5 juli 2013,
Van de kust naar de Columbia Rivier
In Lincoln City hebben we een
plekje op een mooie KOA-camping. We hebben niet veel van het vuurwerk gehoord
afgelopen nacht. De bedoeling was een aantal covered bridges te bekijken. In
Oregon zijn er een groot aantal. Even gekeken waar een paar in de buurt zijn
maar dat is toch nog wel een redelijke afstand. Afstanden hier verassen ons
elke keer weer, dus te ver en we slaan dit maar over. De KOA-camping lag aan
het Devils Lake. Gelukkig hebben we er niets van gemerkt. Op de kaart zien we
dat de 101 aan de overkant van Devils Lake ligt. We hoeven dus niet helemaal
weer terug te rijden. Als we doorrijden komen we weer op de 101. De weg gaat
eerst een heel stuk van de kust af en aan weerskanten allemaal dennen en sparren. Op de kaart zien we dat we
eerst niet weer bij de kust komen, daarom pakken we een binnenweg. Niet breed
maar goed te rijden. Het eerste dorpje wat we binnenkomen is Pacific City.
Gewoon een kustdorpje niet bijzonder. Veel vakantie woningen. Op een parkeerterrein
langs de kust parkeren we de camper. Even het strand op bij Cape Kiwanda State
Natural Area. Het weer is vandaag niet zo bijzonder. Beetje nevelig, niet erg
maar het is zo mooi hier als het helder is. Trouwens we moeten niet zeuren, we
hebben nog geen slechte dag gehad. Hup over het strand en we zien de vuurwerkresten
van gisteravond nog liggen. In de oceaan zijn de eerste surfers al bezig: ze
hebben hier prachtige golven. Zelfs de kampvuurtjes branden nu al weer, midden
op het strand. Auto’s rijden hier het strand op met een trailer erachter en
daarop een visbootje. De visbootjes komen uit de oceaan weer terug en kiezen
een grote golf uit en eindigen dan op het strand, spectaculair om te zien! Als
de boten op het strand liggen komt de auto en sleept de boot een stuk verder
het strand op. Op het droge slepen ze de boot op de trailer. De chauffeurs zijn
net kleine jongens die zich even uit kunnen leven. Er zijn ook een paar mannen
met een hond. De heren staan mooi met elkaar te praten en de hond loopt rustig
weg. De baas ziet het en fluit, roept maar de hond is zeker doof. Loopt op een
drafje mooi door. Baasje er achteraan: steeds sneller. De hond zien we al bijna
niet meer en de achtervolger wordt ook steeds kleiner. We hebben het niet
afgewacht of ze elkaar weer hebben gevonden want dat duurde ons te lang. Kan
dus dat ze nog steeds op de loop zijn.
 |
| beach near Pacific City (Oregon) |
 |
| Chief Kiawanda Rock |
 |
| Sight from Cape Lookout |
Nog steeds binnendoor, over
de Sandlake Road gaan we verder en slaan dan af. Over de Cape Lookaout Road
gaan we richting Cape Lookout. Dit is een hoog punt en in de bocht is een
parkeerstrook waar we kunnen parkeren. Vanaf dit punt heb je een prachtig
uitzicht over de kust. Het waait hard en dat is goed te zien. Een waternevel
stuift over het strand en maakt alles wat wazig. Achter het strand en de duinenrij
ligt een vlakte. Het lijkt wel iets op de wadden en het land buitendijks. Na
een poosje gekeken te hebben gaan we weer verder richting Netarts.
Aan de linkerkant passeren we
Netarts Bay, een baai die ver het land in loopt. Daarom heen liggen allerlei
zandplaten die bij vloed onder water lopen. Op de droog liggende zandplaten
zien we zeehonden of zeeleeuwen liggen. Ook heel veel slikken en schorren. Van
bovenaf hadden we het al gezien, het lijkt inderdaad op de wadden. Verder
richting het dorpje Oceanside. Vlak voor het plaatsje stoppen we even en lopen
even naar het strand. In de verte zien we een aantal rotsen in zee liggen, de
Three Arch Rocks. Dit soort rotsen worden ook wel seastacks genoemd.
 |
| Three Arch Rocks, from left to right Storm, Finley, and Shag Rock |
Een stack of seastack is
geologische formatie die bestaat uit een steile en vaak verticale kolom of
kolommen van rots in zee of in de buurt van een kust. De rots is los komen te
staan door erosie. Stacks worden gevormd door de tijd en door wind en water, de
processen van de kust geomorfologie. Deze seastacks worden vaak gevormd uit een
landtong. Deze wordt uitgehold door de altijd bewegende golven. De kracht van
het water verzwakt de rotsen en vormt scheuren in de landtong. Gedeelten
storten in waardoor vrijstaande stacks en zelfs een kleine eilanden ontstaan. Weer
verder en nu richting Cape Meares State Park. De auto zetten we op de
parkeerplaats. Het is tijd voor onze koffie dope dus we nemen ons shot voor we
verder gaan.
 |
| Cape Meares (Wikipedia) |
Bij de parkeerplaats is ook
een uitkijkpunt over de kust. Hier zijn een paar vrijwilligers, birdwatchers.
