Bandon - Oregon Coast – Lakeside

3 juli 2013,

Spanning en Sensatie……..

Het begint rustig. Ontbijtje, starten en op weg. Het stadje Bandon waar we overnacht hebben heeft en oud centrum. Nou ja, oud, in 1936 is alles afgebrand en daarna weer opgebouwd. We rijden down town en op het eind is een parkeerplaats alleen voor campers. Wat en luxe. Het ziet er leuk uit maar niet bijzonder. Eureka was toch anders, daar is meer welvaart geweest. Eerst maar richting haven. Het is een soort binnenhaven met een hoge en lage pier. Bij het begin van de pier staat een kastje met reddingsvesten.

Het begint rustig. Ontbijtje, starten

en op weg. Het stadje Bandon waar we overnacht hebben heeft en oud centrum. Nou ja, oud, in 1936 is alles afgebrand en daarna weer opgebouwd. We rijden down town en op het eind is een parkeerplaats alleen voor campers. Wat en luxe. Het ziet er leuk uit maar niet bijzonder. Eureka was toch anders, daar is meer welvaart geweest. Eerst maar richting haven. Het is een soort binnenhaven met een hoge en lage pier. Bij het begin van de pier staat een kastje met reddingsvesten. Op een bord staat; kids don’t float! Je mag die vesten gebruiken, erg handig en een leuk initiatief. De lage pier is een  krab-dog, een soort pier waar ze vissen op krab. Je kunt van die vangmanden huren. Op die pier zitten al verschillende mensen te vissen, en we krijgen enthousiast uitleg over hoe het moet. Wat vleesafval in de vang mand, in het water laten zakken en een kwartier wachten en dan ophalen. Grote kans dat krabben op het lokaas afkomen en in de mand zijn gaan zitten om er van te snoepen. Dat hadden ze niet moeten doen, beetje dom. Voor ze gaan eten hadden ze eerst achter hun oren moeten krabben, van: zal ik wel of zal ik niet. De gevangen krabben moet je wel levend koken wordt er verteld. Wat een lol.

Dan lopen we over de bovenste pier. Hier staan informatie borden over de vroegere bewoners, the Coquille indianen, die hier geleefd hebben. De Coquille River mondde hier uit en de indianen vestigden zich hier aan de monding. Ze leefden van wat ze langs de kust vonden, mosselen, oesters, vis, zalm en natuurlijk krab. Landinwaarts jaagden ze op herten, bevers en andere dieren. De eerste blanken die er kwamen deden aan ruilhandel en dat ging erg goed. Toen er goud gevonden werd was het gebeurd met de samenwerking. Er ontstonden spanningen en de indianen werden verdreven en hun huizen werden in brand gestoken. Dit lezen we elke keer weer. Het is verschrikkelijk wat deze mensen overkomen is. Wat zijn de indianen vervolgd en onderdrukt, het is met geen pen te beschrijven.

Hier een daar op de pier staan houten beelden van dieren, zeepaardje, schildpad, krab en octopus. Vaak zit er een plaatje op en is het een eerbetoon aan iemand die overleden is. Rare jongens die Amerikanen maar de beelden zijn prachtig. Dan lopen we het oude centrum even in. Het is leuk aangekleed en de mensen hebben echt hun best gedaan om het met bloemen mooi te maken. Hier en daar hebben ze geprobeerd er wat ouds van te maken. Even langs de winkels lopen. Er zitten hele leuke bij met mooie etalages. Zowel aan de buitenkant staan en hangen soms grappige dingen. Ook souvenir winkels met leuke spullen. 

