieten waren, tjonge dit is geen pretje.

Wat prikken die gemeen. Het einddoel van deze tocht was de waterval, en die hebben we wel gezien maar we zijn toen snel terug gegaan, met de muskieten in de achtervolging.  

Hoe verder we bij de rivier weg zijn hoe minder last we van deze krengen hebben, maar zodra je stil staat zijn ze er weer. Wat het teruglopen betreft hebben we een nieuw record gevestigd. Ze prikken gemeen en we krijgen er bulten van maar ze jeuken gelukkig niet. Na een tijdje heb je geen last meer. In de camper eten en drinken we wat en gaan verder. Een stukje verder dan de parkeerplaats van Kings Creek beginnen trails naar het achterland. Ongeveer halverwege de Lassen Peak Road rijden we langs Summit Lake. Het meer ligt op een hoogte van 2.066 meter. Hier bevinden zich ook twee campings en een Ranger Station. Ook hier beginnen veel lange trails naar het oostelijke gedeelte van het park, naar een groot vulkanisch plateau met veel meren en graslanden.  Bijvoorbeeld naar Echo Lake, Upper Twin Lake en Lower Twin Lake. De Pacific Crest Trail gaat ook door dit gebied.

De Pacific Crest Trail (PCT) is een langeafstand pad voor wandelaars en paardrijders in de bergachtige gebieden in het westen van Noord-Amerika. Het Pacific Crest Trail loopt langs de hoogste delen van de Sierra Nevada en de Cascade Range. Het pad begint in het zuiden in het plaatsje Campo (Californië) op de grens met Mexico. Van daaruit loopt het Pacific Crest Trail noordwaarts langs heuvelruggen en bergketens. Het pad doorkruist 25 nationale bossen, 7 nationale parken en verschillende beschermde wildernisgebieden. Het pad gaat door de staten Oregon en Washington en vervolgens over de grens naar Canada om te eindigen in Brits-Columbia, in het Manning Park. De totale lengte van het pad bedraagt 4286 km. Het hoogteverschil bedraagt ongeveer 4000 m. Het idee voor het langeafstandspad kwam van Clinton C. Clarke in 1932.

We hebben wel zin in de trail Paradise Meadows. In de stukken die we gelezen hebben moet dat een prachtige tocht zijn door bloemenweiden. Als er maar geen muskieten zijn. Bij de Locked Gate parkeren we de camper en snoepen we even van de watermeloen. Heerlijk met zulk weer. 

Hiking Map Lassen Vulcanic National Park

Dan gaan we weer aan de wandel. Het eerste gedeelte gaat door een stuk dennenbos. Hier en daar liggen enorme keien. Als je die in een vrachtauto laadt is die met 1 zo’n brok al vol. Hoe die hier komen weten we niet. Door vulkaan uitbarstingen of door het ijs. Dan gaat het pad weer steil omhoog door een wat ouder bos. Op de open plekken bloeien allerlei bloemen met  allerlei soorten  vlinders, prachtig.

 
 

 

In de verte hoor je steeds water stromen, soms hard en dan weer zacht. Nog steeds geen muskieten gelukkig. We komen een paar ander wandelaars tegen en komen even aan de praat. Het is de moeite waard zeggen ze. Onderweg zijn nog een paar kleine watervallen en op het eind is het “Paradijs” vertellen ze. We krijgen het ook even over de muskieten. Die zijn er op het eind ook zeggen zij. Van hun mogen we wat anti muskieten spul gebruiken. Nou volgens mij ruiken we nu zo lekker dat ze juist allemaal op ons af komen. We wachten het maar af en bedanken hen voor het gebruik. Inderdaad komen we onderweg mooie kleine watervallen en cascades tegen. Dan ineens ben je het bos uit en zie je Paradise Meadows voor je. Wat je voor je ziet is prachtig. Een grote open vlakte met overal gras in allerlei kleuren groen en soms met een vleug geel en bruin. Door dit alles waterstroompjes. Wat de bloemen betreft zijn we nog wat te vroeg. In de maand juli en augustus bloeien hier veel lupinen. Het voorjaar begint hier net dus er bloeit nog weinig maar dat mag de pret niet drukken. Genieten en geen muskieten. We lopen even over de weide en het is goed uitkijken anders krijg je natte voeten.