Ze hebben grote telescoop verrekijkers staan. We lopen er even heen en de man
vraagt of ik er even door heen wil kijken. Hij heeft de kijker gericht op een
paar papegaaiduikers op het nest. De andere kijker op een paartje roofvogels
die op de rotswand jongen hebben. Hij vertelt van alles over de omgeving en de
dieren die daar voorkomen. Dit werk doet hij regelmatig met nog een aantal
andere vrijwilligers. Hierna richting vuurtoren. Deze staat op het puntje van
de landtong en we moeten een stuk lopen. Deze vuurtoren is stukken kleiner dan
die van Ameland. In Amerika is alles groter maar de vuurtorens dus niet! Wat
ook vreemd is, is dat als we het pad aflopen, we eerst de bovenkant van de vuurtoren
zien. Je zou er bijna op kunnen stappen. Om dichterbij te komen moeten we naar
beneden en zien we dus een betrekkelijk kleine vuurtoren. Een kort stompje met
een klein huisje er naast. Wel heel mooi, blinkend wit.
De vuurtoren werd in 1890
gebouwd op Cape Meares aan de zuidelijk rand van Tillamook Bay. De vuurtoren
staat op een kaap, circa 66 meter (217 voet) boven de zeespiegel. Geen andere
vuurtoren in Oregon staat op zo’n grote hoogte. Dit had als voordeel dat de
vuurtoren zelf slechts 12 meter (40 voet) hoog is, de kleinste van alle
vuurtorens in Oregon.
Naast de vuurtoren werden
diverse andere gebouwen geplaatst zoals huizen voor de vuurtorenwachters, twee
schuren voor de opslag van lampolie en twee kelders. De meeste gebouwen lagen
op circa 300 meter ten oosten van de vuurtoren, maar de schuren met olie lagen
dichterbij. In 1895 werd direct naast de vuurtoren nog een kleine werkplaats
gebouwd van baksteen.
In de toren zijn drie
niveau’s, de begane grond voor de vuurtorenwachter, op de eerste etage stond
het mechaniek dat de lamp deed ronddraaien en tenslotte het hoogste niveau met
lamp en lenzen. Het mechaniek leek op een opwindklok die het licht constant en
regelmatig ronddraaide. Iedere 2,5 uur moest de “klok” opnieuw opgewonden
worden. Als het mechaniek weigerde, moesten de vuurtorenwachters, 3 man in
totaal, het licht handmatig ronddraaien totdat het gerepareerd was. De trap en
vloeren zijn van gietijzer. De vloeren zijn voorzien van gaten, zodat het licht
van de lamp ook de onderste verdiepingen bereikt. In geval van problemen met de
verlichting zou de vuurtorenwachter, zelfs op een andere verdieping, dit snel
doorhebben. In 1934 werden vuurtoren aangesloten op het elektriciteitsnetwerk
waardoor geen lampolie meer nodig was.
 |
| Cape Meares Light House |
In 1963 werd de vuurtoren
door de Amerikaanse kustwacht buiten gebruik gesteld. Een jaar later werden de
plannen bekend gemaakt om de vuurtoren te slopen. Dit leidde tot protest en de
kustwacht deed de toren over aan Tillamook County. Vijf jaar gebeurde er niets
en in 1968 ging het over naar de Oregon State Parks Departement.
In de
tussenliggende jaren waren de vuurtoren en gebouwen door leegstand en
vandalisme ernstig beschadigd. De vuurtoren kon gered worden, maar alle andere
gebouwen zijn gesloopt. In 1978 werd de werkplaats aan de voet van de vuurtoren
herbouwd op basis van de oorspronkelijke bouwplannen. In 1980 werd de vuurtoren
geopend voor het publiek en in de werkplaats is een kleine winkel gevestigd. In
1993 werd de vuurtoren opgenomen in het National Register of Historic Places.
Op ongeveer 250 meter van de
parkeerplaats gaat een pad naar de zogenaamde Octopus Tree. Deze bijzondere
sitkaspar is ongeveer 250 tot 300 jaar oud. Uit een zeer korte stam groeien een
aantal grote takken naar de zijkant en verder recht naar boven waardoor de boom
op een grote octopus lijkt. De takken van de boom bereiken een hoogte van ruim
30 meter. De boom wordt ook beschreven als één van de moderne wereldwonderen.
