San Francisco - Groveland

Donderdag 20 juni 2013

Met de camper op stap

Nadat we gisteren uit eten zijn geweest hebben we op het Union Square nog een gedeelte van een concert bijgewoond. Leuk maar het werd snel al wat fris en zijn we weer terug gegaan. Toen heeft Klaas via het hotel een taxichauffeur geregeld die ons morgen naar de plaats brengt waar we de camper af kunnen halen. In Freemont een van de voorsteden van San Francisco, bijna 37 mile. Dat heet officieel nog San Francisco maar het is een klein uur rijden. Daar kun je met openbaar vervoer moeilijk komen, vooral als je bepakt en bezakt bent. De taxi komt ons om 11 uur ophalen want die middag heeft hij nog een ritje. Wij vinden het prima dan zijn we mooi op tijd bij het camper verhuur bedrijf. Als je de camper op wilt halen moet je vooraf contact met die locatie op nemen. Dit hadden we al vanuit Nederland gedaan via de site van Cruise America maar we waren niet zeker of dat werkte. De portier even gevraagd of hij voor ons wil bellen, zijn Engels is veel beter dan van ons. Dan even de  koffers pakken, kleine moeite we leren het. Er is nog tijd over voordat de taxi komt dus nog even richting China-town gelopen.

Chinatown. San Francisco’s Chinatown is niet enkel het oudste maar ook het beroemdste en grootste Chinatown in de Verenigde Staten. Dankzij de vele fel versierde gebouwen en de talrijke tempels is dit gebied ook één van de  toeristische toppers van de stad. Chinatown ontstond in het midden van de 19e eeuw toen de immigranten stroom, vooral uit de Chinese Guangdong provincie, op gang kwam van. De meesten onder hen werden te werk gesteld bij de plaatselijke spoorwegmaatschappij, de Central Pacific Railroad. Ze bouwden al snel binnen de stadsgrenzen een eigen gemeenschap op. Tegen het einde van de 19e eeuw begonnen de raciale spanningen echter te stijgen en de Verenigde Staten vaardigde een wet uit, de Chinese Exclusion Act, die er voor zorgde dat het inwonersaantal in Chinatown snel afnam. Daarbovenop werd het grootste deel van de wijk vernield door de aardbeving van 1906.

Desondanks begon Chinatown langzaamaan weer op te leven. In de periode voor de Tweede Wereldoorlog begon men ook steeds meer gebouwen te versieren met pagode achtige daken en werden de lantaarnpalen versierd in pagodestijl met drakenmotieven. Na de Tweede Wereldoorlog werd de raciale wet ingetrokken en vanaf de jaren 1950 bloeide Chinatown al snel weer op.

Het trok nu niet enkel Chinese immigranten aan maar ook veel westerse toeristen die een stukje Chinese cultuur wilden opsnuiven.

Tegenwoordig is Chinatown naast een erg druk bevolkte etnische wijk ook een grote toeristische attractie, naar verluidt zou het zelfs meer bezoekers aantrekken dan de befaamde Golden Gate Bridge.

Vele bezoekers komen naar Chinatown om een bezoek te brengen aan de vele souvenirwinkeltjes en restaurants. Deze zijn vooral te vinden rond Grant Street, de hoofdas van het toeristische Chinatown. Hier zijn alle lantaarnpalen versierd met kleurrijke Chinese motieven en verdringen de toeristen zich langs de vele souvenirwinkels, restaurants en kruidenwinkels. De toegangspoort tot Chinatown, de zogenaamde Drakenpoort, staat ook aan Grant Street.

 

Er staan in Chinatown ook heel wat tempels. De meeste zijn gelegen op de bovenste verdiepingen van de huizen, zo liggen ze dichter bij de hemel. In Waverly Place, een straat die bekend staat om de vele kleurrijke balkons, zijn er maar liefst drie tempels waaronder de bekende Tin How Tempel. Deze tempel werd gesticht in 1852 en is daarmee de oudste in de Verenigde Staten. Het pand waar het nu in gehuisvest is dateert uit 1911.

Naast de tempels zijn er nog heel wat interessante bouwwerken te vinden in Chinatown zoals Old St. Mary’s Church, een katholieke kerk uit 1854 en de oudste kathedraal in San Francisco. Verder is er ook nog de Bank of Canton, een gebouw uit 1909 waar vroeger een telefooncentrale lag waarvan de telefonisten een hele reeks Chinese dialecten spraken. Verder het historische Sing Chong gebouw, het eerste bouwwerk dat hier werd opgetrokken na de aardbeving van 1906.

Het centrale plein in Chinatown is Portsmouth Square. Ook hier zijn alle gebouwen in een pagode-stijl versierd. Het plein is erg populair bij zowel kinderen als oudere Chinezen die hier geregeld samenkomen om een bordspel te spelen.

Het meest opvallende bouwwerk in Chinatown is ongetwijfeld de Chinese toegangspoort die ook gekend is als de Drakenpoort. De poort overbrugt Grant Street aan de zuidkant van Chinatown.
De poort werd in 1970 ontworpen door Clayton Lee en is gebaseerd op de ceremoniële poorten die in Chinese dorpen staan. De poort is versierd met sculpturen van vissen en draken en wordt geflankeerd door twee grote leeuwen. De poort heeft drie doorgangen.

De grote in het midden is bestemd voor mensen met een hoge rang. De kleine doorgangen langs beide zijkanten zijn bestemd voor het gewone volk.

 

Het is maar een klein stukje van ons hotel. Het is nog vroeg dus ook nog redelijk rustig in China-Town. In 2006 zijn we hier ook geweest en toen was het veel levendiger. De buurt ziet er nu wat vervallen uit. Rommelig en slecht onderhouden dus het valt ons een beetje tegen. Toch kijken wij onze ogen uit. Veel winkeltjes met van alles en nog wat, van T-shirts tot huishoudelijke artikelen en van fruit en groenten tot kruiden. Veel souvenirwinkeltjes en je ziet ook veel beeldjes die gesneden zijn uit ivoor. Over de straat hangen lampionnen en om de lichtmasten kronkelt een draak. Terug naar ons hotel en we zijn nog ruim op tijd. Toch is onze chauffeur al gearriveerd, -te vroeg- maar we  gaan maar op weg. De portier heeft gebeld met Cruise America en de camper staat al klaar. Nou dat treffen we hebben we meer tijd voor de trip naar Yosemite NP. We nemen afscheid van het hotel en in de haast vergeet ik de elektronische sleutels in te leveren Zal wel goed gaan, hoop ik.

