Midpines – Yosemite Vally – Mirror Lake – El Portal

Zondag, 23 juni 2013,

Spierpijn.

Goedemorgen! Pake en beppe worden wakker, wat een feest! Nooit geweten dat ik zoveel spieren had, en dat die dan ook nog allemaal voelbaar zijn….

We doen alsof we er geen last van hebben maar bij het trapje van de camper is het: au! Bergafwaarts lopen lijkt gemakkelijk maar komt wel op de spieren aan. Na het ochtend ritueel vertrekken we richting Yosemite. Dit keer niet zo vroeg, we hebben een “vrije” dag. Vertrekken dus wat later na een snel bakje. Na een klein uurtje zijn we in het park. Vandaag gaan we ons vermaken in Yosemite Valley. Een prachtig gedeelte van het park met heel veel afwisseling, rotsen, bergen, watervallen, rivieren, graslanden etc.

Yosemite Valley vertegenwoordigt slechts een procent van het park, maar dit is waar de meeste bezoekers komen en verblijven. De tunnel view is een mooi uitzichtpunt van de vallei en wordt uitgebreid gefotografeerd. El Capitan, een prominente granieten rots die boven Yosemite Valley opdoemt. Het is een van de meest populaire rotsen om te beklimmen vooral vanwege zijn gevarieerde aanbod van klimroutes en omdat de rots het hele jaar door toegankelijk is. Granieten koepels zoals Sentinel Dome en Half Dome zijn 3.000 en 4.800 voet (910 en 1500 m)hoog,  en toornen boven de vallei uit.
Het hoge land van Yosemite bevat prachtige gebieden zoals Tuolumne Meadows, Dana Meadows, de Clark Range, de Cathedral Range, en de Kuna Crest. De Sierra Crest en de Pacific Crest Trail lopen door Yosemite. Er zijn pieken van rood metamorf gesteente, zoals Mount Dana en Mount Gibbs, en granieten pieken, zoals Mount Conness.

Yosemite is beroemd om zijn hoge concentratie aan watervallen in een klein gebied. Talrijke steile bergwanden in het park creëren plaatsen voor watervallen. Vooral in april, mei en juni tijdens het smelten van de sneeuw. Yosemite Falls is de hoogste waterval  in Noord-Amerika 2.425 voet (739 m). Ook in Yosemite Valley is de veel lagere Ribbon Falls, met een hoogteverschil van1.612 voet (491 m) erg mooi. De meest prominente waterval in Yosemite Valley is misschien wel de Bridalveil Fall.

Dat is de waterval die te zien is vanaf het uitzichtpunt bij de Tunnel View aan de oostkant van de Wawona Tunnel. Wapama Falls in Hetch Hetchy Valley is een andere opmerkelijke waterval.

In tegenstelling tot de omliggende gronden, die aanzienlijk veranderd zijn door houtkap, bevat het park nog enkele 225.510 acres (91.260 ha) van het oerbos. In het park leven meer dan 250 soorten gewervelde dieren zoals vissen, amfibieën, reptielen, vogels en zoogdieren.
 

Steller Jay

Een groot deel van Yosemite’s bestaat uit gemengde naaldbossen van Ponderosa Pine, Sugar Pine, Incense-ceder, White Fir, Douglas, en een paar locaties met Giant Sequoia, afgewisseld met gebieden van Black Oak en Canyon Live Oak. In deze gebieden leeft een grote diversiteit aan diersoorten zoals de Amerikaanse zwarte beer.

Verder lynx, poema, Gray Fox, muilezel herten, mountain kingsnake, Gilbert's skink, White-headed Woodpecker, Brown Creeper, Spotted Owl, en een grote verscheidenheid aan vleermuizen. In hogere gedeelten vinden we naaldbossen met Red Fir, Western White Pine, Jeffrey Pine, Lodgepole Pine, en af ​​en toe Foxtail Pine. In verband met de hogere ligging mijden meer diersoorten dit gebied. Soorten die we er vinden zijn Golden-mantled Ground Squirrel (grondeekhoorn), Chickaree, Fisher, Steller Jay, zanglijster en havik. 

Als het landschap stijgt, worden de bomen kleiner en schaarser en worden deze gebieden onderbroken met stukken graniet. Hier vind je Lodgepole Pine, Whitebark Pine en Mountain Hemlock. Het klimaat in deze habitats is hard en het groeiseizoen is kort. Hier vind je nog maar een paar diersoorten. Alleen de Pika, marmot, White-tailed Jackrabbit, Clark's Nutcracker, en Black Rosy Finch kunnen hier leven. In de boomloze alpine habitats van de Sierra Nevada, rondom Tioga Pass, vind je nog de Bighorn Sheep.