 

 

 

Omdat the Bandon Old Town niet zo groot is zijn we redelijk snel uitgekeken. We gaan verder en op weg naar the West Coast Game Park Safari. Dit is een walk-through safaripark. Kunnen we ons niet veel bij voorstellen maar Klaas had gehoord dat het toch wel leuk en ook een beetje zielig was. Fedde en Teatske hebben ons zakgeld in de vorm van dollars gegeven en die gaan we hier voor gebruiken. Het park opende in 1968  en jaarlijks komen er 60.000 bezoekers. Het is geen gewone dierentuin. Het park is een kinderboerderij maar heeft ook een fokprogramma voor bedreigde diersoorten zoals het sneeuwluipaard. Ze verkopen en lenen grote katachtige uit aan andere parken en dierentuinen. Twee Amerikaanse zwarte beren ( biologische zussen ) werden in 2001 en 2002 verkocht aan Baylor University in Texas, als hun mascotte van de Baylor Bears. Het bijzondere is wel dat je hier wilde dieren mag aaien en op schoot mag hebben. Park bedienden assisteren hierbij en er zijn speciale mogelijkheden voor begeleid aaien en filmen van deze jonge dieren. We hadden hier in de andere reisverslagen over gelezen en het leek ons wel leuk om dit eens mee te maken. Het is maar een klein stukje rijden van Bandon naar dit park en we zijn er al snel. Het is nog maar net open dus we hebben alle gelegenheid om dingen te zien. Al snel wordt er omgeroepen dat we op een bepaalde locatie een jonge Arabische lynx kunnen aaien. Dus er heen. Omdat er nog niet veel bezoekers zijn hoeven we niet lang te wachten.

 

















De oppasser komt met het jonge dier binnen en roept de eerste mensen bij zich. Het is een prachtig diertje, heel speels. De oppasser vertelt wat over het dier en als je de jonge lynx op schoot wil hebben moet je gaan zitten. De oppasser zet het dier op schoot en je mag het voorzichtig aaien. Het beestje is het wel een beetje gewend en blijft redelijk rustig zitten. Op een gegeven moment heeft ie geen zin meer en neemt de verzorger het weer over. Hij speelt even met het beest en dan mag de volgende bezoeker het diertje op schoot hebben. Dan heb je ook mooi de gelegenheid foto’s te  maken. Het is een schitterend beest met prachtige puntjes op de oren. Het is wel een aparte ervaring en eerlijk gezegd toch ook wel leuk.

Op deze manier trekken ze extra bezoekers waardoor ze het park draaiende kunnen houden. Zo kunnen ze ook het fokprogramma bekostigen van bedreigde diersoorten o.a. katachtigen. Als iedereen geweest is wordt het jonge dier weer terug gebracht. Wel verbazend dat we zo’n diertje echt hebben mogen aaien en op schoot mocht hebben. In Amerika kennen ze de partij voor de dieren nog niet! Dit was in ons land onmogelijk geweest. Op een leuke manier laten ze de jonge dieren zien. Wij gaan dan even verder door het park. Om ons heen scharrelden pauwen, ezeltjes, lama’s en een soort damherten. Ook lopen er geiten, schapen, kippen  los en je mag ze voeren. Dit moet je dan kopen en het voer zit dan in een soort ijshoorntje. Niet dat ons dat trekt maar voor kinderen is dit leuk. De loslopende beesten weten trouwens óók dat de bezoekers hun kunnen voeren. Sommigen, vooral geiten, vreten bijna je korte broek op. 

 
Dan wordt er omgeroepen dat een jonge zwarte beer de fles krijgt dus snel er heen. In een kooi zitten 2 jonge zwarte beren, Bonny en Clyde. De verzorgster doet een aantal flessen in een hokje en haalt de kleinste beer op. Het dier wordt wel een ketting gezet. Ze heeft ook handschoenen aan en dat is misschien ook wel verstandig. Bonny heeft al beste klauwen.

Ze geeft hem de eerste fles en tijdens het drinken vertelt ze van alles over beren en dit jonge dier. Dan mogen we per groep het dier aaien terwijl het de 2^e of 3^e fles krijgt. Had altijd gedacht dat de haren van de beer zacht aan zouden voelen maar dat klopt dus niet. Ze zijn heel stug en stijf. Niet echt een hoog aaibaarheidsgevoel krijg je hierbij, heel apart. De verzorgster vertelt dat ze dit nu nog kan doen, ze kan hem nog aan. De andere beer doet ze niet meer die is voor haar al te sterk. Dat doet straks een mannelijke verzorger. Als de flessen leeg zijn gaat de beer weer in zijn hok bij zijn maatje. Wij gaan verder door het park. Er is een ruimte waar kleine dieren te zien en te aaien zijn. Er zijn fretten, een witte skunk (deze stinkt niet), soort vos en een oppossum.