In de loop der jaren, heeft deze merkwaardige spar verschillende namen gehad,
Monstrosity Tree, boom van kandelabers maar het vaakst Council Tree, (boom van
de Raad). Een ceremoniële plaats van verering waar de indiaanse oudsten
beslissingen namen en waar sjamanen ceremonies uitvoerden en tribale rituelen.
Vandaag is de Octopus Tree is niet alleen een historische plek maar ook een
botanisch wonder. De boom doet zijn naam eer aan hij lijkt inderdaad op een
inktvis. Dit soort bomen groeien ook bij ons in Nederland en is een familielid
van de kerstboom.
 |
| Octopus Tree |
 |
| Sight from Cape Meares, on de right Three Arch Rocks |
Het weer is wat bewolkter dan
gisteren maar de zon komt er al door. De kust blijft prachtig om te zien. Toch
gaan we weer het binnenland in. Het plan was om verder langs de kust te blijven
rijden maar een plotselinge wegversperring maakt dat onmogelijk. Blijkt dat er
een stuk van de rotsen is ingestort. Nou ja, dan maar een klein stukje terug en
dan dwars oversteken naar Tillamook. Via allerlei binnenwegen rijden we naar
deze plaats. Onderweg zien we een vrachtauto geparkeerd, het soort waarmee ze
boomstammen vervoeren. Onderweg hebben we dat al regelmatig gezien, de
aanhanger op de truck. Nu kunnen we het mooi van dichtbij zien. Slim om het zo
te vervoeren. Je kan sneller en bent korter.
 |
| Portland |
In Tillamook doen we boodschappen. Een gigantische supermarkt Safeway met van
alles en nog wat en volgens mij met mooie prijzen (kortingen).Totdat we bij de
kassa komen. Blijkt dat je een of andere kortingskaart moet hebben om voor die
kortingen in aanmerking te komen. Die kaart hebben wij dus niet, en daarom moeten
we aanmerkelijk meer voor de boodschappen betalen. Rare jongens, die Amerikanen!
In Tillamook moet volgens onze nicht Lydia een fabriek staan die kaas maakt.
Nou daar hebben wij nu geen belangstelling voor, dat kunnen we in Fryslân wel
zien. Bovendien is de kaas die ze hier maken niet lekker. In bepaalde winkels
kun je wel Gouda kaas krijgen, maar dat is erg duur. Trouwens het is wel te
zien dat je hier in een agrarische streek zit. Veel graslanden en dus koeien. Het
blijft lachen op de parkeerplaats van deze giga supermarkten. Wij staan er
breeduit met de camper en verder allemaal auto’s in soorten en maten. Ook deze
keer hebben we een warme maaltijd meegenomen en dus kunnen we weer even
vooruit. Dat is ook wel nodig want we gaan nu richting Portland: een hele grote
stad. Onderweg hier naar toe zien
we dat er meer graan en zo verbouwd wordt. In de map met wegenkaarten hebben we
de juiste route dwars door de stad heen uitgepuzzeld en Klaas rijdt dus het
moet goed gaan. Het is een grote stad, veel wegen die elkaar kruisen. Je moet
goed op de borden letten, soms heb je vooraankondigingen en soms ook niet en
moet je er direct af.
De eerst volgende grote stad
die we aan moeten houden is The Dallas. Eigenlijk moeten we de Columbia River
gewoon volgen, alleen die zie je niet altijd, we rijden er niet steeds langs. Op
een gegeven moment gaat het toch mis en rijden we verkeerd, raar woord@#!.
Eerst maar even doorrijden en bij de eerste de beste afslag er af. Dat duurt
niet lang en gelukkig zien we gelijk weer een bord richting The Dallas. Met een
omweg komen we weer op de weg waar het mis ging en nu gaat het goed. Ruim 3
kwartier doen we over het doorkruisen van deze stad. Het was een moeilijk stuk
rijden dus nemen we even pauze.
We gaan op weg langs de
Columbia rivier en gaan van de Interstate 84 af. Er is een oude highway 30 en
die gaan we volgen. Natuurlijk stoppen wij ook bij het meest bekende
uitzichtpunt over de rivier.
 |
| Vista House |
Vista House, gebouwd in 1918, is een observatorium
op Crown Point. Het is tevens een gedenkteken aan Oregon pioniers en een rust-
en uitzichtpunt voor reizigers langs de Historic Columbia River Highway. De
locatie ligt aan de zuidkant van de Colombia River Gorge, op een rotsachtig
voorgebergte, 733 feet (223 m) boven de Columbia River. Vertaald betekend Vista
House “Huis van het uitzicht" Het gebouw is in wezen een
boven koepel van 44 feet (13 m) in diameter op een achthoekige ondergrond van
64 feet (20 m) in diameter. Het geheel
is 55 feet (17 meter) hoog. Trappen gaan vanaf de basis naar een verhoogd
uitkijkplatform. De buitenzijde is van grijs zandsteen met een groen pannendak.