Paradise Meadows

Als we teruglopen zien we een paar oudere dames zitten aan de rand van het bos. Heerlijk rusten in het zonnetje met een boek. Ook hier komen we op de terugweg weer een bijzonder persoon tegen, een jongedame die op blote voeten loopt. Volgens Klaas doet ze dat om meer contact met de aarde te hebben. Het is een mooie tocht en zeer zeker de moeite waard. Het is al laat en we worden moe dus besluiten we de camping maar op te zoeken. De Lassen Peak Road buigt vervolgens af naar het noordwesten en we rijden als het ware om Lassen Peak heen. Het gebied hier wordt Devastated Area genoemd. Door de uitbarsting van Lassen Peak in 1915, werd de omgeving verwoest. De daarop volgende landverschuivingen hebben hier een ravage aangericht. De gevolgen van de verwoesting zijn, na bijna 100 jaar, niet meer overal zichtbaar. De trails naar Devastad Area, Hot Rock, Chaos Crags en Jumbles slaan we over. Wel even bij de parkeerplaatsen stoppen en lezen wat er op de informatie borden staat.

Van links naar rechts Brokeoff Mountain, Lassen Peak en Chaos Crags (Wikipedia)

Devastated Area Interpretive Trail is een korte trail. Op borden langs de route krijg je uitleg over de uitbarsting van Lassen Peak (1915) en de schade die aangericht werd en hoe het zich herstelde. Er is een 30 ton zware rots, Hot Rock, die direct na de uitbarsting van Lassen Peak werd gesleurd. Volgens de verhalen lag de rots te sissen in een beekje en bleef deze nog dagenlang gloeiend heet.  Hot Rock is nu een gewoon en onopvallend rotsblok aan de rand van het bos.

De weg gaat nog verder in noordwestelijke richting. Voorbij Crags Campground buigt de weg af naar het zuidwesten. Vervolgens loopt deze dan door het gebied dat Chaos Jumbles wordt genoemd. Een gebied waar veel grote en puntige rotsen liggen. Dit is het gevolg van een heftige uitbarsting van de nabijgelegen vulkaan, Castle Crags. Chaos Jumbles zijn de restanten van een rots lawine die, 300 jaar geleden, de noordwestelijke helling van de Chaos Crags verwoeste. De rotslawine verplaatste zich met een snelheid van ongeveer 160 km per uur. Ze maaide het bos weg en zette de Manzanita Creek af, waardoor Manzanita Lake gevormd werd.

Lassen Peak

De Lassen Peak Road gaat verder richting Reflection Lake en Manzanita Lake. Hier zijn ook een paar trails. Manzanita - Reflection Lakes Trail.

De wandeling naar Chaos Crags and Crags Lake Trail moet een mooie wandeling zijn en gaat naar een voormalige krater waarin zich nu een meer bevind. De Chaos Crags zijn een groep lavakoepels. Ze werden 1100 à 1000 jaar geleden gevormd en zijn daarmee de jongste lavakoepels in Lassen Vulcanic NP en liggen ten noorden van Lassen Peak. De bomen in dit gebied zijn klein, maar wel erg oud. Sommigen staan er al meer dan 300 jaar.

Toch wel vermoeid zoeken we een camping, Manzanita Lake, van NPS op. Dit gaat anders dan wat wij gewend zijn. Je rijdt het park op en kijkt of er een plekje vrij is. Dat kun je zien. Er staat een tent, auto of camper of op het paaltje van de plek hangt een briefje. Waar niets hangt of staat mag je gaan staan. Dan ga je terug en vult een fee in. In het zakje doe je geld en het andere deel neem je mee en hang je aan het paaltje. Een plekje is gauw geregeld maar jammer genoeg geen bereik van de mobiele telefoon en ook geen internet. Ook dat is hetzelfde als in het paradijs. Het is een “natuur” camping dus de voorzieningen zijn beperkt. Er zijn douches en die doen het alleen met muntjes, quarters. Die halen we in het winkeltje en gaan heerlijk douchen. Dan even bijkomen, heerlijk in de zon en lezen op de e-readers.

’s Avonds lopen we nog naar het meertje vlakbij de camping en op een boomstam langs het water zitten we even in de zon. We kijken naar mannen die vliegvissen. Ze staan met een waterbroek aan in het water en proberen vis te vangen. Op de camping ziet het blauw van de rook, ze stoken hier allemaal een vuurtje. Wij niet, wij gaan ons huiswerk voor het thuisfront doen. Gereden 31 mile = 49 km.