20 juli 2013,
Een dag met een geurtje.
Op deze een na laatste dag
starten we langzaam. Op het programma staat een rit langs verschillende plaatsen aan de kust. Er zijn
nog een paar gedeelten van Olympic National Park maar daar gaan we niet naar
toe. De afgelopen weken hebben we veel parken bezocht en veel gezien en het is
eerst wel genoeg. De volgende gedeelten zien we dus niet.
 |
| map area Deer Park in Olympic NP |
Deer Park ligt aan een zijweg
van de 101. Ongeveer 5 mijl ten oosten van Port Angeles is een afslag naar Deer Park Road die naar
Deer Park gaat. De eerste 8 mijlen van deze weg zijn verhard en de resterende 8
gaan over een onverharde weg die steeds smaller en steiler wordt. Niet geschikt
voor campers en de weg wordt daarom ook afgeraden. Op het eind kom je bij het
Deer Park Ranger Station. Het Ranger Station ligt op Blue Mountain en op een
hoogte van 1.595 meter. De piek van Blue Mountain ligt nog eens 236 meter hoger.
Er is een kleine camping en er zijn wilderness permits te krijgen. Het gebied
ligt hoog waardoor je het gevoel hebt dat je in de Alpen bent. Omdat het
redelijk kaal is lijkt het ook wel op de toendra. Ook hier zijn weer een aantal
trails zoals de Rainshadow Loop Trail. Het is een korte wandeling, 800 meter heen
en terug, die begint aan het eind van Deer Park Road.
 |
| map trail Deer Park |
De tocht gaat naar de top van
Blue Mountain. Bij het Ranger Station heb je een geweldig uitzicht over o.a.
Port Angeles, Strait of Juan de Fuca, Vancouver Island, The Olympic Mountains
en Mount Baker. Op deze plek beginnen ook een aantal backcountry trails. Heel populair is de 7,4 mijl lange Obstruction
Point Trail, die Deer Park en Hurricane Ridge met elkaar verbindt. Je loopt door
subalpine forests en moutain meadows. Een andere tocht is de moeilijke 4.3 mile
lange Three Forks trail. Deze is ook te combineren met de Gray Wolf River
Trail. De wandeling is zo moeilijk door het grote hoogteverschil, van 5,400 naar
1,600 feet. Een andere trail is Deer Ridge Trail. Deze begint bij Three Forks
Trail en na 4,6 mile kom je bij Slab Camp, in Olympic National Forest. Ook dit
is een zware trail door een hoogteverschil van 2,856 feet.
 |
| East side of Olympic National Park |
Dosewallips en Staircase liggen
meer aan de oostkant van Olympic National park. Beide gedeelten zijn via een
zijweg van de 101 te bereiken. Aan de andere kant van de 101 heb je het Hood
Canal. Als je afslaat naar Dosewallips dan kom je eerst door Dosewalips State
Park.
Dit park is 425 hectare groot
en hier kun je het hele jaar kamperen. Er is een 5500 feet lange kustlijn van
zoutwater en 5400 feet zoetwateroever aan weerszijden van de Dosewallips River.
Dit maakt dit State Park tot een uniek gebied met zoet-en
zoutwater-activiteiten.
 |
| Dosewallips SP |
De uiteindelijke
eindbestemming bereik je over de 11 mijl lange Dosewallips Road. Deze weg is
een aantal jaren geleden weggespoeld en vernield door een aardverschuiving. Met
een camper is deze weg niet te rijden en vooraf moet je informeren of de weg
begaanbaar is. Op het eind is een camping en je kan vooraf reserveren. Voor
wilderness hicking heb je een permit nodig. Dosewallips River Trail is een
moderate trail van ongeveer 14.9 mile van Dosa Ranger Sation naar Hayden Pass.
Als de weg afgesloten is komt daar nog 5.5. mile bij om bij het Ranger Station
te komen. De wandeling gaat door bergbossen en alpen weiden.
 |
| map Dosewallips and Saircase in Olympic NP |
 |
| hiking map Staircase area |
Als je doorrijdt over de 101
kun je naar het Staircase gebied. Dit ligt in het uiterste zuidoosten van het
park. Het is bereikbaar via de Jorstad Creek Road (15 mijl ten zuiden van
Brinnon) of de North Lake Cushman Road (37 mijl ten noorden van Olympia). Beide
routes gaan gedeeltelijk door Olympic National Forest alleen het laatste stuk
van de weg loopt door Olympic National Park. Hoe komt Staircase aan zijn naam ? Je zult geen
trap zien. In 1890, toen Lt O'Neil en zijn manschappen het gebied verkenden door
de Skokomish wildernis, blokkeerde een
enorm klif de doorgang. Om verder te kunnen hebben ze er een trap overheen
gebouwd van cederhout. Tot de Shady Lane Trail
werd gebouwd, in 1911, was de
Devil’s Staircase de enige weg over de klif. De naam is gebleven.
 |
| hiking trails nera Staircase Ranger Station |
Er is een Ranger Station en
een camping. Ook hier zijn ook een aantal trails, o.a. Wagonwheel Lake Trail .
Deze begint bij het Ranger Station en heeft een lengte van 9 kilometer (heen en
terug). Hoogteverschil van bijna 1000
meter. Het is een zware trail. De wandeling gaat, door een bosrijk gebied, naar
een bergmeer aan de noordzijde van de Copper Mountains. Het meer ligt op een
hoogte van 1250 meter. Een andere trail is Four Stream Trail. Ook deze begint
bij het Staircase Ranger Station. Er zijn twee afstanden: een korte route van 4
kilometer of een 7 kilometer lange route. De wandeling gaat in noordelijke
richting en dan langs de oever van de North Fork Skokomish River. Het pad gaat
omhoog en vanaf het hoogste punt ga je nog 1,5 kilometer over een vlak terrein.