Twee volle dagen in San Francisco is niet genoeg om alles te zien. Er is zoveel en voor een aantal dingen hadden we geen tijd meer. Misschien moeten we nog maar een keer terug komen om deze dingen ook een in het echt te bekijken. De volgende locaties in San Francisco zijn zeer zeker de moeite waard. Een handige link  voor musea en andere bijzondere zaken is List of museums in San Francisco Bay Area, California

Asis-Missie (foto website)

De San Francisco de Asís-missie, ook bekend als de Mission Dolores, is het oudste nog bestaande bouwwerk in San Francisco. De rooms-katholieke missiepost werd op 29 juni 1776 gesticht door de Spaanse luitenant José Joaquín Moraga en de franciscaan Francisco Palóu en was de zesde Spaanse missie in Californië. De missie werd gewijd aan Franciscus van Assisi, de oprichter van de orde der franciscanen. De oorspronkelijke houten kerk werd al vrij snel vervangen door het huidige gebouw dat in 1791 werd ingewijd.

De Mission Dolores Basilica werd in 1876 naast de oorspronkelijke kerk, Asis-missie,  gebouwd. Deze neogotische kerk werd echter verwoest tijdens de aardbeving van 1906. De kerk werd tussen 1913 en 1918 op dezelfde plaats gebouwd.

Alamo Square is een park en aan de oostzijde van het park staan de zes beroemde pittoreske Victoriaanse rijhuizen aan de Steiner Street, bekend als de Painted Ladies ‘Six Sisters’. Het park wordt verder begrensd door Hayes Street (zuid), Fulton Street (noord) en Scott Street (west). In 1856 besloot burgemeester James Van Ness om een gebied van meer dan 5 hectare bovenop Alamo Hill te gebruiken als publieke ruimte. Omdat de locatie bovenop de Alamo heuvel ligt werd het plein Alamo Square genoemd. De huizen staan op een heuvel en hebben een prachtig zicht op de stad. Het zicht op de huizen met het financiële centrum van de stad op de achtergrond is wereldberoemd. Verder geven deze huizen een mooi beeld van hoe San Francisco er in de 19e eeuw uitzag. De huizen, met felle kleuren, zijn goed onderhouden en geven een idee van de architectuurstijl die in San Francisco overheerste tijdens de tweede helft van de 19e eeuw.

Volgens de inwoners is het ook een van de meest winderige plaatsen van de stad. Helaas zijn de meeste van dergelijke houten Victoriaanse huizen verloren gegaan door de aardbeving van 1906 en de brand die daarop volgde. Het uitzicht is vooral prachtig bij zonsopgang en zonsondergang.

Painted Ladies - The Six Sisters (Wikipedia)

Alcatraz Island – The Rock is een klein eiland dat in de baai niet ver van de kust van San Francisco ligt. Het is vooral bekend als de plaats waar zich een beruchte gevangenis bevond waar de zwaarste criminelen van het land werd opgesloten omdat ontsnappen er haast onmogelijk was.

De eerste Europeaan die het kleine eilandje ontdekte was de Spaanse marine officier Juan Manuel de Ayala, die het eiland in 1775 de naam ‘Isla de los Alcatraces’ (Eiland van de Jan-van-Genten) noemde vanwege de vele zeevogels die op het rotsige eiland zaten. Waarschijnlijk zag hij aalscholvers in plaats van jan-van-genten.

Een andere bekende naam voor Alcatraz is ‘The Rock’ aangezien het 9 hectare grote eiland niet veel meer is dan een enorme rots. Oorspronkelijk lag er niet eens grond op het eiland, dat werd later aan het begin van de 20e eeuw getransporteerd naar het eiland zodat de gevangenisbewakers een tuin konden aanleggen.

Aangezien het eiland strategisch gelegen was bouwde het leger hier in de jaren 1850 een fort ter verdediging van de baai. In die periode, rond 1854, werd ook de oudste vuurtoren van de Amerikaanse westkust gebouwd.

Het werd in 1909 vervangen door de toren die er nu nog staat. In 1907 werd het fort omgebouwd tot een militaire gevangenis die al snel een reputatie kreeg vanwege de ruwe behandeling van de gevangenen. In de periode tussen de jaren 1920 en 1930, ten tijde van de gangsters en de drooglegging, besloten federale agentschappen dat Alcatraz de perfecte locatie zou zijn om prominente criminelen zoals Al Capone op te sluiten. Gevolg was dat de gevangenis in 1934 een federale gevangenis werd. Een functie die het zou blijven uitoefenen tot in 1963 toen de gevangenis te duur werd om te onderhouden.
Een aantal jaren later kwam het eiland in het nieuws toen Amerikaanse Indianen het eiland opeisten. Leden van verschillende stammen eisten het eiland op als eigendom van de Indianen. Ze bezetten het eiland van 1969 tot 1971.

De gevangenis op Alcatraz werd bekend vanwege de vele opmerkelijke gevangenen die hier verbleven zoals Al Capone, Bill ‘Machine Gun’ Kelly, Alvin ‘Creepy’ Karpis (een partner van de beruchte Ma Baker) en ‘Birdman’ Robert Stroud. Om al deze prominente gevangenen onder controle te houden moesten ze 16 tot 23 uur in hun cel blijven en mochten ze niet met elkaar praten. Gevangenen die moeilijkheden veroorzaakten verloren privileges zoals boeken lezen of bezoek ontvangen. De “ergsten” werden in isolatiecellen geplaatst waar ze geen privileges hadden en de cel enkel 10 minuten per week uit mochten om een douche te nemen.
Alcatraz stond bekend als de gevangenis waar niemand uit kon ontsnappen. Ondanks vele pogingen is, tijdens de 29 jaar dat de gevangenis dienst deed, er niemand in geslaagd om te ontsnappen. Om ontsnappingspogingen tegen te gaan werd het eiland afgebakend met prikkeldraad, wachttorens en op afstand bediende deuren.

Maar wat elke ontsnappingspoging tot mislukking doemde was het ijskoude water en de sterke stroming in de baai rond het eiland. De meest bekende ontsnappingspoging uit de gevangenis was deze door de broers Anglin en Frank Morris. Een gedramatiseerde versie van de ontsnappingspoging is te zien in de film uit 1979 ‘Escape from Alcatraz’. Maar alhoewel de drie companen er in slaagden om van het eiland te geraken zijn ze hoogstwaarschijnlijk verdronken in de baai.

Er zijn verscheidene bedrijven die boottochten naar Alcatraz Island aanbieden. Het is wel belangrijk de tocht vooraf te boeken aangezien de rondleidingen op Alcatraz snel  volgeboekt zijn, vooral in de zomer. Op het eiland kan je door zowel de gevangenis wandelen als het gebied er omheen verkennen.