Ondanks de rijkdom van hoogwaardige habitats in Yosemite, is de bruine beer en de Californische Condor uitgestorven in het park. Andere bedreigde soorten, 37 stuks, hebben momenteel een speciale status onder zowel Californië als de federale wetgeving. De meest serieuze huidige bedreigingen in het ecosysteem van Yosemite’s voor wilde dieren zijn branden, andere exotische dieren, luchtvervuiling, habitatfragmentatie, en klimaatverandering. Op een meer lokale basis, hebben factoren zoals aanrijdingen en de beschikbaarheid van menselijk voedsel sommige diersoorten getroffen.
 

De zwarte beren van Yosemite waren ooit beroemd door voedsel te stelen uit geparkeerde auto’s. Ze werden een toeristische bezienswaardigheid op de vuilnisbelten in het park. Dit werd toen ook gestimuleerd. Beren zochten op deze stortplaatsen naar voedsel en toeristen verzamelden zich om deze plekken om de beren te fotograferen. Toenemende confrontaties tussen beren en mensen en toenemende schade aan eigendommen leidde tot een campagne om beren ontmoedigen te vertrouwen op menselijk voedsel of interactie met mensen en hun bezittingen. De open-air stortplaatsen werden gesloten. Alle afvalbakken werden vervangen door bear-proof bakken. Alle campings werden uitgerust met bear-proof voedsel lockers zodat mensen geen voedsel zouden achterlaten in hun voertuigen. Beren die agressie naar mensen bleven vertonen, werden afgeschoten. De parkwachters worden gestimuleerd om met innovatieve manieren te komen zodat beren mensen associëren als een onaangename ervaring. Tegenwoordig worden ongeveer 30 beren per jaar gevangen, ge-oorlabeld en wordt hun DNA bemonsterd. Zodra een beer schade veroorzaakt kunnen de rangers nagaan welke beer het probleem veroorzaakt. In het verleden kwam ook de Californische Grizzly, een ondersoort van de bruine beer, hier voor. Echter die is zoveel bejaagd dat deze uitgestorven is. In de Californische vlag staat deze beer wel afgebeeld. Ook de bruine beer komt hier niet meer voor.

De Amerikaanse zwarte beer (Ursus americanus) is een middelgrote beer en inheems in Noord-Amerika. Amerikaanse zwarte beren zijn anders dan bruine beren door hun kleinere omvang, minder holle schedel profiel, hun kortere klauwen en het ontbreken van een schouderbult. De grizzly is weer een ondersoort van de bruine beer. Zwarte beren zijn alleseters en hun voedsel kan, afhankelijk van het seizoen en de locatie, enorm variëren. Ze leven grotendeels in beboste gebieden maar verlaten soms de bossen op zoek naar voedsel. Soms worden ze aangetrokken door omgeving met mensen omdat voedsel gemakkelijk beschikbaar is. De Amerikaanse zwarte beer is 's werelds meest voorkomende berensoort en wordt niet bedreigd. 

Black bear (Wikipedia)

Brown bear (Wikipedia)

In het verleden kwamen zwarte beren in bijna alle beboste gebieden van Noord-Amerika voor. Vandaag zijn ze alleen nog te vinden in voornamelijk dunbevolkte, beboste gebieden. Het huidige aantal van zwarte beren in de Verenigde Staten is, de laatste jaren, redelijk constant.  De totale populatie van zwarte beren in de Verenigde Staten is naar schatting tussen 339.000 en 465.000 exemplaren.

Zwarte beren zijn zeer handig en in staat schroefdop potten te openen en deuren open te krijgen. Ze hebben ook een grote fysieke kracht, ze zijn beresterk. Zwarte beren hebben een goed gezichtsvermogen en een uitstekend reukvermogen. Het gewicht verschilt sterk van het seizoen. In de herfst is dat 30% meer dan in het voorjaar. Zwarte beren in het oosten van de VS zijn zwaarder dan de beren in het westen.
Volwassen mannetjes wegen doorgaans tussen 57-250 kg, terwijl de wijfjes 33% minder wegen 41-170 kg. In de staat Californië, is het gemiddelde gewicht 86 kg bij volwassen beren en 58 kg bij volwassen wijfjes. Volwassenen beren zijn gemiddeld 120-200 cm groot. De vacht is zacht, met een dichte ondervacht en een lange, grove, dikke dek haren. De vacht is niet zo ruig of grof als die van bruine beren. Ondanks hun naam is er toch veel  kleurvariatie. Individuele vachtkleuren kunnen variëren van wit, blond, kaneel, of lichtbruin tot donker chocoladebruin of gitzwart, met alle daar tussenliggende varianten. 