Het interieur wordt afgewerkt, zelfs tot in de toiletten, in marmer en koperen
armaturen.
.jpg) |
| Sight over the Columbia River from Vista House |
.jpg) |
| Vieuw over Columbia River sight to The Dalles |
 |
| Map Columbia River Gorge |
Vanaf het Vista House hebben we een prachtig
uitzicht over de Columbia River Gorge. Dit
is een kloof van de Columbia River in het noordwesten van de Verenigde Staten.
De Colombia River loopt door deze kloof die tot 4.000 feet diep is. De canyon
is ongeveer 80 mijl (130 km) lang en gaat van Gresham tot The Dalles.
Het grote
verschil in hoogte en neerslag maakt dat de Columbia River Gorge een zeer
diverse en dynamische plek is. Een hoogte verschil van 4.000 feet (1.200 m)
t.o.v. zeeniveau en de overgang van regenval van 100 inch (2500 mm) tot slechts
10 inch (250 mm) per jaar en dat over een afstand van in 80 mijl geeft een
grote diversiteit. In de kloof ontstaat een gevarieerde verzameling van
ecosystemen. Van gematigde (natte) regenwouden op het westelijke uiteinde tot
(droge) uitgestrekte graslanden in het oosten. Daar tussen in een
overgangsgebied met droge bossen tussen Hood River en The Dalles.
 |
| Culumbia River |
Atmosferische drukverschillen ten oosten en westen van de Cascades creëren een
windtunnel effect in de kloof en genereren een windsnelheid van 35 mph (56 km/h).
Deze winden maken dat gebied tot een populaire wind- en kitesurf locatie.
Verder is de Colombia River Gorge een populaire bestemming voor wandelen,
fietsen, sightseeing, vissen en watersporten.
De vorming van
de Columbia River Gorge begon ongeveer 12 tot 17 miljoen jaar geleden. In
het Pleistoceen,
(2 milj. - 700.000 jaar geleden) begon de
Cascades Range vorm aan te nemen. Deze duwde de delta van de Columbia River ongeveer
100 mijl (160 km) uit het noorden naar de huidige locatie.
Langzaam aan holde de rivier het landschap uit. De meest drastische
veranderingen vonden plaats aan het einde van de laatste ijstijd door de
Missoula Floods. Na de ijstijd ontstonden er, achter natuurlijke dammen,
reusachtige meren. Als die dammen doorbraken kreeg je enorme vloedstromen.
Muren van water die alles meesleurden. Overstromingen van de rivier zo hoog als
Crown Point. Door deze krachtige overstromingen werd de bedding van de Colombia
River nog meer uitgesleten.
 |
| Insight Vista House |
De kloof was gedurende duizenden jaren een transport corridor. Amerikaanse
Indianen gebruikten deze kloof al voor reizen en handel. In 1805 werd de route
gebruikt door de Lewis en Clark Expeditie om de Stille Oceaan te bereiken.
Vroege Europese en Amerikaanse kolonisten gebruikten de rivier om het
achterland te bereiken en te koloniseren. Later gebeurde dit per stoomboot en
nog later ging men met spoorwegen door de kloof . De BNSF Railway gaat langs de
Washington kant van de rivier, terwijl zijn rivaal, de Union Pacific Railroad
langs de Oregon kant gaat.
De Columbia River Highway, gebouwd in het begin van de 20e eeuw, was de eerste
grote verharde weg in de Pacific Northwest .
Van Vista House
heb je een prachtig zicht op de rivier en de omgeving. De Interstate 84 loopt er langs en die is 2x2 banen
breed. De rivier is zeker 10 x breder! Het is een komen en gaan van auto’s en
het is een wonder dat er geen ongelukken gebeuren. Het Vista House is een mooi
gebouw. Niet bijzonder, gewoon strak. Binnendoor is een trap naar de bovenste verdieping
en daar gaan we ook even kijken. Ook hier weer een prachtig uitzicht over de
omgeving. Na van dit alles genoten te hebben gaan we verder. We blijven deze
oude Columbia River
Highway volgen en zijn van plan een groot
aantal watervallen te gaan bekijken. Watervallen met prachtige namen.
 |
| falls of the Columbia River Gorge |
De Colombia River Gorge Area
is bekend om zijn watervallen. Alleen al 77 stuks aan de Oregon kant. Alle
watervallen zijn verschillend van vorm. Men onderscheid 8 soorten.