Museum of Modern Art

Het San Francisco Museum of  Modern Art (SFMoMA) werd opgericht in 1935 en was het eerste aan de Amerikaanse westkust gelegen museum dat volledig gewijd was aan moderne kunst. Het museum is gehuisvest in een opvallend gebouw uit 1995, gelegen aan de Yerba Buena Gardens, een al even modern park.

Ook vandaag is het nog steeds een vooraanstaand museum dat werken toont van zowel nieuwe als gevestigde kunstenaars. Het museum was gedurende 60 jaar gehuisvest in het War Memorial Veterans Building in het Civic Center. In 1995 verhuisde het naar de huidige locatie aan de Yerba Buena Gardens in een modern gebouw ontworpen door Mario Botta, een Zwitserse architect die bekend staat om zijn ontwerpen met geometrische patronen.

Museum of Mordern Art (foto website)

Het iconisch gebouw heeft een enorm cirkelvormig dakraam in een soort van toren. De toren valt erg op dankzij de strepen in witte graniet, een gesteente dat ook voorkomt in het 21.000 m2 grote interieur dat bijna volledig wit is. Een grote trap leidt van het atrium op de begane grond naar de vijf hoger gelegen verdiepingen. De meeste galerijen zijn verlicht door meerdere dakramen waardoor het museumgebouw erg luchtig lijkt. In 2009 werd een bijkomende galerij-tuin geopend op het dak. Het is toegankelijk vanuit de vijfde verdieping via een glazen verbindingsgang.

Het San Francisco Museum of Modern Art heeft een collectie met meer dan 26.000 kunstwerken waaronder foto’s, schilderijen, beelden, architecturale stukken en nieuwe media zoals video’s.

Japantown - Little Osaka

Ongeveer 12.000 Amerikanen van Japanse afkomst wonen in Japan Town. Hier krijgen bezoekers de kans om te genieten van de Japanse cultuur, winkels en restaurants. Het meest opvallende monument in Japan Town is de 30 meter hoge Peace Pagoda. De pagode,  uit 1960, die ontworpen werd door de Japanse architect Yoshiro Taniguchi was een cadeau van de bevolking van Osaka, de zusterstad van San Francisco. Deze connectie gaf de wijk nog een bijnaam: Little Osaka.

Peace Pagode in Japantouwn (Wikipedia)

Japanners trokken reeds in de jaren 1860 naar San Francisco. Oorspronkelijk leefden ze in Chinatown en gebieden in de buurt. De brand, die door de aardbeving van 1906 werd veroorzaakt, dwong de inwoners te verhuizen. Ze vestigden zich in een gebied gekend als ‘the Western Addition’ dat niet getroffen was door de brand. De Japanners bouwden hier een hele gemeenschap op met niet enkel woningen maar ook restaurants en tempels. De wijk werd al gauw bekend onder de namen Nihonmachi of JapanTown (of ook J-Town).

De aanvang van de Tweede Wereldoorlog resulteerde in de internering van de meeste Amerikaanse Japanners aan de westkust van de Verenigde Staten, waardoor Japantown tijdens de oorlogsjaren helemaal verlaten was. Nadat de afloop van de oorlog kwamen de Japanners terug naar de wijk, niet veel later was de wijk zelfs overbevolkt.

JapanTown heeft heel wat Japanse winkels waar zowel allerlei snuisterijen als electronica verkocht worden. Er zijn ook een aantal kunstgalerijen en boekenwinkels. Wat betreft restaurants vind je zowel kleine eethuisjes als nationale ketens zoals Benihana. Er liggen in JapanTown ook een aantal kerken en tempels zoals de Sokoji-Soto tempel, een boeddhistische tempel gebouwd in 1984.

Een ander monument in JapanTown is de Japanese bergtempelpoort, gebouwd in 1976 als een symbolische toegangspoort tot the Osaka Way (het vroegere Buchanan Mall). Osaka Way is een pittoreske, verkeersvrije geplaveide straat waarlangs typische Japanse huisjes gebouwd zijn.

Palace of Fine Arts

Het Palace of Fine Arts (Paleis van Schone Kunsten) in San Francisco werd oorspronkelijk gebouwd voor een tentoonstelling die gehouden werd om de voltooiing van het Panama kanaal en om het herstel van de stad na de aardbeving en brand van 1906 te vieren.

Architect Barnard R. Maybeck kreeg de opdracht voor het ontwerpen van een groots bouwwerk voor de Pan-Pacific International Exhibition, een grote tentoonstelling die in 1915 in San Francisco werd gehouden. Het thema dat de architect koos voor het ontwerp was een Romeinse ruïne, waarmee hij de ‘sterfelijkheid van de grootsheid en de ijdelheid van het menselijke verlangen’ wilde aantonen.

Palace of Fine Arts (foto website)

De architect koos een gebied ter grootte van 121 are uit, gelegen in het huidige Marina District. De kunstmatig aangelegde lagune rond het gebouw diende om het bouwwerk te reflecteren. Het bouwwerk bestond uit een grote Romeinse rotonde geflankeerd door zuilengangen met daarachter tentoonstellingsruimten. Aangezien het de bedoeling was om de gebouwen achteraf weer af te breken waren ze gemaakt van hout afgewerkt met plaster. Het Palace of Fine Arts was echter zo populair dat men probeerde het in stand te houden.

Het plaatselijke League of Fine Arts probeerde om het gebouw na de tentoonstelling te onderhouden, maar al snel bleek dat de onderhoudskosten te hoog waren. Tijdens de jaren 1930 werden er op het terrein 18 tennisbanen aangelegd. Tijdens de Tweede Wereldoorlog diende het als opslagplaats voor jeeps en andere voertuigen van het leger. Tegen de jaren 1950 was het gebouw zo vervallen dat het hele terrein onveilig werd verklaard.

Aan het begin van de jaren 1960 begonnen zowel de lokale overheid als de inwoners van San Francisco te beseffen dat het verlies van het gebouw een verlies voor de hele stad zou betekenen. Er werden fondsen ingezameld. Filantropische donaties zorgden ervoor dat het bouwwerk in 1964 kon worden afgebroken en vervolgens weer permanent, opgebouwd kon worden.  In 1969 opende een wetenschappelijk museum de deuren. In1970, toen de zuilengangen aan weerskanten van de rotonde waren hersteld, werd het Palace of Fine Arts de permanente thuisbasis van het Palace of Fine Arts Theater, een theater dat plaats biedt aan 1.000 bezoekers.