Cub black bear (wikipedia)

Beren markeren hun grondgebied door met hun lichaam tegen bomen te wrijven en te  krabben op de schors. Zwarte beren zijn uitstekende en sterke zwemmers. Ze doen dit voor het plezier en om zich te voeden (vooral vis). In tegenstelling tot de bruine beren en grizzly’s kunnen ze goed klimmen en vooral bij gevaar klimmen de jongen in bomen. Zwarte beren kunnen op elk moment van de dag of de nacht actief zijn, hoewel ze voornamelijk ’s nachts foerageren.

Black bear with cubs (Wikipedia)

Wijfjes krijgen meestal hun eerste jongen op de leeftijd van 3-5 jaar. Het paarseizoen is  meestal in juni-juli, maar loopt soms uit tot augustus voor de noordelijke beren. De bevruchte eitjes ondergaan een vertraagde ontwikkeling en “nestelen” zich pas in november in de baarmoeder. Hoeveel eitjes is ook weer afhankelijk van de hoeveelheid voedsel. Bij minder voedsel komen er ook minder bevruchte eieren in de baarmoeder. Het lichaam van de berin kan dit zelf regelen. De draagtijd duurt 235 dagen, en de 2-3 cubs worden meestal in eind januari tot begin februari geboren. Bij de geboorte wegen de welpen 280-450 g en zijn gedurende 30 weken van moedermelk afhankelijk. Na 16-18 maanden moeten ze op eigen benen staan. Ongeveer 60% overleefd het eerste levensjaar. Bij een aanval op de jongen zal de berenmoeder de jongen verdedigen en de aanvaller verdrijven. Na 3 jaar zijn ze geslachtsrijp en na 5 jaar volgroeid. In het wild worden beren gemiddelde 18 jaar oud. 

De meeste dieren komen om door menselijke activiteiten. Voornamelijk aanrijdingen en per jaar worden er ook tienduizenden zwarte beren legaal bejaagd. Ook wordt er illegaal gestroopt of dieren gevangen en opgesloten.

Black bear (Wikipedia)

Voor hun winterslaap brengen zwarte beren, in oktober en november hun hol in orde door deze te bekleden met droog gras en blad. De winterholen bevinden zich in boom holtes, onder boomstammen of rotsen, grotten, of duikers. Vrouwtjes zijn kieskeuriger in de keuze van hun holen dan de mannen. Hoewel ze gebruik maken van natuurlijke holen worden de meeste holen door de beren zelf gegraven. Om de wintermaanden door te komen kunnen ze, voorafgaand aan de winterslaap, tot 30 kilo lichaamsvet aankomen. Winterslaap bij zwarte beren duurt meestal 3-5 maanden. Hun hartslag daalt van 40-50 slagen per minuut tot 8 slagen per minuut. Een bijzonder hormoon, leptine, komt vrij in het lichaam om de eetlust te onderdrukken. Omdat ze niet plassen of poepen tijdens slaaptoestand worden de afvalstoffen uit het lichaam van de beer biochemisch gerecycleerd als eiwitten. Dit heeft ook als doel spierverlies te voorkomen. Als de winter mild genoeg is, kunnen ze wakker worden en naar voedsel gaan zoeken. Tijdens de winter verbruiken zwarte beren 25-40% van hun lichaamsgewicht.

Na de winterslaap voeden zwarte beren zich met nieuwe scheuten van grassen en moerasplanten. Jonge scheuten en knoppen van bomen en struiken zijn in de lente vooral belangrijk omdat ze helpen bij de wederopbouw van de spieren en het versterken van het skelet. Vaak is dit het enige beschikbare en verteerbare voedsel op dat moment. In de zomer bestaat het dieet grotendeels uit fruit, vooral bessen, en zachte en harde steenvruchten. Tijdens de herfst vreten ze fulltime om hun reserves op te bouwen. Vruchten van bomen is het belangrijkste deel van het dieet in de herfst van de zwarte beer.

Hazelnoten, eikels en whitebark pijnboompitten worden per dag en per honderden door de beer gegeten. In de buurt van landbouwgebieden voeden zij zich ook met vogelzaad, landbouwproducten en honing van bijenstallen. Het dierlijke dieet bestaat uit insecten, zoals bijen, wespen, mieren en hun larven. Zwarte beren zijn ook dol op honing en de larven van de bijen. Ze krabben en bijten net zo lang tot ze de honing en de larven kunnen pakken. Zodra ze het nest te pakken hebben schrapen ze met hun poten de raten bij elkaar en eten die op  ongeacht de steken van de bijen. Op het menu staat ook vis, kadavers maar als ze de kans krijgen ook (jonge) herten, elanden of andere verzwakte dieren. Maar ook muizen, andere kleinen zoogdieren, vogels, eieren en reptielen.