Vervolgens kom je bij een splitsing. Hier kun je de langere route doen, 1,5
kilometer in noordelijke richting. Het pad eindigt bij de Staircase Rapids en
Four Stream. Daarna loop je terug naar de splitsing. Dan kun je, via een brug,
de rivier oversteken en loop je via de andere oever terug naar het Ranger
Station. Je komt door Beaver Flat. Dat is een moerassig gedeelte met de rode
els en redcedar bos. De
Staircase Rapids Loop is een
eenvoudige 2 mile lange wandeling. Het pad slingert door een oud bos naar een
brug over de North Fork Skokomish. Een zijpad, 0,6 mile, gaat naar een enorme
omgevallen ceder.
Flapjack Lakes Trail is 7.8 mile
(enkel) en is, door een hoogte verschil van 3115 feet, een zware trail.
Klaas had gister een folder
voor toeristen gepakt en gezien dat er toevallig dit weekend allerlei
activiteiten in de buurt zijn. Het schijnt dat in deze streek veel lavendel
verbouwd en verwerkt wordt. Gelegen in de regenschaduw van de Olympic Mountains,
de rijke bodem en het ideale microklimaat van de Olympic Peninsula maakt dit
gebied tot een perfecte omgeving voor de teelt van lavendel. Er zat een leuke
map met routebeschrijving van de omgeving bij dus we gaan compleet op stap.
Onze buren de japanners zijn al geruisloos vertrokken, daar hebben we niets van
gezien.
In het dorp Sequim worden dit
weekend ook het Sequim Lavendel Weekend gehouden en een aantal bedrijven zijn
voor publiek geopend. Ook moeten er lavendel fairs zijn en die willen we ook
wel eens zien. Dus we gaan op pad dit wordt dus een dag met een geurtje.
Lavendel of Lavandula ( gemeenschappelijke naam Lavender ) is een geslacht
van 39 soorten bloeiende planten in de mint familie, Lamiaceae. Veel soorten
van het geslacht worden gekweekt in gematigde klimaat als sierplant voor tuin
en landschappelijk gebruik. De plant wordt vooral geplant om hun geur en kleur.
De struik wordt niet hoger dan een meter en niet breder dan een halve meter.
Het is een veelzijdige plant die ook voor andere doeleinden gebruikt kan worden
bijvoorbeeld als culinaire kruiden en voor de handel en de winning van
etherische oliën.
Lavendel is afkomstig uit de
Oude Wereld. Het is een plant die in het verre verleden al werd gebruikt. De
frisse en zuivere geur van Lavendel was bij de Grieken en Romeinen favoriet als
baadmiddel. De naam Lavandula is ook afkomstig van het Latijnse woord
"lavare" dat "wassen" betekent.
Volgens een zeer oude
Europese overlevering groeide de eerste lavendelstruik in de hof van Eden. Adam
en Eva namen een twijgje van de welriekende plant mee, toen ze uit de hof
werden verdreven.
Er is bewijs dat het kruid al
4000 jaar voor Christus werd gebruikt door mensen in het oosten. De oude
Egyptenaren waren ook grote liefhebbers van lavendel en waren de eerste die
hiermee handel begonnen te drijven. De farao Toetanchamon werd met een
parfumkruik lavendel aan zijn zijde in de graftombe gelegd. De oude Grieken
noemden de lavendel kruid Nardus, nadat de Syrische stad Naarda ( misschien wel
de moderne stad Dohuk , Irak). Het werd ook vaak genoemd nard.
De soort die oorspronkelijk gekweekt was, was L.
stoechas. Lavendel werd ook al in de bijbel genoemd. Lavendel was een van de
heilige kruiden die in de bijbelse tempel bij de heilige ceremonieën werden
gebruikt., reukoffers. Nard ('nerd' in het Hebreeuws) wordt genoemd in het
Hooglied (4,14)
Lavendel is ook heel lang
medicinaal gebruikt. De Griekse schrijver Padanius Dioscorides was verantwoordelijk
voor de vermelding van het medicinaal gebruik van lavendel in de eerste eeuw na
Christus. De alles overwinnende Romeinse troepen hadden ook zeker lavendel bij
zich voor gewonde en uitgeputte soldaten; zij waren de eersten die het voor
gebruik en verwerking planten.
Lavendel was ook in de
Middeleeuwen een populair strooikruid vanwege haar insecten werende capaciteit
en haar langdurige geur. De etherische olie werd ook gebruikt in het huishouden
om geurtjes weg te werken en om de stank in de straten te camoufleren. Er waren
verhalen van een handschoenmaker uit Grasse, die lavendel olie gebruikten om
het leer een geurtje te geven en nauwelijks besmet kon raken met de pest.
Hierdoor gingen andere mensen lavendel met zich mee dragen om zich tegen de
pest te beschermen.
Lavendel wordt namelijk ook
gekweekt om de lavendelolie die geëxtraheerd kan worden uit de paarse, rose of
witte bloemen. Deze olie wordt als geurstof gebruikt in cosmetica, zeep,
parfum, schoonmaakmiddelen en wasmiddel. In massageolie en luchtverfrissers
worden veel etherische oliën gebruikt. Een geurstof voor gebruik in cosmetica
bestaat gemiddeld voor 8% uit etherische olie. Inwendig kan lavendel worden
toegepast als theeaftreksel en uitwendig in de vorm van aromatherapie. Lavendel
is zenuw kalmerend, verzachtend, opbeurend en brengt de geest in balans. De
etherische olie van lavendel kan worden gebruikt als antisepticum. en heeft een
vergelijkbare angst onderdrukkende eigenschappen als lorazepam. Lavendelolie
behoort daar tot de weinige soorten olie die ook onverdund op de huid worden
gebruikt. Door de ontsmettende en bacteriologische en pijnstillende
eigenschappen helpt de olie bij snijwonden, wonden, brandwonden, kneuzingen,
puistjes, allergieën, insectenbeten en keelontstekingen. De olie werkt ook
slijmoplossend en helpt daardoor bij verkoudheid en griep. Lavendelolie werkt
bloeddruk verlagend, voorkomt maagkramp en misselijkheid en
spijsverteringsstoornissen. Ook helpt het reumatiek te voorkomen en werkt het
versterkend.
 |
| Lavender Oil from Washington Lavender Farm |
Spanning, depressie,
slapeloosheid en stress kunnen uitstekend behandeld worden met lavendelolie.
