Lake Side – Highway 101 – Florence – Newport – Lincoln City

 4 juli 2013,

Highway 101 Nord, langs de Pacific Coast

Umpqua River Light

Vandaag is het een feestdag in Amerika. We merken er niet veel van. Het schijnt dat veel mensen deze extra vrije dag combineren met een lang weekend en dus op vakantie gaan. Onderweg is het niet extra druk of zo, ook geen optochten of extra versieringen. Wij hebben elke dag een feestdag dus we worden er niet anders van. Op weg weer met een heerlijke warme zon en de eerste stop is bij Umpqua Lighthouse, een vuurtoren. De Umpqua River Light is een vuurtoren langs de kust en aan de monding van de rivier Umpqua van Winchester Bay. De eerste vuurtoren werd gebouwd in 1855 en in 1857 in gebruik genomen. Deze vuurtoren werd gebouwd langs de rivier en was daardoor kwetsbaar voor door de jaarlijkse overstromingen. Dit veroorzaakte erosie aan de  zanddijk waar de vuurtoren op stond. In oktober 1863 was de fundering van het gebouw zo onstabiel geworden dat niet veel later de vuurtoren instortte. Pas in 1888 kwam er toestemming voor de bouw van een vervangende vuurtoren.

De bouw van deze toren startte in 1892 en de vuurtoren werd in 1894 in gebruik genomen. Deze vuurtoren werd op het zelfde moment gebouwd als de Heceta Head Light. Omdat het dezelfde plannen waren is de Umpqua Light House vrijwel identiek aan de meer noordelijke Heceta Head Light. De nieuwe vuurtoren was beter dan de oorspronkelijke. Gebouwd op een hoogte van 100 voet (30 m) boven de rivier was het veilig voor overstromingen. Dit kwam ook door de voorwaarde dat de vuurtoren vanaf zee zichtbaar moest zijn. De oude was alleen zichtbaar voor schepen die de rivier op gingen. De vuurtoren gebruikte een uurwerk als mechanisme om de Fresnel- lens te laten draaien. In 1966 werd het geautomatiseerd. Na 89 jaar brak het rotatie mechanisme af. De kustwacht die belast was met het onderhoud wilde het oude vervangen door een totale andere aandrijving. Echter door publiek verzet werd de oude aandrijving gereviseerd en volledig hersteld.

De vuurtoren staat sinds 1977 in het Nationale Register van Historical Places.

Bezoekers kunnen de vuurtoren en het naastgelegen Coastal History Museum bezoeken.  Het museum is gevestigd in een historisch US Coast Guard Station met tentoonstellingen over de vuurtoren, lokale geschiedenis en de US Coast Guard geschiedenis op de rivier Umpqua.

Langs deze mooie kustweg zijn allemaal uitzichtpunten, als je wilt kun je bij elk punt stoppen: alleen dan hadden we nog niet genoeg vakantiedagen. Het is een mooie kleine korte vuurtoren, die van Ameland is groter. Uit de grap zeggen we dat alles in Amerika is big behalve de vuurtorens en de bezems. Het is een leuke vuurtoren om te zien. Een lage, korte stevige vuurtoren met een paar kleine gebouwtjes er naast. We zijn vroeg en we kunnen er niet echt bij komen. Dan moeten we over een hek klimmen en dat lijkt ons niet verstandig. Dus we kijken wat rond.

Aan de andere kant staan allemaal informatie borden over de trek van de grijze walvis. Deze trekken hier 2 maal per jaar langs en sommige walvissen zwemmen soms ook een stukje de Umpqua rivier op. Als de walvissen, eind december begin januari, naar het zuiden trekken kun je op het hoogte punt wel 30 walvissen per uur zien. In het voorjaar zijn er 2 trek periodes naar het noorden. Laat februari tot half maart de mannetjes en vrouwtjes zonder kalveren. Soms wel 15 stuks per uur. De 2^e groep zijn de vrouwtjes met hun kalveren. Deze passeren deze locatie in mei en begin juni. Er is nu ook ontdekt dat sommige walvissen hun noordelijk trek hebben ingekort. Ongeveer 100 blijven in de zomer voor de kust van Oregon. Wij zijn nu te laat, de voorjaarstrek is al geweest en pas in het najaar komen ze weer terug richting het zuiden.