Het grootste deel van het gebouw wordt ingenomen door het exploratorium, een wetenschapsmuseum dat gericht is op interactieve tentoonstellingsstukken. Het heeft als doel de wetenschap aantrekkelijk en toegankelijk te maken voor de grote massa.

Yerba Buena Gardens. De bouw in 1981 van het Moscone Center, het grootste conventiecentrum van het land, was de katalysator voor ambitieuze plannen van de lokale autoriteiten om een impuls te geven aan van de meest vervallen delen van de stad. De plannen, die gekend stonden als het Yerba Buena project, moesten leiden tot een gebied met een mengeling van tuinen, hotels, musea, winkels en restaurants.

Het hele gebied dat nu gekend staat als de Yerba Buena Gardens werd in twee fases uitgevoerd, elk bestaande uit twee huizenblokken. Het eerste deel werd in 1993 afgerond en de tweede opende in 1998. Beide blokken worden met elkaar verbonden door een voetgangersbrug over Howard Street.

Yerba Buena Gardens (Wikipedia)

Het eerste deel, dat gebouwd werd op de noordelijke vleugel van het Moscone Center, bevat de Yerba Buena Esplanade, de Metreon (een ontspannings- en winkelcomplex) en het Yerba Buena Center for the Arts. De Esplanade is in feite een grote groene ruimte met verscheidene kleine tuinen die vaak door kantoorbedienden worden gebruikt tijdens de middagpauze. Er is ook een kleurrijke terrastuin die gekend staat als de ‘sister cities garden’. De tuin bevat planten uit de 13 zustersteden van San Francisco.
Vanaf het terras valt een waterval in een kleine vijver op het niveau van de Esplanade. De waterval verbergt een herdenkingsmonument van Martin Luther King Jr. Achter het watergordijn kan je uittreksels vinden uit toespraken van Martin Luther King, gegrift in glazen panelen.

Het tweede deel, op de noordelijke vleugel van het Moscone Center staat bekend als het Rooftop at Yerba Buena Gardens, of het dakterras. Het geplaveide gebied is vooral gericht op kinderen met een grote speeltuin, een historische handgemaakte draaimolen, een labyrint van hagen, een interactief museum (de Zeum), een openlucht amfitheater, een ijspiste en een bowling centrum.

Het Moscone Center is het grootste conventiecentrum van San Francisco. Het heeft meer dan 200.000 vierkante meter oppervlakte met zes zalen verspreid over drie gebouwen. Dankzij de visie van de plaatselijke autoriteiten is het conventiecentrum de basis geworden van een levendig ontspanningscentrum in plaats van een monumentaal obstakel in het midden van de stad.

Het Yerba Buena Center for the Arts bestaat uit twee gebouwen - het Galleries and Forum gebouw en het theater. Beide gebouwen wonnen prijzen voor hun innovatief ontwerp.
Het Galleries and Forum gebouw was het eerste grote werk in de Verenigde Staten van de Japanse architect Fumihiko Maki, die in 1993 de begeerde Pritzker prijs won. Het theater, ontworpen door de architect James Stewart Polshek, bevat een gevel met aluminium panelen die veranderen afhankelijk van het zonlicht.

Cathedral of Saint Mary of the Assuption (Wikipedia)

Cathedral of Saint Mary of the Assumption (Kathedraal van de Heilige Maria Hemelvaart) is een opvallende, moderne kathedraal die in 1967 ontworpen werd door het bekende Italiaanse duo Pier Luigi Nervi en Pietro Belluschi. De kerk is een van de architecturale hoogtepunten van San Francisco.

Het gebouw met een gevel die weg heeft van grote witte zeilen werd in 1971 voltooid. Bovenop de 58 meter hoge kerk staat een enorm verguld kruis van 17 meter hoog. Het is de derde St. Mary’s kerk die in San Francisco gebouwd werd. De oudste - gekend als Old St. Mary’s - ligt aan California en Grant Street, op de rand van Chinatown.

De architecturale stijl van het gebouw wordt omschreven als expressionistisch modern. De kathedraal vloeit uit elke hoek opwaarts langs gracieuze lijnen die bovenaan een kruis vormen. De vier hoekpilaren ondersteunen de koepel die 19 verdiepingen hoog is. De pilaren zijn 27 meter diep verankerd in vast gesteente om het gebouw genoeg stabiliteit te geven. Om het gewicht van de koepel te verdelen zijn er 1680 cassettes gemaakt in 128 verschillende vormen.

Binnen zijn er grote hoekramen die een mooi uitzicht geven over de stad. De rode bakstenen vloer - die uit de band lijkt te springen - is bedoeld als referentie aan de geschiedenis van de Spaanse Missies in Californië.
Boven het altaar staat een kinetische sculptuur van Richard Lippold. Het object, bestaande uit 14 driehoekige aluminium staven, is 15 verdiepingen hoog en weegt een ton.

Haas Lilienthal House (foto website)

Haas-Lilienthal House. Het Victoriaanse tijdperk, de tweede helft van de 19e eeuw, betekende het hoogtepunt van San Francisco. De stad bloeide volop en groeide uit tot de grootste stad ten westen van Chicago. De welgestelden bouwden prachtige villa’s op Pacific Heights en Nob Hill, sommige ervan leken ware paleizen. De brand die ontstond door de aardbeving van 1906 deed een gebied ter grootte van 15 vierkante km in vlammen opgaan. De prachtige Victoriaanse huizen op Nob Hill gingen allen verloren, maar gelukkig ontsnapte het grootste deel van de wijk Pacific Heights aan het vuur.

Een van de Victoriaanse gebouwen die ontsnapten aan de gevolgen van de aardbeving van 1906 is het Haas-Lilienthal House. Met 24 kamers en een oppervlakte van ongeveer 1.100 vierkante meter werd dit voor deze wijk indertijd als een middelgroot huis aanzien.
Het huis werd in 1886 gebouwd voor William Haas. Haas werd geboren in Beieren, Duitsland, maar emigreerde in 1865 naar New York. Uiteindelijk belandde hij in San Francisco waar hij een succesvol zakenman werd. Zijn dochter Alice, die trouwde met Samuel Lilienthal, leefde hier tot 1972, waarna het gebouw werd geschonken aan de San Francisco Heritage Foundation, een stichting die instaat voor het behoud van het historisch patrimonium in de stad.

Het gebouw is een mooi voorbeeld van de indertijd erg populaire Queen Anne stijl. Karakteristiek voor deze stijl is de ronde toren en de asymmetrische plattegrond van het gebouw.