Zwarte beren zijn prominent aanwezig in de verhalen, cartoons en bij een aantal inheemse volkeren van Amerika. Een verhaal vertelt hoe de zwarte beer een creatie was van de Grote Geest, terwijl de grizzly gemaakt is door de Kwade Geest. De Navajo geloofde dat de Big Black Bear de chief was onder de beren van de vier wind richtingen rondom de Sun’s huis (oppergod). Aan de beer werden krachten toegekend om hun tijdens de oorlogen te beschermen. 

Ook bekend zijn de cartoons van Yogi Bear die zich in een fictief Yellowstone afspelen. Morris Michtom, de maker van de teddybeer, werd geïnspireerd om de teddybeer als speelgoed te maken toen hij een cartoon van Theodore Roosevelt zag toen die weigerde te schieten op een zwarte beer in een boom. Winnie de Poeh is vernoemd naar Winnipeg, een vrouwelijke zwarte beer die woonde in de London Zoo. Een zwarte beer die in het voorjaar van 1950 werd gevangen, tijdens de Capitan Gap bosbrand, werd een levende vertegenwoordiger van Smokey Bear, de mascotte van de United States Forest Service.
http://en.wikipedia.org/wiki/File:Smokey3.jpg

Hoewel een volwassen beer heel goed in staat is om een mens te doden, vermijden Amerikaanse zwarte beren meestal de confrontatie met de mens. Ze vallen zelden mensen aan en meestal beperken ze zich tot het maken van schijn aanvallen, veel lawaai en door met de voorpoten op de grond te slaan. Als ze jongen hebben dan zijn ze veel agressiever en zullen ze die verdedigen. Ook als ze aangevallen of in het nauw gedreven worden zal de beer mensen aanvallen. Beer aanvallen in parken en campings zijn gedaald na de introductie van beer-resistente vuilnisbakken.
Historisch, werden zwarte beren gejaagd door zowel Indianen als Europese kolonisten. De Kutchin indianen jaagden meestal op zwarte beren tijdens hun winterslaap. In tegenstelling tot de grizzly duurde het ontwaken van de zwarte beer langer en was het jagen daardoor dus veiliger en gemakkelijker. Momenteel zijn er 28 staten in de VS waar op de zwarte beer gejaagd mag worden. Negentien staten vereisen een beer jachtvergunning.

Tunnel vieuw on Yosemite Valley

Als we het park binnen komen pakken we de Southside Drive en slaan af richting Wawona Road. Deze gaat naar de Wawona Tunnel. We willen nog een keer genieten van het uitzicht daar over de vallei. Het is er al druk en het is even zoeken om een parkeerplaats. Met de camper is dat altijd een beetje lastig maar even later hebben we een plekje. Op het parkeerterrein nemen we nu de tijd voor koffie en kijken naar volwassenen die het parkeerterrein zeer nauwkeurig schoonmaken. Een praatje levert de volgende informatie op. Het zijn vrijwilligers! Ze zijn lid van een soort scouting club en mogen een aantal nachten gratis overnachten met hun groep in Yosemite. 

Als tegenprestatie moeten ze een aantal dagen of uren per persoon besteden aan het schoonmaken van een bepaald gedeelte van het park. Goed idee, zouden we in ons land ook kunnen doen? Ook een goed voorbeeld voor de jonkies want die helpen ook mee.

Het is een komen een gaan van toeristen en dat snappen we wel. Ondanks dat het wat heiig is heb je een prachtig uitzicht over de vallei. Bijna iedereen wil op de foto met op de vallei op de achtergrond. Dan kunnen wij ook niet achterblijven. Even poseren en het beeld wordt voor de toekomst vastgelegd. Rond de parkeerplaats bij de Tunnel View staan allemaal informatie borden. Die lezen we even en dat geeft toch weer wat extra achtergrond informatie.

Wawona Tunnel

De Wawona Road gaat door de Wawona Tunnel richting Merced River. De tunnel, 1290m, werd geboord in massief graniet is een van de belangrijkste toegangen naar Yosemite Valley. De tunnel werd voltooid in 1933. Het materiaal dat bij het boren van de tunnel vrijkwam is gebruikt om de parkeerplaats aan de kant van de vallei op te vullen. Hier is de beroemde Tunnel View . De Tunnel View is een historische plaats en vanhier heeft men een prachtig uitzicht op Yosemite Valley, El Capitan, Bridalveil Falls en Half Dome. Op hoogtij dagen komen hier 5000 tot 7000 bezoekers per dag.
De tunnel is in 2008 gerenoveerd om een betere doorstroming van het verkeer te geven. Betere verlichting en luchtverversingssysteem. Dit

$ 3.000.000 kostende project werd gefinancierd door het Yosemite Fonds en de National Park Service als onderdeel van de President's Centennial Initiative.