Het is interessant de informatie over de grijze walvis te lezen. De draagtijd van deze walvis is 13 maand. Bij de geboorte weegt het kalf 1000 kilo en is het        15 feet = 4,5 meter. Zouden we  de verhoudingen over nemen naar de mens dan zou een baby 60 cm zijn maar wel ongeveer 45 pond wegen. Daar moet je niet aan denken. De walvis verzorgt het kalf 7 maanden. Tijdens elke maaltijd drinkt het kalf 8 liter melk per keer. De melk heeft een vet percentage van 53%, dat van de mens heeft maar 2% en dat van een melkkoe 4%. Dat moet ook wel want het kalf moet een spek/vetlaag aan leggen om warm te blijven als ze straks naar het koude noorden trekt. Na 8 jaar is een jong pas volwassen en ze kunnen 60 jaar oud worden. Grijze walvissen maken 3 tot 5 korte duiken van 1 tot 2 minuten en dan een diepe duik van 3-5 minuten en soms wel tot 8 minuten.

Na een poosje gaan we verder en rijden we langs de kust. Er is een steiger en daar stoppen we even. Hebben nu het zicht op de Umpqua River. Nou niet echt bijzonder, gewoon een grote rivier. Weer verder, over de 101 ook wel de Oregon Coast Highway. De weg slingert door een afwisselende omgeving met dennenbossen, duinen en meertjes. Dat verrast ons, dat hier zoveel meren en meertjes zijn. Achteraf gezien niet zo vreemd. Door de duinvorming kon het water niet meer naar zee stromen en ontstonden er meren.

map Oregon Dunes Loop

Het plan is ook een wandeling te maken door de duinen. Even later zien we een afslag naar Oregon Dunes Overlook. Vanaf het hoge uitzichtpunt heb je een prachtig uitzicht over het gebied. Eerst duinen, dan een stuk bos, dan lage duinen die begroeid zijn en dan de oceaan. Daar begint ook de Oregon Dunes Trail. Een roundtrip van 4,5 mile. Voor de hele wandeling hebben we geen tijd en daarom doen we maar een gedeelte. Naar beneden en dan dwars over door de zand duinen en het rulle zand. Na een poosje kom je door lage dennenbossen. Het loopt niet makkelijk over de zandpaden en daarom lopen we wat langs de randen. Hier is de ondergrond wat steviger. Ook hier is het weer heel stil. Heel weinig vogels of andere dieren. Na een tijd wordt het opener en loop je door lage duinen die begroeid zijn met gras, brem en andere lage struiken. Hier en daar bloeien wat planten maar dat zijn er niet veel. Op het laatst krijg je wat hogere duinen en als je daar overheen bent zie je de onmetelijke oceaan en een heel groot strand. Helemaal voor ons alleen.

 

Beach on the Pacific Ocean

 

 

    
 

Het is prachtig weer, het waait en is lekker fris. Verderop het strand zien we gewoon zandwolken stuiven. Het zeewater is koud, we gaan echt niet in het water. Er liggen maar weinig schelpen en er vliegen of zijn bijna geen vogels. Even langs het water lopen en dan langs de vloedlijn terug. Daar liggen aangespoelde stammen, stobben en ander rommel. Na een tijdje gaan we terug, dezelfde route als de heenweg.

Het laatste stukje doen we op de moeilijke manier; namelijk dwars over het laatste duin heen, naar het parkeer terrein. Dan merk je hoe hoog de duinen zijn. Het mag dan prachtig mooi suiker zand zijn maar er is niet in te lopen. Soms op handen en voeten maar we komen wel boven! Tjonge, dat was een mooie warming-up voor de dag, het luie zweet er maar uit. Geen wonder trouwens dat het laatste stuk zo zwaar was, er zat bijna een complete vrachtauto vol zand in de schoenen. 