Als thee wordt het gebruikt om hoofdpijn te verlichten en zenuwen te kalmeren. Verder
werkt het tegen winderigheid, bijna flauw vallen, duizeligheid en onwelriekende
adem.
Etherische olie wordt ook wel
aromatische, vluchtige of essentiële olie genoemd. De etherische oliën zijn
vluchtige oliën gewonnen uit planten. Parfumoliën daarentegen worden chemisch
samengesteld en zijn bedoeld om een geur na te bootsen.
Parfumolie is goedkoper, maar
is ook minder sterk. Het woord etherisch komt van het Griekse aither.
Letterlijk betekent aither lucht van de hemel. Met aither duidden de Grieken de
onderste laag van de kosmos aan. Soms wordt het wel als "aetherische
oliën" gespeld.
De etherische oliën zijn net
als ether vluchtig en sterk geurend. De aanduiding essentiële olie is een
anglicisme en komt van het Engelse woord essence dat extract betekent.
Etherische oliën kunnen uit
verschillende delen van een plant worden gewonnen, bijvoorbeeld de bloesem, de
vrucht, het zaad, de bladeren, de schil, of het hout (van stam, takken of
wortels). Soms bevatten verschillende delen van een plant verschillende
etherische oliën. Sommige soorten etherische olie zijn vrij duur. Dit komt
doordat soms veel planten nodig zijn om een kleine hoeveelheid olie te produceren.
Een goedkope olie is bijvoorbeeld sinaasappelolie, omdat de schillen van
sinaasappels een afvalproduct van de sapindustrie zijn. Duur is bijvoorbeeld
rozenolie, omdat er erg veel speciaal voor de olie gekweekte rozen nodig zijn
om een beetje etherische olie te produceren.
 |
| Lavender cupcakes |
Ook kunnen lavendelkorrels in
zakjes in kledingkasten worden gelegd. De kleren worden zo geparfumeerd door de
verdampende etherische olie en volgens sommigen worden zo motten geweerd.
Daarnaast worden de lavendelbloemen in potpourri's verwerkt. Lavendel wordt ook
in de keuken gebruikt. Zo zijn de bloemen een ingrediënt van de Provençaalse
kruiden. De bloemen worden, al dan niet gedroogd, gebruikt om allerlei
producten op smaak te brengen zoals bijvoorbeeld Franse kazen of groenten zoals
wortelen en tomaten. Andere producten van lavendel zijn: lavendelthee en
lavendelstroop. Deze stroop wordt onder andere in gebak en pralines verwerkt.
Ook bestaat er zoiets als lavendelhoning waarbij er zorg voor wordt gedragen
dat de bijen alleen met lavendel in aanraking komen. In de Verenigde Staten
wordt lavendel siroop en gedroogde lavendel knoppen gebruikt om lavendel scones
en marshmallows maken.
Lavendelolie is een
etherische olie die door een stoomdestillatie uit diverse soorten lavendel wordt
verkregen. Lavendelolie is een vrijwel kleurloze olie die uit verschillende
stoffen bestaat. De hoofdbestanddelen zijn linalool en linalylacetaat. Er zijn
verschillende soorten lavendel. De soorten die wij gezien hebben en die in de
omgeving van Sequim gekweekt worden, om de olie, is Engelse lavendel in het
latijn Lavandula angustifolia (voorheen L. officinalis).
Etherische olie wordt op
verschillende manieren gewonnen. De meeste etherische olie wordt gewonnen door
middel van stoomdestillatie. Stoomdestillatie is een chemische
scheidingsmethode die wordt gebruikt voor de zuivering van stoffen. Deze
methode werd voor het eerst (in de middeleeuwen) toegepast door de Arabieren
die stoomdestillatie gebruikten voor de extractie van etherische olie.
Een belangrijke toepassing
van stoomdestillatie is de extractie van etherische oliën. Hierbij wordt stoom
door een vat met de te verwerken plantendelen geleid. De stoom koelt vervolgens
af en condenseert. De vluchtige bestanddelen van de plant gaan met de stoom mee
en condenseren ook.
Een deel van deze vluchtige
bestanddelen lost op in het water en een deel niet, dit scheidt zich af. Omdat
dit niet in wateroplosbare deel meestal lichter dan water is blijft het op het
water drijven en kan daar worden afgegoten, dit noemt men de etherische olie.
De olie is kleurloos tot lichtgeel met een zoete, bloemige kruidige geur en een
houtachtige ondertoon. Het water, met daarin opgelost een klein beetje van de
olie, wordt soms verhandeld als hydrolaat zoals bijvoorbeeld rozenwater.
Gekweekte vormen worden
geplant in tuinen over de hele wereld soms verspreiden ze zich in de omgeving
en verwilderen ze. Sommige soorten zijn zelfs een plaag geworden bijvoorbeeld
in Australië. Daar is Lavandula stoechas is uitgegroeid tot een bron van zorg
en is het, in Victoria sinds 1920,
uitgeroepen tot een schadelijk onkruid.
 |
| Map Lavender Farms near Sequim |
Met de plattegrond in de hand
gaan we op weg langs de lavendel kwekerijen. De eerste die we willen bezoeken
is Washington Lavender Farm.
Niets vermoedend rijden we
naar het ʺbedrijfʺ. Een bedrijf? Het gigantische huis is een
kopie van het huis van George Washington.