Na een poosje gaan we naar de volgende stop bij Bridaveil Fall, dus een stukje terug de vallei in. Bij de parkeerplaats kunnen we eerst geen plek vinden. Er is daar maar een kleine parkeerplaats en veel belangstelling. Dus een extra rondje rijden tot iemand weg gaat en dan snel wezen. Even later hebben we een plekje. Camper afsluiten en op weg. Het is maar een klein stukje lopen naar de voet van de waterval. Terwijl we richting de waterval  lopen,fladdert er wat over de weg. Een jonge vrouw is snel en pakt de fladderaar. Even later zien we dat ze een klein uiltje in haar hand heeft. Waarschijnlijk is het beestje  zonder toezicht aan de wandel/fladder gegaan. Het is een prachtig gezicht, niet groter dan een hand en hij/zij is helemaal niet bang. Waarschijnlijk is het beestje ergens uit een nest of holte gerold. Ze wist niet wat ze er mee moest en Klaas wijst een plekje in de boom aan en daar zit ie dan. Nu maar hopen dat moeders hem/haar komt zoeken.

Om bij de voet van de waterval te komen moeten wij wat heuvel opwaarts lopen. Het is er verschrikkelijk druk. De waterval is mooi om te zien, zoiets verveelt nooit en is altijd weer anders. Helaas is het maar een klein stroompje wat naar beneden komt. Door het weinige smeltwater komt er minder water naar beneden dan anders. Aan de voet van de waterval ligt het bezaaid met grote brokken rots. Veel mensen klimmen naar de plek waar het water naar beneden komt. Gevaarlijk. Het is ons hier veel te druk dus besluiten we maar verder te gaan. Op de terugweg zien we het uiltje niet meer, weer verder gefladderd zeker.

Bridalveil Fall

De Bridalveil Fall is één van de meest prominent aanwezige watervallen in Yosemite Valley. Als bezoekers het park binnenrijden is dit meestal de eerste waterval die ze te  zien krijgen. In het voorjaar dondert het water met kracht naar beneden. De rest van het jaar is het  niet meer dan een licht slingerend stroompje. Jaarlijks  wordt deze waterval door miljoenen bezoekers bezocht. De waterval is 188 meter hoog en stroomt het hele jaar.

De voornaamste bron voor de waterval is het Ostrander Lake dat ongeveer 16 km ten zuiden ligt. Als het stevig waait verwaait het water zijwaarts en als er weinig water is, bereikt het water vaak niet eens de grond. Ahwahneechee geloofden dat Bridalveil Fall de thuisbasis was van een wraakzuchtige geest genaamd Pohono die de ingang van de vallei bewaakte. Pohono betekent de Geest van de Puffende Wind. Als mensen uit de vallei vertrokken mochten ze niet rechtstreeks in de waterval kijken anders waren ze vervloekt. Ze geloofden ook dat het inademen van de nevel van Bridalveil Fall iemands kansen van het huwelijk zou verbeteren.

Via de Southside Drive gaan we op weg naar Mirror Lake en we rijden richting Curry Village. We komen langs de graslanden waar we afgelopen vrijdag ook geweest zijn. Verder langs de Chapel, Le Conte Memorila Lodge en slaan dan af richting the stables. Daar kunnen we de camper parkeren en zijn we vlakbij het begin van de trail naar Mirror Lake. Klapstoeltjes uit en vermaak voor de deur. De paarden gaan soms letterlijk gebukt onder de amateuristische ruiter op de paardenrug. Bijna niemand komt zonder hulp op het paard. Arme paarden! De begeleider moet trouwens ook geduld hebben.

Het is middag en omdat we de rijdende keuken bij ons hebben maken we een lekker broodje met een soepje klaar. Eten in de zon, entertainment voor de deur en genieten van de omgeving. Wie doet je wat, dit is vakantie. De squirrels rennen over het terrein van de manege en de steller jay (een soort blauwe vlaamse gaai) probeert ook eten te scoren. Even later komt er een (ranger)politie auto met zwaailichten het terrein op reiden. Ze rijden wat rond en stoppen achter een personen auto met 2 jonge jongens er in. Even later komt er nog een politie auto bij staan. Het is niet te zien wat er aan de hand is maar er worden hele gesprekken gevoerd. De 2^e politie auto gaat weg en even later ook de 1^e. De aangehouden jongen vertrekken ook. Voor ons is niet duidelijk wat er aan de hand is geweest. Gegeten en gedronken en we hebben ons vermaak weer gehad dus op Mirror Lake en Mirror Meadow.