1.Plunge (duiken). Deze valt van boven naar
beneden zonder de rotsen te raken, bijv. Multnomah en Latourell Fall. 2. Tier,
een serie van valpartijen achter elkaar. De ondergrond of achterkant wordt
daarbij geraakt. De waterval kan wel in een keer bekeken worden. Voorbeeld is
Wahkeena en Bridal Veil Falls. 3. Block. Stroomt over een breed gedeelte van
een beek zoals Dutchman Falls. 4. Cascade. Een reeks van watervallen in een
beek of rivier, over een rotsachtige ondergrond. Cascade is ook een
stroomversnelling. 5. Duikt uit een smalle opening en valt in een beek of pool.
6. Fan. Een waterval die steeds verder uitwaaiert in andere watervallen. 7.
Horsetail. Een zeer brede waterval die contact houdt met het onderliggende
gesteente. Voorbeeld hiervan zijn Oneonta en Horstail Falls. 8. Segments.
Scheidt zich in verschillende watervallen. Voorbeeld is Triple Falls.
 |
| Plunge |
 |
| Tier |
 |
| Block |
 |
| Cascade |
Het is wel makkelijk hier, de
meeste watervallen liggen naast de weg en vaak hoef je maar een klein stukje te
rijden. De volgende die op ons programma staat is de Bridal Veil Falls.
Deze ligt wat verder van de
weg af en we moeten een stukje lopen. Niet erg want we hebben vandaag veel
gezeten dus wat bewegen is prima. Het verharde pad loopt langzaam af,
hoogteverschil 21m, richting Bridal Veil
Creek. Dan kom je bij een bruggetje. Deze steken we over en vervolgens nog een
stukje langs het riviertje tot je bij een houten platform komt. Vandaar heb je
een prachtig zicht op de waterval. De Bridal Veil Falls is een van de meest
ongerepte watervallen van de Columbia River Gorge.
Ook dit is geen grote
waterval en is door de omringende bomen wat moeilijk op de foto te krijgen. Het
water, van de Bridal Veil Creek, perst zich tussen smalle rotswanden door en
valt dan over een tweetal lage kliffen in een poel. De totale val over de twee
drops is 36 meter. Je kan wel zien dat het hier vochtig is. De omgeving is heel
groen met veel bomen, mos en varens.
 |
| Bredel Veil Falls |
.jpg) |
| Multnomah Falls |
Na een poosje gaan we terug
en op weg naar de volgende, Multnomah Falls. Dit is een waterval, langs de
Historische Columbia River Highway, aan de Oregon kant van de Columbia River
Gorge. De waterval is te vedelen in twee belangrijke gedeelten. De bovenste
valt 542 feet ( 165 m ) en een lagere heeft een val van 69 feet ( 21 m ).
Daartussen is een geleidelijke hoogteverschil van 9 feet ( 3 m ). Dus de totale
hoogte van de waterval is 620 feet ( 189 m ). Multnomah Falls is de hoogste
waterval in de staat Oregon. Multnomah Falls, is geliefd; er komen jaarlijks
meer dan 2 miljoen bezoekers. Nou dat klopt, als we er komen is het er verschrikkelijk
druk. Geen parkeerplekje te vinden. Heel goed om ons heen kijken of we de
camper kwijt kunnen, nee dus. Langzaam doorrijden en als we denken dat we
nergens een plekje is, zien we een gaatje. Hup we hebben een plekje en gaan op
weg naar de waterval. We lopen langs de lodge naar een soort plein. Hier heb je
een goed zicht op de waterval, heel indrukwekkend en prachtig om te zien. Wat
ook leuk is al die mensen, wit, bruin, geel, groot klein, dik dun en dan al die
talen. Iedereen met de hele familie op de foto voor de waterval, het levert
soms vermakelijke tafereeltjes op. Natuurlijk maken wij ook de nodige foto’s
van de waterval en genieten van alles om
ons heen. In de verte zien we de boogbrug waar mensen op staan en daar willen
wij ook wel eens kijken. Vanaf het plein gaat er een wandelpad naar de Benson
Voetgangersbrug.
 |
| Middel section of Multnomah Falls |
Het is maar een klein stukje
320 m. De voetgangersbrug werd genoemd naar Simon Benson, die de bouw van de
brug in 1914 gefinancierd heeft. Dit is een 45 feet
(14 m) lange voetgangersbrug
die op een hoogte van 105 feet (32 m) het lagere gedeelte van de waterval
overspant. Vervolgens loopt het pad door naar een platform op de top van de
bovenste waterval, lengte 1,6 km. Onderweg is ook een vieuwpoint vanwaar je
Mulnomah Falls kunt zien. Dit slaan we over. Wandelaars die dat wel doen hebben
vanaf dit punt uitzicht op de Columbia Gorge en ook van "Little
Multnomah", een kleine cascade stroomopwaarts. Trouwens de meeste
watervallen langs de Columbia River Gorge zijn door onderlinge trails
bereikbaar. Na de brug kun je een andere trail terug doen naar de Ecola Falls.
