Eureka – Patrick Point SP – Redwood NP – Prairie Creed Redwoods SP – Del Norte Coast Redwoods SP - Cresent City

30 juni 2013,

Een dag met verrassingen.

Vandaag beginnen we relaxed, eerst koffie en dan op weg. Gister hebben we veel gigantische bomen gezien. Vandaag gaan we weer naar de reuzen toe. Eerst gaan we een klein stukje terug naar Eureka. Dat heeft een oud centrum wat de moeite waard moet zijn.

Eureka’s ligging aan de Humboldt Bay en in de directe omgeving van de rijke sequoiabossen zorgden ervoor dat Eureka zich in de negentiende eeuw goed kon ontwikkelen tot een welvarend havenstadje. Vanaf het midden van die eeuw kwamen er steeds meer mijnwerkers, houthakkers en vissers naar de regio. Zij hebben de oorspronkelijke wildernis grondig veranderd. Voor Europese kolonisten zich in Eureka kwamen vestigen, woonden de Wiyot indianen in de streek. Dit volk is echter compleet uitgeroeid. In 1848 werd er goud gevonden in de Californische Sierra Nevada, wat tot de Californische goudkoorts leidde. Ook in Trinity County, in het noordwesten van Californië en dichtbij Eureka, vonden prospectors goud. Om de moeilijke landroute langs Sacramento niet te moeten nemen, namen veel mijnwerkers de boot tot in de pas ontdekte Humboldt Bay. De ideale positie van Eureka aan die baai zorgde ervoor dat het stadje zich snel kon ontwikkelen tot de belangrijkste plaats in die streek. Op 13 mei

1850 werd het plaatsje Eureka aan de rand van de baai opgericht door de Union en Mendocino Exploring compagnieën. Het stadje werd Eureka genoemd naar het Griekse woord (heúrēka) "Ik heb het gevonden!" betekent. Die uitspraak drukte de wens van de mijnwerkers van de Californische goudkoorts uit. "Eureka" is tevens het officiële motto van de staat Californië. Tientallen andere plaatsen in de VS zijn naar diezelfde uitspraak genoemd. Aan de waterkant ontwikkelde Eureka een bloeiende handelswijk. Het oude centrum van Eureka, the Old Town Historic District, is bekend om zijn Victoriaanse huizen en is van groot architecturaal belang. Eén van de beroemdste Victoriaanse huizen is het in Queen Anne-stijl opgetrokken Carson Mansion.

Ook vandaag nog telt Eureka honderden Victoriaanse huizen, waarvan de meeste grondig gerestaureerd zijn. Samen met de woningen in Arcata en Ferndale, vormen zij een belangrijk deel van het totale aantal huizen onder Victoriaanse architectuur in de VS.

Carson Mansion House

Het is een grote plaats maar alles is in blokken gebouwd dus valt het genoeg mee. We hadden een goede kaart en Klaas zet de camper zo maar ergens in een straat vlakbij het oude centrum. Geen parkeergeld, gewoon onthouden waar hij staat.

Stom toeval maar we staan om de hoek bij het mooiste huis (volgens de brochure).

 

En dat is ook zo. Het uitzonderlijke Carson Mansion. Het is misschien wel het meest spectaculaire Victoriaanse bouwwerk van het land. Het huis is ontworpen in Queen Anne-stijl en wordt beschouwd als een van de meest extravagante monumenten in de North Coast-regio van Californië. Het gebouw is ontworpen door de architecten Samuel en Joseph Cather Newsom uit San Francisco en werd tussen 1884 en 1885 neergezet in opdracht van de houtbaron William Carson (1825-1912). De Carson Mansion is opgetrokken van sequoiahout dat als steen is beschilderd en is tot 1950 in bezit geweest van de Carson-familie. Daarna is het verkocht aan de privéclub, The Ingomar. De Carson Mansion komt in aanmerking voor een plek in het National Register of Historic Places, maar de Ingomar club wil geen invloed van buitenaf. Het gebouw is zodoende niet toegankelijk voor publiek. De oppervlakte van het huis bedraagt 1510 m² en de villa bestaat uit 18 kamers, verspreid over drie verdiepingen en een toren. Niet te geloven zo’n mooi huis. Tot in de kleinste details uitgevoerd en heel mooi gedecoreerd.

Milton Carson House

Er tegenover staat ook een prachtig roze huis het Milton Carson Huis (de

"Pink Lady"). Dit Queen Anne-stijl Victoriaanse huis werd voltooid in 1889 en was een huwelijksgeschenk aan de oudste zoon van William Carson. Hij was eigenaar van de prachtige Carson Mansion van het mooie huis dat aan de overkant van de straat staat. Helaas wordt dit huis niet zo goed onderhouden. Hier en daar wat rotte plekken en sommige stukken zitten onder de groene aanslag. Jammer maar ook wel begrijpelijk.

Carter House Inn

Het moet een vermogen kosten om zoiets te onderhouden. We maken nu allebei foto’s! Het is de ene mooie woning na de andere zoals De William S. Clarke "cottage", uit 1888. Weer zo’n mooi voorbeeld van Victoriaanse bouw met veel kenmerken van Eastlake stijl en architectonische details. Later lezen we dat al deze huizen hier nog staan door de geïsoleerde ligging en ongunstige en economische omstandigheden in de tweede helft van de twintigste eeuw. Veel van de naoorlogse herontwikkeling en stedelijke vernieuwing zijn daardoor aan Eureka voorbij gegaan. Als gevolg daarvan zijn in Eureka de schitterende voorbeelden van 19e en vroeg 20ste eeuwse architectonische en historische wijken gespaard gebleven. Er is een uitgebreid aanbod van huizen uit het Victoriaanse tijdperk en latere bouw. Sierlijke voorbeelden van koloniale bouw zijn Revival, Eastlake, Griekse Revival, Italiaanse, Queen Anne  en Stick Style. Al deze stijlen zijn aanwezig in de meest beroemde en wellicht het meest sierlijke van alle Victoriaanse huizen,

de Carson Mansion. 

 

               

Een ander bekent gebouw is het Carter House Inn. Het oorspronkelijke gebouw is verloren gegaan in de brand na de Grote Aardbeving van 1906 in San Francisco. De tekeningen werden terug gevonden en het voltooide gebouw staat vandaag als een bewijs van de capaciteit om Victoriaanse huizen uit het verleden te (her)bouwen. Dit op een zodanige wijze dat niemand dat merkt dat het 'nieuw' is totdat wordt  verteld en dat het pas veel later dan die periode gebouwd is. Ongeveer 16 % van de gebouwen, ongeveer 1500 stuks, van de stad zijn gecatalogiseerd als belangrijk historische gebouw en ingeschreven in het National Register of Historic Places. 

De hele straat lopen we af, en steken dan even over naar de baai. Ondanks dat we hele mooie huizen hebben gezien zijn er ook veel met vergane glorie. Dit heeft ook zijn charme en is in zekere zin ook mooi om te zien. Verrassing 1. Plotseling zien we een zeehond zwemmen, niet lang want het dier duikt onder en we zien het niet weer. Verderop worden allemaal kratten met kooien om krab te vangen ingeladen. Dat stinkt. Met een heftruck wordt een wagen vol geladen maar ook een vissersschip krijgt een lading. Kooien die beschadigd raken worden hier gerepareerd. Als een visser extra kooien nodig heeft kan hij ze hier ook halen. Door de winkelstraat met allerlei winkeltjes. Her en daar staan grote oude gebouwen. Sommige mooi andere niet erg bijzonder. Als je in de winkels kijkt lijkt het net of je terug in de tijd gaat. Met spullen die wij 20 tot 25 jaar geleden in de winkels hadden liggen. Het is net of lopen ze hier achter en zoiets verwacht je niet in zo’n modern land. Op het plein staat een stalletje met sierraden. De verkoopster is al een bezienswaardigheid. 

 

Terug gaan we over de straat die er achter ligt. Ook hier weer mooie huizen maar ook een aantal die slecht onderhouden zijn. Niet echt een mooie stad. Wel hele mooie muurschilderingen. Op een parkeerterrein is een wand van een gebouw van links naar rechts beschilderd. Een heel kunstwerk en knap gemaakt. Een afbeelding van een trompettist, clown en van een oude meester. Blijkt dat de schilder van deze muurschildering zich zelf als oude meester heeft afgebeeld. Vinden we wel een beetje eigenwijs. 

Verderop is er weer een muurschildering, van een straatje met deuren en een man die over straat loopt. Nanda gaat even met hem op de foto. Er zijn ook andere muurschilderingen maar dat is niet echt onze smaak. Even later zien we een grote mooie brandweer auto de hoek omscheuren. Zo’n grote met een ladder er op. Mazzel, ze zijn met een training bezig. Verrassing 2. Wij staan vooraan! Prachtige nieuwe ladderwagen met achterop ook een cabine om echt mee te sturen. De ladder komt uit en ze gaan naar boven bij een groot gebouw. Even gaan kijken wat ze gaan doen. Ze zijn boven op het dak en wat daar aan de hand is kunnen we niet zien. Dan komen ze weer terug en natuurlijk even een praatje maken. Ze vertellen dat deze auto net nieuw is en ze moeten daarom regelmatig oefenen. Vandaag was dit gebouw aan de beurt. Een van die mensen vraagt naar onze plannen en geeft een goed tip voor een alternatieve route. Die onthouden we en dat gaan we vandaag doen. Als de wagen wegrijdt zit achterin ook iemand mee te sturen anders kunnen ze de bochten niet krijgen. Wij lopen ook weer terug en zoeken de camper op want we willen vandaag nog verschillende dingen zien. 

 

 

 

 

We gaan richting kust naar Patrick’s Point State Park. Dit is ook weer een Staatspark. Staan we dus echt aan de rand van de Stille Oceaan (Pacific Ocean). Parkeren en we genieten van een soepje en het prachtige uitzicht. Na de middaglunch lopen we daar een korte trail. Eerst naar Wedding Rock. Trouwen op de top van Wedding Rock is een bijna 100 jaar oude lokale traditie. In het begin van de 20^e eeuw zijn een paar parkwachters op deze rots in het huwelijk getreden. Sindsdien wordt de rots Wedding Rock genoemd en heeft, Patrick's Point State Park, een magische aantrekkingskracht van romantiek.
Elk jaar beklimmen tientallen jonge stelletjes de rotsachtige trappen om hun geloften honderden meters boven de branding te doen, met de brede Stille Oceaan als getuige. Die hebben wij niet nodig. Al jaren gelukkig getrouwd en daarvoor hebben wij deze rots niet nodig. Van bovenaf hebben we wel een prachtig uitzicht over de omgeving en de oceaan. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het is geen helder weer, wat nevelig. Uit zee komen  mistflarden waardoor de zon ook niet te zien is. Is geen ramp het is hier prachtig. Vogels vliegen af en aan om hun jongen te voeren. Ook vlakbij. Even over het hekje klimmen om te kijken of we dat op de foto kunnen krijgen. Het zijn zeekoeten en aalscholvers met jongen. Op deze rotsen groeien ook allerlei soorten bloemen. Zelfs een soort ijsbloemetje dat wij ook kennen. We gaan weer terug en gaan via de rim trail naar beneden richting oceaan. Hier zijn kleine tidepools. Dat zijn poelen waar het water in blijft staan als het eb is. In deze poelen zitten vaak veel zeeanemonen, zeesterren, zee-egels en ander zee dieren. Ze kunnen niet weg en daardoor kun je er heel dicht bij komen en ze bekijken. De dieren hebben verassende felle kleuren, vooral de zeesterren. Ook allemaal mosselen en zeepokken op de rotsen. Prachtig mooi hier, even te kijken en te genieten van het leven in de oceaan. Dan weer terug want we willen nog een ander stuk bekijken, Rocky Point. Om daar te komen loop je door een soort tunnel van struiken en heesters. De bomen groeien als een boog over je heen. Door de wind blijven ze klein en staan ze één kant op. Als we op een heuvel staan zien we verrassing 3 vliegen, 6 pelikanen. Weer verder en we kijken nu  van bovenaf op de zee en onderliggende rotsen en daar is verrassing 4. Er liggen 4 zeeleeuwen bij elkaar op de rotsen. De vloed komt op. De zeeleeuw dit het laagst ligt wordt al nat. Die kan daar wel tegen. Via paadjes lopen we verder en wij willen weer terug naar de camper. We denken dat we het goede pad gekozen hebben. Nee hoor, helemaal verkeerd. Gelukkig vinden we de camper weer terug. Zo nu en dan wordt het even mistig, dat komt vanaf de zee. Het is een soort zeedamp en dat komt door het temperatuur verschil tussen het zeewater en het land langs de kust. Het is vandaag trouwens een heerlijk dag met een lekkere temperatuur. 

                                   

 

Weer verder en we komen in de buurt Redwood National and State Parks, opgericht in 1968. Het vormt een geheel met 4 staatsparken, dit zijn Redwood Nationaal Park, Prairie Creek Redwoods State Park, Del Norte Coast Redwoods State Park en Jedediah Smith Redwoods State Park. Deze laatste drie parken werden al aan het begin van de 20e eeuw gesticht. In 1994 werd het beheer van de vier parken samengevoegd en staan ze bekend als Redwood National and State Parks. De vier parken liggen langs de noordwestkust van Californië en beslaan een totale oppervlakte van ongeveer 540 km2. Ze beschermen ongeveer 45% van het nog bestaande bos met kustmammoetbomen (Coast Redwoods). Door UNESCO is dit park in 1980 tot werelderfgoed verklaard. Het Humbolt Redwood State Park, waar we gisteren zijn geweest, maakt geen onderdeel uit van bovenstaande parken.

De voornaamste bezienswaardigheid van het Redwood National and State Parks wordt gevormd door een woud van imposante kustmammoetbomen, de hoogste bomen die op aarde voorkomen. De hoogste boom kreeg de naam Hyperion en is 115,6 meter hoog. Op nummer twee en drie staan Helios en Icarus met een hoogte van respectievelijk 114,7 meter en 113,1 meter. De bomen kunnen een leeftijd bereiken van 500 tot 700 jaar al zijn er ook oudere, van 2000 jaar, bekend. Ze heten niet voor niets kustmammoetbomen, verder dan 80 kilometer landinwaarts komen ze niet meer voor. Ze profiteren van de gematigde temperaturen als gevolg van het zeeklimaat, de neerslag in de winter en de mist in de warme en droge zomer.

3000 Jaar geleden woonden er al indianen in dit gebied, zoals de Yurok, Tolowa  Karok, Chilula, en Wiyot. De Yoruk waren met 55 dorpen en een geschatte bevolking van 2500 het talrijkst.

Zij gebruikten de overvloedige redwoods, als bouwmateriaal voor boten, huizen en kleine dorpjes. De planken werden rechtop naast elkaar in een smalle geul geplaatst en met een leren band aan de bovenste delen met elkaar verbonden. In de ondersteunende dakbalken werden inkepingen gemaakt. Redwood platen werden gebruikt voor het ondiepe hellende dak.

De ontdekking van goud langs de Trinity River in 1850 leidde tot een kleine goudkoorts. Dit leidde al snel tot conflicten met de inheemse bevolking. Ze werden met geweld verwijderd of afgeslacht, slechts een derde van het Yurok volk bleef gespaard. De andere stammen waren zo goed als verdwenen. De redwoods werden gebruikt in de mijnen en na de goudkoorts werden de mijnwerkers ingezet in de houtindustrie. Rond 1850 bedekten deze imposante bomen nog een oppervlakte van ruim 8.000 km2. Veel bomen werden geveld om de bouw van steden aan de Amerikaanse westkust mogelijk te maken. In 1918 werd de Save-the-Redwoods League opgericht ter bescherming van de bomen. Deze alliantie was succesvol en in de 20-er jaren werden de eerste staatsparken opgericht.

Men probeerde zoveel mogelijk het (oer)bossen weer te herstellen. Door geldgebrek was dat heel moeilijk. De houtbedrijven die het herstel uit moesten voeren hebben veel van de verwoeste gebieden beplant met niet inheemse boomsoorten. De kustgebieden werden overwoekerd door exoten (25%), mede vanwege het onderdrukken van bosbranden tot de jaren 1980. Een brand beheersplan maakt nu gecontroleerd branden mogelijk als een methode om het park terug krijgen in zijn oorspronkelijke staat. Bosbranden zijn nodig om ook de zaden van de kustmamoetbomen te laten ontkiemen. De laatste stukken oerbos liggen geïsoleerd en mijlen uit elkaar. Daardoor zal het tientallen jaren duren voordat het weer een geheel wordt. Er wordt nog steeds grond aangekocht en beplant om de parken uit te breiden.

In de parken leven meer dan 40 soorten zoogdieren, waaronder de zwarte beer, poema, bobcat, bever, rivier otter, zwartstaart herten, elanden, en coyote. Langs de kustlijn leven Californische- en Steller zeeleeuwen. Veel kleinere zoogdieren leven in de hoge boomkruinen. Verschillende soorten vleermuizen, rode eekhoorn en de noordelijke vliegende eekhoorn. Bruine pelikanen en dubbelekuif aalscholvers zijn vooral te vinden op rotsen langs de kust en op seastacks. Strandlopers en meeuwen zijn zowel langs de kust als in het binnenland te vinden. In het binnenland zijn minstens 400 vogelsoorten bekend en gedocumenteerd. Ook enkele reptielen en amfibieën soorten leven in de parken. In de bossen van de parken zijn diverse films opgenomen. Ook particuliere bossen hebben gediend als filmlocatie voor tal van films. Films als Star Wars, Episode VI en Return of the Jedi werden gefilmd in het Tall Trees Redwood Grove. Scènes voor The Lost

World, Jurassic Park, evenals de film Outbreak werden gefilmd in het nabijgelegen Prairie Creek Redwoods State Park en op Patrick's Point State Park.

De weg naar het eerste park, Redwood Nationaal Park, is prachtig om te rijden. Wat een mooie natuur. De kust aan de ene kant en landerijen en natuurgebieden aan de andere kant. Af en toe hebben we zicht op de lagunes die daar liggen zoals de Big Lagoon en Stone Lagoon. Op de achtergrond zandbanken en duinen. We rijden over de Redwood Highway. Trouwens het ene moment rijden we op een highway en het volgende moment heet het freeway. Het verschil is dat een highway direct kruist met andere wegen en afslagen, alles is gelijkvloers. In een freeway zitten viaducten en onderdoorgangen, via een afslag kun je op een zijweg komen. Op een gegeven moment komen we in de buurt van Humbolt Lagoons State Park er is een afslag naar links, Dry Lagoon en naar rechts Stone Lagoon RV Park. 

Hier staan een aantal auto’s in de berm en even later is duidelijk waarom. Hier loopt een grote groep elks (soort edelhert). De parkeerplaats die daar is, is klein en staat al helemaal vol, we moeten doorrijden. De eerste de beste inrit draaien wij in en we hebben geluk, hier lopen ook een paar. Gewoon tussen enkele paarden. Achter het hek kunnen we het prachtig zien. Een paar hinde’s en een bok. Ze zijn helemaal niet schuw en trekken niets van ons aan. Ook andere mensen staan te kijken.

Elk

Elk, ook wel bekend als wapiti. Het is een van de grootste hertensoorten in de wereld en een van de grootste zoogdieren in Noord-Amerika. Elks zijn nagenoeg identiek aan de edelherten in Europa. Lang werd verondersteld dat het een ondersoort was. Echter DNA-bewijsmateriaal uit 2004 doet sterk vermoeden dat het, net als de eland, een aparte soort is. Vroege Europese ontdekkingsreizigers in Noord-Amerika kenden alleen de kleinere rode herten in Europa. Ze waren van mening dat dit veel grotere Amerikaanse dier meer leek op een eland. Ze gebruikten de gemeenschappelijke Europese naam voor de eland. De naam Wapiti is van de Shawnee, (wapiti) wat betekent dat witte kruis. Elks leven in bos en bosachtige gebieden. Ze leven van grassen, planten, bladeren en schors in de winter. Tijdens de zomer, eten elks bijna constant en verbruiken tussen de 4 en 7 kg (10 tot 15 pond) per dag. Ze zijn vooral dol op Aspen (populier) spruiten die in het voorjaar uitlopen. Dit heeft enige invloed hadden op Aspen bosjes die zijn afgenomen in een aantal regio's waar zich veel elks ophouden.

De stieren hebben grote geweien die ze elke winter afwerpen. In het voorjaar groeit er weer een nieuw gewei aan. De grootste geweien kunnen1,2 m (4 ft) lang worden en wegen 18 kg. Gewei is gemaakt van bot en groeit met een snelheid van 2,5 cm (1 inch) per dag. Tijdens het groeien zijn de geweien bedekt met en beschermde zachte laag van de huid wat sterk doorbloed is, ook bekend als fluweel. Het fluweel verdwijnt in de nazomer, wanneer het gewei zich volledig ontwikkeld heeft. De elk schuurt met zijn gewei langs bomen waardoor het fluweel er afgeveegd wordt. De vorming en het behoud van geweien is het gevolg van het testosteron gehalte. Na de bronst, in de late herfst, daalt het niveau. Deze daling van het testosterongehalte leidt tot het afgooien van de geweien. Tijdens de bronst zijn de mannetjes erg luidruchtig en om op te vallen erg aanstellerig. Met hun gewei vegen ze door sparren, maken veel lawaai om maar zo dominant mogelijk over te komen. De volwassen stieren strijden om de aandacht van de koeien en proberen een harem bij elkaar te krijgen van ongeveer 20 koeien. Rivaliserende stieren dagen hun tegenstanders uit door te brullen en parallel langs elkaar heen en weer te lopen. Ook gaan ze gevechten aan en soms verwonden ze elkaar met hun gewei. De koeien vormen na de bronst kuddes tot 50 stuks. Koeien zijn met 2 jaar geslachtsrijp en krijgen meestal 1 en soms 2 kalfjes. De draagtijd bedraagt 240 tot 262 dagen en de kalveren wegen tussen de 15 en 16 kg. Als de wijfjes moeten werpen zonderen zij zich af van de kudde. Na twee weken komen de kalveren ook bij de kudde en na twee maanden zijn ze volledig gespeend. Ze blijven bijna een jaar bij de moeder. Elks worden in het wild 10 tot 13 jaar oud.

In de herfst krijgen ze een dikkere vacht en de Noord-Amerikaanse elks krijgen ook een soort manen langs hun nek. In het voorjaar verharen ze en schuren ze langs bomen om hun oude vacht kwijt te raken. We hebben onderweg veel bomen gezien waarvan de bast aan één kant beschadigd was door dit wrijven en schuren. De kleur van de vacht is verschillend als gevolg van de seizoenen en types van habitat. Grijs of lichtere verkleuring meestal in de winter en een meer roodachtige, donkere vacht in de zomer. Jonge kalveren worden geboren met stippen en vlekken op de rug. Aan het eind van  de zomer verdwijnen deze. In de winter vormen ook de mannetjes groepen. Een paar dieren staan op wacht terwijl de anderen grazen of rusten. Als groep kunnen zij zich ook beter verweren tegen roofdieren.

Vieuw from Dry Lagoon

Na een poosje gekeken te hebben gaan we terug en steken de highway over richting Dry Lagoon. Het is een smalle weg en we hopen dat we geen tegenliggers tegenkomen. Valt mee en op het eind is een parkeerplaats, ruimte zat. Het is een vrij diep en breed strand en gezien de warmte is het hier heerlijk. Even afkoelen, uitwaaien en langs de waterlijn lopen. Op het strand groeien vreemde planten en het is verbazend dat ze hier in leven kunnen blijven. Soms ontstaan er boven land mistflarden en dan even blijven hangen en die even later weer opgelost zijn.

Weer verder en als we terug zijn bij de afslag zien we dat de groep elks nu heel dichtbij de grote weg zijn. De auto toch even parkeren en bij deze grote kudde kijken. Het zijn er wel meer dan 50, en er zitten ook nog enkele jonge dieren tussen. Heel mooi om te zien. Voordat we het weten is het al half 3 en moeten we verder. Richting het noorden. Ineens zien we een hele grote vrachtauto die vol in de remmen gaat. Drie elks steken de hoofdweg over! Levensgevaarlijk. Maar ja, wij draaien om en kijken waar ze heen gaan. Rijden een rondje en zien ze even later op een veldje voor een camping. Nu staan wij eerste rang.  Het zijn 3 jonge bokken met prachtige geweien en op een gegeven moment staan ze op 5 meter afstand van onze camper. Mijn japanner maakte weer overuren. Ook als Klaas uit de camper stapt, blijven ze gewoon staan en eten gewoon door. Wat is dit prachtig, dit is echt genieten. Later lezen we dat deze locatie heel bekend is omdat hier vaker grote groepen elks lopen.

Gezien de tijd slaan we het informatie centrum in Orick over. Dan rijden wij het park, Redwood Nationaal Park in en deze  weg gaat maar een kort stukje door dit park. Op de site http://www.redwoodhikes.com hadden we al gelezen dat er een aantal trials in dit park zijn maar met de camper is daar moeilijk te komen. Er lopen wegen door dit gedeelte die alleen berijdbaar zijn met een 4 x 4. Enkele top trails uit dit park zijn Emerald Ridge and Tall Trees (5.5 mile), The Lady Bird Johnson Grove Nature Trail (1.4 mile), The Berry Glen Trail (7.2 mile), The Coastal Trail, Flint Ridge Section (9.5 mile), The Trillium Falls Trail (2.8 mile), The Tall Trees Grove (3.9 mile) en de naam zegt het al: hier staan hele grote redwoods.

In de andere parken zijn ook mooie wandelpaden en daar kunnen we wel komen dus rijden we door. Trouwens gisteren hebben we al heel wat grote bomen gezien.

Het volgende park waar we door heen komen is Prairie Creek Redwoods State Park. Nu komt de tip van de brandweerman. In plaats van de 101 nemen we de kleinere, de Newton B. Drury Scenic Byway. Een gouden tip. Wat is dit een mooie route, echt een aanrader. Heel veel afwisseling, langs heeele grote bomen, open vlaktes. Ook hier zijn divers wandelingen te doen zoals de volgende 4 sterren trails, Miners' Ridge and James Irvine (11.6 miles), West Ridge and Prairie Creek (5.8 miles), The Brown Creek Loop (3.5 miles) Echter vandaag doen we het rustig aan het is tijd voor de inwendige mens. Tijd voor koffie, en dat doe je dan direct.

Camper aan de kant en we drinken buiten een bakje en kijken naar de bomen, lopen nog een stukje in de omgeving. Ook hier super redwoods, wat een kanjers. Als de camper er naast staat of er rijdt net een auto voorbij is te zien dat het reusachtige bomen zijn. Dan is duidelijk de verhouding te zien. Sommige bestaan uit meer stammen en daardoor worden ze gigantisch en hebben ze een enorme omvang.

Na ons bakje gaan we de andere kant verkennen. Op een bord hebben we gezien dat vlakbij de Big Tree staat. Nou daar zijn we natuurlijk nieuwsgierig naar. De Big Tree Trail is een 3,2 mijl lange loop trail. Langs het pad staan een aantal van de hoogste bomen in het park. Het pad kruist ook de beek (creek)  waarnaar  het park werd genoemd. Overal zie je dichte vegetatie van hoge varens maar ook esdoorns bedekt met korstmos. Hier groeien in de open ruimtes zeer hoge oude bomen zoals de Big Tree.  Deze boom is 302 feet hoog en heeft een diameter van 21 feet. Hier vlakbij is ook Atlas Grove. Dit is een geheime locatie met de grootste bomen in het park. Zo houden locatie onbekend om de bomen te beschermen. Big Tree Trail biedt ook toegang tot een aantal andere routes, waaronder de Cathedral Tree Trail en de Foothill Trail. Als we de trail doen zien we een oude stam liggen. Hierboven op groeit weer een nieuwe boom. De wortels hangen over de oude stam. Het is net of staat de nieuwe jonge boom op stelten. Dit hebben we meer gezien. Ook dat omgevallen stammen helemaal begroeid zijn met varens en mossen. Prachtig om te zien.



Deze bossen zijn wat opener dan in Humboldt Rewood State Park. Daar stonden de bomen dicht bijelkaar en dicht langs de weg. Doordat ze hier wat meer uit elkaar staan en verder het bos in heb je meer zicht op de bomen. Nu is vaak heel goed te zien hoe groot ze zijn. We kunnen ze nu ook vaak in één stuk op de foto krijgen. 

Al lopend zien we een andere grote woudreus. Een boom met een gigantische omvang en met 3 stammen. Het wordt al weer laat en we hebben nog een stuk te rijden. In een gids hadden we gelezen dat hier in de buurt een mooi uitzichtpunt was. Klamath Overlook, een uitzichtpunt over de Klamath River en over de Pacific. Voor dat het te laat is willen we daar zijn.

We rijden er bijna naar toe maar dan blijkt dat het verder verboden voor campers is. Vlakbij is een camping en daar parkeren we de camper. De baas van de camping wil ons daar die nacht wel houden en als we daar blijven wil hij ons wel naar het uitzichtpunt brengen. Dat doen we dus maar niet want we willen vandaag nog een stukje verder. Trouwens een hele gezellige kerel. Hij laat ons de camping zien en als we blijven mogen we ook groenten uit de groentetuin halen. Hij heeft ook een verrijdbaar kippenhok. Van een oude caravan heeft hij een kippenhok gemaakt, leuk idee. Op stap maar dat viel tegen. Je loopt over een weg met aan weerskanten bomen en ziet dus niets. Alleen wat vreemde planten. In een moeras gedeelte staan planten met hele grote bladeren. In het midden zit een stengel met aan het eind een groene knop. Vermoed dat het familie is van de aronskelk. De campingbaas had ons gezegd het is nog maar een mile (1,6 km) zou zijn, nou:ze lopen zelf nooit dus dit was hartstikke fout. We hebben veel verder gelopen en op een gegeven moment hadden we ûs nocht. Er is een soort uitzichtpunt en maar helaas zien we niet veel. Er staan nogal wat bomen die het uitzicht belemmeren. In de monding van de Klamath rivier ligt een grote zandplaat. Verder heb je zicht op de oceaan.

Er staat ook een informatie bord en daar staat wat op over de oorspronkelijke bewoners, de Yurok indianen. De legendes en verhalen over de indianen zijn prachtig om te lezen. Geweldig hoe dicht ze bij de natuur stonden en simpele verklaringen gaven aan de zaken om hen heen. Alles heeft vaak een betekenis. De naam Yurok betekent “down river people” en hun buren, de Karuk “upriver people”. De 4 windrichtingen waren niet noord, oost, zuid en west maar stroom af- en opwaarts en van de rivier af en naar de rivier toe.

Bij de monding van de Klamath River staan een paar rotsen en hier is een hele mooie legende over. Op een dag  riep de Schepper alle geesten samen, want het was tijd om de wereld te voltooien en te bevolken met mensen en hen bomen, rotsen, water en

Voedsel te geven. "Kies wat u wenst te worden", instrueerde de Schepper aan de geesten.

De Oregos geest wilde de mensen helpen en koos ervoor om een hoge rots aan de noordelijke oevermond van de Klamath River te zijn. Ze heeft de gelijkenis van een oude vrouw met een mandje als last op haar rug. Ze koos voor deze op deze rots op deze plaats zodat ze de vissen voor de mensen kon roepen. Deze konden dan gevangen, gedroogd en gerookt worden en als voedsel dienen voor de mensen.

Haar zus ging, ineengedoken, wonen in de grote rots in het zuiden van de rivier, bij  de monding van deze rivier. De geesten zouden daar altijd blijven om de mensen te helpen. Dus de “oude vrouwen” zitten daar nog in alle in rust. De Oregos aan de noordkant en haar zus aan de zuidkant van de monding. Ze houden de wacht bij de ingang van de rivier en begeleiden de zalm op weg naar huis. De ene zus heeft haar benen (is een zandplaat - sandpit) uitgestrekt naar de andere zus die haar benen onder zich houdt. Ze veranderen deze posities alleen als de rust verstoord wordt. Als de rivier uit het zuiden stroomt, heeft Oregas haar benen gestrekt. Komt de rivier uit het noorden dan strekt haar zuster, van de Sister Rock, haar benen. Wanneer de rivier door de zandbank wordt geblokkeerd, de zusters hadden beiden hun benen gestrekt, wisten de indianen dat ze iets verkeerd hadden gedaan.

Met rituelen en gebeden vroegen ze de zusters om hun benen te bewegen en om de zalm en de kano’s van de stam door te laten. Een prachtig verhaal en zoals wij het kunnen zien ook heel begrijpelijk dat de indianen deze gedachten hadden. In de monding ligt een zandbank en door de stroming en door stormen verplaatste deze zich steeds. De indianen waren erg afhankelijk van de rivier en de zalm. Als de rivier geblokkeerd was, werden zij in hun levensonderhoud bedreigd.



Klamath River from Klamath River Overlook (foto gov.)

Informatiebord, zicht van de andere kant van de oever.

Oregos langs de oever aan de monding van de Klamath River. De rots lijkt inderdaad op een indianenvrouw met een draagband om het hoofd waar een mand in zit die op de rug steunt. 

Klamath River in the middle Oregos rock on de left Sister Rock

     We gaan niet verder maken een foto en lopen terug. Veel later krijgen we door dat we aan de verkeerde kant van de rivier zaten. Dus logisch dat we geen uitzichtpunt zagen of er bij konden komen.

                                 

Tijd gaat veel te snel dus maar weer snel op pad. Het volgende park, Del Norte Coast Redwoods State Park, geloven we wel. Ook hier zijn trails die je kunt lopen maar gezien de tijd is dat nu niet meer verstandig. Enkele zijn o.a. Damnation Creek Trail (4.0 miles) Coastal Trail, DeMartin Section (12.6 miles) Coastal Trail, Last Chance Section (13.0 miles)

Als we verder rijden over de 101 komen we langs een soort pretpark, Trees of Mystery. Er staat een groot beeld van een houthakker en een soort os. Ondanks dat we niet veel tijd toch even kijken. De houthakker heet Paul Bunyan en Babe de Blauwe Os

We lezen het een en ander op de borden. Het is een particuliere onderneming die  opgericht is in 1931. Om het gebouw staan torenhoge sequoia's en een aantal unieke boom formaties vandaar de naam 'Trail of Mysterious Trees. Langs de "Trail of Tall Tales" staan 50-kettingzaag sculpturen en houtsnijwerk. Ze illustreren de fantasierijke verhalen over Paul Bunyan en zijn houthakkers. De 'Kathedraal Tree " is een oude boom die dood is gegaan. Uit de wortels zijn 9 nieuwe bomen gegroeid die in een cirkel om de oude stronk staan.

Trees of Mystery is het meest bekend door het 16 meter hoge standbeeld van Paul Bunyan en de 11-meter hoge Babe, de Blauwe Os. De beelden grotendeels gemaakt van houten balken, kippengaas en stucwerk. De huidige Babe werd gebouwd in 1950 en de huidige Bunyan in 1961.  

Er is ook een museum met een grote privé-collectie van Indiaanse kunst, kunstnijverheid en gereedschappen. In 2001 werd een kabelbaan geïnstalleerd genaamd de Skytrail. Het brengt de bezoekers naar een observatiedek, waar ze kunnen genieten van een uitzicht op de Stille Oceaan en de omliggende bossen.

Nu is het echt mooi geweest en hebben we heel veel trek gekregen.

Bij de eerste de beste pizza-tent wat gegeten. Heerlijk, terwijl je op de pizza wacht mag je zelf salades pakken en drinken halen.  Daarna nog een camping zoeken en het is al laat en we hopen dat we nog een plekje voor vanavond kunnen vinden. Gelukkig is dat nog nooit een probleem geweest. Er is in Cresent City en KOA camping 4241 Highway 101 North Crescent City, CA 95531 http://koa.com/campgrounds/crescent-city en we wagen het erop dat ze nog plek hebben. Gelukkig er is nog plaats en hier installeren we ons. Ze hebben wifi dus kunnen we onze avonturen van vandaag ook weer op het blog zetten. Heel wat onverwachte dingen gezien en beleefd vandaag, genoeg verrassingen voor een dag vinden wij! Gereden mile 102 = 163 km.