 

De koffie smaakt dubbel zo lekker. Verder maar weer, we rijden door de grote stad Florence heen. Onderweg is heel veel te zien maar we kunnen niet overal stoppen, dat staat helaas de planning niet toe. Ineens zien we een bordje Sea Lion Cave. Daar hebben we over gelezen maar de weg is erg druk en met ons huis op wielen zien we geen kans zo snel af te slaan. Jammer maar niet erg, we zullen vandaag nog wel genoeg te zien krijgen. Even verderop is Heceta Head. Daar willen we even kijken en dus slaan we af. Het is al middag en we eten eerst maar iets op de parkeerplaats. Heerlijk in het zonnetje aan een picknick tafel. Dit is vakantie en dit is ook heel erg genieten.

De campers en bussen moeten op een aparte parkeerplaats staan. Auto’s kunnen een stuk verder rijden. We lopen er maar heen, onder een grote boogbrug door. Dit is de Cape Creek Bridge die Cape Creek overspant. Over de brug gaat de US Route 101 en die is in 1932 in gebruik genomen. De brug is gemaakt van gewapend beton heeft een totale lengte van  619 feet (188.6 m), met een hoofdoverspanning van 220 feet (67 m). Het hele geval lijkt op een Romeins aquaduct. Dit komt door de parabolische boog die de helft van zijn lengte overspant.  

Cape Creek Bridge

Als we verder lopen zien we de parkeerplaats voor de auto’s en deze staat helemaal vol. Het is 4 juli, een Amerikaanse feestdag en dat is te zien. Veel mensen op het strand en overal zijn ze aan het picknicken en barbecueën. Heel gezellig allemaal. Het is geen groot strand maar wel heel apart. Sommige plekken zand, andere stukken rots en op andere plekken allemaal ronde keien.

Hecta Head Light

 

 
























De vuurtoren staat op een hoogte en om er te komen moet je een stuk lopen. Zo langzamerhand wordt het wel iets drukker, maar echt lopen doen de Amerikanen niet dus op de tocht komen we alleen andere buitenlanders tegen. Het is een mooie route en onderweg heb je een mooi uitzicht over de baai en de oceaan. Heceta Head Light is in gebruik genomen in 1894. Het licht van de 17 m hoge vuurtoren, is op een afstand van 21 mijlen (34 km) nog zichtbaar. Daardoor is het, het sterkste lichtpunt langs de kust van Oregon. 

Heceta Head Light is vernoemd naar de Spaanse ontdekkingsreiziger Bruno de Heceta, die de Pacific Northwest verkende. Dit gebied werd in die tijd bewoond door inheemse Amerikaanse stammen,  de Siuslaw Indianen.

De vuurtoren werd in 1892 gebouwd. Op deze plek stonden aanvankelijk ook verscheidene andere gebouwen, zoals bedrijfsgebouwen, eengezinswoningen en het huis van de hoofd vuurtorenwachter. Door een brand werd het in 1940 gesloopt. Het huis was vergelijkbaar in grootte en ontwerp met het huis wat er nog staat. Door het gebruik van elektriciteit was het huis van de hoofd vuurtorenwachter niet meer nodig.

De vuurtoren wachters beweerden dat het er spookte. Ze werden achtervolgd door de geest van een oudere vrouw, bijgenaamd  Rue. Verschillende incidenten zijn er gemeld, waaronder een zichtbare verschijning, verplaatsingen en af en toe huishoudelijke werkzaamheden.

woning vuurtorenwachter

Hecta Head Light on the cliff

Ook dit is weer een kleine vuurtoren maar wel heel mooi en goed onderhouden. De toren en de bijgebouwen zijn prachtig mooi wit en de daken rood. Het steekt prachtig tegen elkaar af. We lopen er wat omheen en genieten van de omgeving. Als we over de rand van het klif kijken zien we het strand, de oceaan, en 2 grote rotsen onder ons liggen. Op de rotsen allerlei vogels die er nesten hebben. Het is er een drukte van belang en de vogels vliegen af en aan om de jongen te voeren. Verder op staat een huis van de vuurtorenwachters. Het is nu een soort museum en er worden rondleidingen gegeven. Het huis is ingericht in de stijl van de periode dat de vuurtorenwachters er woonden met hun gezinnen. Op de veranda staan ligstoelen. Als je daar in gaat zitten heb je een pracht uitzicht over de baai. En heb je het gevoel dat je baas bent van de hele omgeving. De rondleiding laten we zitten en we gaan terug. Onder de bomen groeien allemaal vreemde planten. Soms is het net een deken van groen blad. 