map Mirror Lake loop

Mirror Lake is niets anders dan een verbreding van Tenaya Creek. Aan het eind van de zomer is het waterpeil erg laag of staat het meertje zelfs helemaal droog. Dan lijkt het meer op een weide dan op een “meer”. Als er in het voorjaar of zomer voldoende water in staat weerspiegelen de omringende bergen in het meer. Vandaar ook de naam Mirror Lake. Als het water hoog genoeg staat is het spiegelbeeld van Mount Watkins goed te zien. Het is een prachtige granieten bergtop die genoemd is naar een van de eerste fotografen van Yosemite National Park. Helaas wordt het seizoensgebonden meer in zijn bestaan bedreigd doordat het langzaam opgevuld wordt met sediment.

Vanaf de shuttlebushalte loopt er een verharde weg naar Mirror Lake. Deze wordt voornamelijk gebruikt door fietsers. Auto’s mogen deze weg niet meer gebruiken. Vanaf de shuttlebushalte zijn er 2 wandelpaden naar Mirror Lake. Het pad gaat evenwijdig langs Tenaya Creek en is veel rustiger dan de weg. De gemakkelijke trail loopt verder dan Mirror Lake, dat is een 7,5 km lang loop. Als het water in creek en meer laag staat kun je het doorwaden om bij het wandelpad aan de andere kant te komen. Via deze kant kun je weer terug. Ook kun je via (ruiter)pad richting Awahnee of naar de stallen of North Pines lopen en daar de shuttle te pakken.

Op weg naar Mirror Lake komen we per ongeluk op het ruiterpad. Dat loopt niet echt lekker, de grond is soms los en af en toe moet je om de horse shit heen lopen. Het eerste gedeelte gaat door het bos en na een poosje, verlaten we het ruiterpad, komen we bij het meertje. Mooi om te zien. We zitten aan de zuidkant en we kunnen zien dat aan de noordkant meer te beleven is. Daar komen we later wel, we willen een rondje om de lake maken dus lopen we verder.  

 

Hier een daar groepjes met bomen en open vlaktes met gras en bloeiende planten. We volgen de oever en lopen langs het water. Soms moeten wat omlopen omdat het geen officieel pad meer is.

De beplanting wordt steeds dichter, bomen, struiken, gras en riet. Op een gegeven moment hebben we het gevoel dat we in een oerwoud lopen en Klaas mag voor voorop. Die mag de beren en andere wilde dieren verjagen. Nog steeds lopen we langs de Tenaya Creek en na wat geworstel komen we weer op het officiële wandelpad. Dit loopt al beter. Overal bloeiende bloemen, grote orchideeën en veel vlinders. Tijdens onze wandeling hebben we een tweetal helikopters gezien, die cirkelen steeds rond de berg in grote kringen. Er schijnen bosbranden te zijn, daar zal het wel mee te maken hebben. Het is hier erg droog.

Tenaya Creeck

Op het eind buigt het pad om en we komen bij een brug die over de Tenaya Creek gaat. Hier is een cascade en het water bruist tussen de rotsblokken door.

Deze rivier begint bij  Tenaya Lake, een meer langs de Tioga Road, en loopt door de Tenaya Canyon richting Mirror Lake.

We zitten nu in Tenaya Canyon en het pad gaat nu weer terug richting Yosemite Valley. Even verderop komt er een afslag naar Snow Creek Trail die naar de Snow Creek Fall gaat. Als je deze trail loopt splitst de route zich en kom je uit bij Porcupine Flat en bij Omsted Point langs de Tioga Road. Wij gaan terug richting Mirror Lake; deze willen we nu eens beter bekijken. Eerst lopen we door een dennenbos dat hoe verder we komen meer open wordt. Een stuk verder zien we het meertje liggen, gras om de randen, grof zand, fijn grind en dan het ondiepe water. Prachtig en op blote voeten door het water en dat vrijwillig. Het water is wel koud dus je blijft er niet een hele tijd in staan. Het is een leuk meertje en het water gaat over een rotsdammetje naar een ander klein meertje en gaat dan als riviertje verder richting Merced River. Veel mensen genieten hier van de omgeving en het water. Ook kinderen vermaken zich hier uitstekend.