Het Haas-Lilienthal House doet nu dienst als museum. De rondleiding die een uur in beslag neemt en gegeven wordt door een vrijwilliger van het Architectural Heritage Foundation, geeft een goed beeld van hoe de welgestelden indertijd leefden, vooral ook omdat al het meubilair authentiek is. Op de benedenverdieping illustreren foto’s de geschiedenis van het gebouw en vele andere Victoriaanse gebouwen. Voor meer informatie over de rondleiding kun je even op de site van de organisatie zien.

Golden Gate Park is het bekendste park van San Francisco en 411 hectare groot. De geschiedenis van het park gaat terug tot 1870 toen het gebied niet veel meer te bieden had dan een hoop zandduinen. Indertijd lag wat men ‘the outside lands’ noemde nog ver van de stadsgrenzen.

De burgerlijk ingenieur William Hammond Hall werd aangeworven om het park te ontwerpen. Hij werd geïnspireerd door Frederick Law Olmsted, de ontwerper van Central Park in New York. Hall creëerde een heuvelachtig park met een gevarieerd landschap van meren, weilanden en slingerende wegen.
Om de zandduinen te kunnen omvormen tot een bebost park werden innovatieve terugwinningstechnieken gebruikt. Er werd een dijk gebouwd om het park tegen de zee te beschermen.
In 1871 werd Hall benoemd tot beheerder van het park. Hij werd in 1887 opgevolgd door John McLaren, een immigrant uit Schotland. Tijdens de 56 jaren dat hij aan het bewind was plantte McLaren duizenden bomen en bouwde hij het park uit tot wat we nu zien.

De belangrijkste attracties in het park liggen aan de oostzijde. Hier vindt men onder andere het Conservatory of Flowers en de Japanese Tea Garden met daarnaast het M.H. De Young Museum.

Conservatory of Flowers (Wikipedia)

De Conservatory of Flowers is een broeikas in Victoriaanse stijl dat gebaseerd is op het Palm House in de Kew Gardens in Londen. Het prachtige bouwwerk dateert uit 1883 en herbergt een verzameling tropische planten en bloemen.

Het M.H. De Young Museum is ontstaan uit de 1894 Midwinter International Expo. Het gebouw werd opgericht voor de wereldtentoonstelling als Museum van Schone Kunsten. Het was de bedoeling dat het maar tijdelijk zou blijven staan maar dankzij het enorme succes van het museum werd besloten om er een permanent museum te vestigen. Het museum heeft een verscheidenheid aan kunstwerken, onder andere een verzameling schilderijen uit de Laurence Rockefeller Collection.

In de noordoostelijke hoek van het park is er zelfs een Nederlandse tuin, inclusief een authentieke windmolen. Het park is ook populair dankzij de vele sportfaciliteiten voor tennis, petanque, golf, fietsen, boogschieten, handbal en paardrijden. In het weekend worden de grote grasvelden in het park ook vaak gebruikt om te picknicken.

Een ander overblijfsel van de wereldtentoonstelling van 1894 is de Japanese Tea Garden. Als een gevolg van het succes van het Japanse dorp dat werd opgericht voor de tentoonstelling besloot men een Japanse tuin aan te leggen om de leefstijl van de Japanners beter weer te kunnen geven. De tuin, die een oppervlakte heeft van zo’n twee hectare bevat een theehuis, standbeelden, vijvers, bruggetjes en vele inheemse Japanse planten. Tegenwoordig is het één van de populairste attracties in het park.

  

Het Golden Gate Park heeft talloze andere bezienswaardigheden zoals het Buffalo Paddock, een rozentuin, het Steinhart Aquarium en het Strybing Arboretum (botanische tuin).

Botanical Garden (met Strybing Arboretum)

De 22 hectare grote botanische tuin van San Francisco is een onderdeel van het Golden Gate Park. Ongeveer 7.500 verschillende soorten planten kan men hier terugvinden, verspreid over verschillende habitats.

De tuin werd in 1890 ontworpen door de toenmalige beheerder van het Golden Gate Park, John McLaren. Fondsen voor het aanleggen van de tuin waren echter niet voorhanden en het duurde tot de jaren 1920, toen de sociaal geëngageerde Helene Strybing de stad kon overtuigen om een botanische tuin aan te leggen en dat daar een budget  voor vrij gemaakt werd. Het duurde nog tot 1937 voordat men met de aanleg begon. De tuin opende in mei 1940. De beste manier om de San Francisco Botanical Garden te bezoeken is een kaart te nemen en op je gemak de 22 hectare rond te wandelen. Het gebied is ingedeeld in een aantal thematische en geografische tuinen aangelegd rond een aantal open velden.

Een groep van tuinen omvat de zogenaamde ‘Specialty Gardens’, waaronder onder andere de Primitive Plant Garden (oude plantsoorten, sommige ervan bestonden al ten tijde van de dinosaurussen), de Succulent Garden (vetplanten) en de Garden of Flagrance (bedoeld voor de slechtzienden) toe behoren.
De Moon-Viewing Garden bevat oosterse planten maar in tegenstelling tot de nabijgelegen Japanese Tea Garden is het een natuurlijk aangelegde tuin.

De botanische tuin bevat ook een aantal ‘cloud forests’ (nevelwouden, een soort regenwoud). De Meso-Amerikaanse en Zuidoost-Aziatische nevelwouden kunnen hier gedijen zonder een broeikas dankzij de zeer mistige zomerochtenden in San Francisco die de tropische planten van genoeg vocht voorzien om te overleven.

Enkele andere hoogtepunten van de botanische tuin zijn de Zuid-Afrikaanse tuin, met een divers aanbod van planten uit de zuidelijke tip van Afrika en de lokale Californische tuin, met gigantische, 100 jaar oude Sequoia bomen, de hoogste bomen ter wereld. Bezoekers kunnen ook planten uit Nieuw Zeeland, Chili, Oostelijk Australië bezoeken of langs andere tuinen wandelen zoals de kleurrijke rododendron tuin.

Japanees Tea Garden (Wikipedia)

Japanese Tea Garden is gelegen in het Golden Gate Park in San Francisco.

De eerste theetuin in San Francisco werd aangelegd door kunsthandelaar George Turner Marsh als onderdeel van de Midwinter Fair. Een grote tentoonstelling, in 1894, bracht San Francisco onder internationale aandacht. De tuin was ongeveer 40 are groot en werd tijdelijk aangelegd voor de tentoonstelling, zoals vele andere attracties in Golden Gate Park. Het was dan ook de bedoeling dat de tuin na de tentoonstelling zou verdwijnen.

Een van de meest prominente Japanse inwoners, baron Makoto Hagiwara, een rijke landschapsarchitect, vroeg evenwel om de Japanse tuin permanent te maken, waarmee de stad uiteindelijk akkoord ging.