Sight from Hecta Head

 

Oregon Coast Highway 101

Weer verder langs de kust en dat is prachtig; heel afwisselend. Het mooiste vinden wij als je om een bocht komt en je kijkt dan uit over de oceaan. Wat is dat mooi. We dachten dat de 101 steeds langs de kust liep maar dat is niet zo. Het grootste gedeelte loopt de weg door het achterland en zie je de zee helemaal niet. Jammer, maar als wij het zien genieten we met volle teugen. Het is een prachtig gebied, met een ruwe onstuimige zee. Onderweg is er van alles te zien, prachtige bruggen komen we overheen en ook leuke dorpen zien we. Bij Cape Perpetua stoppen we weer even.

Hier is een bezoekers centrum en een uitzichtpunt. Bezoekers centrum is leuk en heel leerzaam, vooral voor kinderen. Veel informatie over de oceaan, de vroegere bewoners en de flora en fauna uit de omgeving. Op tafels staan flessen met planten die in de omgeving groeien. Sommige planten ken ik niet maar er zijn ook soorten die bij ons ook groeien. Vaak zien ze er iets anders uit. Niet hetzelfde maar wel familie. Cape Perpetua is bekend om zijn ruige kust. Er zijn ook mooie wandelingen en we gaan the Captain Cook Trail doen. Vanaf het bezoekers centrum loopt er een wandelpad naar de kust. Via een tunnel onder de 101 door kun je daar komen. 

Cape Perpetua is een grote beboste landtong aan de centrale kust van Oregon, die uitsteekt in de Stille Oceaan. Indianen leefden hier 6000 jaar geleden en zochten  naar mosselen, krabben en zee-egels langs de kust in de buurt van Cape Perpetua. Bewijs van hun aanwezigheid is nog steeds te vinden in de enorme stapels afgedankte mosselschelpen die langs de kust in de buurt van het Cape Perpetua bezoekerscentrum liggen.

Enkele vroege ontdekkingsreizigers zeilden voorbij deze kaap. De kaap werd genoemd door Captain James Cook op 7 maart 1778. Hij was op zoek naar de Northwest Passage vanaf de  Stille Oceaan. Cook noemde de kaap Perpetua omdat het werd waargenomen op St. Perpetua 's Day.

map Cape Perpetua

In 1960 werd The Forest Service Cape Perpetua Scenic Area opgericht en bouwde men het Cape Perpetua Visitor Center. Dit om de unieke schoonheid van de centrale kust van Oregon onder de aandacht te brengen en te behouden. Het bezoekerscentrum biedt, vanaf het dek, een spectaculair uitzicht op de oceaan en de kust. Het is ook een populaire plek om te kijken naar migrerende grijze walvissen. Het bezoekerscentrum heeft uitgebreide natuurhistorische en culturele tentoonstellingen, is voor kinderen interactief  en in een theater worden natuurfilms vertoond.

In het gebied kan je kamperen, picknicken, wandelen, walvissen kijken. Er zijn oerbossen, getijden poelen en veel wandelpaden. Een van de paden leidt naar een 600 jaar oude Giant Sitka bekend als de Silent Sentinel van de Siuslaw . Deze boom is meer dan 185 feet (56 meter) hoog, en heeft een 40 feet (12 m) omtrek aan de basis. 

Langs de kustlijn zijn er verschillende unieke bezienswaardigheden. The Devil's Churn is een lange scheur in de kust rots die zich vult met  oceaanwater. Bij harde wind exploderen de inkomende golven op de rotsen. Thor's Well en Spouting Horn zijn beide het best zichtbaar ongeveer een uur voor hoog water tot een uur na hoog water. Het water wordt met kracht door de openingen geperst. Hoe spectaculair de bezienswaardigheden zijn is afhankelijk van de hoogte van de vloed en de richting en grootte van de deining. Deze bezienswaardigheden zijn populair bij de bezoekers  maar zijn alle drie ook gevaarlijk. Vooral bij vloed en tijdens de winter stormen.  2.Spouting Horn.  3.Devil's Churn.  4.Cape Perpetua Interpretive Center.