Mirror Lake

In het water staat verscholen in de bosjes een deer(hert) te grazen. Helemaal niet bang, ze laat zich mooi op de foto zetten. Ondanks de drukte lopen de herten gewoon tussen de mensen door, net of horen ze erbij en is er niets aan de hand. Even de voeten laten drogen en naar de mensen kijken die zich om en bij het water vermaken. We hebben een mooi uitzicht op de vlakke kant van de Half Dome. Aan die kant moet ook een platform zijn waar paragliders en parachutisten vanaf springen. Wij hebben ze niet gezien. Helaas doet Mirror Lake zijn naam geen eer aan. Er staat niet zo veel water in het meer en het waait zodat we de weerspiegeling van de omringende bergen niet kunnen zien. Na een poosje gaan we terug, richting parkeerplaats met de camper. We lopen nu, over de oude autoweg, aan de andere kant van de Tenaya Creek dan toen we met de wandeling begonnen. Bij de camper aangekomen nemen we eerst een stukje meloen, heerlijk. Dan gaan we rustig op weg en stoppen hier en daar om te genieten van de omgeving. De rotswanden blijven imponeren.

Yosemite is een wahalla voor bergbeklimmers, El Capitan, Half Dome en zo zijn er nog een groot aantal spectaculaire rotsformaties. Sommige met hele mooie en vreemde namen zoals, Lost, Arrow Spire, Grizzly Peak, Colombia Finger, Polly Dome en tig andere. Om sommige bergen te beklimmen heb je vaak een permit nodig. Informatie kun je vaak vinden op de site van de NPS www.nps.gov/yose. Vanuit de vallei heb je een prachtig uitzicht op de omringende bergen.     

El Capitan is een hele bekende verticale rotsformatie voor bergbeklimmers. De granieten monoliet is van de basis tot de top 900m hoog.
De formatie kreeg de naam

" El Capitan " door het Mariposa Bataljon in 1851. El Capitán

( " de kapitein " , " de chef " ) komt uit een vrije Spaanse vertaling van de lokale Indiaanse naam voor de klif. " To - aan -kon oo - lah " of " To - tock -be ah - noo - lah "  werd vertaald als El Capitan. Het is onduidelijk of de Indiaanse naam verwees naar een specifieke stamhoofd , of gewoon " de chef " of "rock chief ' betekende. Tegenwoordig wordt, vooral door rotsbeklimmers, " El Cap " gebruikt. De “klimwand” is ook bekend als American Wall.
De rots formatie is ontstaan uit stollingsgesteente en uitgesleten door gletsjers in de ijstijden. El Capitan bestaat bijna volledig uit El Capitan Graniet, een bleek en grofkorrelig graniet van een miljoen jaar oud. De top laag bestaat uit Taft graniet. Het derde stollingsgesteente is dioriet  en is te zien als donkere geaderde stroken door het El Capitan en Taft graniet. 
El Capitan is moeilijk te beklimmen en een uitdaging voor bergbeklimmers. Afhankelijk van de route die ze nemen duurt de klim van enkele dagen tot meer dan een week. De klimmers bivakkeren langs de wand. 

The Three Brothers liggen ten oosten van El Capitan. Het zijn drie granieten rotsen, met namen Eagle Peak, Middle Brother en Lower Brother. Met zijn drieën worden ze The Three Brothers genoemd.  Dit naar de 3 zonen van Chief Tenaya. Hij was de leider van de indianenstam die in de jaren vijftig van de 19e eeuw door blanken uit Yosemite Valley werd verjaagd. Een andere naam die ook gebruikt wordt is Pompompasus.

Deze indiaanse naam betekent ‘bergen die haasje-over spelen’. Als je naar deze bergen kijkt is dat ook een passende naam voor de drie bergen.  Eagle Peak is het hoogst, 1100 meter. De top is via 3 routes te bereiken. Het pad naar de Upper Yosemite Falls en vervolgens naar de Eagle Peak.

Deze wandeling begint bij camp 4 en is 6,0 mijl (9,7 km) lang. De piek is ook te bereiken via de Tamarack Flat Campground die langs de Tioga Pass Road ligt. Het pad volgt het grootste gedeelte de El Capitan trail en is 7,7 mijl (12.4 km). De trail is op ongeveer 6.400 voet (2.000 m) hoogte. Een andere route begint in Yosemite Creek Campground en deze 4 mile lange trailhead is aan het einde zeer moeilijk.

Sentinel Rock is ongeveer een 700 meter hoge steile rots die uit graniet bestaat. De rots heeft de vorm van een obelisk.  Hij wordt gezien als de bewaker van de zuidzijde van Yosemite Valley. Sentinel Falls ligt er naast. Indianen noemden deze rots Loi-ya, dat betekent watermand.

Liberty Cap. Dit is een prachtige "Dome" en staande bij de Nevada Fall ligt deze voor de Half Dome. Deze dome steekt 1402 meter uit boven de bodem van de vallei. Hij wordt ook wel Mahta of Mount Broderick genoemd.