Het pad gaat langs
Multnomah Creek, waar een groepje van drie
miniwatervalletjes (van respectievelijk 3 meter, 4 meter en 2,5 meter hoog)
samen de naam Dutchman Falls dragen. Vervolgens kom je onder een overhangende
rots door, die Dutchman Tunnel wordt genoemd.
Vervolgens zie je binnen een
afstand van enkele honderden meters eerst de 16 meter hoge en 3 meter brede
Wiesendanger Falls, en daarna de ongeveer 16 meter hoge en 6 meter brede Ecola
Falls. Vanaf de brug heb je een goed zicht op het bovenste gedeelte van de
waterval. Tijdens de reis hebben we al heel wat watervallen gezien maar het
blijft indrukwekkend. Vanaf de brug kun je een stukje dichterbij komen. Het water
stuift om ons heen. Op de brug worden ook veel foto’s gemaakt, mensen op de
voorgrond en de waterval daarachter. Valt ons op dat iedereen rekening met
elkaar houdt en gelegenheid krijgt
foto’s te maken. Mensen helpen elkaar: will you make picture from us and can I make some
from you? Na een tijdje gaan we terug en
op het plein beneden genieten we nog van de aanblik op de waterval. In de
reisverslagen hebben we heel veel foto’s gezien en er over gelezen maar er is
niets leukers dan het zelf mee te maken.
 |
| Hiking map trails near Multnomah Falls |
.jpg) |
| Upper fall from Multnomah Falls |
Legende over het ontstaan van
Multnomah Falls. The Wasco Indian Tribe heeft een populaire mythe/ legende over
het ontstaan van de Multnomah Falls. Dit verhaal is doorgegeven van generatie
op generatie. Coyote was het machtigste dier. Hij zwierf door de bossen en van
de Opper Geest kreeg hij de macht om zich zelf te veranderen in een knappe
jongeman. Bij zijn rondzwervingen vangt hij een glimp op het mooiste meisje dat
hij ooit heeft gezien. Op dat moment was hij vastbesloten om haar tot zijn
vrouw te maken. Daarom ging hij naar haar vader, die stamhoofd was, en vroeg om
de hand van zijn dochter. Coyote nam een bruidsschat mee en verzamelde zoveel
huiden en vachten als hij kon dragen. Dit alles bracht hij naar de chief. De
chief zei dat hij zijn dochters niet verhandelde voor bont en huiden. Hij zei
ook dat Coyote hij het hart van zijn dochter moest winnen om met haar te
trouwen. Coyote probeerde van alles om haar aandacht te krijgen. Hij zocht
zelfs naar de zeldzaamste en de mooiste bloemen om haar aandacht te krijgen.
Het had geen resultaat, ze liep altijd gewoon weg. Hij klaagde hierover bij de
chief en die antwoorde dat hij haar zelf moest vragen waarmee hij haar hart kon
veroveren.
Coyote vroeg haar hier naar en haar wens was een groot privé bad
waarin ze kon baden. Zij vroeg hem een pool te maken waar ze niet gestoord zou
worden. Eerst sneed hij een grote snee in de heuvels aan de zuidkant van de
Grote Rivier. Deze snee beklede hij tot aan de top met bomen, struiken en
varens. Toen ging hij naar de bodem van de rotswand en holde deze uit tot een
groot zwembad. Hij beklom de muur opnieuw en ging ver terug in de heuvels.
Daar maakte hij een stroom water los uit de aarde en stuurde deze door de grote
snee die hij gemaakt had. Het water viel over de rand in een nevel van mist. Dit vormde een scherm
waarachter ze verborgen een bad kon nemen.
Toen hij klaar was de dochter
verrukt van het resultaat en stemde in om met hem te trouwen. Elke dag ging ze
naar de waterval om te baden en Coyote wachtte, uit het zicht, op haar. Coyote
en de jonge vrouw genoten van het leven en zongen en lachten de hele tijd. Twee
oude Grootmoeders zaten op de top van de Big Shining Mountains. Eén aan de
noordkant en de andere aan de zuidkant van de Grote Rivier. Vanaf de top hadden
de Grootmoeders toch zicht op de badende jonge vrouw. Ze lachten de jonge vrouw
en Coyote uit en vertelden aan iedereen wat ze zagen en hoorden. Toen de dochter
erachter kwam dat ze werd bespioneerd en er over haar werd gepraat werd ze erg verdrietig.