Eerst lopen we verkeerd dus even weer terug en dan zien we waar we heen moeten. Via een smal paadje lopen we naar de oceaan. Het is eb en tussen de rotsen zijn allemaal poelen waar het water in blijft staan, de zogenaamde tide pools. We hebben ze al eerder gezien bij Bandon maar hier zijn er ook een aantal. Paarse en oranje gekleurde zeesterren, zee-egels, zeeanemonen en natuurlijk mossels. Altijd nieuwsgierig wat er in de poelen zit. Vaak zie je het in films maar het is heel leuk dit nu zelf te zien. Dit is de eerste keer dat we zee-egels in het echt zien. Deze zijn paars van kleur en ik dacht dat ze altijd zwart waren.  Dichter bij de kust beuken de golven op de rotsen. Het water spat hoog op. Voor ons zien we Thor’s Well. Een groot gat waar het water in en uit stroomt.  

Thor's Well

Spouting Horn

Tide pools langs de kust

Omdat de zee redelijk rustig is en het nog eb is, is het niet zo spectaculair. Toch komen we maar niet te dicht bij de opening en nemen geen risico’s. Ook Spouting Horn houdt zich rustig. Dit is een slenk tussen de rotsen richting kust. Als daar met harde wind de hoge golven met kracht door heen gaan kunnen wij ons voor stellen dat het water ergens heen moet. Aan het eind wordt het met kracht door een gat geperst. Een hoge fontein is dan het gevolg. Zal heel mooi zijn maar vandaag even niet. Na een poosje gaan we terug en weer verder op pad. 

We komen door een aantal kleine en grote plaatsen zoals Yachats en Waldport. Hier gaan we over een grote brug die Alsea Bay overspant. Bij het plaatsje Sealrock slaan we af naar Sealrock State Park. Even kijken. In zee staan een aantal grote en kleine rotsen. Op de rotsen weer veel zeevogels. Op uitsteeksel broeden kuif aalscholvers. Hoe is het mogelijk dat ze op zo’n klein randje een nest kunnen maken en jongen groot kunnen brengen. Wij waren er allang afgerold, maar ja het is ook niet eerlijk zij hebben vleugels.

 

De volgende grote plaats waar we door heen komen is Newport. Ook hier weer een grote  Yaquina Bay Bridge. Deze brug overspant de Yaquina Bay. Newport is een vrij grote plaats, echt een kustplaats. Veel schreeuwerige reclame langs de weg. Overal uithangborden waar van alles en nog wat wordt aangeprezen. Als je er op let wordt je er helemaal gek van.  Een stukje verder staat het autootje van Oma Duck te koop. Even kijken. Dit is een oud beestje. Achter ons stoppen nog een paar belangstellenden. De eigenaar komt er ook als aan. Past niet in de koffer dus wij laten hem maar staan.

 

Verder langs de kust. Onze volgende stop is de vuurtoren van Yaquina Head. Deze staat in de Yaquina Haed Oudstanding Natural Area. We verbazen ons er over dat het toch echt dezelfde zee is maar die er steeds weer anders uitziet. Aan de kant van Newport ligt een prachtig strand met mooi wit zand en aan de andere kant ook stranden maar met grote zwarte stenen. Via een trap kunnen we bij het strand komen. Als we beneden zijn zit er een ranger aan een tafel met allerlei dingen uit de oceaan. Dingen die we tegen kunnen komen. Bezoekers die vragen hebben kunnen bij hem terecht. Zijn collega staat verderop bij de tide pools. Ze willen niet dat bezoekers overal komen en zij houdt het in de gaten.

Sight from Yaquina Head

map Yaquina Head

Ook hier weer mooie tide pools met zeeanemonen, mosselen, zeesterren, zee-egels etc. Het is druk maar dat zal ook wel te maken hebben met 4 juli, Independence Day. Via de Cobble Brach Stairway gaan we weer naar boven. Langs de rand zien we een paar mensen staan die naar beneden wijzen. Als wij kijken zien we een groep zeeleeuwen liggen. Die liggen heerlijk te luieren in de zon en genieten van het lekkere weer.    

Op een bord zien we dat de rots waar de zeeleeuwen op liggen seal rock wordt genoemd, heel toepasselijk. Op sommige plaatsen ligt een aantal nog  jonge dieren bij elkaar. Er vliegt een grote groep pelikanen over en in zee zwemt een kleiner aantal. Er zijn meer rotsen en die zijn helemaal bezet door zee vogels. Die broeden daar en het is een drukte van belang. Sommigen hebben al jongen en vliegen af en aan. Anderen zijn nog aan het broeden.  Geen plekje is er vrij. De rotsen zijn overvol met zeekoeten, aalscholvers en een enkele meeuw. Blij trouwens dat ze op een afstandje zitten want het is een vieze bende. Ze schijten alles onder. De rotsen zijn helemaal wit uitgeslagen van hun uitwerpselen.

 

Eindelijk na alle vogels, zeeleeuwen en tide pools gaan we op weg naar Yaquina Lighthouse. De Yaquina Head Lighthouse is 93 voet ( 28 meter ) hoog, en de hoogste vuurtoren in Oregon. De vuurtoren werd gebouwd tussen 1871-1873 door de US Army Corps of Engineers. De vuurtoren gebruikt nog steeds zijn oorspronkelijke Fresnel-lens uit 1868 van Franse makelij. Het licht is zichtbaar 19 mijlen ( 31 km ) uit zee. Yaquina had meestal drie vuurtorenwachters van de U.S. Lighthouse Service in dienst.

Yaquina Head Lighthouse

De hoofdvuurtorenwachter en de eerste assistent woonden met hun gezin in het twee verdiepingen tellende vuurtorenhuis. De tweede assistent was meestal een stagiair. Er werd ook een olie huis gebouwd. Een gebouw waar de olie opgeslagen werd om het licht brandende te houden. In 1923 kwam er nog een vuurtorenwachtershuis bij. Zowel de woningen als alle bijgebouwen (schuur, garage, enz.) werden in 1984 gesloopt. Deze ruimte is nu een grasveld.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog waren er ook 17 militairen gestationeerd om de kust te bewaken voor vijandelijke schepen. De vuurtoren is een paar keer het decor geweest in een film.  Het is inderdaad de grootste vuurtoren die we tot nu toe gezien hebben. De vuurtoren staat op een hoge klif die een eind de oceaan in steekt. Hij staat helemaal open en bloot op een grasveld. Geen boom te zien. We lopen er om heen en kijken over de rand naar de rosten die er liggen. Ook hier weer allemaal vogels die er broeden. Voor de vuurtoren ligt het rotseiland Colony Rock. Wel heel toepasselijk met die kolonie van vogels er op. Na een poosje hebben we het wel bekeken en gaan we terug. Het klif is helemaal begroeid en er bloeien allemaal wilgenroosjes. Een paarse deken over een groen veld met op de achtergrond een blauwe oceaan.

Vandaag hebben we meer dan genoeg gezien en rijden we door richting camping. Ondanks dat we een reservering hebben willen we vandaag op tijd zijn. In de grotere plaatsen is het nu wel druk, veel mensen die uit eten gaan en daarna naar het vuurwerk gaan kijken. Onze camping is snel gevonden. We komen een bordje hoog water tegen en moeten lachen. Nou da’s gauw over want om de bocht staat echt hoog water! Tot aan de assen van de auto gaan we er door heen. We doen het maar rustig aan, we willen geen brokken. Hoe dat water daar komt is een raadsel en even later is er niets meer aan de hand. De camping waar we komen is inderdaad vol en we zijn blij dat we gereserveerd hebben. Een KOA camping in Lincoln City, http://koa.com/campgrounds/lincoln-city 5298 Northeast Park Lane, Otis, OR 97368. Dit was een dag van zand, zon en zee, een echte feestdag voor ons.

122 mile gereden = 195 km.