Alles in stijl ingericht en aangekleed met mooie witte hekken langs een grote
oprijlaan omzoomd door prachtige lavendel. We moeten een kaartje kopen, dat is
een toegangsbewijs voor alle bedrijven die meedoen. Natuurlijk vraagt men waar
we vandaan komen. Op ons antwoord uit Holland, zeggen ze, nou dan zijn jullie
vandaag zeker vroeg vertrokken! Ja we hadden de wind mee! De camper parkeren we
en gaan kijken wat er te beleven is.
Er staat een gebouw waar een
soort winkel in is waar allerlei lavendel spullen te koop zijn. Lavendel
planten, olie kransen, potpourri etc. Leuk om even te kijken wat er allemaal
is. Verder is er een tent met boerderij dieren voor de kinderen. We gaan eerst
maar eens een bakje koffie halen we daar ook krijgen. Ook lavendel ijs maar dat
is ons nog te vroeg en lijkt ons ook niets.
De koffie is trouwens
heerlijk. Dan lopen we naar het grote huis. Het is wat we al gehoord hadden een
kopie van het huis van George Washington. Het ziet er prachtig uit en is daar
bekend als George Washington Inn. Het is nu een soort hotel, Bed & Breakfast,
en je kunt er High Tea Party’s houden. We mogen niet naar binnen omdat er
allemaal gasten zijn maar van wat wij door de ramen kunnen zien, ziet het er
prachtig uit.
 |
| Washington Lavender Farm |
 |
| High Tea Party in Washington Lavender Farm |
 |
| George Washington Inn |
Op het bordes van het
prachtige huis wordt net een demonstratie tapdansen verzorgd. Geen idee wat het
met lavendel te maken heeft maar het is hartstikke leuk. Een wat oudere man
springt nog vrolijk mee met de snelle dames. Hij tapt zich helemaal in het
zweet. Na de tapdansers komt er een orkest, met violen en andere instrumenten.
Later staat er een koor. Zo is er elk uur wat naders, heel mooi allemaal. Op de
mooie oprijlaan staan een aantal antieke autootjes, schitterend! Het is echt
Amerika, ze maken er een show van.
Tijdens het koffie drinken
hadden we het al gezien, ze waren bezig met een stoomketel om de olie uit de
lavendel te halen. Daar willen we meer van weten. Het is een heel apparaat en
een man is er mee bezig. Tijdens de voorbereiding vertelt hij van alles over de
lavendel, hoe je de olie uit de planten krijgt en hoe alles werkt. Hij doet dat
heel leuk en het is interessant om te horen. De lavendel waar ze de olie uit
willen halen is al geknipt en ligt in bulten klaar. Hij doet de gekipte
lavendel in een kist en kiept die leeg in een grote ketel.
Na een paar kisten vol pakt
hij een trap en stampt de lavendel in de ketel aan. Als de ketel stamp en stamp
vol is gaat het deksel er op en wordt het vast geschroefd. Het water is op
temperatuur en de stoom gaat van onderen naar boven door de ketel.. Door de
hete stoom gaan de cellen van de plant stuk en komt de olie vrij. De olie
stroomt naar beneden en wordt dan opgevangen. Na een tijdje zien we een
stroompje vloeistof in een soort omgekeerde trechter omhoog komen. De olie is
lichter dan water en daardoor drijft het dus op een laag water. De lavendelolie
stroomt dan over in een andere opvangbakje en daaruit wordt het afgetapt. Later
wordt de olie nog gezuiverd en dan wordt het gebotteld. Het is heel leerzaam om te
zien hoe zoiets gemaakt wordt.
De man vertelt ook dat ze
ontdekt hebben dat de olie ook heel heilzaam is voor drukke kinderen met ADHD.
Ze worden er rustiger van, de olie heeft een rustgevend effect. Als het werkt
is het veel beter dan de chemische medicijnen. Ook bij Ahlzheimer patiënten zou het een
rustgevend effect hebben. Nou later maar aan de lavendel. Nu maar beginnen te
planten dan hebben we later wat in voorraad staan. Moeten we niet vergeten zijn
waar we het bewaren. Overal witte tentjes met spullen die met lavendel te maken
hebben, hoeden versierd met lavendel, quilts met lavendelpatronen, bijen en
lavendelhoning. Ook een standje met gratis bijbels (in lavendelkleur). In een ander partytentje kun je van lavendel een
bol maken, maar ook lavendel kransen. Hier worden workshops voor gegeven. Even
kijken en met de creatievelingen praten. Hier maken ze kransen. Eerst moeten er
kleine bosjes gemaakt worden van de bloemen. Deze bosje maak je dan weer vast
op een krans. Mooi en het ruikt lekker. Wordt je rustig van! We lopen naar de
achterkant van het grote huis.
Aan de achterkant is de Strait of Juan de Fuca.
Achter het grote huis de
Stille Oceaan, aan de overkant zien we Canada. De mensen hebben heel snel in de
gaten dat we geen Amerikanen zijn. Net of hebben we een T-shirt aan met de
tekst Toerist. Regelmatig worden we aangesproken waar we vandaan komen en hoe
we hier verzeild zijn. Geen probleem dat willen we wel vertellen. We lopen weer
terug naar de voorkant en daar wordt nu een concert van klassieke muziek
gegeven. Meeste muzikanten zijn in lavendelkleurige kleding. Je mag ook zelf
lavendel plukken; daar moet je wel voor betalen. Ook hangen er versierde
hoedjes, die mag je opzetten tijdens het bezoek. Als je weg gaat moet je ze
weer ophangen. Veel doen een hoedje op en gaan er mee op de foto, zo ook Nanda.
Een Bloem met een bloemenhoedje tussen de bloemen. Wat wil je nog meer.
Nog even rondkijken en een
paar andere kraampjes bezoeken. Wat ons opvalt is dat hier maar een klein
veldje met lavendel staat. Even vragen waar de andere hectares staan. Een paar
mile verderop hebben ze ook nog wat veldjes met lavendel staan maar geen
hectares. Wij hadden beelden voor ons als die van in Frankrijk, lavendel zover
het oog rijkt maar dat blijkt niet zo te zijn. In Europa gebruiken ze een ander
soort lavendel die daar beter groeit. In Europa wordt de lavendel voor heel
veel dingen gebruikt, hier bijna alleen voor de lavendel olie. Waarschijnlijk
brengt de olie zoveel op dat ze er van kunnen leven.
Dit was heel leuk om te zien
en nu op naar het volgende bedrijf. Het zijn hier allemaal achteraf weggetjes rijden en het even zoeken.
Maar ook wel weer leuk er is van alles te zien. Het is een agrarisch gebied
maar hele kleine perceeltjes. Niet efficiënt om te bewerken. Er is wat
tuinderij met wat bloemen, klein veeboertjes en dus lavendel kwekerijen. De
kwekerij waar we nu heen gaan is Olivers Lavendel Farm. Deze ligt een stuk van
de weg af en het terrein lijkt ons wat klein. Daarom rijden we maar niet met de
camper het erf op, straks kunnen we niet meer weg komen. De camper in de berm
geparkeerd en op naar de lavendel. Dit is veel kleinere kwekerij maar wel heel
netjes. Ze hebben maar een paar veldjes met verschillende soorten maar
schijnbaar genoeg om van te leven. De olie wordt verkocht aan de industrie. Het
is allemaal heel leuk ingericht en aangekleed. Doet helemaal niet kwekerij-achtig
aan. Lijkt meer op een hele grote privé tuin. Mooi huis, soort bungalow met
veranda en serre en eromheen een prachtige tuin met allemaal bloeide bloemen en
natuurlijk lavendel. In de achtertuin een tuinhuisje heel mooi versierd en
ingericht en een prieeltje. Verderop is een schuur en daar zijn ze met de
lavendel bezig. Geen Amerikanen, ook hier werken Mexicanen. Ze bundelen de
lavendel in bosjes en we hebben geen idee waar ze dat voor gaan gebruiken. Ze
kijken niet zo vriendelijk dus vragen wij het ook maar niet.
Na een tijdje gaan we weer
verder. Bij het volgende bedrijf waar we langs rijden is het zo druk dat we de
camper niet parkeren kunnen. Dan slaan we deze maar over. Onderweg zien we regelmatig
bordjes aan de kant van de weg, zelf boeketten bloemen plukken. Het is de
bedoeling dat we ook nog even bij de kust gaan kijken dus slaan we af richting
kust. Aan deze weg moet ook nog een lavendel kwekerij zitten, The Lavender
Connection. Alle bedrijven die mee doen hebben paarse vaandels langs de weg
staan dus het is snel duidelijk waar we moeten zijn. Afslaan en de auto achter
op het terrein
parkeren. Nou ze hebben niet met campers rekening gehouden. De
toegang is tussen de schuur en een hekwerk en dat is heel smal. Met veel moeite
komen we bij het parkeer terrein. In het veld naast de het parkeer terrein
lopen een paar koeien met lange hoorns, waarschijnlijk zijn het longhoorns. Indrukwekkende
beesten. We zwerven wat over de kwekerij en wat ons opvalt is de
verscheidenheid aan soorten. Van licht- naar donkerblauw en dan rijen die paars gekleurd zijn maar ook witte en roze rijen.
Achter op het veld zijn een paar mensen aan het werk en we vragen waar ze mee bezig zijn.
Blijkt dat de baas en zijn
zoon lavendel aan het snijden zijn voor de stoom machine. Volgens hem is het
eigenlijk nog te vroeg om olie uit de lavendel te winnen maar hij wil aan de
bezoekers laten zien hoe het werkt. Vraag hem waarom hij zoveel soorten heeft.
Dat is een beetje hobby van hem . Hij probeert nieuwe lavendel soorten te
vinden die meer olie per kilo’s leveren. De witte en roze soorten leveren het
minste olie. Hij heeft al verschillende nieuwe lavendel soorten gekweekt maar
nog niet de soort waar hij op met een hoge opbrengst. Ik loop net weer terug als er een groepje
Japanners er aan komt. Heel gemaakt poseren ze tussen de rijen lavendel. Dit hebben we tijdens onze reis meer gezien.
Mensen uit bijv. Mexico gaan weer anders met elkaar op de foto dan uit Pakistan
of dus de japanners. Leuk die verschillen te zien.
 |
| Lavender fields near Sequim |
De volgende kwekerij Olympic
Lavender Farm verschilt niet zoveel van de vorige. In een kraampje staat een
vrouw die van alles van lavendel maakt. Ook boeketten met verschillende soorten
planen in combinatie met lavendel. Heel mooi. Ze heeft zelf een boekje
geschreven, met allemaal voorbeelden, en
dat kunnen we wel kopen, special price.
Als we terugkomen bij de
camper staat er een blitse cabrio. Nanda geeft aan dat ze deze even heeft uitgeleend omdat we toch met de
camper zijn. Nou ik vind het wel jammer had best wel even met dit monster
willen scheuren over de Interstate. Even voor Knight Rider spelen. Nu geloven
we het verder wel, we gaan richting kust.
Het is nog geen kilometer en
dan rijden we langs de kust van de Strait of Juan de Fuca. Aan de andere kant
van de weg staan prachtige huizen met mooie tuinen. In de tuinen veel lavendel.
De handel in dat paarse spul is dus wel winstgevend. Hier zal de gegoede
Amerikaan wel wonen. Onderweg staat een groepje mensen te kijken we hebben geen
idee waarnaar. Als we terug komen en ze staan er nog en dus vragen we wel even.
Dan gaat er een weggetje naar beneden naar het water en dat proberen we maar
even. Op het eind kunnen we niet verder. De omgeving heeft wel iets van de Waddeneilanden
en de waddenkust bij ons. Het zoute water wat je ruikt, de meeuwen, en de ruige
plantengroei. Verder is er niet zoveel te zien, we gaan weer terug. De mensen
staan er nog en we zetten de camper in de berm. Even vragen waar ze naar
kijken. Blijkt dat er een jonge adelaar te zijn (12 weken) en klaar om uit te
vliegen. Als ze vlieg klaar zijn komen vader en moeder adelaar niet meer
voeren. Daardoor wordt het jong gedwongen zelf uit te vliegen om voedsel te
zoeken. In het groepje mensen is ook een birdwatcher en met name voor adelaars.
Hij, Charles Levy, weet elk adelaarsnest
in de buurt, hoeveel jongen en wanneer ze uit gaan vliegen. Vandaar dat we
weten dat het jong op het punt staat uit te vliegen en de ouders hem hem/haar
niet meer voeren. De ouders zijn nog wel in de buurt zegt hij. Als we door de
bomen kijken staat op grote afstand langs de kust een paar palen in het water.
Op één van die palen zit een van de ouders op wacht. In een top van een boom
zit een groot nest. Het jong zit op een tak boven het nest uit te kijken. Hopen
dat zijn ouder komen met food, nee dus. Hij ziet er wat er wat verfomfaaid uit.
Net of hebben ze de veren er doorelkaar op geplakt.
Charles heeft een eigen
website en sommige foto’s heb ik gebruikt.
De Amerikaanse zeearend of witkopzeearend is een roofvogel die in
Canada en in de Verenigde Staten broedt. Aan het eind van de twintigste eeuw
stond de vogel op het punt van uitsterven, maar de populatie is tegenwoordig
tot een stabiel niveau hersteld.
In de zeventiende eeuw vlogen er naar schatting een half miljoen Amerikaanse zeearenden boven het continent. Maar volgens kolonisten vormden ze een bedreiging voor het vee, en de jacht werd geopend. Begin vorige eeuw klaagden vissers en vossenfokkers in Alaska dat de vogels hen van hun inkomstenbron beroofden. In 1917 werd een wet aangenomen die een premie uitloofde voor elke dode adelaar. Hij kostte zeker 128.000 vogels het leven, en werd pas in 1953 weer afgeschaft. Pas na twintig jaar was de populatie in Alaska weer op peil. Tegenwoordig leven er weer zo'n honderdduizend zeearenden in Canada en Alaska. Mede dankzij het verbod op DDT in 1972 heeft de arend een spectaculaire comeback gemaakt, en sinds 1995 behoort hij niet meer tot de sterkst bedreigde diersoorten. Zijn status als Amerikaans icoon is dan ook voorlopig veiliggesteld.
(leukos)
hoofd . Daarvoor zijn ze helemaal bruin
van kleur. De vogel heeft in tegenstelling tot de Afrikaanse zeearend een
snavel die helemaal geel is. De jonge vogel is geheel bruin met een witte kop
en staart.
Volwassen vrouwtjes hebben
een spanwijdte van ongeveer 200 cm, tot zelfs 244 cm. De mannetjes zijn
ongeveer 25% kleiner dan de vrouwtjes.
Boven hun ogen groeit extra
bot dat ervoor zorgt dat ze minder last hebben van de zon als ze jagen op
prooi. Dit geeft het idee dat ze heel boos kijken maar dat is dus niet zo.
Zeearenden zijn territoriaal gedurende het broedseizoen dat loopt van april tot
september.
Ze blijven voor het leven bij
elkaar, maar zou een van de partners sterven dan gaat de overgebleven arend wel
een nieuwe partner zoeken. De nesten zijn van takken gemaakt en worden vaak elk
jaar weer opnieuw gebruikt. Daardoor kunnen ze enorm groot worden. De nesten
zitten in bomen of op lichtmasten en bevinden zich altijd in de buurt van
meren, rivieren of oceanen. Zeearenden leggen 2 tot 3 eieren per keer en per
jaar. Afwisselend broeden mannetjes en vrouwtjes 35 dagen op de eieren. Vaak
worden er maar 1 tot 2 jongen groot. Tussen de 8 en 12 weken zijn de jongen
dusdanig groot dat ze klaar zijn om uit te vliegen. Dit leren ze van hun ouders.
De ouders vliegen voor of over het nest en voeren het jong niet meer. Hiermee
willen ze de jonge vogel lokken om hun te volgen en zelf te gaan vliegen.
Zeearenden zijn na 5 jaar geslachtsrijp en kunnen in het wild 30 jaar oud
worden. De arenden keren als ze oud genoeg zijn vaak terug naar het gebied waar
ze zijn opgegroeid. Het zijn socialere vogels dan vele andere roofvogelsoorten.
Een volwassen arend zal daarom eerder een plaats uitzoeken voor een nest waar
ook andere, onvolwassen, arenden wonen.
Ongeveer de
helft van de 70.000 Amerikaanse zeearenden leven in Alaska . De noordwestkust
van Noord-Amerika is veruit hun grootste bolwerk voor Amerikaanse zeearenden. Hier
leven in combinatie met Britsh Columbia 20.000 vogels. Dode of stervende vissen
zijn een belangrijke voedselbron voor alle Amerikaanse zeearenden .
Het menu van de zeearend is echter
zeer gevarieerd. Hij eet vis, kleinere vogels, knaagdieren. Soms steelt hij
eten van campings of picknickplaatsen. Wanneer in Alaska de Amerikaanse zalmen
de rivieren optrekken om kuit te schieten, verzamelen zich tientallen arenden
ter plaatse om deze vis te verschalken.