Pagode Japanees Tea Garden (Wikipedia)

Hagiwara breidde de kleine tuin uit tot een oppervlakte van 2 hectare en voegde exotische dieren, standbeelden en enkele pagode’s toe en maakte er zo een klassieke Japanse tuin van. De tuin werd door Hagiwara en zijn nakomelingen onderhouden tot aan de Tweede Wereldoorlog. De familie van de landschapsarchitect werd toen gedwongen te verhuizen naar een van de vele interneringskampen die gebouwd waren om de Japanse Amerikanen tijdens de oorlogsjaren onder controle te houden. Aangezien in die tijd Japan de vijand was werd de naam van de tuin veranderd in Oriental Tea Garden.

In 1952 werd terug de originele naam, Japanese Tea Garden, gebruikt. De tuin werd helemaal gerestaureerd aangezien de tuin in verval was geraakt doordat de Hagiwara familie deze niet meer kon onderhouden. Tegenwoordig is het een belangrijk en veel bezocht onderdeel van het Golden Gate Park.

In Japan worden tuinen als een kunstvorm aanzien en er is dan ook veel aandacht geschonken aan het ontwerp van de tuin. Dankzij kronkelende paden, waterpartijen, bruggetjes en uiteraard planten en bomen, geeft de tuin rust.

De centrale vijver is omringd door miniatuurbomen en een prachtig standbeeld van Boeddha ligt naast een steile brug. De Verzonken Tuinen zijn versierd met stenen lantaarns en rododendron. De Zen Tuin - een bar landschap - is een miniatuur tuin met een stenen waterval en een rivier van wit grind.

Een kleurrijke pagode staat in het centrum van de tuin naast de Tempelpoort, omringd door een traditionele rotstuin. In het theehuis kunnen bezoekers genieten van een warme drank. De bekende gelukskoekjes werden hier trouwens gepopulariseerd!

Haight-Ashbury, ook kortweg gekend als ‘The Haight’, wordt nog steeds geassocieerd met de hippies uit de jaren 1960, toen de wijk het centrum was van de hippiecultuur. Tegenwoordig herinneren enkel een aantal winkels aan deze tijd.

In de 19e eeuw was het gebied rond Haight-Ashbury erg landelijk en stonden er zelfs een aantal boerderijen. Maar na de aanleg van de Haight Street kabeltram groeide de wijk al snel uit tot een begeerde buurt voor de hogere middenklasse en werden er talrijke huizen gebouwd. Het was een van de weinige wijken in de stad die gespaard bleef van de brand die ontstond na de aardbeving van 1906. Tijdens en na de Grote Depressie van de jaren 1930 ging het snel bergafwaarts met de buurt. Na een kleine heropleving na de Tweede Wereldoorlog was de wijk in de jaren ‘50 een weinig aantrekkelijke buurt geworden met talloze leegstaande huizen.
Al snel werden jongeren aangetrokken door de lage prijzen van de huizen en de goedkope huurwoningen. Vele van deze jongeren waren zogenaamde beatniks, een subcultuur die zou evolueren tot de hippies. Tegen het midden van de jaren 1960 was Haight-Ashbury het centrum geworden van de hippiecultuur. Het was daarnaast ook gekend als een centrum van drugs en het werd ook de thuisbasis van vele psychedelische rockgroepen zoals Jefferson Airplane , Janis Joplin en The Grateful Death.

Tegen de tijd dat de ‘Summer of Love’ in 1967 werd georganiseerd was Haight-Ashbury ‘the place to be’ geworden voor de hippies over het hele land. Duizenden jongeren waren indertijd vanuit alle hoeken van de Verenigde Staten verhuisd naar deze wijk in San Francisco. Haight-Ashbury kreeg echter ook veel negatieve kritiek vanuit conservatieve groepen die San Francisco met een scheef oog bekeken omdat het een dergelijke levensstijl tolereerde.

Sinds die tijd is de wijk nooit meer hetzelfde geworden en sommige leden van de Flower Power generatie leven nog steeds in de Haight.

Haight-Ashbury is niet langer de thuishaven van hippies maar de cultuur is nog levend in de vele ouderwetse kledingwinkels, tweedehandswinkels en café’s die verspreid zijn over de wijk.

The Haight wordt tegenwoordig in twee stukken ingedeeld, Upper en Lower. Upper Haight heeft duurdere winkels die zowel toeristen als de meer welgestelde inwoners aantrekken. De Lower Haight daarentegen is de thuisbasis van een aantal muziekclubs en is vooral bekend vanwege het nachtleven.

Sutro Heights. De inwoners van San Francisco weten dat deze buurt een van de mooiste van de stad is, maar bezoekers van buiten de stad komen hier maar zelden. Vroeger was dit een heel drukbezochte buurt dankzij de populaire Sutro Baths, grote zwembaden gelegen aan de oceaan.

Sutro Heights Park ligt in de wijk Richmond, helemaal in het noordwesten van het schiereiland waarop San Francisco ligt. Het park was oorspronkelijk het landgoed van Adolf Sutro, een negentiende eeuwse ondernemer, filantroop en burgemeester in spe. In 1881 kocht Sutro negen hectare grond aan de rand van de stad, waar men een prachtig zicht heeft over de oceaan. Hij noemde het landgoed Sutro Heights en legde er een tuin in Italiaanse stijl aan die hij toegankelijk maakte voor het grote publiek. In 1938 kwam het domein in handen van de stad die het huis van Sutro afbrak en het gebied omvormde tot een publiek park.

In 1881 kocht Sutro het bestaande “Sutro Heights” dat beneden aan het domein van Adolf Sutro lag. Hij wilde het gebouw omvormen tot een familie-vriendelijk etablissement. Maar toen het gebouw tien jaar later afbrandde besloot Sutro er een veel groter Cliff House in de plaats te zetten. Hij spendeerde een gigantische hoeveelheid geld om een acht verdiepingen hoog luxueus Victoriaans gebouw op te trekken. Het hotel, waarvan de kamers schitterende uitzichten hadden over de oceaan bevatte ook kunstgalerijen en prachtige eetruimtes.

  

Het indrukwekkende gebouw overleefde de aardbeving van 1906 maar het ging een jaar later verloren door een brand.
Helaas is de meest recente vervanging alles behalve zo grandioos. Het gebouw, dat open ging in 1909 en nog steeds dienst doet als restaurant, kwam in 1977 in handen van het National Park Service, die het gebouw nu uitbaat. En het gebouw zelf mag dan wel niet indrukwekkend meer zijn, het uitzicht over de Stille Oceaan en de Seal Rocks vlakbij is dat wel.