Dat is ook een dier dat voorkomt in de animatiefilm van Ice Age. Dan zijn het er 2 en die hangen aan hun staart op de kop en zijn dan aan het lol trappen. Nou hier doet hij dat niet. Het is juist een heel rustig beestje, helemaal niet druk. Dat met die staart klopt wel. Die is heel ruw en als je hem aan de staart oppakt krult deze om je arm en blijf hij rustig hangen. Opossums of buidelratten waren de eerste buideldieren waarmee Europeanen in aanraking kwamen en een van de eerste dieren uit de Nieuwe Wereld die mee werden teruggenomen naar Europa. Het was John Smith, de stichter van Jamestown, die voor het eerst een opossum in het Engels beschreef en de naam "opossum" gebruikte, een verbastering van het Algonkische apasum, wat "wit dier" betekent. Het zijn kleine tot middelgrote zoogdieren. De kleinste soort is de in 2004 ontdekte Chacodelphys formosa, met een kop-romplengte van ongeveer 6,8 cm. De grootste soort is de Virginiaanse opossum (Didelphis virginiana), die tot 55 cm lang en 5,5 kg zwaar kan worden. De staart van de buidelratten is dikwijls langer dan het lichaam.  Ze hebben een lange, spitse snuit met lange snorharen. Het gezichtsvermogen is over het algemeen goed ontwikkeld. De meeste soorten hebben bolle kraalogen. De oren zijn kaal. Het gehoor is goed ontwikkeld en de oren zijn constant in beweging. De poten hebben vijf tenen. De vachtkleur varieert van grijsachtig tot bruin of zelfs goudkleurig. Sommige soorten hebben een gezichtsmasker of strepen. De ronde staart is over het algemeen kaal of dunbehaard, met alleen vacht aan de basis. Veel soorten buidelratten hebben een grijpstaart.

Opossums hebben een groot verspreidingsgebied. Zij komen voor over vrijwel geheel Midden- en Zuid-Amerika. De Virginiaanse opossum is het enige buideldier in Noord-Amerika. Hij komt van nature voor in de gehele Verenigde Staten ten oosten van de Rocky Mountains, noordwaarts tot Ontario, Canada. Deze soort is tevens geïntroduceerd langs de westkust van de Verenigde Staten.

Opossums zijn ’s nachts actief. Het zijn voornamelijk opportunistische omnivoren, maar enkele soorten hebben een meer carnivoor, insectivoor of frugivoor (vruchtenetend) dieet. De meeste opossums zijn goede klimmers. Veel soorten zijn boombewoners, maar een aantal leeft voornamelijk op de grond.

De buidelratten zijn de enige nog levende vertegenwoordigers van de orde

Didelphimorphia, een groep buideldieren die ontstond in het Noord-Amerika van het Laat-Krijt, vandaar dat ze ook in Ice Age voorkomen. De familie duikt in het fossiele bestand voor het eerst op in het Vroeg-Paleoceen van Zuid-Amerika. In die periode raakte Zuid-Amerika geïsoleerd van Noord-Amerika. Verscheidene buideldierengroepen ontstonden toen, waaronder de Sparassodonta. De meeste groepen stierven uit toen met het ontstaan van de landengte van Panama in het Plioceen, drie miljoen jaar geleden, zoogdieren als de roofdieren Zuid-Amerika konden koloniseren. De buidelratten wisten echter stand te houden en vestigden zich in Centraal- en Noord-Amerika. Het is niet een dier met een hoog knuffel gehalte en we hebben ook geen behoefte het op schoot te hebben.

De vos is een ander verhaal. Mooi om te zien en ze laten het aaien maar over zich heen komen. Je kan wel merken dat ze het gewend zijn. Als je ze zo naar hun kijkt krijg je de indruk dat ze denken, laat maar nog even volhouden dan zijn we er weer even vanaf. De fret is weer een heel ander dier. Het zijn er 2 en volgens mij hebben ze ADHD, ze zijn hyper actief. Rennen en draven en ze zijn in je armen niet stil te houden. Voor kinderen is het prachtig deze diertjes te aaien en even vast te houden. De witte skunk is nou niet gelijk een beestje dat je even op wilt pakken. We staan eerst wel even vreemd te kijken. Deze ruikt inderdaad niet en ik weet niet meer hoe dat kan. De verzorger heeft het wel verteld maar we zijn het vergeten. Heeft een mooie egale witte vacht met lang haar. Een heel kalm dier dat rustig blijft zitten.