Bij het groepje mensen waar
wij bij staan is ook een echtpaar met een kakatoe. Deze zit mooi op de schouder
van de vrouw. Het is net haar kind, zo praat ze er ook tegen. Nanda vindt het
een mooi dier en aait hem even. De vrouw vraagt of Nanda de papegaai ook even
wil hebben. Ze is niet enthousiast maar vind het ook wel leuk, dus de vogel op
de schouder. Nanda heeft het er toch niet zo op staan, de vogel heeft interesse
voor de oorbellen en ze vertrouwt het maar niets. Straks is ze haren oren
kwijt. Na een korte tijd mag lorre weer terug geen zijn eigen baasje.
Langzaam rijden we naar Port
Townsend. Het is een behoorlijk ritje en de wegen zijn niet echt breed. Vlak
langs de zee, het is mooi helder weer en we genieten. In dit stadje willen we
eerst boodschappen doen. Op de hoek van de straat bij de supermarkt staat een
vrouw te bedelen. Op een bord dat ze bij haar heeft staat dat ze geen geld
heeft voor eten. Dat kunnen we ons niet voorstellen. In de supermarkt doen we
boodschappen . We kopen wat kip nuggets en genieten van dit hapje. Dan gaan we
door en parkeren de camper en gaan te voet het oude centrum en de oude haven
in.
Port Townsend
werd ontdekt door Kapitein George Vancouver die in 1792 langs deze plek voer en
het de naam Port Townshend gaf, naar zijn vriend. Port Townsend, maar nu zonder
de letter h, werd officieel gesticht op 24 april 1851. De baai waaraan het is
gelegen werd gezien als een goede plaats voor een haven. De havenactiviteiten
ontwikkelden zich voorspoedig en aan het eind van de 19e eeuw stond deze goed
bekend. Veel schepen deden de haven aan en vooral hout en houtproducten maakten
deel uit van de lading.
 |
| Point Wilson with lighthouse |
Port Townsend stond op de
nominatie om aangesloten te worden op het landelijke spoornetwerk. Veel
gebouwen en huizen zijn rond de eeuwwisseling gebouwd. De bevolking steeg van
zo’n 900 inwoners in 1880 naar circa 4.500 in 1890. De economische depressie
van 1893-1894 veranderde alles. De plannen voor de spoorverbinding verdwenen en
de economische activiteiten verschoven naar de oostkust van de Puget Sound naar
steden als Seattle en Tacoma. Een deel van de bevolking trok weg en in 1920
telde de plaats nog maar 2.847 inwoners.
De aanwezigheid van Fort
Worden, grenzend aan de noordzijde van het centrum, zorgde nog voor enige
economische activiteit, naast de traditionele visserij en visverwerking. In
1928 opende papierproducent Crown Zellerbach een papierfabriek in Port Townsend
en dit leidde tot een economische opleving. Bij de bouw waren zo’n 600
arbeiders betrokken en de fabriek bood werk aan honderden mensen. De plaats
kreeg een betrouwbare toevoer van drinkwater omdat schoon water essentieel is
bij de papierproductie. De fabriek bestaat nog steeds en is een belangrijke
werkgever in de regio.
Vanaf de zeventiger jaren
trekken veel gepensioneerden naar de plaats. Veel huizen in Port Townsend
hebben een victoriaanse architectuur met decoratieve, gietijzeren elementen,
balkons, hoge puntdaken, koperbeslag, golfplaten luifels, veranda's en
glasdecoratie.
Port Townsend kent veel mooie
huizen van Victoriaanse architectuur in het hoge deel van de plaats en
historische bakstenen gebouwen met name bij de oude haven langs Water Street. Veel
van deze huizen zijn ook gebouwd door kapiteins van schepen. Dat kun je vaak
nog zien aan de windvaan op het dak.
De plaatselijke rechtbank,
Jefferson County Courthouse, werd in 1892 gebouwd en is het oudste
gerechtsgebouw in de staat Washington. De architect was W.A. Ritchie en de bouw
heeft zo’n $ 125.000 gekost en duurde twee jaar. In de plaats staat ook nog een
houten brandweertoren, deze werd in 1890 in gebruik genomen. De toren is 23
meter (75 voet) hoog en bleef tot de 40-er jaren in gebruik ook als
opslagplaats voor blusmaterieel. In 2003 werd de toren gerestaureerd door de
Jefferson County Historical Society.
Op stap door Port Townsend .
We lopen eerst door de hoofdstraat. Hier en daar staan grote gebouwen, verder
veel winkeltjes, grote en kleine. Het is geen stad die een grote indruk op ons
maakt. Wel leuk maar daar heb je het ook mee gezegd.
 |
| Jefferson County Courthouse in Port Townsend |
 |
| Port Townsend |
 |
| Port Touwnsend |
Dan gaan we richting haven. Niet ver van ons vandaan zien we de terminal waar de ferry’s van en naar Canada en Seattle gaan. Langs het water lopen we verder richting jachthaven. Op een gegeven moment komen we een perceel voorbij met rommel. Tenminste wij denken dat het rommel is maar het blijkt dat het kunst is, ja het is maar hoe je er tegenaan kijkt. De kunstenares doet ook aan toekomst voorspellingen. Er is een soort hutje waar je dan in kunt gaan en waar ze dan bij je komt. Gezien de rommel zal de voorspelling daar ook wel naar zijn. Dus wij zien het niet zitten en lopen maar door.
In de verte zien we een oude
fabriek staan waar ze vroeger meubels maakten. Een oude aanlegsteiger is bijna
helemaal weggerot. Als we bij de jachthaven zijn blijkt dat er een
tentoonstelling is van verschillende
soorten zeilboten. Ook kunnen ze gekocht worden. We zien een opvouwbaar zeil-
roeibootje. Zoiets hebben we nog nooit eerder gezien.