Al surfend over het net kwam ik ook de Knobby Wall in Yosemite tegen. Nieuwsgierig even kijken wat dit is. Niet gemakkelijk maar dat zijn de echte Knobbe’s ook niet.

Het een lage rotswand die je via verschillende routes kan beklimmen. Deze klimstijl noemen ze niet rots beklimmen maar bouldering. In de klimsport is een boulder een korte, vaak erg moeilijke, route op een relatief kleine rots(wand), steen of kunstmatig gebouwde muur. Er is een keur aan bergen, domes, spires in Yosemite. Bergbeklimmers kunnen hun hart ophalen in dit park.

Op de terugweg tanken we nog wat, want deze camper gebruikt het nodige en we hebben morgen een behoorlijke reis voor de boeg. Over de Tioga Road naar Lee Vining. Onderweg luisteren we naar de mooie CD’s over Amerika die Teatske voor ons samengesteld heeft. Hartstikke leuk! Omdat we morgen een lange trip hebben, hebben we een andere camping uitgezocht, die wat dichter bij Yosemite Valley ligt. Op weg naar de KOA camping van de afgelopen dagen zijn we er al een paar keer voorbij gereden.

Indian Flat Campground, 9988 Highway 140, in El Portal. De camping is qua comfort niet zo geweldig, geen wifi en ook de douches konden wel beter. Het is geen camping die wij iemand aan zouden bevelen maar voor 1 nacht kan het wel. Als we wifi willen moeten we naar het hotel er naast, nou daar kijken we straks wel even. De camper plekken staan wat vreemd op het terrein. De campers moeten met de achterkant naar elkaar toe staan. Dit hadden we eerst niet door maar het gevolg is wel dat de stroom en water aan de verkeerde kant zitten. Daarom even een rondje op de camping maken en de campers andersom parkeren en nu is het goed. Dan lopen we naar het hotel om te kijken hoe het zit met de wifi. Blijkt dat we daar voor moeten betalen, dus laat maar zitten het is niet dringend dat we internet hebben. Op de camping tref je allerlei mensen, er komt een wat oudere man naar ons toe en die zegt dat ie een Hollands biertje voor ons heeft. Komt aan met een flesje Heineken. Geweldig, dus aan de praat geraakt, blijkt dat hij vroeger bij de Amerikaanse kustwacht heeft gezeten en ook wel in Europa en Nederland is geweest. Nu is hij gepensioneerd en is zendamateur en hij praat wel eens met collega’s uit Nederland.

Ook een leuk gesprekje hebben we gehad met een andere campinggast, een jonge vrouw (uit Boston) die onderwijzeres is op een Montessori school en die nu 8 week vakantie heeft. Zij is ongeveer zo oud als Teatske en samen met man en haar ouders met een camper op stap. Ze nodigt ons uit ’s avonds even bij hun langs te komen voor een praatje.

Er komt ook een hele groep jongelui, van een of ander schoolkamp, op de camping. De tenten worden opgezet en het is er een hele drukte. Dat kan wat worden vanavond want ze zijn een nachtje weg. Toch valt het heel erg mee. Ze zijn heel rustig en heel gedisciplineerd en na 10 uur horen we niets meer. We hebben helemaal geen last van hun gehad.  

Als het schemerig begint te worden gaan we bij de onderwijzeres en haar ouders langs. De ouders wonen in de buurt van San Francisco maar zijn nog niet vaak in Yosemite geweest. Ze willen nu het park eens goed verkennen en een aantal wandelingen doen. We geven hun een stapel Engelse prints van trails in Yosemite, misschien hebben ze er iets aan. Verder geven we ze enkele tips wat de moeite waard is om te zien. Een gedeelte van de route die wij gaan doen hebben zij ook gedaan en ze hebben nog een aantal tips voor ons. Ook  laten we ons fotoboekje zien. In dat boekje hebben we foto’s van ons huis, Balk, Sloten en van de omgeving met friese paarden, koeien, skûtsjes etc. Met behulp van zo’n fotoboekje kun je vaak veel beter uitleggen waar je woont en hoe je leeft en werkt. Zij vertellen over hun leven. Het jonge stel vertelt over het leven in Boston en we begrijpen dat daar nog meer regels zijn dan in Nederland dus hebben wij nog niets te klagen. Op het eind komt ze met een heel groot glas aan en daar moeten we met een speciale stift onze naam op zetten. Op deze manier maakt zij haar eigen souvenir van de reis; leuk idee. Het is een plezierige avond. Vandaag gereden 62 mile = 99 km