Iets ten noorden van het Cliff House kan je de ruïnes zien van de ooit zo grandioze Sutro Baths. De baden, die in 1896 gebouwd werden voor het toen immense bedrag van 1 miljoen dollar, waren indrukwekkend. Gasten kwamen langs een soort Griekse poort binnen in een gebied dat volledig afgesloten was door glas en waar zeven zwembaden lagen, allen met een verschillende temperatuur.

Er waren ook springplanken, glijbanen, trapezes een een hoge duikplank voor de onverschrokkenen. Bij hoog tij werden de enorme zwembaden in amper een uur gevuld met 64.350 hectoliter water. Bezoekers konden er de hele dag verblijven, zwemkledij en handdoeken konden ter plaatse gehuurd worden.
In het complex dat Sutro ‘California’s Tropical Winter Garden’ noemde konden maar liefst 10.000 bezoekers tegelijk verblijven!
Met drie spoorlijnen die er halt hielden waren de baden initieel een enorm succes. Sutro voegde al snel een groots amfitheater en enkele restaurants toe. Er werden ook tentoonstellingen gehouden. Maar ondanks de populariteit die de baden initieel hadden bleef het succes niet duren. Ondanks de toevoeging van een ijspiste en enkele andere extra’s tijdens de jaren 1950 werden de Sutro Baths niet veel later gesloten en het verviel al snel tot een ruïne. Een brand in 1966 was de definitieve doodsteek.

Tegenwoordig liggen de ruïnes in een natuurgebied: het Golden Gate National Recrational Area. Bezoekers kunnen tot aan de ruïnes wandelen maar voorzichtigheid is geboden want er zijn al enkele mensen verdronken doordat ze door een golfslag in zee terecht kwamen.

De koffers gaan in de taxi en we vertrekken. Dwars door het centrum van San Francisco en we zoeven over de Bay Bridge, lang niet zo beroemd als de Golden Gate Bridge maar ook prachtig. Het is een brug met twee verdiepingen, als je de stad uitgaat rijd je onderop, kom je de stad in dan rij je bovenop. Het onderhoud van deze brug is echter zo duur, volgens onze chauffeur, dat ze bezig zijn een nieuwe te bouwen. Voor weet ik hoeveel biljoen of zo. Als we over de brug rijden kun je zien dat ze bezig zijn met de nieuwe brug.

San Francisco-Oakland Bay Bridge, die plaatselijk kortweg Bay Bridge wordt genoemd, is een grote brug over de Baai van San Francisco. Ze verbindt de twee Californische steden Oakland en San Francisco.

De brug bestaat uit twee delen, die gescheiden worden door het Yerba Buena Island (met daaraan vast het kunstmatige eiland Treasure Island). Het westelijke gedeelte verbindt dit Yerba Buena Island met San Francisco en bestaat uit twee aparte hangbruggen met elk twee pylonen, die aan een centrale betonnen verankering vastzitten. Het oostelijke deel verbindt Oakland met Yerba Buena Island, en bestaat uit een stalen vakwerkviaduct, vijf kleinere stalen vakwerkbruggen en tenslotte een grote vakwerkbrug. Deze laatste wordt momenteel vervangen door een nieuw ontwerp.

Het verkeer gaat over twee niveaus: het bovenste dek is voor het verkeer naar San Francisco, het onderste voor verkeer naar Oakland. Elk wegdek heeft 5 rijbanen. Het westelijke gedeelte, van San Francisco tot Yerba Buena Island, is 3141 m lang. Het oostelijke gedeelte, van  Yerba Buena Island tot Oakland is 3102 meter lang. De totale lengte is 7,18 km. Over de brug reizen ongeveer 274.000 voertuigen per dag. De oorspronkelijke bruggen werden ontworpen door Charles H. Purcell. De brug werd geopend op 12 november 1936, zes maanden voor de bekendere brug ten noorden van San Francisco, de Golden Gate Bridge. Motorvoertuigen betalen alleen tol als ze de brug oversteken van het oosten naar het westen, oftewel in de richting van San Francisco. De eerste Oakland Bay Bridge werd al in 1936 geopend, maar een deel van de brug stortte in tijdens een aardbeving.

Naast de oorspronkelijke overspanning van de brug ten oosten van Yerba Buena Island wordt  momenteel een nieuwe brug gebouwd. Er is veel zorg aan het ontwerp besteed omdat een deel, van de oude dubbeldeks brug instortte tijdens de Loma Prieta aardbeving op 17 oktober 1989. De nieuwe brug is zo ontworpen dat het de grootste aardbeving kan weerstaan​​, en naar verwachting met goed onderhoud ten minste 150 jaar meegaat. Men is gestart in 2002 en de opening zou plaats vinden in 2007. Door vertragingen is dit uitgesteld tot 2013. De totale reconstructie is geraamd op $ 6.300.000.000.

De zelf-verankerde ophanging (self-anchored suspension SAS) toren werd voltooit in 2011, terwijl het hele SAS overspanning pas volledig klaar was in de zomer van 2012. Als alles klaar is, is dit de  grootste self-verankerde hangbrug in de wereld. De nieuwe brug staat nu al bekend om haar vooruitstrevend ontwerp. 

Van de ene Interstate naar de andere. Onderweg zien we van alles. Aan de baai kant industrieterreinen, havens, container overslag voor treinen en vrachtwagens. Op andere plekken weer woonwijken. Het is niet druk dus geen files en volgens de taxi chauffeur is dat wel eens anders. Het voertuig waar we in zitten is een Lincoln Towcar en dat rijdt heerlijk. De chauffeur vertelt dat hij van de Filipijnen komt 3 dochters heeft en inmiddels grootvader is. Trots vertelt hij hierover en ook over zijn werk. Het is een mooie tocht en die eindigt een klein uurtje later ergens in een buitenwijk. Daar verwacht je geen verhuurbedrijf van campers. Mazzel! Camper staat klaar en we zijn lekker vroeg en hoeven nergens voor te wachten. Dan de papieren rompslomp invullen. De huur van de camper is via Tioga al betaald. De one way moeten wij gelijk zelf betalen. Ze willen ons het volle pond van $ 350 in rekening brengen. We geven aan dat dit niet klopt. Omdat we vroeg geboekt hebben hoeven we maar de helft te betalen, dat hebben we ook op de bevestiging staan. De medewerker belt even en vraagt het na en we hebben gelijk. Dat scheelt weer de helft. Ook moeten we een borg storten en dat doen we met een credit card. Dan naar buiten om de camper te bekijken en dat moet je nauwkeurig doen. Heel veel dingen moeten we op letten. Op deuken, grote krassen en schade in de ramen. Valt mee maar wat er is wordt keurig op het formulier vastgelegd. Binnen superschoon.

Er zitten 6 totaal nieuwe banden onder, geeft een goed gevoel. Nog even vragen of ze een koffiezet apparaat en broodrooster voor ons hebben. Bij de meest Cruise America verhuurbedrijven kun je die er ook bij huren. Zij hebben niets en ze verwijzen ons naar een Wall Markt. Omdat we zo vroeg zijn komen de campers die ingeleverd moeten worden ook net binnen. Ook een stel Nederlanders. Ze hebben de camper in Seattle opgehaald en leveren deze hier weer in. We vragen hoe de trip is geweest. De camper was een ramp zeggen ze. Constant was er wat en ze hebben 18 punten om hun beklag over te doen. Slik,… daar worden wij niet vrolijk van, wat staat ons te wachten? In ieder geval hebben we nieuwe banden dus de basis is goed en we moet maar afwachten hoe het gaat. Ze hebben nog wel 2 camping stoeltjes en deze kunnen we overnemen. De deal wordt gesloten en we legen de stoeltjes onderin de camper.

De stand van het aantal miles wordt genoteerd want we willen dit keer gaan bijhouden hoeveel mijlen we per dag rijden. Dan nog de standaard foto voor de camper en om half twaalf rijden we het terrein af. We gaan direct naar een supermarkt, inkopen doen. Tjonge we wisten wel dat alles groot was in Amerika, maar als je het dan weer in het echt ziet…… enorm. Eten in slaan voor een aantal dagen omdat we ook een paar dagen in Yosemite zijn en daar eigenlijk geen winkel is. Ook een broodrooster gekocht. Koffiezet apparaat slaan we eerst over want we proberen eerst oploskoffie. Snel inladen en op weg. Spannend hoor, eerst een stukje grote interstate 880 met 5 banen voor heen en 5 voor terug. Klaas rijdt gelukkig want de camper is windgevoelig. Gaat goed, we doen rustig aan. Ook eerst weer wennen hoe de wegen genoemd worden en hoe het aangegeven staat. Ietje heeft ook aangeven hoe het systeem werkt. De oneven wegen lopen van zuid naar noord en omgekeerd en de even van oost naar west en omgekeerd. Om de borden staat bijv. I 101 north. Dan zit je op de Interstate 101 richting het noorden. Als je dit eenmaal door hebt werkt het prachtig.

Gelukkig heeft Klaas alles tot in detail voorbereid en daar heb ik nu voordeel van, de hele route staat in kleur aangegeven. Dan moeten we binnendoor naar een andere Interstate. Ze zijn met wegwerkzaamheden bezig dus wordt het even file rijden en krijgen te maken met omleidingen. Valt gelukkig allemaal mee en we kunnen rustig doorrijden. Na een poosje komen we op de grote interstatesnelweg I 680. Deze weg is niet zo geweldig, veel gaten en hobbels de camper krijgt het gelijk al hard te verduren. Gelijk een test of alles werkt. Als het niet goed is kunnen we direct terug. Gelukkig doorstaat de camper alles en als we overgaan naar de I 580 wordt de weg ook beter. Hoe meer we richting Yosemite gaan hoe rustiger het wordt. Ook komen we op een kleinere weg; worden het aantal rijbanen minder, meer ons idee van vakantie. Omgeving is hartstikke droog, niet geweldig om naar te kijken. We rijden door en komen in een gebied waar veel perziken, abrikozen en amandelen groeien. Aan de kant een stalletje waar we wat kunnen kopen. Natuurlijk! We kopen een joekel van een pitloze watermeloen, die zal vanavond smaken. Heel bijzonder, rijdend door een droge en dorre heuvelrij zien we aan het eind van de heuvels een doorkijk en daarachter ligt wat groener land, met meer bossen. Het nationaal park Yosemite staat al aangegeven. Doorrijden en dan wordt de weg bochtiger en gaan we meer richting bergen. Voor een eerste dag is mij dit eigenlijk al gek genoeg, maar de chauffeur vindt het wel leuk.

Onze eerste overnachting hebben we gereserveerd op Yosemite Pines http://yosemitepinesrv.com en daar zijn we vrij vlot om half 5 arriveren we. Deze camping ligt niet ver van Yosemite. Helaas konden we geen plek in het park zelf reserveren dus moeten we ons behelpen met campings buiten Yosemite. Jammer want dat scheelt reistijd maar het is niet anders. Is ook niet zo’n ramp want in het park zijn natuur campings dus geen hook-up. Dat kan lastig zijn als je dingen op moet laden. De camper parkeren en ons melden bij de receptie en even inchecken. De receptioniste is heel vriendelijk en behulpzaam. Het is niet druk op de camping en we hebben alle ruimte. De camper moet back-in (achteruit in) het vak geparkeerd worden. Het is even wennen omdat het zo’n lang en breed geval is. Nanda speelt seiner achter de camper. Dan alles aansluiten, stroom en water. Het is heerlijk weer, zon volop en het pilsje lokt in de koelkast maar eerst nog even (!) de koffers uitpakken, in de vakjes opruimen en de slaapplaats klaarmaken. Gaat allemaal gesmeerd en dan zitten we lekker met een biertje te genieten van het gevoel dat we nu echt onderweg zijn. Dit hebben we maar weer zeggen we!

Na het eten even heerlijk douchen en dan een slag over de camping. Het is geen super camping, wat gedateerd en komt een beetje uitgeleefd bij ons over. Voor 1 nacht is het prima. Je hebt er tenten, lodges, campers en yurts. Nou dat laatst lijkt ons niets. Er zitten een paar gezinnen in en als je dat ziet…. geef ons dan maar de camper. Er is ook een kleine kinder-boerderij met geiten, lama’s en kippen . Heel klein terreintje, wat oude hokken, beetje zielig allemaal. De dieren worden wel goed verzorgd maar toch. Er is een zwembad, speeltuin dus wel veel maar het is net of hebben ze te weinig personeel om het allemaal te onderhouden.

Terug naar de camper voor een bakkie. Wifi op de camping dus even kijken of het thuisfront nieuws heeft. Morgen gaan we Yosemite in en daar hebben we dan vermoedelijk een aantal dagen geen internet. Alle ramen open en oh ja…bijna elke Amerikaan stookt ’s avonds een vuurtje, voor de barbecue of voor de gezelligheid. Het lijken allemaal wel kleine pyromaantjes. Bij elke plek is een speciale vuurplaats, maar goed ook want het is hier erg droog en we willen geen brand meemaken. We zijn aan de rit en het was spannend vandaag maar het is allemaal goed gegaan.

Vandaag 159mile  = 254 km gereden