Na even rondgekeken te hebben lopen we om de jachthaven heen naar het strand. Nou strand, meer een strandje. Een smalle strook zand. Als we doorlopen komen we bij een mooi huis met een mooie tuin. Het Commander's Beach House. Hoe ze aan de naam komen weten we niet. Vermoedelijk van een commandant bij de marine. Nu is het ingericht voor Bed and Breakfast. Een stukje verder staat het Cupola House dat gebruikt wordt door de universiteit.
 |
| Commander Beach House |
 |
| Cupola House |
Weer verder, we willen namelijk naar de straat waar veel Victoriaanse woningen staan. Dat zijn Jefferson- en Washington Street. Deze beide straten liggen hoger dus moeten we zoeken waar we omhoog kunnen. In een stadion zijn ze aan het sporten en wij gaan even kijken. Het is er heel gezellig; het lijkt wel een familie reünie. Sommige jongelui zijn aan het honkballen of basketballen, anderen zitten bij elkaar. Koelbox in de buurt. Als we doorlopen zien we een trap die naar Jefferson Street gaat.
Inderdaad staan hier en daar oude Victoriaanse huizen. Minder mooi dan in Eureka maar er staan mooie tussen. Niet echt veel en het zijn meer kapiteinshuizen. Op een plek staat zelfs een oude auto langs de stoep. Sommige huizen hebben een leuke brievenbussen.
Als we bijna aan het eind van Jefferson Street zijn zien we een heel groot gebouw, Jefferson County Courthouse. Heel apart om te zien, niet echt mooi maar ook niet lelijk, apart. Groot vierkant gebouw van rode steen. Wel decoratief. In de hoek van het gebouw staat een grote toren, vreemd, een toren bij een rechtbank. Als je niet beter wist zou je denken dat het een kerk is. Via Washington Street willen we teruglopen. Deze laatste straat loopt naar beneden. Langs de straat staat een wit houten huis met er naast een vuurtorentje. Of deze nog werkt weten we niet. Het is een prachtig bouwwerk en goed onderhouden. Ook in deze straat staan een aantal mooie huizen in Victoriaanse bouwstijl.
Even verderop is een soort
zijstraatje. Op het eind staat een toren. Als we er heen lopen lezen we dat het
een brandweertoren, de Bell Tower is. In de ruimte onder de toren bewaarde men het blus materiaal. Boven in de
toren hangt een klok. Als er brand was luidde de klok. De vrijwillige
brandweermannen werden op deze wijze gewaarschuwd dat er brand was en dat ze
naar de toren moesten komen. De toren is gebruikt van 1890 t/m 1940. Dit is
heel wat anders dan de moderne ladderwagen die wij in Eureka zagen. Vanaf dit
punt hebben we ook een prachtig uitzicht over de stad en haven beneden ons. Na
een tijdje genoten te hebben van dit alles gaan we terug naar de camper. Het
wordt tijd dat we onze camping opzoeken. We hebben gereserveerd dus we hebben
een plekje.
Bij de camper aangekomen gaan
we terug over de 20 naar het zuiden. Na Discovery Bay pakken we weer een stukje
101 en dan nemen we de 104 east. Niet zo’n spannende rit. Niet echt veel te
zien. Ja, bos maar dat hebben we de laatste weken genoeg gezien. Morgen willen
we met de ferry oversteken richting Seattle. Het was eerst de bedoeling om te
rijden via Tacoma maar dat is een hele rit en we willen op tijd bij de Boeing
fabriek zijn. Met de ferry zagen we eerst niet zitten maar op alles Amerika
lazen we dat het niet zoveel voorstelt dus we wagen het er maar op. Het is
morgen zondag dus zal het ook wel niet zo druk zijn. Er zijn verschillende
plaatsen waar je met de ferry richting Seattle kunt. Je kunt zelfs downtown
aankomen in Seattle. Dan zit je wel gelijk in het centrum en dat is even teveel
van het goede. We moeten naar Everett dus kiezen we de oversteek van Kingston
naar Edmonds. Morgen maar eens kijken hoe dat gaat.
 |
| Hood Canal Floating Bridge |
Niet veel later komen we bij
het Hood Canal. Via een drijvende brug, Hood Canal Floating Bridge steken we
deze over. Het is een hele lengte en een vreemd idee om over een drijvende brug
te rijden.
The Hood Canal Bridge (officieel
William A. Bugge Bridge) is een drijvende brug die het Olympische en de Kitsap
schiereilanden met elkaar verbindt. De totale lengte is 2398 m waarvan 1.988 m
een drijvend gedeelte is. Het is de langste drijvende brug ter wereld die in een
zoutwater getijdegebied ligt. De brug werd in 1961 geopend en was het de tweede
drijvende betonnen brug in de staat Washington. De brug heeft in totaal $ 26,6
miljoen gekost. Sinds die tijd is deze verbinding uitgegroeid tot een onmisbare
schakel voor de lokale bewoners, vracht vervoerders, pendelaars, en recreatieve
reizigers. De brug heeft een grote invloed gehad op de economische ontwikkeling
van dit gebied en vooral in het oosten van Jefferson County. Gemiddeld gaan er
dagelijks 15.000 tot 18.000 voertuigen over de brug.
Over de 3 gaan we verder
richting Poulsbo. Weer een weg met veel van het zelfde. Het al laat in de
namiddag dus komen we ook te laat op de camping, Eagle Tree RV. Maar hopen dat
het een beter Aegle park is dan we bij Mt. Rainier hadden, dat was drie keer
niks. Dat we te laat zijn is geen probleem. Buiten bij de receptie hangen
briefjes voor de laatkomers. Nummer van de plek en informatie over het park. Er
zit een envelop bij waar we het geld in moeten doen en dat kunnen we in
een speciale brievenbus doen. Zouden we
niet betalen dan hebben ze ons credit card nummer, dit moesten we doorgeven bij
de reservering. Er is niet veel plek vrij dus het was maar goed dat we dit
vanochtend geregeld hebben. Het is hier net een busstation. Onze camper is maar
een kleintje, om ons heen staan enorme campers. Ze staan bus aan bus.
Wat weer een schitterende
dag, en……helemaal niet verwacht dat het zo zou worden. Vandaag 101 mile gereden
en dat is 161 kilometer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten