Port Angles – Hurricane Ridge Olympic NP – Sequim

19 juli 2013, 

Vermaak op de camping.
 

map Elwha area

Vandaag niet zo’n drukke dag dus doen we het rustig aan. Het einde van de vakantie komst steeds dichterbij en voordat we de camper in moeten leveren staan er nog een paar dingen op de planning. Vanochtend willen we naar een ander gedeelte van Olympic National Park, Hurricane Ridge. Dus we gaan weer op weg. Na een klein stukje rijden, vlakbij de restanten van Lake Aldwell, is een afslag die naar Elwha gaat. Dit gebied ligt in de Elwha River Valley. Dit slaan we over maar dit is wel een heel bijzonder gedeelte. Daarom wel een korte beschrijving van dit gebied. De zijweg heet de Olympic Hot Springs Road maar wordt ook wel Elwha River Road genoemd. De weg is 12 mijl lang, en het grootste deel ervan valt binnen de grenzen van het park. Er zijn campings, wandelpaden en een ranger sation. Na het Elwha Ranger Station begint de 6 mijl lange Whiskey Bend Road. Dit is een smalle, steile, onverharde weg met onoverzichtelijke bochten. Aan het einde van deze weg bevind je je hoog boven de Elwha River.

Zoals al eerder genoemd zijn er een aantal trails. Het beginpunt van Madison Falls Trail is bij het Entrance Station. Het is een korte trail van 600 meter (heen en terug). De wandeling gaat langs Madison Creek, via een weide- en bosgebied. Het water van de Madison Falls komt uit een barst in een rotswand en valt enkele tientallen meters naar beneden. Een andere korte trail is de Upper Lake Mills Trail. Deze 1300 m lange wandeling (heen en terug) begint aan de Whiskey Bend Road. De trail gaat vanaf de weg omlaag naar de 120 meter lager gelegen Elwha River. De West Elwha River Trail start aan de noordzijde van Altaire Campground, voorbij het Ranger Station. Dit is een lange wandeling van bijna 10 kilometer (heen en terug). De trail gaat in noordelijke richting over een heuvelrug, evenwijdig aan de lager gelegen West Elwha River. Na ongeveer 2,5 kilometer kom je bij de Hughes Creek die je over moet steken. Het pad daalt dan af tot de rivier waarna je de Freeman Creek volgt en op een gegeven moment over steekt. West Lake Mills Trail start bij Lake Mills Boat Launch voorbij Altair camping. De trail is 6,5 kilometer (heen en terug) en begint aan de noordzijde van Lake Mills. Het pad stijgt in het begin heel geleidelijk, daarna wordt het iets steiler. In totaal stijg je ongeveer 50 meter binnen een afstand van 1,5 kilometer. Vanaf het hoogste punt volg je de contouren van het oude meer. De stuwdam wordt gesloopt waardoor het meer verdwijnt en de rivier de oude bedding weer volgt. Dit is ook een onderdeel van het Elwha Ecosystem Restoration project.

map Elwha River

Elwha Ecosystem Restoration project omvat de sloop van twee stuwdammen, de Elwha en Glines Cayon Dam in de Elwha River. De eerste, de Elwah Dam is reeds gesloopt. Dit was een 33 m hoge dam en deze lag ongeveer 4,9 mijl stroomopwaarts van de monding van de rivier aan de Straat van Juan de Fuca. De dam werd gebouwd onder leiding van Thomas Aldwell. Hij had het land hier opgekocht om een stuwdam, voor energieopwekking, te bouwen. Het stuwmeer wat na de bouw van de dam ontstond werd ook Lake Aldwell genoemd. In 1910 is men begonnen met de bouw. Aldwell en zijn aannemers bezuinigden op de bouw van de dam door geen vispassages  en een deugdelijke fundering aan te leggen. In 1912 begon men met het vullen het reservoir. De fundatie hield het niet en men moest alle sluizen weer open zetten. Er volgde een reconstructie en de dam was in 1913 klaar. Samen met de Glines Canyon Dam, die in 1926 werd voltooid, bevorderden de dammen de economische groei en ontwikkeling van Olympic Peninsula en de gemeenschap van Port Angeles. Achter Glines Canyon Dam, ook wel bekend als Upper Elwha Dam, ontstond Lake Mills. De honger naar elektriciteit werd echter dusdanig groot dat de dammen maar een fractie konden leveren van de vraag. Beide dammen leveren  maar 38 % van de elektriciteit die nodig is om een papierfabriek,

Salmon in the Elwha River

Daishowa Amerika Mill, te bedienen. Verder blokkeerden de dammen de doorgang voor migrerende zalm naar  hun paaigronden, 48 mile stroomopwaarts. In het verleden kwamen hier jaarlijks 400.000 volwassen zalmen paaien in een stroomgebied van meer dan 70 mijl beschikbare habitat. Kort geleden was het aantal gereduceerd tot minder van 4000 volwassen zalmen in een gebied van slechts 4,9 mijl. Niet alleen de dammen hadden effect ook de temperatuur van het water in de meren. De temperatuur van het water warmde op tot 16 °C. In het verleden was dit rond de 0 °C. Deze hogere temperaturen zijn onnatuurlijk voor paaiende vissen, die de koudere temperatuur van het oceaan water gewend waren. De hogere temperatuur zorgde ook voor meer parasieten die ziektes onder de paaiende vissen veroorzaakten. Twee derde van de paaiende vissen stierf voordat het kans kreeg kuit te schieten.

Door de dam stroomde de Ehwha rivier niet meer en verdwenen ook de grindbedden die belangrijk zijn als paaigrond voor de zalmen. Al deze zaken hadden tot gevolg dat bepaalde zalmsoorten uit stierven in de Ehwah River. Op het hoogtepunt paaiden vele soorten zalmen in deze rivier, zoals Chinook, Coho, Chum, Pink, en Sockeye zalm evenals Steelhead, Cutthroat, en Bull Trout forel. De Chinook zalm waren kanjers die een gewicht konden bereiken tot 45 kg. 

Om de vis weer terug te krijgen is gekeken naar de mogelijkheden. Moderne vistrappen zouden geen effect hebben. Er waren immers geen grindbedden en het water in de meren was te warm. Omdat in het verleden bezuinigd is op de bouw van de Elwha Dam was deze niet veilig. Er bestond kans dat de dam in de toekomst een keer in kon storten met alle gevolgen van dien voor mens en dier stroom afwaarts. Uit studie bleek dat verwijderen van beide dammen de beste vooruitzichten hadden voor alles.

De "Elwha River Ecosystem en Visserij Restoration Act van 1992" machtigde de Amerikaanse federale regering om de Elwha Dam en Glines Canyon Dam waterkrachtcentrale aan te kopen en te slopen voor de oorspronkelijke habitat te herstellen. Dit project wordt het Elwha Ecosystem Restoration projectgenoemd. Met de werkelijke damverwijdering begon men op 27 september 2011 en eind maart 2012 was de Elwha Dam volledig verwijderd kon dit gedeelte van de rivier de Elwha weer zijn oude rivierbedding volgen. Eind 2011 is men begonnen met de sloop van de Glines Dam. Onderstaand links luchtfoto leeg Aldwell Lake en sloop Elwha Dam. Rechts zelfde van Glines Canyon Dam. (bron google & Wikipedia)   

 

 

 

Het grote probleem met betrekking tot de verwijdering van de twee dammen is het ongeveer 18 miljoen kubieke meter sediment dat in de loop van de jaren zich achter de dammen heeft verzameld. Totaal 13 miljoen m3 is achter de Glines Canyon Dam en 5 milj. m3 achter de Elwha Dam. Als dit sediment, van modder, zand en andere rommel, gelijk vrij zou komen zou dat verwoestende gevolgen hebben voor het resterende habitats stroomafwaarts van de dammen en langs stranden van de kust. Door middel van testen kwam men er achter, dat het water in de meren gelijkelijk en in gedeelten te laten zakken, de oplossing was. In totaal heeft men hier twee jaar over gedaan en het resultaat was dat  een groot deel van het sediment in de oude meerbassin is achtergebleven.

Twee jaar na de damverwijdering begon het herstel van de natuurlijke omstandigheden. Door natuurlijke omstandigheden werd ook het achtergebleven sediment langzaam afgevoerd. Dit resulteerde in herstelde en verjongde habitats stroomafwaarts van de dammen. Vissoorten zullen keren terug naar de bovenloop van de Elwha River. Wel is duidelijk dat de aantallen vis uit het verleden nooit terug zullen keren. Door de drooglegging van Lake Mills en Lake Aldwell ontstaan er nieuwe landschappen die geschikt zijn voor elanden en andere zoogdieren. Om deze stukken weer in te planten, met inheemse struiken en bomen, is een speciale kwekerij opgezet. Men verwacht dat het 15 tot 20 jaar duurt voordat het landschap zich grotendeels hersteld heeft naar de situatie voor de aanleg van de stuwdammen. Dit project wordt ook met grote belangstelling gevolgd en kan als voorbeeld dienen voor het verwijderen van andere stuwdammen. De geschatte kosten van het verwijderen van beide dammen is $ 40 tot $ 60.000.000. De totale kosten voor het herstel worden geraamd op $ 351 miljoen.

Hierin zit de aankoop van de twee dammen en gerelateerde faciliteiten, de bouw van twee waterzuiveringsinstallaties en andere faciliteiten om water gebruikers te beschermen. De bouw van bescherming tegen overstromingen, een viskwekerij en een kas voor het kweken van inheemse planten voor herbegroeiing van de habitats. 

 

octopus in Port Angeles

Als we doorrijden komen we door het plaatsje Port Angeles. Een dorp aan de Strait of Juan de Fuca. Hier vertrekken ook veerboten naar Victoria in Canada. Is geen grote en mooie plaats, beetje rommelig maar misschien hoort dat ook wel bij een havenplaats. Bij de ingang van de pier wacht een grote octopus ons op.

Gelukkig kan hij niet zonder water waardoor deze erg rustig is. Heel leuk gemaakt met rood cement met daarin grindstenen. Op afstand komt het redelijk natuurgetrouw over. We lopen de pier even op en kijken uit over de binnenhaven.

Op de pier staan ook allemaal oude auto’s die met de veerboot mee moeten, naar Vancouver Island. Er zitten prachtig oude exemplaren tussen.

Deze gaan dus op de ferry naar de overkant. Ze vetrekken nu om op zondag 21 juli in Canada te zijn. Kennissen van ons, Berta Flapper met man en kids, uit Elahuizen, maken momenteel een camper trip door Canada. Via de email hadden we gelezen dat ze een paar dagen geleden goed aangekomen waren. Later  lezen we hun reisverslag in het dorpskrantje en daar staat het volgende. 21-7-2014. Vanmorgen naar Victoria geweest dat is de hoofdstad van British Columbia. We troffen het want juist op deze dag waren er 1000 oldtimers auto’s midden in de stad te bewonderen. Dat zijn dus de oldtimers die wij ook gezien en klaar stonden voor vertrek.

Old cars on the ferry parking of Port Angeles

 

 

Er liggen enkele grote zeeschepen en we zien er ook een paar varen, richting Seattle of Vancouver. Op het eind van de pier is een steiger en we gaan even naar boven. Mooi zicht over de haven en de stad. Canada zien we heel vaag in de verte. Na een poosje gekeken te hebben gaan we verder. Langs de kade lopen we richting een losplaats van boomstammen. Zoiets hebben we ook gezien toen we richting Mt. St. Helens gingen. Ook hier is het een komen en gaan van vrachtwagens met stammen. Hier worden de stammen geschild en gesorteerd op grootte. Op het terrein liggen grote stapels met stammen. Hout, hout en nog eens hout. Dit was voor Noach vast de hemel op aarde geweest. Waarschijnlijk worden ze vanaf hier verscheept maar dat kunnen we niet zien. Verder is er niet veel te zien dus weer op stap dus lopen we verder en komen op een andere plek de stad weer in.

 

 

Op de muren van een groot gebouw hebben ze een grote muurschildering aangebracht. Wel een beetje vreemde schildering. Je ziet mensen aan het werk op het land met paarden en in de verte een kerkje en een groot gebouw. De andere schildering moet waarschijnlijk de haven van Port Angeles voorstellen. Je ziet de weg langs de kust en op zee zeil- en stoomschepen. Ze zijn ook met een soort waterkanon aan het werk. Wat ze doen is niet duidelijk maar het lijkt of zijn ze bezig met de aanleg van de rest van de weg. Er is ook een schildering van een haven met op de achtergrond de bergen van Olympic National Park. In die haven een groot futuristisch schip met op de voorgrond een paar kinderen die vanaf de kade er naar kijken. De hond die bij de kinderen ligt is prachtig geschilderd.

 

 

Na een poosje gaan we terug naar de camper en op weg naar Hurricane Ridge. Even een stukje terug en dan met een bocht het park in. Aan het begin van de weg, dichtbij Port Angeles, is ook een bezoekerscentrum, het Olympic National Park Visitor Center. Hier is informatie beschikbaar over het park maar ook over de weg en het weer. Het bezoekers centrum slaan we over. Hurricane Ridge is een bergkam in het Olympic National Park. De bergkam is, vanaf Port Angeles, met de auto over de 18 mile lange Hurricane Ridge Road te bereiken. Kort voor het einde van de weg kan je via de onverharde 7,2 mile lange Obstruction Point Road nog verder in zuidelijke richting rijden tot aan Obstruction Point. Op de rug van de bergkam is het Hurricane Ridge Visitor Center, met diverse faciliteiten, en een grote parkeerplaats. Het gebied staat open voor recreatie zoals wandelen en skiën en snowboarden.

Map Hurricane Ridge

De bergkam reikt tot een hoogte van 1.598 meter (5.242 voet). Het weer in de bergen is erg afwisselend en onvoorspelbaar. Het gebied staat bekend om zware windvlagen en stormen hetgeen ook de naam verklaard. In de winter valt er gemiddeld ruim 10 meter sneeuw, maar ook in juli kan het nog sneeuwen.

Gelukkig voor ons is het weer een prachtige dag, zon en heel weinig wind. Deze hele vakantie boffen we met het weer. De weg er naar toe is prachtig. Rustig stijgend gaan we omhoog. Aan de ene kant een bergwand en aan de andere kant uitzicht over het dal. Soms rijden door stukken bos en even later hebben we weer een prachtig uitzicht. Halverwege zijn een paar korte tunnels. Daar is ook een parkeerplaats en hier stoppen we even. Even rondlopen en rondkijken. Het uitzicht is mooi al zien we niet veel, dus maar weer op weg. Door de tunnels en weer verder. De bermen zijn schitterend, een lint van bloeiende bloemen langs de weg.

 

Dit is weer een heel ander gebied dan de andere gedeelten die we hebben bezocht zoals Quinault, Hoh Forest en Sol Duc. Het is hier veel hoger en ook droger. De bossen in het Olympic National Park zijn uniek omdat ze bijna volledig bestaan uit naaldbomen. Een ander uniek kenmerk van deze bossen zijn de omvang, lengte en de levensduur van de dominante soorten. Elke naaldboomsoort is hier vertegenwoordigd. De groei van de bomen wordt vooral bepaald door de neerslag. De droge zomers beperken de groei van loofbomen. Naaldbomen profiteren van de neerslag in de herfst, winter en voorjaar. Door het bladgroen in hun naalden zijn ze in staat ook in die maanden door te gaan met fotosynthese. Bij loofbomen lukt dat niet omdat die dan hun blad kwijt zijn.

Westren Helmloch (Wikipedia)

De regenwouden zijn voornamelijk samengesteld uit Western Helmloch, Sitka-  en Douglas spar. Er worden 6 naaldboom zones onderscheiden zoals die van Sitka spar, Western Hemlock, Douglas spar Zilverspar, Berg Hemlock en Subalpine park zone. De eerste soorten groeien in de lagere gebieden, de laatste op de toppen van de bergen.
 

Andere bekende naaldbomen in Olypia National Park zijn de westelijke of westerse hemlockspar (Tsuga heterophylla). Het is een sierlijke, snelgroeiende conifeer die vooral langs westkust van Noord-Amerika voorkomt. De boom kan een hoogte bereiken van
80 m. In Europa worden ze niet hoger dan 40 m. De boom geeft de voorkeur aan kustgebieden met hoge luchtvochtigheid en een vochtige bodem, dus zoals in Olympic National Park. De kroon is piramide- of kegelvormig. De boom heeft een spitse top die enigszins overbuigt. De toppen van de takken hangen iets omlaag. De boomschors is bruin en glad. Oudere bomen zijn donkerder en hebben diepe groeven in de schors. 

Leaves Western Helmloch

De westelijke hemlockspar heeft afgeplatte, aromatische naalden met een variabele grootte. De naalden hebben een afgeronde top en zijn glanzend groen aan de bovenzijde. Ze hebben een korte steel en ze laten een rond, oranjekleurig litteken achter als ze afvallen. De kegels zijn bleekbruin en eivormig, worden 2-3 cm lang en hebben gladde, ronde schubben. De kegels hangen aan het eind van de twijgen omlaag. Onrijpe kegels zijn groen, rijpe zijn bleekgroen.

Deze soort boom wordt ook veel aangeplant om het hout, het is een belangrijke timmerhout soort. Bij de houtzagerijen waar wij geweest zijn, werd deze soort ook veel genoemd. Het is een schaduw-tolerante boom. De soort groeit goed onder bomen. Jonge planten groeien op onder een dak van andere coniferen zoals Sitka en of Douglas sparren. Ze kunnen hier ​​tientallen jaren wachten tot dat de omringende bomen verdwijnen of gekapt worden. De nieuwe ontstane ruimte wordt dan gelijk door de hemlock opgevuld.

cones Western Helmloch Wikipedia

 

Jonge zaailingen groeien traag; het eerste jaar maar 3-5 cm. Na twee jaar is de jonge plant nog maar 10-20 cm hoog. Eenmaal goed geworteld en in het volle licht groeit de boom snel, gemiddeld een groei van 50-120 cm per jaar. De hoogste boom staat in Prairie Creek Redwoods State Park en heeft een lengte van 82,83 m.
Om erosie te voorkomen wordt de western hemlock ook veel langs overs van rivieren geplant. wordt Als ze geplant zijn op de oevers langs een rivier, kan western hemlock helpen om erosie te verminderen .

De boom diende voor de inheemse bewoners ook als voedsel bron. Het eetbare cambium, de laag onder de schors, werd gegeten. Het eetbare gedeelte werd van de schors geschraapt. Het schraapsel, spaanders, kon men direct eten of men liet het drogen. Om het dan te bewaren werd het in vormen bij elkaar geperst. De tannine uit de schors werd weer gebruikt voor het looien van huiden.

Van de jonge naalden maakte men thee of men kauwde hierop. Het was rijk aan vitamine C. 

Een andere veelvoorkomende boomsoort is de douglasspar (Pseudotsuga menziesii) ook wel Oregon pine genoemd. Deze komt vooral voor in Noord-Amerika en staat bekend als 'Coast Douglas-fir'. De soortaanduiding menziesii is een eerbetoon aan Archibald Menzies, een Schotse natuuronderzoeker die als eerste de boom ontdekte op het Vancouvereiland in 1791. In Europa wordt de soort veel aangeplant vanwege het hout. Buiten zijn oorspronkelijke omgeving, wordt de boom veel gebruikt in de bosbouw en aangeplant voor timmerhout in onder meer Europa, Nieuw-Zeeland en Zuid-Amerika. David Douglas, de Schotse botanicus, introduceerde in 1926 de eerste boom bij kwekers in Europa. Douglas is bekend om zijn introducties van veel Noord-Amerikaans coniferen in Europa.

Na de Redwood is de Douglas spar de grootste boom in Noord Amerika. In Amerika bereikt de boom een hoogte van maar liefst 100 m. De hoogste douglas spar de Doerner Fir voorheen Brummit fir staat in Oregon en heeft een hoogte van 99.4 m. In Europa wordt de soort niet hoger dan 50 m. Ondanks de naam 'spar' is er weinig verwantschap met de echte sparren (Picea). De douglas spar is vooral aan de kegels te onderscheiden. De boom kan wel meer dan 500 jaar worden en er zijn exemplaren bekend van soms meer dan 1000 jaar.

leaves Douglas (Wikipedia)

Het is een groenblijvende boom met een piramidevormige kroon. Bij oudere bomen is de kroon meer afgeplat. De schors is donkergrijs. Bij jonge bomen zitten er harsblaren op de schors. Later wordt de kleur roodbruin of purperkleurig en kurkachtig. Er komen dan diepe groeven en richels in te zitten. De takken zijn bleek of geelachtig groen en zijn met fijne haartjes bedekt.

e knoppen zijn bleekbruin en spoelvormig. Ze worden tot 7 mm lang en zijn niet harsachtig. De Douglasspar heeft buigzame, aromatische naalden van 2-3 cm lang. Aan de onderzijde zitten twee witte strepen. Ze staan apart en laten na afvallen een glad, eivormig litteken achter aan de tak. Het blad van de Douglas spar heeft een opvallende zoete fruitige - harsachtige geur, vooral als het stuk gemaakt wordt. De karakteristieke kegels, hangen aan de takken en zijn dofbruin en rolrond. Ze zijn 5-8 cm lang en circa 2,5 cm breed.

Douglas cone (Wikipedia)

Elke dekschub heeft drie tanden die naar buiten en in de richting van de top wijzen. Douglas zaden zijn een zeer belangrijke voedselbron voor kleine zoogdieren, zoals voor woelmuizen, spitsmuizen, en chipmunks. In bossen met douglas sparren bestaat ongeveer 65 procent van hun voedsel uit douglas zaden. De Douglas eekhoorn, de naam zegt het al, verzamelt en slaat grote hoeveelheden Douglas sparappels op voor later gebruik. Verder eten ook ze stuifmeelkegels, jonge bast, koppen en naalden. De zaden zijn ook belangrijk als voedsel voor verschillende zaad etende vogels, zoals mussen, vinken en kruisbekken.

Oude Douglas bossen zijn een prima leefgebied voor de rode boomwoelmuis en de gevlekte uil. De woelmuis leeft hoofdzakelijk van de naalden. De nesten zitten 5 tot 20 meter boven de grond. Oude bomen bevatten veel holtes die nachtgelegenheid bieden aan tal van vogelsoorten.

Douglas spar is een van de beste hout–producerende boomsoort ter wereld. Het levert meer hout dan welke andere boom in Noord-Amerika. Het hout wordt veel gebruikt als timmerhout. Gecreosoteerde palen en terrasplanken worden gebruikt in langs oevers, havens, vlonders etc. Andere toepassingen zijn bielzen, dakconstructie, timmerhout, palen, masten, vloeren, pulp en ook worden er meubels van gemaakt. Douglas spar wordt veelvuldig gebruikt in de groenvoorziening en het is ook een populaire kerstboom.

Aan de buitenrand bosjes van Bigleaf esdoorn en Vine esdoorn, een grote verscheidenheid aan mossen, korstmossen, varens en wolfsklauwen bedekken de bodem tot een dichte laag.
Subalpine park zone  zijn graslanden met groepen bomen Subalpine Firs. Boven deze zone kunnen geen bomen meer groeien. De sub alpiene weilanden kunnen ook weer in 5 types verdeeld worden. Hier vind je heide, kruiden, zeggen, en verschillende grassoorten. 

Het uitzicht wordt steeds spectaculairder. De weg stijgt nog steeds en slingert zich langs de berghelling. Het is een prachtige rit en op het eind komen we bij het parkeerterrein van het Hurricane Ridge Visitor Center. Een grote parkeerplaats en ondanks de drukte is er nog genoeg ruimte. Even bijkomen en genieten van een bakkie leut. 

Wat is het hier mooi. Na de camper afgesloten te hebben lopen we richting Visitor Center en genieten van de omgeving en van de vergezichten van de omringende bergen. Het is behoorlijk warm en een deer loopt over het grasveld naar een bosje vlakbij het Visitor Center voor beschutting. Het dier krijgt veel aandacht en als we er naar toe lopen zien we dat onder de beplanting nog een deer ligt. Heerlijk in de schaduw. Ze zijn, zoals we al vaker hebben meegemaakt, helemaal niet bang. Er staat een hek tussen de mensen en de deers en dat is voor de beesten maar goed ook, anders hadden ze helemaal geen rust.

 

panorama vieuw from near Hurricane Ridge Visitor Center

Om het Visitor Center ligt een terras. Ondanks de hoogte van ruim 1500 meter heb je een prachtig uitzicht op de Olympic Mountains. Deze bergketen, met zijn gletsjers, wordt ook wel Mountain Range of Bailey Range genoemd. Het is maar goed dat er een bord bij staat waarop te zien is om welke bergen het gaat. Zelf hadden we er geen idee van. Ook nu boffen we weer. Het is heel helder en we kunnen de bergpieken zien, prachtig.

Voor de oorspronkelijke bewoners van de Olympic Peninsula waren de hoogste toppen van de bergen de enige toevluchtsoorden tijdens de Grote Overstromingen in het begin van de tijd. Voor het Elwha Klallam volk was dat de piek van Mount Carrie en voor de Skokomish een piek ten westen van Mt. Ellinor. De mensen uit de Skokomish, Quinault, en Elwha stroomgebieden reisden regelmatig naar het hoge land om op elks te jagen en om bessen van huckleberries en stukken van beargrass te verzamelen. Onderling was er ook  een levendige handel. 

Hiking trails near Hurricane Ridge Visitor Center

We willen hier een paar trails gaan lopen. Er zijn genoeg trails om te lopen maar we doen eerst een korte tocht om de omgeving te verkennen.

Dit is de Cirque Rim Trail in combinatie met de Big Meadow Loop. Er is ook een overlook en we zijn benieuwd wat we te zien krijgen. We steken de parkeerplaats over richting Overlook.

Het gebied waar we nu lopen is de sub-alpine zone. Hier en daar staan wat sparren maar verder gras en voorjaarsbloemen. Ook hier, al  is het al bijna eind juli, zijn we nog aan de vroege kant. De voorjaarsbloemen bloeien nog niet echt. In de luwte en in de zon beginnen ze net. Jammer, we hebben foto’s gezien van weiden die helemaal geleurd zijn van allerlei bloeiende bloemen. Vanaf het parkeerterrein gaan we rechtdoor naar de overlook. Niet zo heel spectaculair.

Het is maar goed dat er een bord bij staat. In de verte is het wat nevelig. We kunnen de Strait of Juan de Fuca niet zien en Canada ook niet. Dit hindert niets, uit wij hebben hier stralend weer. In de schaduw ligt nog sneeuw maar veel ligt er hier niet meer. Tussen de bergen door zien we in de verte de kust met huizen en bedrijven. Zo is heel goed te zien dat we hoog zitten en dat hadden we niet in de gaten. De weg hier naartoe leek redelijk vlak maar schijnbaar zit er toch een behoorlijke stijging in. We lopen eerst een stukje naar links en dat blijkt dood te lopen, hier bloeien prachtige bloemen. Lupines, een andere kleurige soorten.

 

 

We lopen weer terug en gaan via de Cirque Rim Trial terug naar de camper. Het is tijd voor de inwendige mens. In de zon en luwte van de camper genieten we van ons broodje. Trouwens we zijn niet de enigen die in de zon genieten van de lunch. Aan de overkant zitten ook een paar dames die, zo te zien, genieten van alle welvaart. De dame, aan de rechterkant op de picknick bank,  moet blij zijn dat ze aan die kant zit. Mocht deze omkiepen dan valt ze niet over de rand. Het is de bedoeling dat we nu de Klahhane Ridge Trail doen. De Hurricane Hill Trail gaat niet omdat we niet verder mogen met de camper. We kunnen er wel naar toe lopen maar dat is nu iets te ver.

Als we weg willen gaan loopt er een deer (Blacktail Deer) over het parkeer terrein. Hij mist de pet anders was het net een parkeerwachter op 4 poten. Heel gemoedelijk en volgens ons komt ie hier wel vaker. Helmaal geen haast en het beest trekt zich niets aan van de toeristen.

In dit park leven ook diverse andere soorten dieren. De grijze wolf is in dit gebied uitgeroeid. Dit had tot gevolg dat de coyotes ook hoger in de bergen gingen jagen. Hierdoor daalde het aantal marmotten. Wolven zijn van nature de vijanden van de coyote. Omdat de coyote niet meer bejaagd werd door de wolf kreeg deze de ruimte. In 2007 is men begonnen met de herintroductie van de wolf.

Verder leven er berggeiten, en Roosevelt elks. Vooral de elk zijn belangrijk voor het gebied omdat zij het open houden. Door het grazen ontstaat er een grotere diversiteit aan kruiden en grassen en worden bomen kort gehouden. Verder vind je er het Blacktail hert, Amerikaanse zwarte beer, poema, bergbever en andere kleinere zoogdieren. 

Verder leven er veel vogelsoorten, amfibieën, insecten en andere ongewervelde dieren zoals de banaannaaktslak die wel meer dan 20cm lang wordt.

President Grover Cleveland beschermde in 1897 de bossen van de Olympic Peninsula met de Olympische Forest Reserve. Het aanvankelijk gebied bestond uit meer dan 2 miljoen hectare, bijna het hele schiereiland. De Forest Service landmeters rapporteerden dat het grootste deel van het land niet geschikt was voor de landbouw. Lokale politici overtuigden President William McKinley er van om in het meest waardevolle gebied hout te kappen en open te staan voor homesteading. Privé houtbedrijven betaalden de homesteaders om claims op land te leggen en deze vervolgens aan het houtbedrijf  door te verkopen. Tegelijkertijd jaagden commerciële jagers op de Olympische elk kuddes waardoor er minder dan 2000 dieren overbleven. De wetgever werd gevraagd een tijdelijk moratorium op te leggen op de jacht. Om ook de bossen, mineralen etc. te beschermen kreeg het gebied in 1906 door Theodore Roosevelt de status van National Monument. Pas later, in 1938, werd het door president Franklin Roosevelt een National Park.

map trails Hurricane Ridge

Wij gaan op pad. Eerst een stukje dat we vanochtend ook al hebben gedaan, een stukje van de Meadow Loop. Echt een alpine stukje. Soorten gras, zegge ’s en lupinen op de voorgrond met op de achtergrond de besneeuwde bergen van Olympic National Park. Wat moet het hier mooi zijn als alle bloemen hier tegelijk bloeien. Na een tijdje gaat het pad behoorlijk stijgen. Als je door loopt kom je bij Sunrise Point, een uitkijkpunt. Dat slaan we over en we slaan af richting Klahhane Ridge Trail.

Onder ons zien we de weg naar Port Angeles langs de bergwand kronkelen.

Op luwte plekken bloeien de vreemdste plantjes. De bodem is bezaaid met rots schilfers en er tussen bloeien prachtige roze en witte bloemen. Blad zien we niet, gewoon stengels met bovenin bloemen. 

 

 

Zelf op deze grote hoogte zijn er vlinders en ook hele mooie. Deze hebben we wel eerder gezien maar we kregen nooit de kans deze eens op de foto te krijgen. Nu lukt het wel. Wat een pracht. Het is een prachtige wandeling. Je loopt over de bergkam, de Ridge. Het is een  smal pad en de helling is vrij stijl. Geen misstap dus want dan lig je beneden en je weet niet hoe je er dan uit komt te zien. Dus opletten. Wat is het hier mooi, het uitzicht, de kleuren, en langs het pad weer prachtig bloeiende bloemen. Op sommige plekken gaat het pad door een veld van lupinen, wat is dit mooi. Het pad kronkelt over de bergkam en we hebben een wijds uitzicht naar beide kanten.

 

               

 

Het is een prachtige wandeling. Het pad gaat nog een hele tijd door en gaat naar beneden. We vinden het wel mooi zo. Onder ons zien we het pad verder kronkelen. Heel in de verte zien we soms wandelaars lopen. Een open berglandschap met gras en hier en daar groepjes sparren. Mooi om te zien. We gaan even van het pad af naar een punt waar we even lekker kunnen uitrusten en wat drinken. Als we van de omgeving genieten komen er ook een echtpaar met twee kinderen aan lopen. Ze gaan een stukje verder zitten. Als we weg gaan hebben we een kort gesprek met hen. Blijkt dat de man een Nederlander is. Heeft een aantal jaren geleden in Arnhem gewoond, Is met een Amerikaanse getrouwd en heeft dus kinderen. Hij wil niet terug al vind hij, en zijn vrouw trouwens ook, dat Nederland ook zijn charme heeft. We gaan terug en het is net zo mooi als de heenweg. Het smalle pad en op de achtergrond weer de rij besneeuwde bergen. Hier is maar één woord  voor: SCHIITTEREND.

In dit gebied zijn meer wandelingen te doen, zoals de Heart O' the Forest Trail. Deze begint dicht bij de parkgrens, bij de Heart O' the Hills Campground. De trail is 7,5 kilometer (heen en terug) en gaat door een lowland forest gebied, met een dichte begroeiing. De andere trail, die wij niet hebben gedaan is de Hurricane Hill Trail. Deze heeft een lengte van 5 kilometer (heen en terug) De start is aan het einde van de Hurricane Ridge Road. Er is een hoogte verschil van 200m. De tocht gaat naar de naar de top van Hurricane Hill. Het pad gaat over dezelfde route weer terug. Vanaf de top heb je een mooi uitzicht over het omringende berglandschap met zicht  over Port Angeles en Strait of Juan de Fuca. De PJ Lake Trail begint aan de Obstruction Point Road, ongeveer 3,5 mijl voorbij de afslag. De trail heeft een lengte van 3,2 kilometer (heen en terug) en een hoogte verschil van 320 meter. Het pad loopt geleidelijk naar beneden maar sommige delen zijn steil. De trail eindigt bij PJ Lake, een klein meer aan Morse Creek.

Als we teruglopen hebben we een prachtig zicht op de Strait of Juan de Fuca. In de diepte zien we bos en Port Angeles. In de verte nog een ferry. Canada blijft ook nu wazig. Al lopend genieten we weer van de bloeiende bloemen en vlinders. Veel vogels zijn hier ook niet, tenminste we zien en horen ze niet. Rustig lopend gaan we richting parkeerterrein waar onze camper staat. Langs de Meadow Loop staan bij sommige planten en bomen bordjes met de naam van de soort. Wel leuk om even te lezen welke soorten het zijn.

 

 

Zo zien we een bordje met de White Rhododendron ook wel Cascade Azalea genoemd. Prachtige mooie witte bloemen. De stengels zijn heel flexibel zodat de plant het gewicht van late sneeuw kan dragen. Verderop is een laantje met dennen. Eén ervan hangt over het pad maar we hebben er geen last van. In sommige bomen hangen ook weer slierten van mos. Dat hebben wij op deze hoogte nog niet vaak gezien. In de camper drinken we wat en gaan terug. Rustig rijden we weer naar beneden.

Als we de tunnels uitkomen staat op het parkeerterrein een stationcar met een schuifbord er voor. Wij weten nu waar dat voor is.

Van de helling rollen regelmatig stukjes rots en wat grotere blokken naar beneden. Om die de hele route op te moeten zoeken is veel te veel werk en te gevaarlijk. Daarom doen ze dat met een soort sneeuwschuiver. Slim en goedkoop. Weer verder rustig aan want we hebben nog genoeg tijd.

Als we het park uit zijn zoeken we de 101 weer op en gaan East. Van al dat reizen wordt je toch wel moe dus wat vroeger naar de KOA camping. Deze hebben we vanochtend al besproken en dat was maar goed ook, ze hadden nog 1 plekje, we are lucky guys. De camping ligt Port Angles en Sequim en het is maar een klein stukje rijden. Als we er zijn melden we ons bij de receptie. De camper gestald en alles weer aangesloten, even bijkomen. De stoeltjes in de zon, achter de camper, wat te bikken, drinken en de e-readers en wie doet je wat. Nou niemand totdat er een grote camper, 12 meter, het terrein op komt rijden. Een Japanse familie op vakantie.

Erg geëmancipeerd want moeders zit achter het stuur. Deze moet achteruit naar het plekje en een KOA begeleider geeft aanwijzingen. Echter vaders, nr 2, geeft ook aanwijzingen dus ze weet niet meer naar wie ze moet luisteren. Dus er wordt op een bepaalde manier wat heen en weer “gecommuniceerd” Nummer 3 bemoeit zich er ook mee en de chauffeur heeft het niet goed gedaan, de camper moet meer opzij gezet worden. Moeders hangt half uit het raam te chauffeuren en de KOA begeleider houdt zich nu maar wijselijk stil. Na wat heen en weer gerij nog niet op zijn plek, nr 2 en 3 zijn nog niet tevreden over de stand van de camper. Dus het circus begint weer van voren af aan, kuru, ho, junbi ga deki, teishi, keizoku, en ga zo maar door.

Wij weten niet waar we moeten kijken en willen niet onbeleefd zijn door de hele tijd naar het spektakel te gaan staren. Over de e-readers heen houden we alles wel goed in de gaten. Foto’s of een filmpje van dit alles maken durven we niet maar dat was wel de moeite waard geweest.

Gelukkig voor de chauffeur bemoeien nr, 4 5 en 6 zich er niet mee, ook de 2 hondjes houden zich wijselijk stil. Na bijna 20 minuten is iedereen tevreden en gelukkig. Nu de camper aansluiten op stroom, water en toilet afvoer. De slang voor de afvoer naar het riool is te kort of de camper is te lang, Het is maar hoe je het bekijkt. Er wordt even vergaderd en de KOA medewerker wordt er weer bijgehaald, nu met de baas zelf. Misschien wel zo verstandig want de jonge medewerker weet niet hoe hij er mee aan moet. Verstaat waarschijnlijk geen Japans. Ze krijgen een extra stuk slang en die moet aan het andere stuk gekoppeld worden. Een Amerikaanse buurman helpt ook even en geeft hun een extra koppelstuk. Na ongeveer een kwartier hebben ze dit ook geklaard.

Wij denken het zal nu wel klaar zijn en tijd zijn voor een feestje. Nou nee, het vermaak gaat door. Eerst moet de bus nog schoongemaakt worden. Op de voorkant zitten wat vliegjes en die remmen schijnbaar de snelheid. Met een lange tuinslang en broes wordt de voorkant natgemaakt. Met een grote handschoen die ook als spons fungeert wordt de zeep aangebracht. De bus is zo groot dat vaders niet bij het raam kan komen, dus maar op een stoel staan. Nou de camper begint te glimmen als kwam hij net uit de fabriek. Intussen is moeders aan het bijkomen van alle chauffeurs perikelen en zit aan de picknick tafel. Na bijna een uur keert de rust weer. En na gedane arbeid is het voor Japanners ook goed rusten. Je hebt luisterboeken en films, maar dit was live vermaak voor ons, daar kan geen Hollywood tegen op.

Na al dit vermaak is het tijd om te koken. Nanda zet weer een heerlijk maaltijd op tafel. Na zo’n dag heb je wel zin in wat. Samen even afwassen en dan douchen. Dan is het tijd voor onze avond ritueel. Over de camping of we wat bijzonders zien en het blog bijhouden. Op de camping is niet veel te beleven alleen een mooi fel kleurige en aerodynamische caravan. Als die helemaal geel was geweest was het net een groot paasei. Neem nu ook maar een paar foto’s van de binnenkant van onze camper. Het is een ruim huisje op wielen. Tafel met zitbanken waar we kunnen eten en ons huiswerk doen. Verder een klein aanrechtje met allemaal kastjes, gasstel, wasemkap, en magnetron. Aan de andere kant een koelkast en opbergkast, een toilet met een douche voor noodgevallen. Dan links achterin een vast bed. Niet groot maar prima. Verder overal kastjes waar je spullen in op kunt ruimen. We gaan weer met ons blog aan de slag en lezen ook de reacties van onze volgers. Tioga heeft ons het blog aangeboden en we maken er dankbaar gebruik van. Het blog is de basis van dit reisverslag en met de foto’s kunnen we alles aaneenrijgen.

Het was echt een geniet-dag, haven, natuur en vermaak. Vandaag niet zoveel gereden maar 55 mile = 88 kilometer