 |
| Vieuw from bridge Multnomah Falls |
Ze vroeg Coyote haar
niet meer te bewaken bij de pool als ze ging baden. Uiteindelijk ging Coyote
akkoord met haar verzoek. Na een bad kwam ze niet meer terug en Coyote ging
naar haar op zoek. Hij vond haar zwemmend in de sterke stroom van de Grote
Rivier. Ze werd door het water meegevoerd naar de oceaan. Coyote probeerde haar
te redden met een kano en toen hij haar eindelijk te pakken kreeg veranderden
ze beiden in eenden. Er wordt nu verteld dat als je bij de Grote Rivier zingt,
je de dochter en Coyote zult zien als twee zwemmende eenden. Als je in de
ochtend heel stil bij de waterval bent dan hoor het liedje dat de dochter zong
tijdens het baden voor Coyote.
Het nummer begint heel zacht
en laag en gaat vervolgens omhoog naar een hoge noot, waarna het geluid
langzaam verdwijnt.
Het liedje hebben we niet
gehoord maar dat is ook logisch. We waren er de middag laat en het was er druk.
Toch is het heel leuk te lezen hoe de indianen grootse dingen verklaarden. We
gaan weer verder en ondanks dat we hier een uur geweest zijn is het nog steeds
druk. Er zijn nog steeds bezoekers die op een parkeerplekje zoeken. Wij gaan
weg dus er is weer een extra parkeerplaatsje. De volgende die we willen zien is
de Oneonta Falls.
 |
| Hiking map Horsetail and Oneonta Falls |
Op deze parkeerplaats is
ruimte zat, we zijn de enigen. Voor deze waterval moeten we een stuk lopen maar
dat is niet erg. Enige beweging kunnen we wel gebruiken. Bij de voorbereiding
hebben we niet in de gaten gehad dat in de Oneonta Creek 4 watervallen zijn. De Lower, Middle of
gewoon Oneonta, Upper en Triple Oneonta Falls. Achteraf kregen we dit door. De Lower is allen te bereiken vanaf de
Historic Columbia River Highway en dan door de Oneonta Creek. Als het water
hoog staat kan het voorkomen dat je tot aan je middel door het water moet. De
waterval ligt in een smalle kloof van de Oneonta Gorge. Gelukkig maar dat we
dat niet wisten. Achteraf blijkt dat we een wandeling hebben gedaan naar de
Middel Oneonta Falls. Over de naam is enige discussie deze waterval wordt ook
wel Oneonta Falls genoemd. De trail gaat eerst langs de weg en dan schuin
omhoog het bos in. Je kunt wel zien dat de omgeving erg vochtig is. Veel groen,
esdoorn bomen, en heel veel varens. Soorten die we nog nooit gezien hebben. Op
een bord hadden we gelezen hoe ver het moest zijn maar het valt toch tegen. Dat
overkomt ons vaker hier. De afstand in miles maar in je hoofd zet je dat om in
kilometers. Steeds denk je dan dat je er al moet zijn maar het is wel anderhalf
keer zo ver als een kilometer.
We spreken af dat als we voor
een bepaalde tijd er niet zijn we teruggaan. Als we even later een bocht
omkomen horen we de waterval al. Van de andere kant komen ook een paar
wandelaars. Vervolgens moeten we een brug oversteken. Bij de brug staat een
bordje. Er mag, i.v.m. de veiligheid, maar 1 persoon per keer over de brug.
Staat niet bij hoe zwaar die moet zijn. Na enige hilariteit gaan we 1 voor 1
over de brug die het gelukkig houdt. Even verderop zien we de Middle Oneonta
Falls of beter gezegd Oneonta Falls.
 |
| (Middle) Oneonte Falls |
Niet spectaculair maar mooi
om te zien. Het water komt om de bocht door de Oneonta Creek en valt dan recht
van voren, 7 meter, over de rand in een pool. De rotsen aan weerskanten zijn
mooi begroeid met mossen en varens. Ik denk dat als er meer water doorstroomt
het nog indruk-wekkender is. Het wordt al laat en na een poosje gaan we terug.