 

Achter de balie zijn hokken waar de dieren in zitten. Als mensen uitgekeken zijn gaan ze hierin terug en kun je om een ander dier vragen. Eigenlijk een beetje onwerkelijk dat je kunt vragen om bepaalde dieren te kunnen aaien. Na een tijdje is het echt gebeurd en bekijken we de rest van het park. Verderop zitten leeuwen, tijgers en ook een witte tijger. Er zijn sneeuwluipaarden, emoes, capibara's, poema’s kamelen, zebra’s etc. Een dierentuin in het klein. Over het park hadden we dus al het een en ander gelezen, en dat sommige kooien toch wel erg klein waren. Dat klopt wel en ook wij vinden dat voor sommige dieren wat zielig. Vooral de grote grizzly die gestrest steeds heen en weer loopt.  Ze worden goed verzorgd dat is te zien en alles is heel schoon maar de verblijven zijn niet meer van deze tijd. Te veel soorten dieren op een te kleine oppervlakte. Als ze de helft weg deden zou er voor de rest meer ruimte komen waardoor het voor de dieren maar ook de bezoekers veel mooier en beter zou zijn.

                   

 

Als er weer iets te zien is dan roepen ze dat om. Zo ook als een jonge Bengaalse tijger de fles krijgt. Het is nog een jong dier en wil nog niet op schoot. Als hij de fles krijgt kun je hem even aaien. De verzorger blijft er wel steeds bij. Je kan ook door een fotograaf van het park met het dier op de foto. Echt zo’n Amerikaanse show foto en daar hebben wij geen behoefte aan. Doet wel echt commercieel aan waarbij het welzijn van het beestje even vergeten wordt, commercie! 

Later geeft de mannelijke verzorger de andere beer de fles. Het is nog een jong dier maar je kan nu al zien dat de verzorger zijn handen er aan vol heeft. Dat zo’n jong beest al zo sterk is. Deze mag je ook niet aaien, toch te gevaarlijk. Het is en blijft een wild dier.

Achteraf blijkt dat we geluk hebben dat we zo vroeg zijn  want het is hier vakantietijd en later deze middag moeten de mensen in de rij staan. Het wordt ons nu te druk en we hebben het wel gezien. Wat anderen ook al schreven van dit park, het was mooi maar ook zielig voor sommige dieren. Bij de uitgang wassen we eerst uitgebreid onze handen. De gift shop laten we voor wat het is en pakken de camper weer.  

In de reisverslagen hadden we ook gelezen dat Bandon een prachtig strand heeft, nou dat willen we wel eens zien. We rijden en stukje terug en slaan dan een weg in richting kust. Hier staan veel vakantie woningen maar ook huizen die permanent bewoond worden. Bij een parkeerplaats stoppen we even, een mooi plekje voor ons om te lunchen en om straks bij het strand langs te wandelen. Heerlijk! Het waait behoorlijk maar we eten in de luwte van de camper. We hebben een prachtig uitzicht over de oceaan. In zee staan allerlei rotsformaties en later krijgen we door dat deze allemaal namen hebben, face en elephant rock.

map Face Rock State Scenic Vieuwpoint

Over deze rotsen hebben de indianen ook allemaal weer legendes. Heel bijzonder. Vele, vele jaren geleden reisde Chief Siskiyou uit de verre bergen met zijn familie en andere clanleden naar de kust om goederen te ruilen met de 4 stammen, de Wecoma’s,  die langs de zee leefden. Ter ere van Siskiyou planden de 4 leiders het grootste feest ooit. Zij aten vlees van beren, zalm, elanden en herten. Enorme hoeveelheden mosselen en clams werden er gekookt. Schalen werden er gevuld met honing en rode en blauwe bosbessen.

Gevreesd werd dat Seatka, de boze geest die in de zee leefde, problemen zou kunnen veroorzaken voor de bewoners en hun gasten . Gewapende strijders hielden de wacht op de hoge kliffen.

De zee betoverde prinses Ewauna, de mooie dochter van Chief Siskiyou. Na het feest, toen de mensen sliepen, ontsnapte ze uit het kamp. Ze had de mand met haar kat en kittens bij zich en ze werd gevolgd door haar trouwe hond Komax.

Ze danste en speelde met haar huisdieren. Het water lonkte en ze liet de dieren in de mand achter op het strand.  Ewuana, die niet bang was voor Seatka, zwom steeds verder van de kust af. De hond blafte een waarschuwing, maar het was te laat. Zich niet bewust van enig gevaar, werd ze plotseling gegrepen door een angstaanjagend wezen dat uit het water kwam. Het kwaad, Seatka, had de mooie prinses gevangen. Komax die voelde dat zijn bazin in gevaar was, zwom met de mand in zijn bek naar Seatka en beet deze in zijn hand. De boze Seatke huilde en brulde van woede en het monster trapte de hond en gooide de kat en kittens ver in zee. Hij probeerde de prinses te bewegen hem in de ogen te kijken maar ze weigerde. Ze wist dat, als ze in zijn ogen keek, zij in zijn macht was. Toen haar vader wakker werd, sloeg hij alarm. Iedereen rende naar de oever van Wecoma. Daar zagen ze het mooie gezicht van prinses Ewauna naar de hemel staren. Met de ogen naar de hemel gericht weigert ze naar Seatka te kijken die altijd in de buurt is. Haar geliefde hond Komax, haar kat en kittens liggen in het westen en wachten tevergeefs op hun meesteres.

left Face Rock and right the dog and kittens

De clou van deze legende is dat de indianen er rekening mee moesten houden dat het landschap steeds veranderde en dat er rampen kunnen gebeuren. Dat ze het advies van hun ouderen moeten opvolgen en de kracht van de natuur moeten respecteren. Moesten wij misschien ook wat meer doen. Als je naar deze rots kijkt lijkt het ook net op een gezicht dat net boven water uit steekt, heel treffend.

front left Cathedral Rock on the back Face Rock

Het waait heel hard en op het strand worden we gezandstraald door het stuivende zand. Recht tegenover de parkeerplaats zien we dus Cathedral Rock. Daarachter Face Rock en rechts daarvan Cat and Kittens Rocks. Gelukkig is het niet koud en we lopen een heel eind langs de zee. Ongelooflijk dat we echt langs deze grote oceaan lopen.

Het is een prachtig schoon strand, heel weinig schelpen of andere dingen die vaak aanspoelen. Langs het strand en in zee staan enkele tientallen grote rotsen in allerlei maten en vormen, platte, hoge, puntige etc. De kust wordt begrensd door lage kliffen. Bij eb zijn de rotsen bedekt met zeepokken en mosselen. In de plassen water vind je verschillend gekleurde zeesterren, anemonen en krabben. Verder langs het strand richting Elephant Rock. Dit is een rots met een flinke boog. En op sommige momenten is hier wel een olifant van te maken, ook omdat de kleur van de rosten meewerken.

 

Elephant Rock

 

 

Op het strand vinden we wat zeewier slierten. De rosten, die nu met eb tevoorschijnkomen, zijn begroeid met groene en bruine zeewier soorten. Op de rotsen zien we een scholekster. Bij ons is dit soort zwart wit maar hier helmaal zwart. We waaien heerlijk uit en met de wind in de rug gaan we terug. Op het strand, waar de vloed het hoogst komt, liggen bulten, gebleekte stukken drijfhout, grote boomstammen.  Daar beginnen de met gras begroeide duinen en daar bovenop veel particuliere woningen. 

Dit is echt genieten, ondanks de harde wind en het stuivende zand. Het is heerlijk, wind, zon, strand en de prachtige blauwe lucht. Op het eind gaan we de trappen weer op naar onze camper. Via Bandon naar het noorden, Oregon Dunes. Van Bandon gaan we over de 101 richting Goose Bay en dan naar North Bend.

 

 

The Oregon Dunes bevinden zich tussen Coos River bij North Bend tot aan de rivier Siuslaw, bij Florence.  De Umpqua River verdeelt het gebied in een zuidelijk en noordelijk gedeelte. De duinen van Oregon zijn een uniek gebied met zandduinen. Dit is het resultaat van miljoenen jaren van wind, zon, regen en erosie langs dit gedeelte van de kust van Oregon. Het zijn ook de grootste zandvlakten met kustduinen in Noord-Amerika. De hoogste duinen hebben een hoogte van 35 meter boven de zeespiegel. Het gebied biedt ook tal van recreatieve mogelijkheden bijv. wandelen, off-road voertuigen zoals quads, motoren, 4x4, fotografie, vissen, kanoën, paardrijden en kamperen.

In 1963, introduceerde Congreslid Robert B. Duncan een wetsvoorstel om van dit gebied een nationaal park te maken. In 1972 werd een gedeelte bestemd als Oregon Dunes National Recreation Area (ODNRA) en wordt het beheerd door de US Forest Service.

Het zand is afkomstig van de Oregon Coast Range. Dit sediment en gesteente werd 12 miljoen jaar geleden gevormd. Door regen, rivieren, rotsen en grind werd het tot zand vermalen en door rivieren afgevoerd naar zee. Door sterk noordwaarts gerichte stromingen kwam het zand aan land. Ook door vloedgolven en stormen spoelde er zand aan op de kust. De stijgende kustlijn en de Oregon Coast Range voorkwam dat het zand landinwaarts werd geblazen.

Het dichtst bij de kust liggen de jongste duinen. Deze werden de afgelopen zeven duizend jaar gevormd. De hogere duinen naar het oosten zijn meer dan 20.000 jaar oud. De oudste duinen zijn 100.000 jaar oud en liggen meer dan 3 mile uit de kust. Chemische analyses wijzen er op dat de bron van het zand afkomstig is van de rivier Umpqua, net ten westen van Reedsport. Ook andere kleinere rivieren, zoals de Siuslaw, hebben bijgedragen aan de vorming van Oregon Dunes.

Wind en water zijn de twee sterkste krachten die de duinen vormen. Sterke oceaan stromingen houden het zand sediment van rivieren in de buurt van de kust. Stromingen, getijden en golfslag zeven het zand uit de zeebodem en storten het op het stranden waarna de wind het overneemt. Seizoensgebonden veranderingen van de windrichting veranderen elke keer de vorm van de duinen. De meeste van de duinen in de Dunes van Oregon zijn longitudinale duinen. Door het wisselen van de wind tijdens de seizoenen worden, smalle langgerekte duinen gevormd. Als gevolg van zware regenval in de winter ontstaan er meertjes tussen de duinen met stilstaand water. Gevolg is moerassige gebieden met diverse soorten plantengroei. Door de opwaartse druk van het water, raakt het zand verzadigd en gaat het drijven, het gevolg isdrijfzand.

Biologen hebben in de duinen meer dan 400 verschillende plantensoorten gevonden en 426 diersoorten ontdekt. Opvallend is dat in de duinen meer vogelsoorten leven dan in de bossen van Oregon.

Voorbij North Bend komen we over een hele grote en lange brug. Een heel aparte constructie om te zien. De omgeving en de natuur begint te veranderen en we hebben door dat langs de binnenwegen meer te zien is dan langs de 101. Op een gegeven moment rijden we op een parallelweg van de hoofdweg en zien we dat er atv-‘s (geschikt voor elk terrein) en quad’s          (soort motor op 4 wielen) verhuurd worden. Zonder te overleggen stopt Klaas en zegt: dit gaan we NU doen. Oeps! Bibber…maar ja waarom ook niet? Een ATV huren bij Spinreel Dune Buggy & ATV Rentals. Ze verhuren daar van alles en het is daar een komen een gaan. Zeer professioneel. Dus we vullen weet ik hoe veel papieren in waarin we zelf aansprakelijk zijn voor eventuele schade en moeten beslist een instructievideo-film bekijken. Op onze credit card wordt een borg ingehouden van $ 600, dus geen brokken maken. Dan krijgen we uitleg over de route en toen had ik al bijna een hartverlamming. Die gast die het uitlegde had een joekel van een spin in zijn hand, zo’n tarantula. Ik dacht dat ik er in bleef!! Hij vroeg of ik het leuk vond, slik…, nou niet dus. Hij deed hem gelukkig snel weer in zijn hok, brr.. heb niet gezien in wat voor hok, dacht maar één ding: weg van hier.

 
Toch maar eerst de instructie. Er zijn 9 duinrijen en als je daar bent moet je goed tellen op welke je zit. De eerste zijn de laagste en daarna worden ze steeds hoger. Omdat het daar zo uitgestrekt is heb je helemaal geen idee meer waar je bent. Daarom attendeert hij ons op een zendmast daar kunnen we ons dan op richten. We hebben de atv voor een uur gehuurd en hij geeft aan tot hoever we ongeveer kunnen komen. Als we pech hebben kunnen we bellen. Dan naar buiten en onze speeltjes staan al klaar. Helmen, passen en opzetten, zonnebrillen op en rijles. Rijles? Twee minuten instructie hoe je dat ding moet bedienen en gaan! Het lijkt me fantastisch maar na 3 minuten zit ik al hopeloos vast. Gelukkig helpt Klaas me weer op weg, tot het volgende moment dat ik weer niet voor- of achteruit kan. Lachen en meer gas geven. Dan komen we bij de hele grote zandduinen en daar mogen we echt los. Tjonge wat een lol, ik krijg het in de gaten en stuif zo het eerste duin op. Ja, tot halverwege……weer helemaal vast. Mijn redder komt er weer aan en we moeten zo lachen dat ik bijna van de duinen afrol. 

 


















Je moet goed gas geven anders gaan de wielen malen en graaft de atv zich zelf in. Het is aanvoelen hoeveel gas je moet geven. Te veel dan ga je te hard te weinig dan zit je vast. Nu krijgen we beide de smaak te pakken en we scheuren er op los, ik braaf achter Klaas aan natuurlijk. Het zijn er zoveel duinen dat ik helemaal niet meer weet welke kant we op moeten om terug te gaan. Het is allemaal heel mooi wit suikerzand, bossen aan de zijkant en behoorlijk hoge duinen, wel een meter of 20. Spannend, ik kom nu ook boven maar ga wel via een zijweg naar beneden, Klaas niet die scheurt voluit. 

 

 


















Prachtig wat een belevenis, goed oppassen voor andere rijders want die zien nergens naar. Op hele hoge duinen gaan we niet recht naar beneden, veel te gevaarlijk. We hebben het filmpje gezien van atv ’s die omkiepen en daar hebben we geen trek in. Dus rustig langs de vlakke kant weer terug en dan scheuren naar het volgende duin. Wat is dit leuk. We hebben helmen op maar daarachter hebben we beiden een hele grote grijns. Gezien de tijd gaan we niet te ver, we kunnen ons hier ook heel goed uitleven. Binnen het uur moeten we weer terug zijn om de atv ’s in te leveren anders moeten we fors bij betalen. Op het laatst durven we steeds meer en dan is het maar goed dat we maar een uurtje hebben. Zonder schade en heelhuids leveren we de racemonsters in. Achteraf blijkt dat Klaas dit al van plan was, maar dat ie maar niets verteld heeft. Misschien maar beter ook. 

Eerst maar even niks, even bijkomen van alle sensatie. We vragen even naar een goede camping in de buurt. Geadviseerd om naar Lakeside te gaan. Dat doen we dus maar.

Het is nog maar een klein stukje naar de North Lake RV Resort & Marina, 2090 North Lake Road, Lakeside. Er is nog plek en we hebben zo een mooi plekje gevonden. Morgen (4 juli) is het een feestdag in Amerika. Dan zal het wel moeilijker worden om een plekje te vinden. Een behulpzame dame geeft ons een aantal tips en Klaas reserveert telefonisch. Wel wat duurder maar ook voor morgen hebben we een slaapplekje. Even installeren en bekomen van deze enerverende dag.

Wat een dag! Het wordt misschien wel vervelend om te lezen maar wat hebben we genoten! Wat een zand hebben we meegenomen, het afvoerputje van de douche raakt bijna verstopt. Maar het was het waard. Vandaag 62 mile gereden = 99 km.