Voor ons gevoel gaat de terugweg sneller dan de heenweg. Als we bij de camper
komen drinken we wat en gaan verder. Voor vandaag hebben we genoeg watervallen
gezien en we gaan op zoek naar een camping in de buurt van The Dalles. Een
klein stukje verder toch op de rem. Aan de rechterkant zien we weer een mooie
waterval en “we binne hjir no” toch dus even stoppen. Dit is de Horsetail
Falls.
 |
| Horsetail Falls |
De waterval ligt direct langs
de Historic Columbia River Highway en bij wijze van spreken hoef je niet eens
je auto er voor uit om deze waterval te kunnen zien. Omdat het vrij laat in de
middag is, is er genoeg plaats op de parkeerruimte. Je kan de waterval vanaf de
stoep langs een balustrade zien maar ook naar beneden lopen. Dan kom je dicht
bij het water te staan waar het water van de waterval in valt. Horsetail Falls
heeft zijn naam te danken aan de vorm, die lijkt op de staart van een paard. De
waterval is 65 meter hoog, het water valt in een schuine hoek naar beneden. Het
riviertje dat de waterval voedt heet Horstail Creek. Een stuk stroomopwaarts
heb je nog een waterval, Ponytail Falls maar deze worden ook wel Ponytails
genoemd (soms ook Little Horsetail Falls of Upper Horsetail Falls genaamd).
Deze trail begint aan de linkerzijde van Horsetail Falls. Dit moet een hele
mooie waterval zijn, je kan er ook achterlangs lopen. Vervolgens kun je
doorlopen naar de Oneonta Gorge en dan kom je weer uit bij de Middle Oneonta die
we vanmiddag al hebben bekeken. Als je nog verder loopt kom je uiteindelijk uit
bij de Triple Falls. Als je dit zo leest dan zijn het hier een en al watervallen.
Er zijn hele websites met heel veel informatie en plattegronden van de
watervallen in Oregon. Voor vandaag hebben wij genoeg gezien, je moet ook niet
teveel zien want je kunt er wel een waterhoofd van krijgen. Toch was het weer
heel verrassend.
Hoge, lage, brede, smalle
watervallen maar ook getrapt, onder een hoek enz. Heel veel verschillende
vormen in hele afwisselende omgevingen. Daardoor blijft het waarschijnlijk zo
mooi om te zien en water ….leeft. Nu echt op weg naar een camperplek.
Tussen de
Interstate en de oude Highway lopen spoorrails. Regelmatig horen we treinen luid
toeterend voorbij rijden. Vaak met twee, maar soms ook drie, locomotieven aan
de voorkant, heel veel wagons met dubbele containers erop en dan nog twee
locomotieven aan de achterkant. Alles in Amerika is groter, zeker de treinen,
maar sommige vuurtorens niet. We gaan verder en rijden inmiddels op de I 84
East. In dit land is het makkelijk want de even nummers van de wegen gaan
horizontaal, dus van Oost (East) naar West. De oneven nummers gaan van Noord
naar Zuid. We rijden tot aan The Dalles. Een prachtige rit vlak langs de grote
rivier.
Aan weerskanten van de rivier
bergen en hoge rotswanden. We dachten dat de Rijn of Donau een grote rivier was
maar deze is ook gigantisch. De kust was mooi maar de omgeving van deze rivier
is ook prachtig.
Eindelijk komen we in The
Dalles. Vaak zien we langs de wegen wel borden van een RV-park maar die zijn we
nu nog niet tegengekomen. Het is een flinke plaats en op de gok nemen we een
afslag. Bij een tankstation vragen we even waar een camping is. De jongeman
weet het niet: dan maar naar een restaurant er naast. Ook zij hebben geen idee.
Er is wel een truckers standplaats vlakbij daar zouden wij wel kunnen staan.
Het is maar een klein stukje verder dus gaan we even kijken. Een groot
geasfalteerd terrein. Het is niet echt uitnodigend en wij zien het niet zitten.
Dan maar doorrijden en kijken of we ergens kunnen staan. Bij een groot winkelcentrum
staat een camper geparkeerd en we besluiten de onze hier maar bij te zeten. Het
is al te laat om nog verder te rijden en we zijn moe. Als de andere camper er
staat kunnen wij er wel bij. Samen sta je sterk. Even een soepje en een
broodje. Het wordt schemerig en er lopen wat jongelui over het parkeerterrein.
In de camper die er als stond hebben we nog geen leven gezien. We denken dat de
eigenaren ergens anders verblijven en de camper hier voor een paar dagen
gestald hebben. We hebben geen prettig gevoel over de plek waar we staan.
Teveel in het zicht en alleen op een parkeer terrein. Besluiten even rond te
kijken of we een andere plek kunnen vinden, zodat we uit het zicht zijn. Om het
winkelcentrum lopend zien we verderop een hotel. Daar is ook een parkeerterrein
bij met allemaal auto’s en busjes. We besluiten daar onze camper te parkeren
dus verkassen we. Dit voelt een stuk prettiger. Nog even lezen op de
e-readers en dan onder de
dekens. Was vandaag weer een bijzondere dag en we hebben nog heel wat voor de
boeg. Dus (proberen) lekker te sliepen!
Vandaag gereden 222 mile =
355 km.
.jpg)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten